Je krijgt de hond die je nodig hebt

Ik heb het niet zelf verzonnen maar ben het er wel erg mee eens: Je krijgt niet altijd de hond die je had gewild maar wel de hond die je nodig hebt.
Dat is mij nu al drie keer gelukt :-)
Pandora was (en is) een heerlijk wijffie maar dankzij haar moest ik me gaan verdiepen in hondengedrag en hondenopvoeding omdat het allemaal niet vanzelf ging. Dat bracht me in de wereld van de jachttrainingen en de opvoedcursussen en dat bleek heel interessant te zijn.
Ramses was in zijn jonge jaren zeer gemakkelijk in de opvoeding, we konden al onze voornemens van 'dat gebeurt ons niet weer' overboord gooien want Ramses had het allemaal niet nodig. Bij hem moest ik alle zeilen bijzetten bij de jachttrainingen want talent en passie had hij meer dan voldoende maar hoe leid ik dat in goede banen. Dankzij hem heb ik ook geleerd dat je niet blind kan varen op iemand die de cursus geeft maar dat je vooral ook naar je eigen hond moet kijken en bij jezelf moet blijven omdat je met slechte aanwijzingen meer kapot maakt dan je lief is, en dat zonder drank.
Bij Pontus dacht ik het bijna allemaal wel te weten of in ieder geval genoeg handvatten in huis te hebben om het deze keer 'perfect' te doen en de blits te maken met een heel goed hondje. Hoogmoed komt voor de val, ook deze keer :-)
Ik had mijn superhondje met goed werkende voorouders, een pienter mannetje ook nog dus ik ging voortvarend te werk. Veel aandacht besteed aan steadyness omdat ik dat bij Ramses niet had gedaan waardoor hij nu nog steeds niet echt steady is maar een heethoofd die wegstuift als de spanning te hoog wordt. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat ik een niet-apporterende retriever heb omdat hij er geen hol aan vindt en dat hij veel snapt maar ons contact niet goed genoeg is om samen te kunnen werken. Pontus begon op alle vlakken ernstig in de weerstand te zitten omdat we elkaar niet begrepen, in ieder geval ik hem niet.
Redelijk met de handen in het haar moest ik me dus wederom oriënteren op welke weg ik moest gaan inslaan met dit hondje omdat hij weer iets heel anders van mij nodig had dan die andere twee. En daar kwam op mijn pad de Roedelmethode.
Wat een impact kan twee dagen ploeteren in de Ardennen hebben! Ik zag in ieder geval mijn 'vervelende puber' met heel andere ogen omdat hij veel meer open bleek te staan voor communicatie dan ik van hem had verwacht. Met een paar logische en verder goed werkbare aanwijzingen verandert het contact tussen mijn en mijn pubertje met snelle stappen. Ik kan er nu niet genoeg van krijgen omdat ik heel blij ben om na bijna een jaar eindelijk vorderingen te zien en elke dag weer nieuwe dingen in hem te ontdekken waar ik heel blij mee ben. Ik weet inmiddels dat hij kan apporteren, dat is het probleem niet, maar dat niet-apporteren hem meer oplevert. Ik ga het moeten verdienen dat hij voor me wil werken maar ik heb inmiddels ook goede hoop dat ALS het zover is, het ook fantastisch gaat zijn! We hebben nog tijd want het jonge heerschap is net een jaar en we zijn nog wel een jaar verder voordat ik plannen met hem heb.
Het samenwerken zit hem voorlopig in de kleine dingen: spontaan voorwerpen komen brengen, samen steppen, samen spelen, samen schaapjes kijken, samen bramen plukken, vooral samen. Ik voel steeds meer contact, ik zie steeds meer oogcontact, ik voel hem meer fysiek contact zoeken (ruiken, likjes geven, kroelen, tegen me aan komen liggen) ik ben nu al een gelukkig mens en knijp mijn handjes dicht. Komende maand gaan we nog een keer naar de Ardennen en ik denk dat ik daarna in rap tempo een afspraak ga plannen voor een privé sessie met die zwarte monsters.

The week after...

