Het leven loopt zoals het loopt en dat betekent dat het doel wat ik voor Pontus had gesteld voor 2013, namelijk het behalen van een clubdiploma C, ineens niet meer zo belangrijk was en dus onmiddellijk opzij geschoven werd toen bleek dat het leven van mijn vader binnen afzienbare tijd zou gaan eindigen.
Hij heeft al drie jaar kanker, dat is lange tijd redelijk stabiel gebleven met bepaalde medicatie, wij wisten dat dit slechts tijdelijk zou zijn maar waren blij met deze 'uitstel van executie' zolang als hij duurde. Nu is hij in de laatste fase van zijn leven beland en dat betekent voor ons dat we naast ons werk zo vaak mogelijk naar 'huis' gaan om hem en mijn moeder te zien en te ondersteunen en deel uit te maken van dit proces.
Ook voor de honden heeft dit natuurlijk gevolgen want er is gewoon minder tijd en aandacht voor ze, minder tijd om uitgebreid te trainen, minder focus van mijn kant, minder tijd voor lange wandelingen dus ze komen af en toe best iets tekort. We doen dapper ons best om 'de schade' te beperken en ook de buren springen regelmatig in door ze uit te laten als dat nodig is maar ze merken wel dat het nu even anders is dan anders.
Bijzonder is het wel om te merken hoe ook de honden omgaan met deze situatie.
Wat nieuw is voor de honden is dat ze allemaal om en om al een paar keer een dag zijn mee geweest met het openbaar vervoer van Hoogvliet naar Winschoten. Een wereldreis van ongeveer 4 uur vol met prikkels en situaties waar ze niet echt aan gewend waren. Pandora is de enige die we in haar socialisatieperiode hebben meegesleept in het openbaar vervoer. Met Pontus hebben we dit nooit gedaan omdat hij als pup heel snel overprikkeld was zodat het ten eerste niet te doen zou zijn om met deze spartelpup in het OV te gaan zitten en ten tweede voor hem rust en regelmaat ook veel belangrijker waren dan hem bloot te stellen aan meer prikkels dan hij kon verwerken. Ik was er inmiddels, door een ervaring met Ramses, ook van overtuigd dat als de vertrouwensband met je hond maar goed genoeg is, je hem overal mee naartoe kan nemen ook pas op latere leeftijd.
Dit bleek ook nu weer. Pontus was ongeveer 2 jaar oud toen hij voor het eerst met mij mee ging in de metro, de trein en op de terugreis ook nog een stukje touringcar. Hij ging gewoon mee, was binnen twee haltes gewend aan de bewegingen van de metro, hobbelde keurig mee de trein in (met alle lastige op en afstapjes) en was geen moment bang of onder de indruk. Ik moest hem natuurlijk wel even duidelijk maken wat er van hem werd verwacht, waar hij mocht liggen/zitten en dat hij zich niet met al die mensen hoefde te bemoeien. Dat laatste was het lastigst want hoe leer je dat aan je hond als de mensen het niet kunnen laten om zich wel met hem te bemoeien. Hij heeft natuurlijk een heerlijk ondeugende, olijke kop en veel mensen vinden hem leuk. En ja, hij vindt zichzelf ook vreselijk leuk dus hij entertaint wel.
Mijn taak om te zorgen dat hij wel voldoende gelegenheid kreeg om te plassen en zijn benen te strekken want 4 uur OV is lang maar van het station in Winschoten is het dan weer een lekker stukje lopen naar het huis van mijn ouders.
Bijzonder ook om te merken hoe verschillend de honden omgaan met de verdrietige momenten. Ze voelen allemaal feilloos aan hoe je stemming is maar reageren er anders op. Pandora komt naast je liggen met haar koppie op schoot, Ramses zit naast je als een rots in de branding en legt zijn grote kop in mijn hals/op mijn schouder en Pontus hangt de clown uit of gaat dwars over je schoot liggen.
In de trainingen doen we weer even een paar stappen terug. We trainen wel als de gelegenheid er is maar hij luistert minder goed doordat ik niet zen en kordaat genoeg ben en hij teveel energie heeft. Pontus is van goede wil en laat nog steeds hele mooie dingen zien want talent heeft hij genoeg en zijn snelheid is echt bizar. Wat kan die hond rennen en supersnel werken, niet normaal!
Dus de lange lijn zit er weer even aan om hem een beetje in toom te houden als hij teveel eigen initiatief heeft en denkt dat hij het veel efficiënter kan oplossen dan ik. Geeft allemaal niet, we genieten van het moment en dit komt allemaal wel weer als deze periode achter de rug is.
Mooi om eens mee te maken hoe flexibel honden zijn in het zich aanpassen aan veranderende situaties, hoe ze dat met elkaar en ook op hun eigen manier doen. En ik ben blij dat ik ze heb in deze periode, ondanks dat het wel eens lastig is om te organiseren dat ook zij de zorg krijgen die ze nodig hebben, ze geven me ook zoveel troost en reden om te lachen en te genieten. Het zwarte trio is onbetaalbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten