Elk nadeel hep z'n voordeel...

Nadat we al een aantal keren op en neer waren gereisd tussen Hoogvliet en Winschoten ging de situatie in Winschoten dusdanig achteruit dat op en neer reizen niet echt meer een optie was. Floepertje mee en naar Winschoten om 'mantelzorger' te worden en samen met mijn moeder en zussen iets voor mijn vader te kunnen betekenen in de laatste fase van zijn leven.

Voor Pontus betekende dit dat hij zich moest aanpassen aan een andere omgeving, een andere roedel en een andere structuur. Iets wat hem bijzonder goed afging.

Die nieuwe situatie had voor- en nadelen voor Pontus: De dagen beginnen met een flinke wandeling door het grote park van Winschoten waar hij samen met Thorgal lekker los kan lopen en een beetje kan zwemmen. Thorgal is een stabiele, sociale en vriendelijke reu van 8 jaar en onder zijn hoede heeft Pontus kennis gemaakt met een aantal andere Winschoter honden. De Groninger honden zijn, net als de Groningers zelf, niet zo gemakkelijk van de kook te krijgen en dat is wel fijn voor een wat onwennige Pontus die een heel ander slag honden gewend is. Als het dan toch een beetje spannend werd was daar altijd nog 'Scheidsrechter en Vredesstichter Thorgal' om de situatie een beetje bij te sturen waar nodig. Heel leerzaam allemaal voor vriendje Pontus om te ervaren dat Thorgal heel anders in het leven staat dan de wat autistische Ramses. Pontus heeft er een aantal vrienden bij gekregen maar heeft ook geleerd dat hij niet automatisch mag meedoen met het spel tussen Thorgal en zijn maatje Paco (prachtige Hollandse Herder) maar dat hij zich dan gewoon gedeisd en op gepaste afstand moet houden, lastig maar leerzaam en Pontus is gelukkig een snelle leerling.

De verdere dag brengen ze door in de woonkeuken waar redelijk veel aanloop is van iedereen die niet in de woonkamer moet of mag zijn onderbroken door een kleine P&P ronde rond de middag. Aan het einde van de middag is er dan weer een langere wandeling voor de avondmaaltijd. Het streven is een gezonde balans tussen voldoende beweging en aandacht voor de heren en tijd om te ondersteunen bij het zorgen.

Pontus moet zich vooral aanpassen en gedragen en bevindt zich tussen mensen die hem onmiddellijk corrigeren bij ongewenst gedrag, hij krijgt dus van verschillende mensen op zijn tijd een correctie als hij te druk is, vervelend doet, met zijn snuit op aanrecht of eettafel zit of een kat aan het lastig vallen is. Ideaal voor vriendje Pontus en hij vaart er wel bij. Ik zie hier dus ook een heel andere kant van hem dan thuis en deze kant bevalt me heel goed, dit moeten we vooral zien te behouden als we straks weer in Hoogvliet zijn.

Het favoriete onderdeel van Pontus zelf is dat hij 's nachts bij mij in de slaapkamer, bij mij in bed zelfs, slaapt en dan zo dicht mogelijk tegen me aangedrukt alsof hij het 'contactliggen' zelf heeft uitgevonden. Daar gaan we thuis absoluut niet aan beginnen met drie van die zwarte mormels maar ik moet toegeven: het bevordert en verstevigt onze band zeer zeker op een prettige manier.

Ik zie hier dus een klein vriendje die met behoorlijke stappen redelijk stabiel aan het worden is in zijn gedrag, weet hoe hij zich moet gedragen en een sociale houding laat zien met andere honden.

Heel bijzonder eigenlijk dat een verdrietige periode waarin je toe leeft naar het sterven van een geliefd persoon ook nog iets moois oplevert op een ander vlak.

Vriendje in goede en slechte tijden

Het leven loopt zoals het loopt en dat betekent dat het doel wat ik voor Pontus had gesteld voor 2013, namelijk het behalen van een clubdiploma C, ineens niet meer zo belangrijk was en dus onmiddellijk opzij geschoven werd toen bleek dat het leven van mijn vader binnen afzienbare tijd zou gaan eindigen.
Hij heeft al drie jaar kanker, dat is lange tijd redelijk stabiel gebleven met bepaalde medicatie, wij wisten dat dit slechts tijdelijk zou zijn maar waren blij met deze 'uitstel van executie' zolang als hij duurde. Nu is hij in de laatste fase van zijn leven beland en dat betekent voor ons dat we naast ons werk zo vaak mogelijk naar 'huis' gaan om hem en mijn moeder te zien en te ondersteunen en deel uit te maken van dit proces.
Ook voor de honden heeft dit natuurlijk gevolgen want er is gewoon minder tijd en aandacht voor ze, minder tijd om uitgebreid te trainen, minder focus van mijn kant, minder tijd voor lange wandelingen dus ze komen af en toe best iets tekort. We doen dapper ons best om 'de schade' te beperken en ook de buren springen regelmatig in door ze uit te laten als dat nodig is maar ze merken wel dat het nu even anders is dan anders.
Bijzonder is het wel om te merken hoe ook de honden omgaan met deze situatie.
Wat nieuw is voor de honden is dat ze allemaal om en om al een paar keer een dag zijn mee geweest met het openbaar vervoer van Hoogvliet naar Winschoten. Een wereldreis van ongeveer 4 uur vol met prikkels en situaties waar ze niet echt aan gewend waren. Pandora is de enige die we in haar socialisatieperiode hebben meegesleept in het openbaar vervoer. Met Pontus hebben we dit nooit gedaan omdat hij als pup heel snel overprikkeld was zodat het ten eerste niet te doen zou zijn om met deze spartelpup in het OV te gaan zitten en ten tweede voor hem rust en regelmaat ook veel belangrijker waren dan hem bloot te stellen aan meer prikkels dan hij kon verwerken. Ik was er inmiddels, door een ervaring met Ramses, ook van overtuigd dat als de vertrouwensband met je hond maar goed genoeg is, je hem overal mee naartoe kan nemen ook pas op latere leeftijd.
Dit bleek ook nu weer. Pontus was ongeveer 2 jaar oud toen hij voor het eerst met mij mee ging in de metro, de trein en op de terugreis ook nog een stukje touringcar. Hij ging gewoon mee, was binnen twee haltes gewend aan de bewegingen van de metro, hobbelde keurig mee de trein in (met alle lastige op en afstapjes) en was geen moment bang of onder de indruk. Ik moest hem natuurlijk wel even duidelijk maken wat er van hem werd verwacht, waar hij mocht liggen/zitten en dat hij zich niet met al die mensen hoefde te bemoeien. Dat laatste was het lastigst want hoe leer je dat aan je hond als de mensen het niet kunnen laten om zich wel met hem te bemoeien. Hij heeft natuurlijk een heerlijk ondeugende, olijke kop en veel mensen vinden hem leuk. En ja, hij vindt zichzelf ook vreselijk leuk dus hij entertaint wel.
Mijn taak om te zorgen dat hij wel voldoende gelegenheid kreeg om te plassen en zijn benen te strekken want 4 uur OV is lang maar van het station in Winschoten is het dan weer een lekker stukje lopen naar het huis van mijn ouders.

Bijzonder ook om te merken hoe verschillend de honden omgaan met de verdrietige momenten. Ze voelen allemaal feilloos aan hoe je stemming is maar reageren er anders op. Pandora komt naast je liggen met haar koppie op schoot, Ramses zit naast je als een rots in de branding en legt zijn grote kop in mijn hals/op mijn schouder en Pontus hangt de clown uit of gaat dwars over je schoot liggen.

In de trainingen doen we weer even een paar stappen terug. We trainen wel als de gelegenheid er is maar hij luistert minder goed doordat ik niet zen en kordaat genoeg ben en hij teveel energie heeft. Pontus is van goede wil en laat nog steeds hele mooie dingen zien want talent heeft hij genoeg en zijn snelheid is echt bizar. Wat kan die hond rennen en supersnel werken, niet normaal!
Dus de lange lijn zit er weer even aan om hem een beetje in toom te houden als hij teveel eigen initiatief heeft en denkt dat hij het veel efficiënter kan oplossen dan ik. Geeft allemaal niet, we genieten van het moment en dit komt allemaal wel weer als deze periode achter de rug is.

Mooi om eens mee te maken hoe flexibel honden zijn in het zich aanpassen aan veranderende situaties, hoe ze dat met elkaar en ook op hun eigen manier doen. En ik ben blij dat ik ze heb in deze periode, ondanks dat het wel eens lastig is om te organiseren dat ook zij de zorg krijgen die ze nodig hebben, ze geven me ook zoveel troost en reden om te lachen en te genieten. Het zwarte trio is onbetaalbaar!

Groots en meeslepend leven door Brad Pontus Pitt

Volgens mij heb ik het al eens eerder gezegd, het levensmotto van Pontus is: Groots en meeslepend leven. Als Pontus een mensje zou zijn zou ik hem beslist aanraden om de theateropleiding te gaan doen om zijn technieken te verfijnen, hij houdt van drama maken en hij is er goed in.
Hij was al een drama als pup. Enorm vocaal aanwezig en als hij eenmaal aan de gang was... niet meer te stoppen. Om hem te stoppen moesten we hem in zijn bench doen waar hij dan moord en brand zat te gillen en probeerde de spijltjes door te knagen... en zo viel hij dan in slaap, met zijn tandjes nog om de spijltjes. Als we te laat waren was hij 'over de top' en helemaal nauwelijks te kalmeren, dan moest er een laken over de bench om nog meer prikkels uit te sluiten en zat ik naast de bench om toch bij hem te zijn.
Pontus kan heel braaf zijn, dan kijkt hij heel gehoorzaam, doet precies wat hij denkt dat moet... echt een engeltje.
Hij kan ook nep-braaf zijn. Dan gaat hij zogenaamd onderdanig op zijn rug liggen onder de neus van Ramses maar friemelt intussen net zo lang tot hij voor elkaar heeft wat hij eigenlijk van plan was voor hij op zijn kop kreeg van Ramses. Ramses trapt er niet in en gaat net zo lang door tot Pontus het meent maar als Pontus eerder zijn doel bereikt heeft dan sprint friemelsmurf triomfantelijk weg.
Pontus kan ook heel stout zijn en ook dan is dat volkomen duidelijk met zijn klierige houding en ondeugende kop, het liefst maakt hij daar ook een hoop kabaal bij. Een specifiek 'Whoeoeoe-geluidje' waarbij bij meteen zoiets hebben van "Ojee, daar gaan we het krijgen" en ondeugende blafjes.
Als Pontus ziek is ligt hij, als een echte vent, op de bank met zijn kop naar beneden te kijken alsof het leven veel te zwaar voor hem is. Een hoopje ellende is het dan. Je zou hem bijna een spuitje geven om hem uit zijn lijden te verlossen ware het niet dat hij dan misschien gewoon een buikgriepje heeft.
Hij beweegt niet, we horen hem niet en we missen zijn aanwezigheid want zo is het dan ook wel weer: als hij niet zo druk en aanwezig is als anders... dan is dat wel even lekker rustig maar na een paar uurtjes rust dan ga je hem toch missen met al zijn gekkigheid.
Pontus heeft al een paar blessures gehad. Zijn ooglid is gehecht maar daar had hij dan weer niet zoveel last van behalve dat hij een lampenkap op moest omdat hij anders aan de hechtingen zat te wrijven. Met die lampenkap ramde hij overal doorheen waar hij zich anders ook langs zou friemelen dus die hing na een paar dagen met duck-tape in elkaar omdat hij ernstig gebutst, gedeukt en gebarsten was. Daarna een paar keer een wondje aan zijn poot waardoor hij liep te hinkelen maar ook nadat het al lang genezen was, zijn pootje optrok en een zielige kop trok als de buuv zei "Wat hebbie dan?" Brad Pontus Pitt
Nog niet zo lang geleden had Pontus een gescheurde nagel. Dat doet wel zeer maar Pontus maakte er al een drama van als je naar zijn poot keek, en dan zat je er nog niet eens aan. We waren bij de dierenarts omdat we niet goed wisten wat we konden doen omdat alles muurvast zat maar hij er ook veel last van had. Pontus hinkte op drie poten en begon meteen te piepen en te janken toen ze zijn poot pakte. Wij zeiden al dat onze drama King zich enorm kon aanstellen maar de dierenarts verdedigde hem nog door te zeggen dat het ook wel heel pijnlijk kon zijn. Tot ze na een paar minuten ook in de gaten kreeg dat hij niet alleen jankte als ze aan de bewuste teen zat maar ook als ze niks deed, toen zei ze "Het is toch wel een beetje een aansteller!" Inderdaad, wij kennen hem al iets langer dan vandaag.
Afgelopen dagen had hij een Cold Water Tail. Inderdaad een pijnlijk iets maar Ramses heeft het ook wel eens en die gaat er heel anders mee om dan Pontus.
Ramses gaat liggen, is wat rustiger, komt wat minder snel uit zijn mand, bijt een keertje aan zijn staart aanzet en dan zie je bij het buiten lopen dat zijn staartje niet dezelfde metronoom beweging maakt als anders maar tegen zijn achterwerk geklemd zit.
Pontus daarentegen komt op een gegeven moment overeind gaat een enorm drama maken door rond te lopen, gek te doen, rondjes te draaien achter zijn staart aan en daarbij enorm kabaal te maken door klagerig te piepen, te blaffen en te janken. Het is volkomen duidelijk: Er is iets mis met zijn staart! Ook wel handig, dan kan er al meteen een pijnstiller in zodat het voor hem sneller beter is.