We zijn 6 dagen verder maar er is veel gebeurd.
Ik doe mijn best om datnwat ik heb geleerd afgelopen weekend, in te passen in de dagelijks praktijk. Ik doe wandelingen met mijn roedeltje (deed ik natuurlijk al) maar nu aan de buikriem en maak wendingen tot ze in de gewenste positie meelopen. Bij Ramses en Pandora kost dat geen moeite maar Pontus is nog niet helemaal overtuigd. Ik neem ze apart mee aan de buikriem en ik doe geuroverdracht met ze. Ik breng met mijn handen mijn geur over op de hond over heel zijn lichaam volgens een bepaald ritueel. Ramses en Pandora vinden het prima, Ramses wentelt zich er helemaal in, die vindt het heerlijk. Pontus accepteert dit tot een zeker punt maar nog niet alles.
In het weekend kon ik hem wel laten 'zweven' of zijn voorpoten over mijn been hangen maar nu laat hij merken dat hij dit (nog) niet relaxed vindt. Hij gaat in een voorwerp bijten of pakt mijn hand vast. In staande positie mag ik hem wel overal aanraken en wrijven, dat vindt hij prima. Wat hij wel doet als hij de kans krijgt: op een zeker moment grist hij mijn sok(ken) in zijn bek en gaat ermee op zijn kussen liggen met zijn kop op de sokken.
In het weekend had ik al begrepen dat juist Pontus met zijn uitdagende gedrag open staat voor communicatie en dat zie ik nu wel steeds meer. Hij heeft echt van die " Mama, dit mag niet hè?" momenten maar ik herken ze nu ook als zodanig.
Pontus apporteert niet. Hij weet wat het is en hij voert wel onderdelen uit van het apporteren maar niet echt met plezier, meer omdat het van mij moet. Ik weet ook al een tijdje dat dit te maken heeft met het contact tussen Pontus en mij wat niet optimaal is maar waar we allebei wel heel hard aan willen werken.
Wat zie ik nu ineens gebeuren, de afgelopen dagen: Pontus komt ineens spontaan allerlei voorwerpen brengen die ik in mijn handen heb gehad, een portemonnee, een afstandsbediening, een keukensponsje, een rolletje verband, een doosje pleisters, een telefoon, een envelop.
Ondanks dat hij nog niet alle handelingen toelaat is er dus wel meer contact en gaat hij nu spontaan apporteren.
Gisteren lieten we dummies overbrengen van mij naar Marianne en vice versa. Ramses en Pandora vinden dat erg leuk en het maakt voor hen niet veel uit naar wie ze iets moeten brengen. Bij Pontus lukte het nog maar 1 kant op, hij wilde het alleen bij mij brengen, toen ik hem de dummie gaf om bij Marianne te brengen draaide hij halverwege weer om en kwam terug. Hij reageerde niet op het roepen van Marianne, hij wilde hem weer bij mij brengen.
Tjongejonge, na maanden van hard werken en geen resultaat lijken we nu heel snel  nader tot elkaar te komen en ontstaat er het contact tussen mijn jongste spruit en mij waar ik al heel lang op hoop. Zou de Roedelmethode dan voor ons het antwoord zijn?
Het zou toch mooi zijn als dat raspaardje van mij eindelijk gaat doen waar hij voor gemaakt is!

Roedelen

Afgelopen weekend zijn we met ons roedeltje  naar de Ardennen geweest voor een workshop van De Roedel, gegeven door Arjen en Francien.
De Ardennen zijn altijd heerlijk en het beloofde ook nog eens prachtig weer te worden. We aten en sliepen in onze favoriete B&B en we waren ( ik tenminste ) enorm nieuwsgierig naar ' roedelen' in de praktijk. Het eerste boek heb ik een paar keer gelezen maar ik vond het best moeilijk om hier in de praktijk mee aan de slag te kunnen, ik zag het plaatje niet zo.

