Bord voor zijn kop

Pontus heeft een bord voor zijn kop. En niet zo'n klein porceleinen schoteltje maar meer een dikke, betonnen plaat!

Als kleine friemel snapte hij het niet als hij werd gewaarschuwd door Ramses of Pandora, hij moest het toch nog een paar keer proberen voor hij in de gaten begon te krijgen dat iets echt niet mocht. En als hij het dan wel doorhad ging hij het liefst protesterend staan keffen.
Nu had hij bij Pandora snel in de gaten dat ze het serieus meende: NEE is NEE en blijft NEE. Pandora gaf hem een duidelijke waarschuwing en niet luisteren leverde vervolgens een snauw op. Maar ook dan presteerde hij het rustig nog om snel achteruit te springen en het nadien nog eens te proberen wat hem dan een strengere berisping opleverde.
Ramses was een heel ander verhaal. Die moppert en gromt een beetje, daarna een beetje harder en vervolgens nog veel harder maar het blijft bij waarschuwen. Die kleine rattekop had dat binnen een paar dagen door en neemt vanaf die tijd soms echt een loopje met Ramses. Ramses lijkt zo stoer maar is dat dus helemaal niet. Daar komt nog bij dat Ramses heel goed weet dat het een pup is en hem niet echt serieus neemt. Dat begint wel te komen dus tegenwoordig krijgt Pontus er wel eens serieus van langs tot Ramses het genoeg vindt en niet tot Fritsie Friemel vindt dat het zo wel genoeg is.
Pontus intussen gaat wel op zijn rug maar echt onderdanig is hij niet want friemelend op zijn rug komt hij toch altijd precies daar uit waar hij wilde zijn en heeft alsnog het doel bereikt waar hij zijn zinnen op had gezet.
Op andere momenten is hij wel heel onderdanig naar Ramses toe en stelt zich uit eigen beweging heel nederig op naar Ramses waarbij hij op zijn rug onder Ramses zijn neus gaat liggen en zijn bek gaat likken... maar dus niet als hij een missie heeft.

Pontus is dol op ons buurhondje, zeker toen ze laatst loops was. Hij is puber en probeert dus van alles uit maar dat teefje is ook niet voor de poes dus die snauwt hem flink af als hij iets doet wat ze niet wil. Een poot op haar kop of op haar schouders accepteert ze niet dus daar heeft hij al vaak een berisping voor gehad maar hij blijft gewoon terug komen en doet het rustig nog een keer (of tien keer).

Honden die we tegenkomen en die niet vriendelijk zijn tegen hem, daar heeft hij nog nooit iets van gesnapt. Hij gaat er dan wel niet echt op af maar gaat op zijn gat zitten kijken met een schuin koppie van "Wat doe jij nou?" Onder de indruk is hij er in ieder geval niet van, hoe lelijk ze ook grommen en blaffen tegen hem.

Bij een van onze kortere P&P rondjes komen we langs een tuin met een dichte schutting waar twee herders achter wonen. Als we daar voorbij lopen beginnen ze vaak te blaffen waarbij de reu met zijn neus onder de kier van de poort (3 cm ruimte) aan het ruiken is wie er langs lopen. Ramses loopt met een boog om de poort heen met zijn kop en zijn staart respectvol laag en zijn oren naar achteren maar niet Pontus. Pontus vindt het alleen maar machtig interessant en gaat ook met zijn neus in die kier staan, hoe hard die hond ook blaft. Ik vraag me echt wel eens af: Snapt hij het niet of heeft hij er nu gewoon schijt aan? (en ik vrees het laatste)

Wij hebben een zwarte poes, Sofie van 14 jaar, en die gaat nergens voor opzij dus ook niet voor Pontus. Die ligt vaak op de tuinstoelen te zonnen of te suffen... gewoon, de dingen die poezen zoal doen. Pontus gaat er dan voor staan blaffen tot hij reactie krijgt. Sofie irriteert zich aan dat geblaf en als hij binnen bereik komt mept ze hem (met nagels) en dat heeft hem al eens een kras op zijn neus opgeleverd. Maar hij blijft het doen, ik denk dat hij het gewoon grappig vindt, het is voor hem een spelletje om Sofie uit te dagen en dan snel achteruit te springen om de mep te ontwijken.

Vanochtend een dwergschnauzertje, een vriendje van Pandora. Hij staat met zijn slungellijf half boven Amigo dus ik zag Amigo al een beetje schuin omhoog kijken van "Hallo, wat denk jij te gaan doen?" maar Pontus kijkt hem aan en zet ook nog even een poot op zijn schouder zodat hij een dik verdiende snauw kreeg van Amigo. Pontus schudt zijn kop eens maar loopt naar Amigo en zet gewoon weer een poot op de rug van Amigo, om bij de volgende snauw snel te ontwijken, het is echt een brutale apekop!