Als Ramses tijdens het trainen door de brandnetels gaat likt hij nadien wat aan zijn poten en trappelt af en toe in zijn slaap. Als Pontus door de brandnetels is geweest gaat hij daarna luid joelend met zijn neus over heel het kleed, veegt zijn voeten, ligt te kronkelen en te rollen en dat met zoveel mogelijk lawaai om zijn ongenoegen te uiten. De eerste keer schrokken we daar van, nu zijn we het gewend.

Het is gewoon een gekkerd, hij doet alles met volle overtuiging en helemaal.
Hij is in alles heel gevoelig. Voor pijn, voor zich ellendig voelen, voor plezier maar ook voor onze stemmingen.
Ik heb de naam om heel 'Zen' te zijn tijdens de trainingen, voor Pontus is het soms nog niet Zen genoeg. Als ik maar de minste irritatie voel over wat hij doet, dan komt hij niet maar blijft een paar meter uit mijn buurt tot ik het echt heb losgelaten. Net doen alsof ik heel kalm ben werkt niet bij Pontus, hij heeft me feilloos door. Lastig maar voor mij een goede spiegel en heel leerzaam.

Bijna tijd voor een C-tje

Het is natuurlijk grappig dat Pontus het leuk doet op een show en ook in alle cursussen die we samen hebben gedaan deed hij het zeer verdienstelijk maar dat is niet waarvoor ikmijn 'Kleine Vriendje' heb gekocht. Met Pontus zou ik jachttrainingen doen en jachtproeven lopen.
Pontus was vorig jaar rond deze tijd helemaal nog niet zo geïnteresseerd in het apporteren en luisteren deed hij ook nog niet zo goed. Maar inmiddels wordt hij over een dikke maand al weer twee jaar... tjonge wat is die tijd gevlogen!... en is er in het afgelopen jaar veel veranderd.
Ineens ging er een knopje om, zo rond de tijd dat we voor het eerst afreisden naar De Roedel om wat meer inzicht te krijgen in de beweegredenen van mijn Kleine Vriendje en dat zal geen toeval zijn. Hij bleek toch meer bereid tot samenwerken dan ik dacht, zeker toen hij ook het idee kreeg dat ik hem wat beter begreep. Een slim rakkertje is het altijd geweest en dat heeft hij ook wel steeds laten zien.
Inmiddels is het een leuk werkertje aan het worden met een prima neus, prima werklust, een lekker tempo en de lange lijn is ook niet meer nodig want hij komt wel weer terug.
Inmiddels wil hij zo graag apporteren dat hij wel eens inspringt maar dat is beter dan dat hij er geen zin in heeft, dit leer ik hem wel weer af. Blijven liggen uit zicht kan hij inmiddels ook. Hij kan een apportje doen en hij kan prachtig volgen mits hij niet te afgeleid is door lekkere geurtjes want die neus van hem.... maar het negeren van lekkere geurtjes gaat steeds beter
Laatst was er een leuke hond die Pontus wel heel leuk vond maar op het moment dat er geapporteerd moest worden was dat wel belangrijker voor hem dan die leuke hond. En toen hij na afloop even los mocht spelen en socializen met de anderen verwachtte ik half en half dat hij die hond zou gaan stalken  maar dat deed hij dus helemaal niet. Hij rende een rondje langs alle honden om even te groeten en daarna kwam hij terug bij mij omdat hij graag met mij een beetje wilde spelen met een dummy en het water, wat ik uiteraard gedaan heb want hé, dat is natuurlijk wat ik graag wil zien bij hem. Andere honden zijn leuk maar plezier maak ik met mijn vrouwtje.
Mijn kleine kanjer doet het helemaal niet onverdienstelijk en laat steeds vaker zien dat hij veel in zijn mars heeft. Hij kan heel mooi werk laten zien in het zoeken, in het markeren, in het doorzetten, het omgaan met schoten en het begin van dirigeren is er ook want hij wil wel samenwerken. Dat betekent niet dat hij alles al perfect doet want hij is overduidelijk nog een jonge blaag die nog niet helemaal stabiel is in zijn koppie. Soms denkt hij dat hij het zelf beter weet of heeft hij de wind in zijn kop en gaat lopen sjezen maar die momenten worden steeds minder en de mooie momenten met prachtig werk steeds meer.

Hij kan over water, hij kan vreselijk goed zoeken hoewel zijn zoekpatronen nog wel wat ervaring behoeven. Hij zit op de trainingen tegen het B-niveau aan en doet het in die groep heel goed.
En dus heb ik hem ingeschreven voor twee Clubdiplomadagen om eens te kijken of hij ook onder druk van een wedstrijdsituatie zijn kop erbij kan houden en een C-tje kan halen zodat we workingtestjes kunnen gaan doen. Hij kan het, hij zou het moeten kunnen maar ja, zoals het een jonge blaag betaamd, soms doet ie het heel goed en soms niet goed genoeg dus het wordt wel spannend.

Mijn showpikkie

Gisteren waren wij op de Clubmatch van de KVVP om Pontus te showen.

Het was een echte clubmatch met echte keurmeesters en allerlei rassen en vooral veel gezelligheid.
Er waren niet veel Labradors ingeschreven dus weinig concurrentie voor Pontus.
De keurmeesters namen hun tijd om goed te kijken en een keurverslag te dicteren waar de schrijvers lamme vingers van kregen maar voor ons als deelnemers was het leuk dat de hond eens uitgebreid bekeken en beoordeeld werd. We waren als één van de laatsten aan de beurt om aan te treden.
Pontus weet wat hij moet doen in de ring, hij loopt keurig en attent mee, blijft steeds beter staan, springt niet tegen de keurmeester op maar kijkt haar aan met een guitig bekkie en een kwispeltje. Hij was even afgeleid door de lekkere geurtjes op de plaats waar hij moest staan, want ja, er zijn nu eenmaal ook 'lekkeruh wijvuh' op zo'n show maar daarna wilde hij wel meewerken en liet zich bekijken en betasten.

We kregen een zeer net keurrapport, eentje om trots op te zijn:
Reu van bijna 2 jaar die goed aan de maat is. Goed gevormd hoofd met prima stop, mooi donker goed geplaatst oog met expressie. Goed aangezet en gedragen oor. Goed geplaatste schouders, opperarm ligt wat rechtop. Goed lichaam maar zag graag iets meer ribwelving en borstdiepte. Goed aangezette en gedragen otterstaart. Prima vacht. Uitmuntende bespiering. Gaat vlot maar nog wat los in de ellebogen. Uitmuntend karakter. Beste reu. BOB

Beste reu en BOB was wel bij gebrek aan concurrentie maar toch... het staat leuk!!! En we mochten door naar de ere ring, ook leuk om een keertje te staan met mijn prachtige ventje :-) Dat we in rasgroep 8 uiteindelijk zesde werden van de zes mag de pret niet drukken want de andere honden zijn nu eenmaal meer gefokt op show dan mijn volbloed Fieldtrial Labrador.