De zaterdag ochtend begon in een zaaltje met een stuk theorie. Interessant, niet allemaal nieuw maar het klonk allemaal heel logisch en aannemelijk. Het ging voornamelijk over de communicatie systemen van de hond en dat dit hoofdzakelijk gebaseerd is op geur. Pontus demonstreerde dat nog eens door meteen te reageren toen Arjen zijn voorhoofd rimpelde.
Na de lunch gingen we het veld op met de honden. Marianne met Pandora en ik met 'mijn jongens'. We konden zien hoe honden zich kunnen inschatten ten opzichte van de ruimte door de kortste route te kiezen naar een stukje kaas. We konden ook zien dat onze honden dmv geur toch ons heel goed in de gaten houden ondanks dat het lijkt of ze geen aandacht voor ons hebben. We hebben geleerd hoe we kunnen meten bij onze honden of er spanning in hun lijf is of dat ze ontspannen zijn zodat je kan inschatten of je wilt doorgaan met een handeling of beter van niet.
Na deze dag waren we al een stuk wijzer geworden en zowel de honden als wij waren moe en vol van de opgedane indrukken. Tijd dus om terug te keren naar Chez Maranoa om wat te ontspannen, bij te kletsen en lekker te eten. Ook Anneke is al eens gaan 'roedelen' en weet dus waar wij het over hadden.

De zondag ochtend begon wederom in het theoriezaaltje waar we informatie kregen over wat er gebeurt in de eerste weken na de geboorte en waarom dit zo belangrijk is. Deze zogenaamde ' vegetatieve fase' waarin niets gebeurt is helemaal niet zo vegetatief want er gebeurt juist ontzettend veel en in die periode wordt de blauwdruk gemaakt voor de rest van het leven. Het belangrijkste zintuig van de hond wordt hier ontwikkeld, de reuk, en dus communicatie op gebied van geur. Voor elke hond duidelijk en wanneer wij ons hier meer bewust van zijn kunnen we veel gemakkelijker communiceren met onze hond. Heel interessant!!!
Na de lunch wederom het veldje op waar we nu niet in een cirkel moesten maar op een lijn. Veel op en neer gelopen, druk communicerend met onze hond en ook als 'lijn' want voorlopen en achterblijven werd door een enkele hond meteen op gereageerd.
Ramses liep al snel netjes mee maar mijn pubert was nog niet helemaal overtuigd van dat roedelen. In het begin ging het allemaal nog maar de tweede helft was hij heftig in onderhandeling met mij en viel daarbij ook Ramses lastig. Hij was wel zo beleefd om zich niet te bemoeien met de oefeningen die ik met Ramses deed. Gelukkig heb ik dit weekend geleerd dat dit juist betekent dat hij open staat voor communicatie, zeer waarschijnlijk best weet hoe het hoort maar druk aan het onderhandelen is om de grenzen duidelijk te krijgen. Alles wat hoort bij een puber op zijn leeftijd dus.
We hebben de honden gemarkeerd met onze geur, door ze overal aan te raken met onze handen en te kijken hoe ze daarop reageerden. Ramses reageerde af en toe door weg te draaien of te gaan liggen om er onderuit te komen maar accepteerde ook veel wel en vertoonde nauwelijks spanning. Met Pontus heb ik deze oefening daar niet kunnen doen dus dat doe ik een dezer dagen thuis.

Het leuke is dat ik weer een stukje wijzer ben over de communicatie met mijn jongens. Ramses is niet zo gedwee als ik wel eens denk maar doet zeer zeker aan passief verzet.
Pontus let veel beter op mij dan ik dacht en zijn recalcitrante gedrag is geen onwil of onbegrip maar een wil tot communicatie, hij wil contact met mij en doet dus ook alles om het te krijgen. Met dat in mijn achterhoofd begrijp ik hem toch iets beter en zal ik de dialoog veel meer aangaan met hem om onze band te kunnen opbouwen. Ik vermoed dat het apporteren dan ook een stuk beter zal gaan maar dat gaan we zien.