Weight Watcher

Ik ben natuurlijk de persoonlijke Weight Watcher van Pontus. Vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen was het mijn taak om te zorgen dat hij voldoende te eten kreeg, niet teveel, niet te weinig maar precies genoeg.
In het begin 4 keer per dag 50 gram maar dat werd al heel snel 60 à 65 gram. Daarna 3 keer per dag 100 gram en steeds een beetje meer want die poten bleven maar groeien maar op zijn ribbetjes zat geen laagje vet. Toch krijgt hij meer dan zijn schema voorschrijft en daarnaast ook nog genoeg extra in de vorm van beloningen of iets om te kluiven of te knagen. Pontus intussen is net een vuilnisbak, hij vreet alles op wat hij te pakken kan krijgen of wat we hem voor zijn neus houden. Wat dat betreft heeft hij het zelfde motto als Pandora: "Als jij het voor mijn neus houdt zal het wel te eten zijn." Hij lust ook echt alles!

Volgens zijn schema mocht hij met 7 maanden over op 2 maaltijden per dag. Nu was hij op dat moment zo slungelig dat we dat maar even hebben uitgesteld tot het moment dat hij 'er wat steviger uitziet'.
Eind vorige week, hij is inmiddels ruim 9 maanden, vond ik hem wat steviger worden en dacht dat dit wel een goed moment zou zijn om Pontus 2 maaltijden per dag te geven. Normaliter krijgen ze 's middag toch nog iets kleins om te eten, een boterham of een hondensnack dus groot zou de overstap niet zijn.
We zijn nog geen week verder (maar dit was wel een actieve week) en hij is weer terug op 3 maaltijden per dag omdat zijn poten steeds langer leken en zijn ribbetjes weer in beeld kwamen. Kennelijk is het toch een groot verschil hoewel het voer qua hoeveelheid niet anders is. In totaal krijgt hij drie volle bekers en dat is ongeveer 450 gram voer per dag. Ik heb eens geprobeerd om hem op de 'working dog' variant te zetten maar al bij het eerste doormengen van deze brokken kreeg hij diarree dus daar ben ik heel snel weer mee gestopt.
Hij ziet er verder prachtig uit, beide mannen trouwens, mooi glanzend, gespierd, atletisch... ik zou wel willen dat iemand mij zo zou weight watcheren en me dagelijks precies voldoende te eten zou geven... misschien zou ik dan ook zoveel complimenten krijgen over mijn figuurtje.

Pontus intussen valt in dezelfde categorie als Ramses en Pandora. De categorie waarbij de mensen op straat zeggen "Mevrouw wat een prachtige hond! Wat voor ras is dat? Een Labrador? Echt waar? Oh, die vind ik nooit mooi want dat zijn altijd van die lompe dikzakken! Maar deze zijn echt heel mooi!"
Hoe vaak ik dit al gehoord heb... het is inmiddels niet meer te tellen, mijn antwoord is meestal: Een te dikke Labrador vind ik ook niet mooi maar het kan ook anders.

Zon, zee en zand op het strand

Vandaag was het de tweede keer dat Pontus naar het strand ging.

De eerste keer was een week of drie geleden bij Noordwijk. Pontus vond het fantastisch zoals hij alles altijd fantastisch vindt. Hij rende als een dolle achter de rest aan, wilde overal tegelijk zijn, en met alles en iedereen tegelijk spelen. Zeewater is zout en niet geschikt om te drinken maar Pontus had helemaal geen tijd om te proeven dus die nam af en toe een lebber. In eerste instantie bleef hij mooi bij zijn groepje, rennend van de één naar de ander, maar ineens was hij verdwenen. Hij had een leeftijdsgenootje gevonden en liep al spelend de andere kant op. Ik achter hem aan maar het duurde toch een tijd voor hij in de gaten kreeg dat hij iedereen kwijt was en om zich heen ging kijken. Op dat moment stuurde ik Ramses vooruit met een 'Waar is Pontus?' dus die ging Pontus halen. Pontus was dolblij dat hij Ramses zag en kwam gelukkig mee terug.
Na de strandwandeling gingen we nog wat drinken op een terras. Daar stonden 5 drinkbakken voor honden om uit te drinken en Pontus moest ze allemaal even proberen. Hoezo ADHD?
Toen we van het terras kwam moest hij dus flink plassen en bijna bij de auto ook nog even poepen. Ik stond klaar met mijn poepzakje maar er kwam alleen een flinke golf zeewater uit zijn darmen gespoten. Oeioei, ik zou Pontus de komende tijd in de gaten moeten houden.
Eenmaal thuis was hij blij dat hij de auto weer uit kon want op de parkeerplaats heeft hij nog twee minuten (schat ik) leeg staan lopen terwijl hij zelf een beetje appelig stond te kijken waar al dat water toch vandaan bleef komen.
Ik ben om het half uur met hem naar buiten gegaan 'voor het geval dat...' maar toch stond hij op een gegeven moment ineens op de mat te plassen, dat was al heel lang geleden dat hij dat nog gedaan had maar met zoveel water in je buik...
Halverwege de avond kwam er nog een golf anaal zeewater maar tegen de tijd dat we gingen slapen was al het water er wel zo'n beetje uit.