Showen is niet zozeer maar ding maar als ik er ben heb ik wel een leuke dag met mijn ventje en dat geldt ook voor hem, hij is gefokt om te werken maar heeft ook geleerd om te showen en heeft daar ook best plezier in op zo'n dag en dat straalt hij ook uit. Dat hij gisteren de hele dag naar Ralf heeft staan loeren of hij echt niet met dummy's ging gooien vind ik alleen maar grappig en zeer tekenend voor waar zijn passie werkelijk ligt. Maar, een paar shows lopen om op uiterlijk gekeurd te worden hoort er ook bij en dat hoeft niet onvoorbereid te gebeuren want een werkhond kan ook leren wat er van hem verwacht wordt in een showring, liever wel zelfs want ik vind niks zo tenen krommend als een werkhond die op een zekere dag meegesleurd wordt naar een show om daar met het staartje tegen de buik een rondje door de ring te kruipen in de hoop een noodzakelijke ZG binnen te slepen. Dat is heel simpel op te lossen met een paar ringtrainingen en een beetje oefenen. Op één of andere manier is het een soort van stoer onder voorjagers als je voor een show geen ringtraining volgt en je hond waardeloos staat en showt maar een onwennige voorjager en een dood ongelukkige hond in de ring vind ik niks stoers aan. Zoals mijn zusje laatst al eens aanhaalde: Je gaat toch ook niet ongetraind en onvoorbereid deelnemen aan een jachtproef?

Eigenlijk vind ik mijn Pontussie dan een stuk stoerder! Hij wint geen prijzen (behalve bij gebrek aan concurrentie, haha) omdat zijn type Labrador nu eenmaal geen prijzen wint op een show maar daar heeft hij helemaal geen weet van en hij showt de sterren van de hemel omdat het best naar zijn zin heeft zo samen met mij en veel lekkere stukjes worst, dol op aandacht is hij altijd al geweest.
Het leuke is dat hij heel veel positieve reacties krijgt omdat hij natuurlijk enorm opvalt met zijn atletische verschijning maar daardoor ook zijn type 'in the picture' loopt. Mensen die wat minder thuis zijn in het door de keurmeesters gewenste type Labrador vinden Pontus vaak een erg mooie hond en vinden in ieder geval dat hij prachtig beweegt en zich leuk presenteert.
We mopperen vaak dat alleen de Labradors van het zwaardere type winnen op de show en dat is natuurlijk ook zo maar (ook om die reden) er komen ook geen 'werklijn types' om te laten zien dat er meer smaken zijn om uit te kiezen. Misschien moesten we met al die werkhonden gewoon massaal een show lopen.... Tot die tijd zal Pontus zijn type wel vertegenwoordigen.
Voor hem is het namelijk ook een prima gelegenheid om te wennen aan een situatie met veel drukte en veel honden maar nog even zonder de druk van schoten en apportjes.

Foto gemaakt door Esther Breur

Knap jochie :-)

Het is gewoon een knappertje aan het worden dat kleine vriendje van mij. Het is weer zo leuk om die ontwikkeling te zien van pup naar puber (dat was een heftige periode) en nu van puber naar volwassen jongeman.
Het is een prachtige reu aan het worden! Al zeg ik het zelf want het is ook wel een beetje apenliefde natuurlijk. Maar dan nog, hij is prachtig atletisch gebouwd, echt mooi gespierd, die kop van hem wordt steeds meer 'vent' in plaats van 'jongetje'. Als hij niet die achterlijke gekke bekken aan het trekken is dan heeft hij best een heel mooi hoofd met een mooie zachte uitdrukking.
Ook zijn gedrag begint wat volwassener te worden. Tuurlijk, het blijft een 'poepie ouwehoerie' en hij is dol op spelen, klieren en stoeien maar hij begint ook al wat serieuzer te worden. Hij focust wat beter, luistert beter, is taakgerichter en ook in huis kan hij nu meestal gewoon los. De bench staat er nog, meestal ligt Pandora erin want die vindt het wel een fijn plekje, want soms zijn er nog momenten dat hij te opgewonden is en niet meer tot rust te manen zodat hij even moet gaan afkoelen in zijn bench. Maar die momenten worden langzaamaan minder en minder. Heethoofd wordt 'coole dude'.

Aan het eind van onze vakantie zijn we naar de NLV clubmatch in Bennekom geweest waar hij zijn tweede show had. Het was natuurlijk gewoon een super gezellige dag met Team Heeresteyn, de fanclub van Pontus (Jutta, Riwka en Erica), Sabine met 'O wat ben ik toch leuk' Pommetje en nog een aantal andere gezellige mensen.
We waren al vroeg aan de beurt met een zeer prettige keurmeester die heel rustig en vriendelijk met de honden omging (dat was de eerste show nogal anders), ook voor Pontus de tijd nam om hem te bekijken en ze gaf hem waarempel een ZG met een mooi keurverslag.
Good masculine head, gentle expression. Good earset, level topline. Well muscled hindquarters, would prefer a little more bone and a little more weight over loin. In good coat, moved well. Very Good.
Hier waren we natuurlijk helemaal blij mee!

We zijn langs de meet & weeg kraam geweest waar hij 62,5 cm hoog bleek te zijn en 31,7 kg zwaar. Ze vonden hem daar prima op gewicht en prachtig in conditie dus we kregen een compliment. Ze waren niet helemaal objectief want die mevrouw traint bij de fokker van Pontus en had een licht vermoeden wat zijn afstamming was.

Aan het einde van de dag nog langs de oogarts. Dat was geen feestje. Als eerste liepen we er naartoe, ik met Pontus kort aan de lijn en er liepen mensen langs die , zonder dat ik hier meteen erg in had, hun reu de ruimte gaven om om Pontus heen te draaien zodat de lijnen in elkaar zaten. Niet grappig dus, gelukkig kwam er iemand snel helpen om de lijn los te maken terwijl de honden net niet bij elkaar konden. Pfffffffff wat een stress voor niks! En dan die reacties meteen alsof die honden erggg agressief waren terwijl ze alleen helemaal paniekerig waren dat ze vast zaten want zodra de lijn los was, was het ook afgelopen.
Even diep ademhalen en tot rust komen en daarna een oogdruppeltje halen en een nummertje want dat spul moest 20 minuten inwerken. Daarna de tent in bij de oogarts, jeemig wat een sjacherijn was dat!
Pontus vond het allemaal wat onwennig en onprettig dus die stribbelde wat tegen maar daar had hij echt helemaal geen geduld mee. Gelukkig waren zijn ogen wel gewoon goed en ook daar zijn we zeer blij mee!

