vrijdag 29 november 2013

Elk nadeel hep z'n voordeel...

Nadat we al een aantal keren op en neer waren gereisd tussen Hoogvliet en Winschoten ging de situatie in Winschoten dusdanig achteruit dat op en neer reizen niet echt meer een optie was. Floepertje mee en naar Winschoten om 'mantelzorger' te worden en samen met mijn moeder en zussen iets voor mijn vader te kunnen betekenen in de laatste fase van zijn leven.
Voor Pontus betekende dit dat hij zich moest aanpassen aan een andere omgeving, een andere roedel en een andere structuur. Iets wat hem bijzonder goed afging.
Die nieuwe situatie had voor- en nadelen voor Pontus: De dagen beginnen met een flinke wandeling door het grote park van Winschoten waar hij samen met Thorgal lekker los kan lopen en een beetje kan zwemmen. Thorgal is een stabiele, sociale en vriendelijke reu van 8 jaar en onder zijn hoede heeft Pontus kennis gemaakt met een aantal andere Winschoter honden. De Groninger honden zijn, net als de Groningers zelf, niet zo gemakkelijk van de kook te krijgen en dat is wel fijn voor een wat onwennige Pontus die een heel ander slag honden gewend is. Als het dan toch een beetje spannend werd was daar altijd nog 'Scheidsrechter en Vredesstichter Thorgal' om de situatie een beetje bij te sturen waar nodig. Heel leerzaam allemaal voor vriendje Pontus om te ervaren dat Thorgal heel anders in het leven staat dan de wat autistische Ramses. Pontus heeft er een aantal vrienden bij gekregen maar heeft ook geleerd dat hij niet automatisch mag meedoen met het spel tussen Thorgal en zijn maatje Paco (prachtige Hollandse Herder) maar dat hij zich dan gewoon gedeisd en op gepaste afstand moet houden, lastig maar leerzaam en Pontus is gelukkig een snelle leerling.
De verdere dag brengen ze door in de woonkeuken waar redelijk veel aanloop is van iedereen die niet in de woonkamer moet of mag zijn onderbroken door een kleine P&P ronde rond de middag. Aan het einde van de middag is er dan weer een langere wandeling voor de avondmaaltijd. Het streven is een gezonde balans tussen voldoende beweging en aandacht voor de heren en tijd om te ondersteunen bij het zorgen.
Pontus moet zich vooral aanpassen en gedragen en bevindt zich tussen mensen die hem onmiddellijk corrigeren bij ongewenst gedrag, hij krijgt dus van verschillende mensen op zijn tijd een correctie als hij te druk is, vervelend doet, met zijn snuit op aanrecht of eettafel zit of een kat aan het lastig vallen is. Ideaal voor vriendje Pontus en hij vaart er wel bij. Ik zie hier dus ook een heel andere kant van hem dan thuis en deze kant bevalt me heel goed, dit moeten we vooral zien te behouden als we straks weer in Hoogvliet zijn.
Het favoriete onderdeel van Pontus zelf is dat hij 's nachts bij mij in de slaapkamer, bij mij in bed zelfs, slaapt en dan zo dicht mogelijk tegen me aangedrukt alsof hij het 'contactliggen' zelf heeft uitgevonden. Daar gaan we thuis absoluut niet aan beginnen met drie van die zwarte mormels maar ik moet toegeven: het bevordert en verstevigt onze band zeer zeker op een prettige manier.
Ik zie hier dus een klein vriendje die met behoorlijke stappen redelijk stabiel aan het worden is in zijn gedrag, weet hoe hij zich moet gedragen en een sociale houding laat zien met andere honden.
Heel bijzonder eigenlijk dat een verdrietige periode waarin je toe leeft naar het sterven van een geliefd persoon ook nog iets moois oplevert op een ander vlak.

