Ik en mijn kleine vriendje

Ik ben zo het afgelopen jaar aan het overpeinzen en me aan het bedenken hoe het ervoor staat met mij en mijn kleine vriendje...
Steeds beter eigenlijk, het gaat beslist niet vanzelf dus het is weer hard werken maar we komen er wel. Ik vergelijk hem vaak met Ramses, mijn grote vriend, maar dat moet ik eigenlijk niet doen omdat ze zo verschillend zijn.
Ik en mijn grote vriend kennen elkaar door en door dus we zijn aardig vergroeid met elkaar, ik vergeet voor het gemak maar even dat dit ook bloed, zweet en tranen heeft gekost maar dan op een heel ander vlak en op een andere manier. Ramses was in het 'huiselijk gebruik' vanaf het begin heel gemakkelijk. Rustig in huis, had genoeg aan een minimale correctie van ons of Pandora om zich aan te passen aan de routine. Alleen op net gebied van training moest ik alles uit de kast halen om zijn grote werkpassie in goede banen te leiden.
Ik en mijn kleine vriendje zitten (nog) niet altijd op dezelfde golflengte en begrijpen elkaar niet altijd. Pontus was een zeer levendige pup die vanaf het begin moeilijk te corrigeren was voor ons maar ook voor Pandora en Ramses, de correctie kwam bij hem gewoon niet binnen of werd niet begrepen als correctie. Voor Pontus was het leven een lolletje en kreeg hij op zijn donder van ons of de andere honden dan beschouwde hij dit als een spelletje. Voor mijn gevoel moest ik hem vrij hard corrigeren voor ik tot hem kon doordringen en dan nog had het niet altijd het gewenste effect, ik vond dat altijd heel naar maar ' even een kleine stemverheffing' (wat bij Ramses en Pandora altijd ruim voldoende was) had op hem geen enkele impact. Gewoon niks.
Inmiddels ken ik hem iets beter en weet ik dat het alleen helpt om hem in zijn kennel te zetten zonder veel poespas om af te koelen of zijn gedrag op iets anders te richten dan het gedrag dat niet gewenst is. Oogcontact of op hem inlopen tot hij zich overgeeft werkt ook, veel beter dan een daadwerkelijke fysieke correctie.
Wat het moeilijk maakt is dat Pontus eigenlijk een heel welwillende hond is die heel graag iets met je wil doen en ook heel goed reageert op het belonen van positief gedrag. Want eigenlijk is het gewoon een schatje.
Ik wil heel graag een keer naar Ameland, de Stap 1 met hem doen bij Klaas omdat ik denk dat het onze relatie zal verbeteren als ik een paar dagen exclusief met hem aan de slag kan en hij alleen met mij. Zodra ik de kans zie zal ik me inschrijven.

Intussen maken we zeker vorderingen. Op een strand met veel andere honden is het voor hem lastig omdat hij zo opgaat in zijn bezigheden dat hij niet in de gaten houdt waar ik ben of waar Pandora en Ramses zijn, die houden hem wel in de gaten en vooral Ramses rent wel eens snel langs Pontus om hem aan te sporen bij zijn cluppie te blijven. Pontus snapt dit niet.
Vandaag was het zijn beurt om een gedeelte van de wandeling los te lopen en dan doet hij het eigenlijk heel netjes: hij kijkt, hij rent niet ver naar voren, raakt niet te ver achterop en komt wanneer ik hem naast roep voor een fietser of tegenligger. Daar ben ik dan wel weer heel blij mee.

Het zal nog wel even duren voor ik met deze kleine apenkop net zo vergroeid ben als met mijn Rammessie maar dit is gewoon weer een heel ander hondje en ik geniet zeker van hem zoals hij is. Hij biedt me weer heel andere uitdagingen dan Pandora en Ramses en dat vind ik leuk.