De dag ervoor hadden we jachttraining waarin Pontus liet zien dat hij een stuk stabieler aan het worden is want ineens vielen er wat kwartjes op hun plaats en deed hij een paar oefeningen die tot dan toe nog onmogelijk waren.
Hij bleef liggen op afstand en ook uit zicht, 2 of 3 minuten (voor mijn gevoel een half uur) en dat was tot voor kort echt ondenkbaar want dan sprong hij overeind als ik een stap te ver weg ging en kwam achter me aan.
Hij ging blind over water terwijl er daarvoor nog geen hond over was geweest dus hij heeft niet kunnen afkijken... gewoon gaan! Gelukkig had hij snel succes en kwam terug met een dummie. Inmiddels heeft hij het al een paar keer gedaan en zie ik zijn zelfvertouwen toenemen doordat hij blijft doorzetten als hij het niet meteen vindt.
Ook het markeren ging ineens goed. Tot dan toe keek hij wel waar het apport viel maar kon dan rustig een heel andere kant op rennen of naar Ralf rennen om dat uiteindelijk te laten zien dat hij wel heel goed kon onthouden waar het was gevallen want dan ging hij het nog even ophalen, wel heel knap maar niet de bedoeling. Ineens was het: kijken, blijven kijken en er recht op af rennen. En ook meteen met dummie terugkomen, dat is ook wel fijn.

We zijn nu weer even wat basis oefeningen aan het inhameren want het volgwerk kan echt veel beter en los/vast 'oppakken wanneer ik het zeg' is ook wel een handige oefening om te kunnen. Gelukkig oefent Pontus graag, hij vindt dat echt leuk.

Na de training mocht hij nog even los om te zwemmen en te rennen en ook daar merk ik dat hij veel meer in contact blijft en terug komt zodat ik steeds meer vertrouwen in hem krijg en dat maakt onze relatie veel prettiger.

Dus... ja... het was al een lekker ventje maar het is echt wel een kanjertje aan het worden :-)

Vakantie in de Ardennen

Heerlijk genieten van een weekje wandelen in de Ardennen.
7 dagen lang op je eigen tempo opstaan en wakker worden, een wandelroute uitzoeken en dan een paar uurtjes lekker wandelen en genieten van de prachtige natuur van de Ardennen. Heerlijk!
Een foto impressie:

Mijn kampioentje

De eerste show van Pontus is een feit, zijn eerste keurrapport dus ook.
Altijd spannend, zeker met een Labrador die eigenlijk niet gefokt is om zijn uiterlijk te showen maar om vogels en knaagdieren te apporteren.
Het enige wat we er aan kunnen doen (en dat hebben we dus ook gedaan) is ons goed voorbereiden door te oefenen op het staan (en lang blijven staan) hoewel hij geleerd heeft dat hij pas echt heel braaf is als hij zo snel mogelijk gaat zitten als hij voor je is. En een paar ringtrainingen volgen om hem te laten wennen aan de situatie, met meerdere 'stoere boys' in een ring lopen, niet met elkaar bemoeien, staan, betast worden, rondjes rennen, driehoekjes rennen, op en neer rennen... you name it.
De eerste ringtraining begon zeer stressvol voor Pontus, binnen in een redelijk klein clubgebouw met andere jonge reuen die zichzelf ook best stoer vonden. Pontus was helemaal over de zeik maar dat trok weer bij toen we toch naar buiten gingen. De volgende ringtrainingen was hij al wat gewend en begon hij het best leuk te vinden, zeker als ik hele lekkere dingen voor hem meenam.
De laatste training sloot af met een nep keuring waar de hond die op dat moment het best showde achter bordje 1 mocht gaan staan en dat was mijn Pontussie, omdat dit nooit meer zal voorkomen hebben we dit beeld natuurlijk vastgelegd: Mijn toppertje!

Gisteren moest het dan echt gebeuren en we waren goed voorbereid, aan onze voorbereiding zou het niet gaan liggen. Alles de avond van te voren klaargelegd, lekkere dingetjes voor Pontus, ons geheime wapen bereid (gekookte kippenlevertjes) want daar doet hij echt een moord voor. Vroeg op en hop naar Utrecht.
In Utrecht was het zeer gezellig, wij sloten ons aan bij Team Heeresteyn in de rode tent naast ring 2 waar de heren geshowd zouden worden. Naomie was er met twee man sterk, nog een leuk stel met een reu dus het was 'de ballentent' tot Pommetje met Sabine arriveerde. Het supportersteam bestond uit Riwka met Storm, Jutta met een heerlijke zelf gebakken taart en Els met kleine Flowtje.
Pontus was het enige 'niet-show model' tot er nog een mevrouw, die later Elly bleek te heten, aankwam met een 'race model' en dat schept onmiddellijk een band dus we hebben elkaar aangemoedigd aan de zijlijn.
De sfeer was aangenaam en op een enkele stomme actie van een zeer onwetende mevrouw na heb ik geen vervelende dingen gezien of gehoord. De stomme actie was een mevrouw die over het lint uit de ring kwam en daarbij haar hond recht op Pontus liet af springen die dat uiteraard niet echt heel prettig vond (haar hond overigens ook niet), gelukkig zag ik het aankomen en heb hem meegenomen naar achteren zonder het op een onnodige confrontatie te laten uitdraaien. Het was echt een stomme en onnodige actie van die mevrouw want ik stond daar bijna alleen (als enige met hond) ongeveer anderhalve meter van het lint af, links en recht van mij waren meters lege ruimte waar ze had kunnen gaan zonder haar hond recht op Pontus (of welke andere hond dan ook) af te laten springen dus het was echt onnodig, het voelde erg intimiderend maar ik ken deze mevrouw niet dus ik zou ook niet weten waarom dit dan nodig was.

Na de Open Klasse waren wij aan de beurt. Eerst een rondje met alle 15 reuen in de ring en in twee gedeelten moesten we twee rondjes lopen. Pontus liep netjes en attent met me mee.
Daarna nog een keer de ring in om gekeurd te worden, ik heb even gekeken hoe de keurmeester keurde en vond haar erg handtastelijk. Ze pakte die honden maar overal beet en kneedde ze hier en daar in positie om de hoekingen goed te kunnen zien, pakte honden vol over de snuit om het gebit te bekijken, kwam van achteren en pakte ze dan in de schouderbladen... ik heb toch een aantal honden gezien die dit zeker niet altijd prettig vonden... om me maar even mild uit te drukken.
Wat was ik blij dat ik die ringtrainingen heb gevolgd waarbij Jan Batenburg alles heeft gedaan waarvan hij dacht dat we dit mogelijkerwijs konden verwachten en dus ook flink betasten en onverwacht aanraken en applaudisseren, Pontus was dus echt voorbereid.
Het showen heeft hij goed gedaan, hij ging heel even zitten maar met een kippenlevertje voor zijn neus ook weer staan, was bereid om de keurmeester even lief aan te kijken met een schuin koppie en een kwispeltje, liet zich betasten en bleef attent meelopen. Ik was trots op mijn mannetje!

Het keurrapport viel wel een beetje tegen, erg summier, en hij kreeg een G... tja, ik had toch wel gehoopt dat hij net een ZG zou krijgen maar dat zat er bij deze mevrouw niet in. Toch was ik zeer tevreden over dit showdebuut van Pontussie want aan hem heeft het niet gelegen.