Vandaag dus een herkansing bij de Slufter. Deze keer heb ik hem geen zeewater zien drinken, kennelijk had hij toch nog ergens onthouden dat dit niet zo goed was bevallen. 
Er was een ander jonkie mee, Doeffus van bijna 6 maanden, waar Pontus het wel gezellig mee had als hij zich niet moest bemoeien met Ramses en de tennisballen.
Ramses had de tijd van zijn leven want we hadden een ballenwerper mee en genoeg tennisballen, Ramses mocht lekker sjezen door het ondiepe water. Pontus vond dit ook wel erg leuk, achter Ramses aanrennen en proberen om de tennisballen te stelen. Hij is nog niet sneller dan Ramses.
Opnieuw een terras opgezocht want het was onverwacht heerlijk weer. Pandora en Ramses ploften neer maar de twee jonge belhamels wisten van geen ophouden en bleven elkaar opzoeken en uitdagen. Ze waren ook wel erg leuk samen. Toen we ze gescheiden hielden plofte ook Pontus neer en ja, toen ontdekte ook Doeffus dat hij eigenlijk een heel moe guppy was.


Pontus heeft achteraf nog wel wat extra moeten plassen maar gelukkig niet zo extreem als de vorige keer.

Les twee voor beginnende grote jongens

Maandag had Pontus zijn tweede les jacht. Hij is nog niet toe aan de echte 'grote jongens dingen', nog een beetje oefenen maar het begin is er zeker.
We hadden als huiswerk 'volgen', steadyness even laten voor wat het is maar lol krijgen in apporteren, beginnen met de zitfluit (aangelijnd).
Volgen gaat al heel netjes maar als hij gaat zitten draait hij zijn derrière van mij af en gaat scheef zitten, daar hebben we dus wat mee geoefend. Dat apporteren gaat thuis best goed, op onze trainingsveldjes en in de tuin, met de voerdummy en de dummy's die in de voerton hebben gelegen. In het bos was Pontus erg afgeleid door andere geurtjes die hij heel interessant vond en ook even wilde onderzoeken. Hij ging wel naar de dummy toe en ging wel zoeken maar deed ook erg zijn eigen ding. Dat begin ik thuis ook te merken, de pubertijd is echt begonnen want kwam hij eerst onmiddellijk als ik hem floot... hij begint nu daarin wat uit te proberen door niet te komen of pas als hij klaar is met snuffelen en laatst had hij een stuk rottende vis in zijn bek en daar liep hij lekker mee weg en vrat het toch snel op voor ik hem te pakken had. Moeders jongste is geen kleine pup meer en ik moet dus wat meer van hem gaan eisen en wat strenger voor hem zijn... moeilijk, moeilijk, moeilijk... hij heeft van die lieve oogjes!
Pontus moest zoeken in het bos en heeft alle drie de apporten gezocht gevonden maar kwam ze uiteindelijk niet echt terug brengen omdat hij andere dingen ging doen. Hij ging wel naar een weggebrachte dummy toe maar was ook weer snel afgeleid door het bos. Tja, gebrek aan aandacht dus dat is waar we aan gewerkt hebben en waar we thuis verder aan gaan werken.
Pontus is een grote slungel en moet ook behandeld worden als een grote slungel en niet als een kleine pup.
Ik moet van hem eisen dat hij zijn aandacht meer bij mij heeft en houdt... Tuurlijk! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dat zelf niet gezien heb! Maar goed, je kan het allemaal nog zo goed weten, het is ontzettend nuttig als iemand anders kritisch met je mee kijkt en je wijst op je fouten en je werkpunten.
Het leek helemaal niet zo'n heftige training maar toen we thuis waren is meneer neergeploft en kon zijn ogen nauwelijks open houden. Als ik een boterham ga eten zit hij meestal op een afstandje zijn kansberekeningen te doen maar niet deze keer. Hij keek er scheel van maar zijn oogjes vielen echt dicht.