Ik vond het enorm leuk om op deze manier met de mannen aan de slag te zijn. En passant kreeg ik nog een bevestiging dat de spanning op een wedstrijd voor Ramses veel te hoog is en dat ik dan moet stoppen omdat het niet plezierig is voor de hond, uitgaan op een apport is dan wel een ontlading van de spanning maar heeft niet meer met plezier te maken.
Leuk, we gaan de komende tijd aan de slag en 25 november zijn we er weer maar dan met een clubje j

Raar beest

Pontus is gewoon een raar beest!
Dat gekke ding apporteert niet, hij vindt er geen reet aan.
Koop ik één of andere hotshot Labrador met stamboom uit goed werkende lijnen om mee te apporteren... apporteert ie niet. Echt weer iets voor mij!
In huis vindt hij het wel leuk om dummies te brengen, in de tuin ook maar in een open ruimte heeft hij hele andere dingen aan zijn kop, aan zijn neus met name. In huis en in de tuin brengt hij alles netjes terug. Ergens anders vindt hij het wel heel leuk om te zoeken en dat terug te brengen maar als hij de dummie heeft zien vallen is het geen uitdaging ofzo, dan loopt hij er naartoe, kijkt waar hij ligt en gaat vervolgens zijn neus achterna.
Volgen vindt hij weer wel leuk en hij kan het ook heel keurig. Op de hondenschool doet hij gewoon alles wat hij moet doen, hij vindt het nog leuk ook, hij doet erg zijn best om heel braaf te zijn en ik kan alles met met hem doen want hij vindt het allemaal prima.
Ik weet het niet hoor. Dat gekke ding is nu een jaar en hij vindt eigenlijk alles gezellig behalve apporteren.
Ik denk dat hij gewoon ergens een gen mist of een chromosoompje te weinig heeft.

Het is zo'n contrast met Ramses die niks liever doet dan apporteren. Als Ramses denkt dat er een kans is op een sessie apporteren dan is hij niet te houden en blijft stuiteren. Tijdens het apporteren blijft hij gaan, al zou hij 1000 dummies moeten halen, hij zou het gewoon doen. Pontus heeft het na een paar keer wel gezien: "Been there, done that, won't do it again"
Ik vraag me soms af: Snapt hij het nu niet of snapt hij het te goed en is het geen uitdaging?

Nah... eerst maar eens 'roedelen' dit weekend, eens kijken of we nog wat nuttige input kunnen krijgen waar ik weer mee verder kan met de mannen. Geen idee wat me te wachten staat, ondanks dat ik het eerste boek inmiddels minstens drie keer heb gelezen, dus ik laat het maar allemaal op me af komen.
Ardennen is altijd leuk, het weer belooft goed te worden en werken met die 'gekke poepers' is altijd een feestje. Ik heb ook erg zin om weer een lekker bij te beppen met Marcel en Anneke van Chez Maranoa en die kleine turf van hen, Floortje, heb ik ook nog niet gezien.

Eens kijken of we daarna nog een afspraak kunnen maken voor een privé les bij zijn fokker, misschien heeft zij nog tips & trucs om het heerschap aan het werk te krijgen...
We hebben het heel leuk samen hoor, alleen hij apporteert niet. Toch vreemd voor een retriever!