maandag 4 november 2013

Vriendje in goede en slechte tijden

Het leven loopt zoals het loopt en dat betekent dat het doel wat ik voor Pontus had gesteld voor 2013, namelijk het behalen van een clubdiploma C, ineens niet meer zo belangrijk was en dus onmiddellijk opzij geschoven werd toen bleek dat het leven van mijn vader binnen afzienbare tijd zou gaan eindigen.
Hij heeft al drie jaar kanker, dat is lange tijd redelijk stabiel gebleven met bepaalde medicatie, wij wisten dat dit slechts tijdelijk zou zijn maar waren blij met deze 'uitstel van executie' zolang als hij duurde. Nu is hij in de laatste fase van zijn leven beland en dat betekent voor ons dat we naast ons werk zo vaak mogelijk naar 'huis' gaan om hem en mijn moeder te zien en te ondersteunen en deel uit te maken van dit proces.
Ook voor de honden heeft dit natuurlijk gevolgen want er is gewoon minder tijd en aandacht voor ze, minder tijd om uitgebreid te trainen, minder focus van mijn kant, minder tijd voor lange wandelingen dus ze komen af en toe best iets tekort. We doen dapper ons best om 'de schade' te beperken en ook de buren springen regelmatig in door ze uit te laten als dat nodig is maar ze merken wel dat het nu even anders is dan anders.
Bijzonder is het wel om te merken hoe ook de honden omgaan met deze situatie.
Wat nieuw is voor de honden is dat ze allemaal om en om al een paar keer een dag zijn mee geweest met het openbaar vervoer van Hoogvliet naar Winschoten. Een wereldreis van ongeveer 4 uur vol met prikkels en situaties waar ze niet echt aan gewend waren. Pandora is de enige die we in haar socialisatieperiode hebben meegesleept in het openbaar vervoer. Met Pontus hebben we dit nooit gedaan omdat hij als pup heel snel overprikkeld was zodat het ten eerste niet te doen zou zijn om met deze spartelpup in het OV te gaan zitten en ten tweede voor hem rust en regelmaat ook veel belangrijker waren dan hem bloot te stellen aan meer prikkels dan hij kon verwerken. Ik was er inmiddels, door een ervaring met Ramses, ook van overtuigd dat als de vertrouwensband met je hond maar goed genoeg is, je hem overal mee naartoe kan nemen ook pas op latere leeftijd.
Dit bleek ook nu weer. Pontus was ongeveer 2 jaar oud toen hij voor het eerst met mij mee ging in de metro, de trein en op de terugreis ook nog een stukje touringcar. Hij ging gewoon mee, was binnen twee haltes gewend aan de bewegingen van de metro, hobbelde keurig mee de trein in (met alle lastige op en afstapjes) en was geen moment bang of onder de indruk. Ik moest hem natuurlijk wel even duidelijk maken wat er van hem werd verwacht, waar hij mocht liggen/zitten en dat hij zich niet met al die mensen hoefde te bemoeien. Dat laatste was het lastigst want hoe leer je dat aan je hond als de mensen het niet kunnen laten om zich wel met hem te bemoeien. Hij heeft natuurlijk een heerlijk ondeugende, olijke kop en veel mensen vinden hem leuk. En ja, hij vindt zichzelf ook vreselijk leuk dus hij entertaint wel.
Mijn taak om te zorgen dat hij wel voldoende gelegenheid kreeg om te plassen en zijn benen te strekken want 4 uur OV is lang maar van het station in Winschoten is het dan weer een lekker stukje lopen naar het huis van mijn ouders.

Bijzonder ook om te merken hoe verschillend de honden omgaan met de verdrietige momenten. Ze voelen allemaal feilloos aan hoe je stemming is maar reageren er anders op. Pandora komt naast je liggen met haar koppie op schoot, Ramses zit naast je als een rots in de branding en legt zijn grote kop in mijn hals/op mijn schouder en Pontus hangt de clown uit of gaat dwars over je schoot liggen.

In de trainingen doen we weer even een paar stappen terug. We trainen wel als de gelegenheid er is maar hij luistert minder goed doordat ik niet zen en kordaat genoeg ben en hij teveel energie heeft. Pontus is van goede wil en laat nog steeds hele mooie dingen zien want talent heeft hij genoeg en zijn snelheid is echt bizar. Wat kan die hond rennen en supersnel werken, niet normaal!
Dus de lange lijn zit er weer even aan om hem een beetje in toom te houden als hij teveel eigen initiatief heeft en denkt dat hij het veel efficiĆ«nter kan oplossen dan ik. Geeft allemaal niet, we genieten van het moment en dit komt allemaal wel weer als deze periode achter de rug is.

Mooi om eens mee te maken hoe flexibel honden zijn in het zich aanpassen aan veranderende situaties, hoe ze dat met elkaar en ook op hun eigen manier doen. En ik ben blij dat ik ze heb in deze periode, ondanks dat het wel eens lastig is om te organiseren dat ook zij de zorg krijgen die ze nodig hebben, ze geven me ook zoveel troost en reden om te lachen en te genieten. Het zwarte trio is onbetaalbaar!