Aan zijn supportersteam heeft het ook niet gelegen en die waren hoe dan ook trots en nog steeds fan, ze hadden zelfs een rozetje voor hem gekocht omdat hij geslaagd was voor zijn eerste show. Lief toch!

Volgende optreden wordt 16 juni op De NLV Clubmatch in Bennekom.

De rest van de dag heeft hij veel aan de HFB samen met mij rondgelopen op het veld waarbij we zo nu en dan flink in gesprek waren maar in de avond moest hij mee naar mijn werk waar hij liet zien dat hij het zeer prettig vindt om zo verbonden te zijn.
Al met al een zeer gezellige en interessante dag, we waren er beide best moe van.

Het begint een 'grote jongen' te worden

Groot in de zin van hoog was hij al een tijdje en hij kan ook al heel lang met zijn poot omhoog plassen maar de stabiliteit in het koppie was nog heel ver te zoeken bij Pontus.

Heel lang konden we hem buiten zijn bench nog geen twee seconden uit het oog verliezen of hij deed iets wat hem of onze spullen in gevaar bracht. Ik begon me er al bij neer te leggen dat dit gebakje misschien nog wel een aantal jaren elke nacht en elke keer dat we weg gaan in zijn bench zou moeten doorbrengen.
In korte tijd zijn we nu toch zo ver dat hij vrijwel elke nacht zich vrij door de huiskamer mag bewegen en dus de nacht grotendeels doorbrengt op de bank (daar begint hij de nacht in ieder geval) en in de ochtend luid joelend met een speeltje in zijn bek onderaan de trap staat te wachten tot je beneden bent.
Ook overdag zijn we de korte momentjes gaan uitbouwen en als we zorgen dat de eettafel leeg is en de keukendeur dicht kan hij ook overdag los in de kamer blijven zonder schade aan te richten. Als we het tuinhek weer binnen komen zien we hem van de bank of uit een mand kruipen met een slaapkoppie richting achterdeur. Dat zijn toch hele knappe ontwikkelingen! We hebben inmiddels wel zo'n beetje door welke voorwerpen hij te leuk vindt om niet aan te zitten dus die ruimen we natuurlijk op.

Laatst mocht hij even met een leuke herder-mix teef van zijn leeftijd socializen omdat ze elkaar erg leuk schenen te vinden. Na even achter elkaar aan te sjezen met een hoop lol waren ze uitgespeeld en gingen richting struiken op onderzoek maar toen ik hem riep kwam hij ook gewoon aangelopen. Helemaal goed!
Te veel vrijheid kan hij nog niet aan want dan wordt hij echt baldadig maar af en toe even een klein stukje ruimte kan hij al steeds beter handelen.

We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de eerste show waar ik Pontus zal voorbrengen om op uiterlijk gekeurd te worden. Dus hebben we een aantal ringtrainingen gevolgd om hem te laten wennen aan de situatie van het keuren: met andere honden in een ring, blijven staan, betasten, figuren lopen... Na wat oefenen liet hij wel zien dat hij de bedoeling begrepen heeft en blijft al serieus lang netjes staan en loopt keurig mee. Hij heeft in die paar lessen echt veel progressie laten zien in relatief weinig tijd.
De laatste les was er een nep-keuring waarbij hij echt heel goed zijn best deed zodat we achter bordje 1 mochten gaan staan. Omdat dit op een echte show nooit zou gebeuren hebben we dit natuurlijk wel even vastgelegd met een foto, het lijkt net echt!
Aan onze voorbereiding zal het niet liggen, hij is voorbereid en als hij zijn dag heeft zal hij de sterren van de hemel showen. In de hoop dat er dan toch een ZG voor ons in zit, meer heeft hij niet nodig om (als hij ooit een hele knappe gozert wordt) een keertje te mogen dekken in de verre toekomst. Ik vind hem hoe dan ook prachtig!

Ook bij de jachttraining zie ik meer en meer kwartjes vallen. Hij kan al heel goed links- dan wel rechts indraaien bij het doorsturen, iets wat ik Ramses nooit heb kunnen leren omdat die veel teveel haast heeft en een sterke voorkeur voor rechtsom draaien. Hij kan wild apporteren, beter en beter want spannend vindt hij het wel en ik moet goed opletten of het voor hem te spannend wordt en het dus tijd is om te stoppen.
Hij is nog niet helemaal schotvast omdat ik hem toch nog wel eens zie schrikken maar hij koppelt een schot al wel aan dat er iets te apporteren valt dus hij herstelt ook heel snel en kan ook meteen erna een opdracht uitvoeren.
Hij kan ook echt heel braaf naast me zitten zonder in te springen op een apport voor een andere hond. Wat een verschil met Ramses die vaak echt zit te stuiteren en waar ik heel scherp moet opletten omdat hij anders als een raket weg schiet en voor zijn beurt gaat. Wat dat betreft... Lang leve de lange lijn! Want dan kan het korte riempje eraf en kan je gewoon met je voeten op de lange lijn staan zodat hij niet echt weg kan schieten maar ook geen druk van een lijn voelt. En als je wel een commando geeft haal je gewoon je voet van de lijn en kan hij vrij gaan.
Pontus kan heel snel zijn maar hij blijft ook beheerst waar Ramses alle zelfbeheersing verliest en alleen nog maar sjeest en stuitert. Het is nog vroeg en hij is nog lang niet 'af' maar ik denk zomaar dat dit een heel fijn hondje wordt om mee te werken :-)

Best wel gehoorzame floeperd heeft zijn eerste diploma gehaald

Vandaag was het examendag voor de cursus EG, elementaire gehoorzaamheid.
Tijdens de lessen moesten we voornamelijk heel veel volgen en nog wat andere oefeningen tussendoor. Aan het begin van de cursus kon Pontus nog niet 'down liggen' behalve met een snoepje en hij sprong meteen weer overeind, dat werd onze grootste uitdaging want de rest van het programma beheerste hij al wel.
Pontus kon tijdens de lessen prima volgen en ook apporteren was één van zijn sterke onderdelen.
Dat het moment van examen slechts een momentopname is bleek ook vandaag. Hij heeft zijn diploma gehaald maar zijn cijferlijst is niet representatief voor wat hij tijdens de lessen heeft laten zien.

Eerst moesten we 'voorlangs/achterlangs' doen. geen punt want de honden kennen elkaar en staan alle drie relaxed ten opzicht van elkaar. Geen gekke dingen dus gewoon een 10.
Daarna volgen, normaal een sterk onderdeel van Pontus tijdens de EG lessen maar nu had hij allerlei konijnen luchtjes in zijn neus en hij zag kippen lopen in de struiken aan de andere kant van het hek, heeeeeeeel interessant, gelukkig herstelde hij wel na een paar tikjes aan de lijn, in ieder geval voldoende om toch nog een 6 te krijgen.
Hij moest 'down' iets waar ik tegenop zag omdat hij vaak niet gaat liggen zonder dat hij heel zeker weet dat ik een snoepje voor hem heb en snoepjes waren nu juist NIET toegestaan tijdens het examen. Maar Pontus plofte in één beweging neer en ging plat in het gras liggen. Ik kon wel juichen maar dat was iets te vroeg want helaas was de oefening toen nog niet afgelopen maar moest hij vanuit 'down' ook nog weer zitten.... en dat was hij nu net niet van plan... druif! Toch nog een 6.
Staan en betasten was geen probleem maar hij blijft niet onbeweeglijk staan dus daar kreeg hij een 8 voor.
Gebit tonen ging best goed, vindt hij ook niet echt vervelend maar aan één kant gaf hij wat weinig ruimte om te kijken omdat hij zijn lippen strak hield, de andere kant werkte hij beter mee. Een 9.
Daarna moest ik hem neer zetten, zelf een stukje doorlopen en hem dan roepen zodat hij naast me komt zitten. Dit ging perfect dus een 10.
Apporteren doet hij normaal echt heel goed, op die ene keer na dat hij ipv te apporteren eerst even iets anders ging doen en daarna pas zijn apport ging halen. Nu bedacht hij dat het wel leuk was om het apport te laten vallen en even te snuffelen. Klojo! Apportje weer in zijn bek en toen maakte hij het alsnog netjes af maar dat was een 7.
Het laatste onderdeel zag ik het meest tegenop: Down liggen en blijven liggen terwijl wij een stukje verderop moesten gaan staan. Gedurende de cursus heeft hij daarin heel veel vordering gemaakt van niet gaan liggen of meteen weer overeind springen tot wel gaan liggen en ook wel blijven liggen en steeds meer afstand kunnen nemen maar niet echt ontspannen liggen zodat er maar een kleine aanleiding nodig is om op te springen en naar mij toe te komen. Op een gegeven moment begon er ergens een hond te blaffen en zag ik zijn spieren spannen maar hij keek me alleen even aan en bleef liggen!!! Kanjerrr!!! Een dik verdiende 10!
Omgang baas/hond kregen we een 8 voor (geen idee eigenlijk hoe ze dat beoordelen) en dat maakte 74 van de 90 punten en alleen voldoendes dus: Gehaald! Zijn allereerste diploma is binnen!

Zijn klasgenootjes waren vandaag niet zo goed in vorm en hebben het helaas niet gehaald, erg balen voor hen en we hadden ze beslist iets anders gegund maar wie had nu gedacht dat mijn kleine ondeugende floepertje 'braafste jongetje van de klas' zou zijn? Niemand toch?

Soms is hij zooo knap!

Pontus.... is Pontus... is uniek. Zo'n 'vreselijk figuur' heb ik nog niet meegemaakt maar soms is hij ook fantastisch, zoals afgelopen zondag tijdens de training.
Ik had hem los met wel zijn lange lijn 'voor het geval dat' want ik denk heel vaak dat die lange lijn er misschien wel af kan omdat hij 95 % van de tijd gewoon zijn best doet of in ieder geval niet heel gek doet maar ineens is er dan weer een moment dat ik toch heel blij ben dat die lijn eraan zit omdat hij anders de ZZP-er gaat uithangen.
Afgelopen zondag leken (voor die middag) alle kwartjes op zijn plaats te vallen want hij liep netjes met me mee, volgde, bleef keurig netjes zitten en liggen als dat moest, zat ook de andere apporterende honden rustig te observeren en bracht alles netjes en zonder omwegen terug terug. Hij liet nog even zien dat hij heel goed kan markeren en onthouden en daarna was het tijd voor het spannende werk: Grote Grijze Ganzen apporteren!

Eerst even kennis maken met die grote dingen, rustig aanbieden:

 

 

 

Daarna even zelf vasthouden. Tjonge wat zijn die dingen groot en zwaar!

 

 

 

Het was even zoeken voor Pontus hoe je zo'n enorm ding moet vervoeren zonder een vleugel voor je ogen of slepen over de grond zodat je er steeds over struikelt maar toch... gewoon doen!

 





Ik was zo blij met mijn knappe gupperd! Deze dag kon echt niet meer stuk!

(Met dank aan Ralf voor de mooie foto's!)

Pontus von Schurkenstein

Tja, het is gewoon een boef!

Hij kan reuze lief zijn en op zijn momenten heel braaf doen maar boven alles blijft het een boef en is hij regelmatig zeer ondeugend. De valkuil is dat hij dan vaak ook heel grappig is en hij heeft een kop waar je gewoon niet boos op kan worden. Boos worden help bovendien helemaal niks want het doet hem bijzonder weinig, al ging ik op mijn kop staan...

Toch gaat het in huis steeds een beetje beter, hij mag al regelmatig een nachtje op de bank doorbrengen ipv in zijn bench. Dat gaat eigenlijk heel goed, alleen als we van plan zijn wat uit te slapen of hij zit vlak voor bedtijd nog achter de katten aan (of is op een andere manier vervelend), brengt hij de nacht door in zijn bench.
Ook overdag zoeken we af en toe een momentje dat hij gewoon los mag lopen als we even boven zijn of een korte boodschap gaan doen. Meestal gaat dit al goed maar dan moeten we wel alles opgeruimd hebben wat hij interessant vindt om eens uitgebreid te gaan onderzoeken (lees: slopen).
Onlangs ging het nog mis toen we even een kopje koffie bij de buren gingen drinken. Pontus heeft een echt 'Labrador geheugen' en dat betekent dat  ik hem soms verbied om ergens aan te zitten en het dan nog even in de gaten houd maar, als hij er niet meer naar taalt, het voorwerp vergeet terwijl hij het registreert om het nog eens te bekijken op een moment dat ik er niet (meer) alert op ben. Nu dus ook. Ik had hem in de ochtend twee keer met zijn neus uit mijn dummytas gehaald en verder heeft hij er niet meer naar gekeken. Om vervolgens, in de tijd dat wij ( 's avonds) even bij de buren waren, alsnog het kleine vachtdummietje uit de tas te pakken, volledig te slopen en alle zwarte korreltjes door heel de huiskamer te verspreiden en daarna op de mat te gaan liggen tot wij terug kwamen. Tja, geen 'heterdaadje' maar vooral ook 'eigen schuld, dikke bult' want ik had moeten bedenken dat ik die tas niet binnen bereik van Mr. P moest laten staan. Helaas was ik het al weer vergeten terwijl hij het zich waarschijnlijk al weer herinnerde terwijl wij het tuinhek uit liepen.