Ik en mijn kleine vriendje

Ik ben zo het afgelopen jaar aan het overpeinzen en me aan het bedenken hoe het ervoor staat met mij en mijn kleine vriendje...
Steeds beter eigenlijk, het gaat beslist niet vanzelf dus het is weer hard werken maar we komen er wel. Ik vergelijk hem vaak met Ramses, mijn grote vriend, maar dat moet ik eigenlijk niet doen omdat ze zo verschillend zijn.
Ik en mijn grote vriend kennen elkaar door en door dus we zijn aardig vergroeid met elkaar, ik vergeet voor het gemak maar even dat dit ook bloed, zweet en tranen heeft gekost maar dan op een heel ander vlak en op een andere manier. Ramses was in het 'huiselijk gebruik' vanaf het begin heel gemakkelijk. Rustig in huis, had genoeg aan een minimale correctie van ons of Pandora om zich aan te passen aan de routine. Alleen op net gebied van training moest ik alles uit de kast halen om zijn grote werkpassie in goede banen te leiden.
Ik en mijn kleine vriendje zitten (nog) niet altijd op dezelfde golflengte en begrijpen elkaar niet altijd. Pontus was een zeer levendige pup die vanaf het begin moeilijk te corrigeren was voor ons maar ook voor Pandora en Ramses, de correctie kwam bij hem gewoon niet binnen of werd niet begrepen als correctie. Voor Pontus was het leven een lolletje en kreeg hij op zijn donder van ons of de andere honden dan beschouwde hij dit als een spelletje. Voor mijn gevoel moest ik hem vrij hard corrigeren voor ik tot hem kon doordringen en dan nog had het niet altijd het gewenste effect, ik vond dat altijd heel naar maar ' even een kleine stemverheffing' (wat bij Ramses en Pandora altijd ruim voldoende was) had op hem geen enkele impact. Gewoon niks.
Inmiddels ken ik hem iets beter en weet ik dat het alleen helpt om hem in zijn kennel te zetten zonder veel poespas om af te koelen of zijn gedrag op iets anders te richten dan het gedrag dat niet gewenst is. Oogcontact of op hem inlopen tot hij zich overgeeft werkt ook, veel beter dan een daadwerkelijke fysieke correctie.
Wat het moeilijk maakt is dat Pontus eigenlijk een heel welwillende hond is die heel graag iets met je wil doen en ook heel goed reageert op het belonen van positief gedrag. Want eigenlijk is het gewoon een schatje.
Ik wil heel graag een keer naar Ameland, de Stap 1 met hem doen bij Klaas omdat ik denk dat het onze relatie zal verbeteren als ik een paar dagen exclusief met hem aan de slag kan en hij alleen met mij. Zodra ik de kans zie zal ik me inschrijven.

Intussen maken we zeker vorderingen. Op een strand met veel andere honden is het voor hem lastig omdat hij zo opgaat in zijn bezigheden dat hij niet in de gaten houdt waar ik ben of waar Pandora en Ramses zijn, die houden hem wel in de gaten en vooral Ramses rent wel eens snel langs Pontus om hem aan te sporen bij zijn cluppie te blijven. Pontus snapt dit niet.
Vandaag was het zijn beurt om een gedeelte van de wandeling los te lopen en dan doet hij het eigenlijk heel netjes: hij kijkt, hij rent niet ver naar voren, raakt niet te ver achterop en komt wanneer ik hem naast roep voor een fietser of tegenligger. Daar ben ik dan wel weer heel blij mee.

Het zal nog wel even duren voor ik met deze kleine apenkop net zo vergroeid ben als met mijn Rammessie maar dit is gewoon weer een heel ander hondje en ik geniet zeker van hem zoals hij is. Hij biedt me weer heel andere uitdagingen dan Pandora en Ramses en dat vind ik leuk.

Er is er 1 jarig, hoera, hoera, ....

Een jaar geleden werd ik gebeld dat Holly bevallen was en dat er, als ik dat nog steeds wilde, een reutje voor mij bij was. Tuurlijk wilde ik dat!!! En dus was onze kleine zwarte glimmerd geboren die Pontus zou gaan heten.
Er is een jaar voorbij gevlogen want deze kleine zwarte glimmerd is vandaag al weer een jaar oud en geen kleine zwarte glimmerd meer maar een grote glimmende ondeugende slungel.
Vanochtend na de ochtend wandeling en het ontbijt gingen we naar Wijk aan Zee om deel te nemen aan Lint van Labradors voor de stichting Kanjer Guusje. Een stichting die jonge kankerpatiëntjes en hun familie ondersteunt in hun ziekteproces.
Er waren tussen de 55 en 60 Labradors met hun eigenaren aanwezig op het strand en na de vastlegging van Het Lint, verspreidde iedereen zich over het strand om nog een beetje te wandelen en te zwemmen. Toch weer ongelooflijk hoe gemakkelijk dat gaat met een grote kudde Labradors. Pontus vondst het geweldig!!! Allemaal 'vriendjes en vriendinnetjes' dus hij was er al snel vandoor met een leuk blond teefje met een  'Supergirl' tuigje aan. Ik zag hem van links naar rechts over het strand rennen met zijn lange poten zonder op te letten waar wij waren. Dat is echt iets wat hij nog moet leren. Pandora en Ramses houden ook in een groep toch contact en kijken regelmatig waar ik ben of komen zich even melden, Pontus gaat zo op in zijn eigen bezigheden dat hij dit vergeet. Niet als we met ons 'gezinnetje' op stap zijn maar wel in een grotere groep met meerdere honden.
Het heerlijk op het strand, heel de ochtend had het geregend maar toen wij op het strand kwamen was het perfect weer dus we hebben er heerlijk van genoten. Daarna nog een lekkere warme chocolademelk en dat was het dan weer. We hadden ook nog prijzen gewonnen in de loterij en lekkere dingen in de goodybags... Onze dag kon niet meer stuk!

