Tja, het is gewoon een boef!
Hij kan reuze lief zijn en op zijn momenten heel braaf doen maar boven alles blijft het een boef en is hij regelmatig zeer ondeugend. De valkuil is dat hij dan vaak ook heel grappig is en hij heeft een kop waar je gewoon niet boos op kan worden. Boos worden help bovendien helemaal niks want het doet hem bijzonder weinig, al ging ik op mijn kop staan...
Toch gaat het in huis steeds een beetje beter, hij mag al regelmatig een nachtje op de bank doorbrengen ipv in zijn bench. Dat gaat eigenlijk heel goed, alleen als we van plan zijn wat uit te slapen of hij zit vlak voor bedtijd nog achter de katten aan (of is op een andere manier vervelend), brengt hij de nacht door in zijn bench.
Ook overdag zoeken we af en toe een momentje dat hij gewoon los mag lopen als we even boven zijn of een korte boodschap gaan doen. Meestal gaat dit al goed maar dan moeten we wel alles opgeruimd hebben wat hij interessant vindt om eens uitgebreid te gaan onderzoeken (lees: slopen).
Onlangs ging het nog mis toen we even een kopje koffie bij de buren gingen drinken. Pontus heeft een echt 'Labrador geheugen' en dat betekent dat ik hem soms verbied om ergens aan te zitten en het dan nog even in de gaten houd maar, als hij er niet meer naar taalt, het voorwerp vergeet terwijl hij het registreert om het nog eens te bekijken op een moment dat ik er niet (meer) alert op ben. Nu dus ook. Ik had hem in de ochtend twee keer met zijn neus uit mijn dummytas gehaald en verder heeft hij er niet meer naar gekeken. Om vervolgens, in de tijd dat wij ( 's avonds) even bij de buren waren, alsnog het kleine vachtdummietje uit de tas te pakken, volledig te slopen en alle zwarte korreltjes door heel de huiskamer te verspreiden en daarna op de mat te gaan liggen tot wij terug kwamen. Tja, geen 'heterdaadje' maar vooral ook 'eigen schuld, dikke bult' want ik had moeten bedenken dat ik die tas niet binnen bereik van Mr. P moest laten staan. Helaas was ik het al weer vergeten terwijl hij het zich waarschijnlijk al weer herinnerde terwijl wij het tuinhek uit liepen.
Hij is een weekendje gaan logeren bij 'de jongens' omdat wij een weekendje weg waren. Hij is daar nog niet zo vaak geweest dus terwijl Ramses en Pandora naar binnen gingen met een houding van "Nou, we zien jullie wel weer verschijnen! Laters!" was Pontus nogal ongerust toen ik weer in de auto stapte en hij niet mee ging. Hij zocht steun bij Ramses die nog eens omkeek maar toen richting trap ging.
Pontus vindt het er leuk want er zijn altijd nog wel een paar andere hondjes die ook wel willen spelen, nu een Jack Russelltje, dus hij vermaakt zich verder prima. Hij heeft zich prima gedragen tot 'de jongens' tijdens het uitlaten dachten "Ach, hij is zo voorbeeldig, ik laat hem ook even los". Mis!!! Onmiddellijk ging die knop om en deed hij lekker zijn eigen ding, hij luisterde helemaal nergens meer naar. Uiteindelijk hebben ze eerst de andere honden weg gebracht en zijn daarna terug gekomen om Pontus op te halen, die ook helemaal niet onder de indruk was van het feit dat hij daar alleen was want hij was ook niet achter ze aan gelopen en in de buurt gebleven. En dat is dus typisch Pontus!
Tijdens de jachttrainingen kan hij al heel leuk werken maar heeft een lange lijn om puur voor de momenten dat hij 'ineens' bedenkt om iets anders te gaan doen en dan ook niet meer terug wil komen.
Laatst hadden we publiek tijdens een jachttraining, twee politie agenten die in hun pauze momentje even een stukje van de training wilden bekijken.
Pontus deed het best aardig maar moest een markeerapport doen en een 'blind apport' die op de zelfde plaats werd gegooid terwijl hij op de terugweg was. Dat is iets waar hij moeite mee heeft omdat hij weet dat er niks lag op het moment dat hij de plek verliet. Hij is gewoon slim want hij scant de omgeving van de vindplaats op 'nog meer dummies' en weet dus dat er niks meer te halen is. Waarom dus terug gaan naar een plek waar niks meer ligt? Ja, omdat er nu ineens wel weer iets ligt maar dat is voor hem nog niet zo logisch.
Hij wordt wel steeds gedrevener en meer taak gericht en dat is heel fijn. Duidelijk is wel dat hij een 'eigen wijsheid' bezit als het gaat om jagen. Hij wil heel graag en ontwikkelt eigen strategieen maar is dan ook bezig om zijn eigen ding te doen ipv een opdracht van mij uit te voeren hoewel ons doel wel het zelfde is en hij de dummie ook komt brengen. Zouden er ook 'nieuwe tijds honden' bestaan? Mocht het zo zijn dan is Pontus er beslist één van!