Hij is een weekendje gaan logeren bij 'de jongens' omdat wij een weekendje weg waren. Hij is daar nog niet zo vaak geweest dus terwijl Ramses en Pandora naar binnen gingen met een houding van "Nou, we zien jullie wel weer verschijnen! Laters!" was Pontus nogal ongerust toen ik weer in de auto stapte en hij niet mee ging. Hij zocht steun bij Ramses die nog eens omkeek maar toen richting trap ging.
Pontus vindt het er leuk want er zijn altijd nog wel een paar andere hondjes die ook wel willen spelen, nu een Jack Russelltje, dus hij vermaakt zich verder prima. Hij heeft zich prima gedragen tot 'de jongens' tijdens het uitlaten dachten "Ach, hij is zo voorbeeldig, ik laat hem ook even los". Mis!!! Onmiddellijk ging die knop om en deed hij lekker zijn eigen ding, hij luisterde helemaal nergens meer naar. Uiteindelijk hebben ze eerst de andere honden weg gebracht en zijn daarna terug gekomen om Pontus op te halen, die ook helemaal niet onder de indruk was van het feit dat hij daar alleen was want hij was ook niet achter ze aan gelopen en in de buurt gebleven. En dat is dus typisch Pontus!

Tijdens de jachttrainingen kan hij al heel leuk werken maar heeft een lange lijn om puur voor de momenten dat hij 'ineens' bedenkt om iets anders te gaan doen en dan ook niet meer terug wil komen.
Laatst hadden we publiek tijdens een jachttraining, twee politie agenten die in hun pauze momentje even een stukje van de training wilden bekijken.
Pontus deed het best aardig maar moest een markeerapport doen en een 'blind apport' die op de zelfde plaats werd gegooid terwijl hij op de terugweg was. Dat is iets waar hij moeite mee heeft omdat hij weet dat er niks lag op het moment dat hij de plek verliet. Hij is gewoon slim want hij scant de omgeving van de vindplaats op 'nog meer dummies' en weet dus dat er niks meer te halen is. Waarom dus terug gaan naar een plek waar niks meer ligt? Ja, omdat er nu ineens wel weer iets ligt maar dat is voor hem nog niet zo logisch.
Hij wordt wel steeds gedrevener en meer taak gericht en dat is heel fijn. Duidelijk is wel dat hij een 'eigen wijsheid' bezit als het gaat om jagen. Hij wil heel graag en ontwikkelt eigen strategieen maar is dan ook bezig om zijn eigen ding te doen ipv een opdracht van mij uit te voeren hoewel ons doel wel het zelfde is en hij de dummie ook komt brengen. Zouden er ook 'nieuwe tijds honden' bestaan? Mocht het zo zijn dan is Pontus er beslist één van!
Uiteindelijk was de opdracht uitgevoerd en stonden we nog even te praten, Pontus was er klaar mee en begon uitgebreid over de grond te rollebollen. De politie meneer had hij in zijn broekzak want die wilde hem maar wat graag even kroelen en aandacht geven want 'hij vond die ondeugende zwarte zooo leuk'. Ze hadden iets gemeen want Pontus vindt zichzelf ook heel leuk dus hij wilde graag aandacht.
En ook dat is typisch Pontus! Mensen volledig inpakken met die lieve maar ondeugende kop en zijn gekke streken.

Tijdens de EG-lessen is het al net zo. Hij kent de oefeningen en is best bereid ze uit te voeren in ruil voor een beloning. Hij is geen ongeleid projectiel en ik word niet over het veld getrokken dus heeft hij de reputatie 'braaf' te zijn. Lastig uit te leggen aan instructrice en medecursisten dat hij alles behalve braaf is want ze geloven het gewoon niet terwijl ik aan die kop van hem soms zie dat hij de boel in de maling zit te nemen.
Afgelopen les moest hij aantal keren 'down' gaan liggen. De eerste paar keer deed hij dit ook gewoon maar daarna vond hij dat hij nu wel vaak genoeg had laten zien dat hij 'down' kan en verdomde het. Hij stond me aan te kijken van "Wat schuift het?" en ging pas naar beneden toen ik overduidelijk een beloning in mijn hand had en dan nog met moeite en duidelijke tegenzin "Pfffffff, ik krijg hier echt een Down-syndroom van". Ik moet dan ook wel de tijd nemen om hem toch te laten doen wat ik als opdracht had gegeven en niet denken 'laat maar' om de voorgang van de les niet te verstoren want dan heeft hij alsnog zijn zin. En dan probeert hij ook nog om in eerste instantie met stijve voorpoten en een bol getrokken rug te gaan 'liggen' uit protest op een manier van 'ik doe het maar ik doe het lekker toch niet echt'.
Sommige dingen vindt hij echt moeilijk, blijven liggen terwijl ik bij hem wegloop bijvoorbeeld. Tot een meter of 5 gaat het goed maar ga ik verder zie ik spanning opbouwen in zijn lijfje. Ik wissel het dus een beetje af, stukje verder, dichterbij, even naast hem zonder het commando op te heffen en weer weg. Het gaat steeds beter maar als een andere hond van zijn plaats gaat, gaat hij zitten.
Hij ziet alles, maar dan ook echt alles! Iemand had snoepjes laten vallen bij het voor roepen, 20 meter verderop, maar hij registreert het "Straks even checken als ik de kans krijg." Met als gevolg dat hij tijdens de oefening 'voor roepen' eerst naar mij kijkt maar vervolgens in een rechte streep naar de 'snoepjes plek' rent en nog even een snoepje scoort als beloning voor zijn zelf bedachte oefening. Maar in poging twee de oorspronkelijke oefening wel weer goed uitvoeren.
De oefening 'tandjes kijken' begrijpt hij zo goed dat hij zelf zijn kop al beweegt van de ene naar de andere kant zodat ik mijn handen bijna op dezelfde plek kan houden terwijl hij de oefening uitvoert. Het ziet er zeer grappig uit en hij heeft dus gegarandeerd de lachers op zijn hand.
Ook weer typisch Pontus.

Maar wat hij doet, doet hij met overgave en het liefst met veel kabaal, zijn motto lijkt te zijn: "Leef groots en meeslepend" en tot nu toe lukt dat aardig.

Als ik hem roep in huis en hij komt een kroel halen dan kronkelt hij zich helemaal tegen me aan, als ik zijn halfcheck over zijn kop wil schuiven dan ramt hij zijn kop er doorheen, als hij blij is om me weer te zien dan loopt hij enorm hard te kwispelen en te 'roepen' met een speeltje in zijn bek , als hij moe is en gaat liggen dan gooit hij zichzelf op de grond en kreunt er nog eens lekker hard bij terwijl hij zich in de gewenste houding wurmt, als hij zich wil onderwerpen aan Ramses dan gooit hij zichzelf (letterlijk) onder Ramses en als hij 'down' ligt en hij krijgt een 'sit'commando dan springt hij als een duveltje uit een doosje overeind. Als hij stout of dwars is dan straalt het er ook aan alle kanten af. Stiekum stout zijn doet Pontus niet aan, als hij stout is mag iedereen het weten.

Als hij lief is trouwens ook, dan komt hij bij me zitten slijmballen, het liefst op schoot met zijn neus in mijn nek. Tja, Pontus, het is me er eentje. Ik ben blij dat ik geen drie van heb maar eentje is wel heel erg leuk.