Thuis gingen we een taartje eten want bij een verjaardag hoort natuurlijk taart, ook voor de honden een hondvriendelijk gebakje van beschuit, hondenworst en slagroom... Hmmmmmmmmmm smullen!
En in de avond mee op visite naar de buurvrouw waar Pontus meteen even liet zien wat hij tegenwoordig heel goed kan: traplopen. In een wip stond hij boven te blaffen tegen zijn eigen spiegelbeeld en later tegen de betonnen Boxer in de tuin want ja, je kan dan nog niet zo'n held zijn maar  bij je nieuwe status als jaarling en adolescent hoort ook dat je je af en toe met de beveiliging moet bemoeien en je alarminstallatie moet testen. Dus: alle rugharen omhoog en je allerstoerste  blaf opzetten maar wel even een snelle kwispel als je ziet dat het vrouwtje de rugdekking nog steeds voor haar rekening neemt.

De jarige is er inmiddels flink moet van en ligt heerlijk te maffen op de bank. Dat kan hij tegenwoordig. In de avond ligt hij meestal rustig met de anderen op de bank of aan mijn voeten, overdag moet hij voor zijn rustmomenten over het algemeen nog de bench in dus van die avonden genieten we extra.

Groentje (deel 2)

Ramses deed erg zijn best om te doen wat er van hem gevraagd werd maar hij kon zijn ongeduld nauwelijks bedwingen. Als hij beloond werd bij de aandachtsoefening kwam hij wat omhoog naar de beloning toe ipv netjes op zijn billen te blijven zitten. Ach, voor de opgewonden stemming waarin hij was deed hij het echt heel keurig, ik heb die mensen maar niet gezegd dat hij tot een paar jaar geleden  rustig tot voor mijn gezicht zou springen.
De mannen vonden het best leuk en interessant allemaal en in de avond streken we met z'n drieën versleten neer op de bank. De volgende ochtend moesten we weer gewoon aantreden op de hondenschool voor de volgende les.

De mannen doen het gewoon goed op de hondenschool.
Ramses doet wat hij moet doen zonder neiging om zich met de andere honden te bemoeien, de drukke Jack Russell die af en toe best irritant is wordt door Ramses niet serieus genomen en naar die bibberende Chihuahua kijkt hij niet. Het leukste onderdeel voor hem blijft het apporteren, dan is hij echt helemaal vrolijk. Daarin mogen we altijd een beetje ons eigen gang gaan want 'de juf' is dan druk met de andere hondjes en ze weet dat Ramses het al kan.
Pontus doet het beter dan ik verwachtte want hij concentreert zich steeds beter, volgen gaat zo nu en dan al heel netjes op het veld. Rodi worst helpt, vorige keer had ik de moeite gedaan om kipfilet te koken maar hij vond de Rodi worst van de instructeur veel interessanter, verwend jong.
Pontussie laat zich echt van zijn goede kant zien, zozeer dat de instructeur zich genoodzaakt voelde om zijn menig over Labradors te herzien. Zijn mening was niet geheel positief maar Pontus vindt hij wel heel leuk en die voldoet helemaal niet aan het beeld van de Labrador als over enthousiast ongeleid projectiel.

Dat gaat allemaal naar wens....... nu het apporteren nog!