We zijn thuis natuurlijk lekker verder aan het oefenen en ik merk dat hij die aandachtsoefeningen eigenlijk heel leuk vindt, hij let heel goed op en houdt me de laatste dagen veel beter in de gaten. We hebben meer contact. Dat hadden we ook toen hij veel kleiner was maar de laatste tijd was dat inderdaad een beetje zoek geraakt. Bedankt juf, het was weer een hele nuttige les!

Ik heb mijn auto leeg geruimd omdat ik een pupil moest verhuizen met mijn eigen auto dus de jachtspullen staan even opgestapeld in de woonkamer. Pontus heeft er al een paar keer een dummy tussenuit gefrummeld omdat hij hem rook en komt hem dan ook bij mij brengen, waar hij uiteraard aanmoediging en een snoepje mee verdiend. Daaruit blijkt wel dat hij het spelletje in de gaten begint te krijgen: "Als ik deze dingen vind en ze naar mijn vrouwtje breng dan is dat leuk!" Kijk, dat moeten we hebben!

We gaan vooooooooooooruittttt!

De eerste les van Pontus is alweer een tijdje geleden en aangezien de juf bijna vakantie heeft is het maandag tijd voor zijn volgende les.
Hij kan prima volgen inmiddels, gaat zitten als ik stop en meestal op de zitfluit.
Hij wilde niet apporteren en daarom ben ik begonnen met een voerdummy. Hij zag al snel de humor van een snaai uit de voerdummy nemen als hij hem terug bracht dus dat werd al heel snel een leuk spelletje. Van mijn moeder had ik een dummytje gekregen met een stukje vacht erom die hij helemaal leuk vindt en ook terug brengt maar een 'droge' dummy vond hij niet interessant. Hij ging even kijken maar pakte hem niet op en ging wat snuffelen.
Daar had ik het volgende op bedacht: Ik bewaar twee dummy's in zijn voerton zodat ze interessanter ruiken en dat heeft goed gewerkt. Deze dummy's brengt hij goed terug, hij begint apporteren leuk te vinden.
Intussen hebben we de commando's 'vast/los' beter uitgewerkt zodat hij ze ook van de grond pakt op 'vast'. Had hij eerder nog wat last van stress bij het oefenen van 'los/vast', wat hij liet zien door te gapen, nu heeft hij daar bijna geen last meer van.
Op dit moment kunnen we alleen in de tuin oefenen of verder van huis want onze oefenveldjes worden op dit moment 'bevuild' door een paar bevriende teefjes die loops zijn en dan wordt het als jong mannetje met gierende hormonen wel erg moeilijk om je koppie erbij te houden. Maakt niet uit, het is wat het is, over een paar weken zijn onze oefenveldjes weer bruikbaar.

Het is een slim dondertje, onze Pontus. Ik dacht slim te zijn door een balletje door de tuin te rollen en in de paar seconden dat Pontus niet naar mij keek, snel een dummy ergens neer te gooien/leggen die hij vervolgens moest gaan zoeken. Dat werkte... twee keer, daarna had hij me door en ging niet meer achter het balletje aan maar draaide zich snel om om te kijken waar ik de dummy legde. Monster!
Dummy's zoeken die ik in de tuin heb verstopt vindt hij wel een heel leuk spelletje! Hij heeft een goede neus en kan goed zoeken!

Gierende hormonen

De pubertijd is volop bezig en de homonen gieren volop door het lijfje van Pontus.
Hij plast al weer een maandje met zijn poot omhoog, steeds vaker ook. In het begin was het maar af en toe en liet hij zich nog vaak helemaal leeglopen maar steeds vaker gaat die poot fier de lucht in en probeert hij zijn straal tegen een struik of een paaltje aan te mikken. Oefening baart kunst, het is al wel eens raak.

Kussentjes zijn al een hele tijd niet meer in onze huiskamer te vinden want Pontus is een Kussen Fetisjist, kussentjes zijn om op te 'joepen' en dan zijn ze voor ons toch niet meer zo aantrekkelijk om tegenaan te liggen. Weg dus met de kussentjes!

De balletjes bengelen al aardig onder zijn gat en de vraag 'Is het een mannetje of een vrouwtje?' wordt ook steeds minder gesteld omdat het bewijs inmiddels duidelijker zichtbaar onder zijn buikje hangt.
Zijn koppie wordt al breder, het begint dus echt al wel een ventje te worden zo langzamerhand.

De vuurproef komt eraan want het buurhondje is loops. Ineens ruiken sommige plekjes op het grasveld zo lekker dat hij ze probeert te inhaleren tot in zijn tenen waarna hij kwijlend en klappertandend verder loopt. Helemaal in de war van die lekkere geurtjes.
Vorige week dacht hij al dat het zover was en zat hij ineens bovenop de rug van Aussie, die hem haarfijn wist te vertellen dat het echt nog geen tijd was en hij zich vooral niks in zijn hoofd moet halen. Nou ja, hij kon het toch proberen? Nee, heb je...
Ramses heeft al vaker met dit bijltje gehakt en die is alleen geinteresseerd op de dagen dat Aussie in de tuin zit te joelen, Pontus moet nog leren wanneer hij zich nog niet druk hoeft te maken en wanneer het tijd is om jezelf in stelling te brengen. Heethoofd Pontus zal nog wel een paar snauwen nodig hebben voor hij zijn lesje geleerd heeft.

Springbalsemien

Pontus en zijn rare capriolen. Pontus heeft geen poten, hij heeft springveren... hele lange springveren ook nog.
Als kleine pup al sprong en klom hij overal op, ik kon hem geen twee seconden mijn rug toedraaien want dan stond hij boven op de salontafel, de bank, een stoel en later halverwege de krabpaal van de katten, halverwege de trap of op de grote tafel. Hij had al heel jong in de gaten dat hij via een stoel op de grote tafel kon springen en via de bank in de krabpaal kon klimmen.
In de handleiding die ik heb meegekregen van zijn fokker staat met koeieletters (zodat ik het niet over het hoofd kon zien): Laat uw hond het eerste levensjaar NIET SPRINGEN. Niet over sloten/hekken, maar ook NIET IN en UIT DE AUTO, en ook niet OP DE BANK en VAN DE BANK.
En dat was makkelijker gezegd dan gedaan met deze kruising Labrador X Kangoeroe. Met Pandora en Ramses was dat nooit een probleem, die hebben we overal op en af getild en moeten leren dat ze over een hekje of een slootje kunnen springen. Pontus niet... die kon dat wel allemaal zelf verzinnen.
We liepen langs een hekje van zo'n 50 cm hoog, hij was toen misschien 4 maanden oud, maar bedacht ineens dat hij over het hekje kon springen om eens aan de overkant te kijken en sprong met het zelfde gemak terug voor ik er iets aan kon doen. Het zelfde met kleine slootjes en greppeltjes, voor een normale hond een natuurlijke hindernis in het landschap maar niet voor Pontus. Pontus kent geen hindernissen, alleen uitdagingen, zonder erover na te denken springt hij er gewoon over alsof het geen moeite kost. Waarschijnlijk kost het hem ook geen enkele inspanning met die lange poten en zijn vedergewicht.
Hij springt zonder moeite, vanuit stand, op de tuintafel of bovenop zijn varikennel... het is echt net een geit! Gelukkig ben ik er dan wel op tijd bij om hem er weer vanaf te tillen, ik sprint er dan zo geruisloos mogelijk naar toe zonder iets te zeggen wat hem er weer af doet springen. Menig hartverzakking heeft hij me al bezorgd met die gekkigheid.
De bank doet hij gelukkig net als Ramses, erop met een hupje en eraf als een slang, daar maak ik me niet zo druk meer om. Hij springt inmiddels zelf de auto in en eruit laat hij zich tillen. Het is ook niet dat hij tillen vervelend vindt, helemaal niet, hij laat zich goed tillen. Als ik hem van de trap af til gaat hij relaxed over mijn schouder hangen en als ik hem daar een kwartier zou laten hangen zou het voor hem ook prima zijn, hij sopt intussen mijn oren even uit.

Vanmorgen was ik met Ramses aan het trainen, hij zat in de auto. De helft van de parkeerplaats was afgezet met een wegafzetting dus ik gooi er aan het eind van onze training een dummy overheen voor Ramses. Ramses sprong erover en kwam terug met dummy. Pontus heeft van dit alles niks gezien maar kennelijk van alles gehoord want het was dicht bij de auto.
Toen ik daarna Pontus uit de auto liet voor zijn oefeningen, sprintte hij om de auto heen, sprong zonder aarzeling (en zonder moeite) over die wegafzetting en toen hij daar niks zag liggen sprong hij weer terug naar mij (dit alles nam ongeveer 5 seconden in beslag). Dit is toch niet normaal?
Misschien moet ik zijn fokker nog wat advies vragen want ik LAAT hem niet springen maar hij verzint het allemaal zelf wel, kleine springbalsemien.