Ramses was lief, leuk en grappig maar die moest alles nog leren dus we hadden veel korte trainingsmomentjes met kleine, enkelvoudige basisoefeningen. Ramses was in al zijn enthousiasme en gedrevenheid vooral een ongeleid projectiel. Trainen met hem was keihard werken en heel vermoeiend omdat ik constant razendsnel moest anticiperen op wat hij eventueel in zijn kop kreeg om te doen. Hoe leer je een hond netjes afgeven als hij zichzelf heeft aangeleerd dat hij als een soort rugbyspeler met de dummy op je voeten duikt met een sprong vanaf twee meter? Dat is met recht een uitdaging! Een andere variant was dat hij voor mijn voeten sprong en in die sprong de dummy naar me toe gooide: VANGUHHHHHH!!!!!!! En dan met een triomfantelijke kop voor je gaan zitten omdat hij het zelf wel een knappe prestatie vond. Grappig is hij altijd geweest :-)))
Maar op een dag is het moment daar dat het niet meer uitmaakt met welke hond je werkt omdat het met allebei wel genieten is ondanks dat ze allebei hun 'dingetjes' hebben waarin ze wel of juist niet sterk zijn. Daarna komt het moment dat de jonge hond beter wordt en dat je hem zo goed begint te kennen dat je ook steeds meer gaat genieten van wat hij laat zien aan mogelijkheden.
Op dit moment heb ik met Pandora vooral fun momenten met veel korte oefeningetjes waarmee ze een snoepje kan verdienen en is het niet echt belangrijk of ze inspringt of er haar eigen draai aan geeft, als we maar lol hebben.
Ramses is de hond waar ik het fijnst mee werk omdat hij mijn lieve grote clown is en we elkaar van haver tot gort kennen. Ik kan met hem relaxed trainen en intussen ook andere mensen helpen met hun oefening zonder dat hij echt gekke dingen doet. Een heerlijke Grote Vriend waar ik bijzonder dol op ben omdat ik enorm geniet van zijn enthousiasme, zijn werkwilligheid, zijn fenomenale snelheid en zijn clowneske fratsen.
Maar het Break Even Point begint in zicht te komen want ook Pontus begint het spelletje steeds beter te snappen, we leren elkaar steeds beter kennen en het begint steeds meer genieten te worden.
Pontus is een totaal andere hond dan Ramses.
Ramses was als pup de ideale pup om in huis te hebben. Hij was rustig, hij was braaf, een kleine 'Ehh' was genoeg om hem ergens van te weerhouden, hij liep altijd los omdat hij keurig meeliep en geen gekke dingen deed, Ramses heeft een paar weken in de bench gezeten maar die was al snel niet meer nodig. Ramses tijdens de training was een heel ander verhaal. Hij zat in een puppy jachttraining met andere gepassioneerde jachtpuppen en hysterische Flacoateds en Ramses was een maniak als het om apporteren ging, niet te houden. Ik wist hier niet heel goed mee om te gaan dus ik had het benul niet om uit die trainingsgroep te stappen omdat dit helemaal niet de goede manier voor hem was. Ramses is altijd een soort stormram gebleven, hij kan niet omgaan met druk of stress dan gaat hij plassen en tijdens de laatste wedstrijden stond hij zo strak van de adrenaline dat hij helemaal niet meer te bereiken was en ik serieus vreesde voor zijn gezondheid. Geen wedstrijden meer voor de Rammert om die reden maar we kunnen samen wel heerlijk buitenspelen.
Pontus was een vreselijke pup om in huis te hebben, daar heb ik echt veel werk aan gehad (met alle liefde want het was echt een leukerdje maar zo druk, slimmer dan goed voor hem is, snel overprikkeld en een vreselijke sloper en klimgeit), hij heeft dus ook twee jaar in de bench gezeten op de momenten dat we niet de volle aandacht voor hem hadden. Ik had wel bedacht, inmiddels door schade en schande wijzer geworden, dat ik met deze druktemaker niet meteen in een groep ging trainen (ook geen puppycursus) maar thuis, alleen hij en ik, vanuit rust alles opbouwen. Pas na ongeveer een jaar zijn we begonnen met privé lessen en een gehoorzaamheidscursus op de hondenschool. Ik ben blij dat ik het zo gedaan heb want ook in zijn jonge reuen instabiliteit is nu hij al bijna stabieler dan Ramses omdat hij geen ongeleid projectiel is. Hij is nog ondeugend en verzint interessantere plannetjes als het hem zo uitkomt maar hij denkt wel na en blijft ook wel bereikbaar want hij gaat niet 'over the top'.
Ramses had/heeft voor elke nieuwe oefening veel herhaling nodig voor het kwartje viel wat hij moest doen bij een bepaald commando of fluitsignaal maar als het in zijn kop zit denkt hij er niet meer over na en doet het gewoon. Ramses is goed in commando's opvolgen zonder zelf een beter idee te hebben, "ze zegt dat, dus doe ik dat" en dan zo snel en enthousiast als hij het maar kan. Verander ik de oefening of de omstandigheden een beetje, dan snapt hij het niet uit zichzelf maar dat moet opnieuw ingeprogrammeerd worden. Ramses noem ik altijd een 'rechtuit denker'. Na een cursus 'autisme' snap je Ramses helemaal.
Pontus heeft uitdaging nodig, die vindt een oefening al snel saai. Hij blijft ook zelf denken ipv blind commando's uit te voeren en dat heeft beslist nadelen maar ook voordelen en zijn vindingrijkheid is ook heel boeiend en hij koppelt een commando makkelijker aan een andere oefening. Slimmerdje :-)
Maar goed, de dag nadert dat Kleine Vriend mijn (en zijn) Grote Vriend voorbij zal streven in de trainingen en dat is mooi maar ook een beetje droevig. Want wat ben ik dol op mijn Grote Vriend, zoals hij is er geen één en voor mij blijft hij heel speciaal.