Uiteindelijk was de opdracht uitgevoerd en stonden we nog even te praten, Pontus was er klaar mee en begon uitgebreid over de grond te rollebollen. De politie meneer had hij in zijn broekzak want die wilde hem maar wat graag even kroelen en aandacht geven want 'hij vond die ondeugende zwarte zooo leuk'. Ze hadden iets gemeen want Pontus vindt zichzelf ook heel leuk dus hij wilde graag aandacht.
En ook dat is typisch Pontus! Mensen volledig inpakken met die lieve maar ondeugende kop en zijn gekke streken.
Tijdens de EG-lessen is het al net zo. Hij kent de oefeningen en is best bereid ze uit te voeren in ruil voor een beloning. Hij is geen ongeleid projectiel en ik word niet over het veld getrokken dus heeft hij de reputatie 'braaf' te zijn. Lastig uit te leggen aan instructrice en medecursisten dat hij alles behalve braaf is want ze geloven het gewoon niet terwijl ik aan die kop van hem soms zie dat hij de boel in de maling zit te nemen.
Afgelopen les moest hij aantal keren 'down' gaan liggen. De eerste paar keer deed hij dit ook gewoon maar daarna vond hij dat hij nu wel vaak genoeg had laten zien dat hij 'down' kan en verdomde het. Hij stond me aan te kijken van "Wat schuift het?" en ging pas naar beneden toen ik overduidelijk een beloning in mijn hand had en dan nog met moeite en duidelijke tegenzin "Pfffffff, ik krijg hier echt een Down-syndroom van". Ik moet dan ook wel de tijd nemen om hem toch te laten doen wat ik als opdracht had gegeven en niet denken 'laat maar' om de voorgang van de les niet te verstoren want dan heeft hij alsnog zijn zin. En dan probeert hij ook nog om in eerste instantie met stijve voorpoten en een bol getrokken rug te gaan 'liggen' uit protest op een manier van 'ik doe het maar ik doe het lekker toch niet echt'.
Sommige dingen vindt hij echt moeilijk, blijven liggen terwijl ik bij hem wegloop bijvoorbeeld. Tot een meter of 5 gaat het goed maar ga ik verder zie ik spanning opbouwen in zijn lijfje. Ik wissel het dus een beetje af, stukje verder, dichterbij, even naast hem zonder het commando op te heffen en weer weg. Het gaat steeds beter maar als een andere hond van zijn plaats gaat, gaat hij zitten.
Hij ziet alles, maar dan ook echt alles! Iemand had snoepjes laten vallen bij het voor roepen, 20 meter verderop, maar hij registreert het "Straks even checken als ik de kans krijg." Met als gevolg dat hij tijdens de oefening 'voor roepen' eerst naar mij kijkt maar vervolgens in een rechte streep naar de 'snoepjes plek' rent en nog even een snoepje scoort als beloning voor zijn zelf bedachte oefening. Maar in poging twee de oorspronkelijke oefening wel weer goed uitvoeren.
De oefening 'tandjes kijken' begrijpt hij zo goed dat hij zelf zijn kop al beweegt van de ene naar de andere kant zodat ik mijn handen bijna op dezelfde plek kan houden terwijl hij de oefening uitvoert. Het ziet er zeer grappig uit en hij heeft dus gegarandeerd de lachers op zijn hand.
Ook weer typisch Pontus.
Maar wat hij doet, doet hij met overgave en het liefst met veel kabaal, zijn motto lijkt te zijn: "Leef groots en meeslepend" en tot nu toe lukt dat aardig.
Als ik hem roep in huis en hij komt een kroel halen dan kronkelt hij zich helemaal tegen me aan, als ik zijn halfcheck over zijn kop wil schuiven dan ramt hij zijn kop er doorheen, als hij blij is om me weer te zien dan loopt hij enorm hard te kwispelen en te 'roepen' met een speeltje in zijn bek , als hij moe is en gaat liggen dan gooit hij zichzelf op de grond en kreunt er nog eens lekker hard bij terwijl hij zich in de gewenste houding wurmt, als hij zich wil onderwerpen aan Ramses dan gooit hij zichzelf (letterlijk) onder Ramses en als hij 'down' ligt en hij krijgt een 'sit'commando dan springt hij als een duveltje uit een doosje overeind. Als hij stout of dwars is dan straalt het er ook aan alle kanten af. Stiekum stout zijn doet Pontus niet aan, als hij stout is mag iedereen het weten.
Als hij lief is trouwens ook, dan komt hij bij me zitten slijmballen, het liefst op schoot met zijn neus in mijn nek. Tja, Pontus, het is me er eentje. Ik ben blij dat ik geen drie van heb maar eentje is wel heel erg leuk.
