We zijn dag 10 na ons roedelavontuur en Mr. P is druk in onderhandeling. De dagen na ons bezoek aan Salm moesten we laten zien dat we alles wat we daar hebben gedaan, ook in Hoogvliet kunnen dus dat bracht wat ongeloof en verzet met zich mee maar daar hadden we op gerekend dus dat kwam goed.
De dame en heren werden een stuk aanhankelijker en kwam contactliggen, tegen je benen hangen of langs je benen schurken. Heel plezierig allemaal.
Ook tijdens de jachttraining met de twee mannen ging de HFB om en deed ik oefeningen tussendoor om de heren bij de les te houden. We zijn er nog niet maar oefening baart kunst zullen we maar zeggen, twee van die heethoofden tegelijk managen is een oefening op zich.
Vandaag hadden we EG en Mr. P was op de wandeling richting veld al druk doende met zijn conversatie, dusdanig dat tijdens het oplopen van het terrein alle hondenogen op hem gericht waren en bij Mr. P alleen zijn staart en nekharen nog een stukje hoger gingen want 'niks zijn en niks lijken is helemaal zo niksig', dan kan je beter een beetje stoer doen. Meneer Zwarte Kelpie vond onmiddellijk dat Pontus wel een beetje mocht indimmen bij het betreden van het terrein maar Pontus was dat niet echt van plan dus we zijn eerst het terrein maar weer eens af gelopen. Zo'n dag werd het dus.
Tijdens de les was hij constant 'bezig' met net niet lekker volgen maar heel subtiel een beetje blokkeren of iets minder subtiel waarop ik gewoon doorliep en hij opzij moest springen, een beetje achter hangen, opzij trekken, snuffelen, alles werd uit de kast gehaald. Hij vond het ook zeer grappig om in de riem te bijten of mijn mouw te pakken, de dummy uit mijn jaszak proberen te stelen, zelf een stukje worst uit mijn jaszak proberen te pakken, met zijn poten tegen me op gaan staan (en daar vooral heel brutaal bij kijken).
Tijdens de oefeningen zat hij zeer schijnheilig 'braaf' te kijken wat hem positief commentaar opleverde van andere cursisten en de instructrice "Ach, wat is hij ook braaf!", als hij in zijn vuistje kon lachen had hij het gedaan want meneer was alles behalve braaf maar ik was de enige die de baldadige blik in zijn oogjes zag. Jaja, hij deed zijn 'trucjes' in ruil voor een stukje worst maar dat had werkelijk niks met gehoorzaamheid te maken. Down gaan liggen met stijve voorpoten en zo net boven de grond blijven hangen met een blik van 'Zie je wat ik doe?', de dummy wel apporteren maar dan net buiten bereik gaan zitten, niet netjes naast gaan zitten maar gedraaid of heel snel weer gaan staan, een opdracht 'niet snappen' maar ineens wel als mijn hand richting beloningsjaszak gaat. En intussen maar naar Meneer Zwarte Kelpie blijven loeren die hem vanaf het andere veld in de gaten hield. Een kleine terrorist is het!
Op een gegeven moment legde hij zijn poot op de lijn en ging vervolgens heel lijdzaam zitten kijken dat hij zo oncomfortabel zat met zijn poot op de lijn. Ik dacht "Je bekijkt het maar, je hebt het zelf veroorzaakt dus zie maar hoe je het weer oplost" maar ik werd natuurlijk door een medecursist geattendeerd op de ongemakkelijke houding van Pontus: "Je moet de lijn even goed doen, hij zit verkeerd." Ik zei tegen haar dat hij dit zelf gedaan had en het ook zelf mocht oplossen waarop ik een blik kreeg van "Harteloos mensch, kijk toch naar dat arme kleine zielige hondje." Na een tijdje het harteloze mens te spelen slaakte Pontus een duidelijk hoorbare zucht en haalde zijn poot weer van de lijn, missie mislukt. Dat is toch om te gieren!
Het maakt allemaal niet uit hoor, ook dit komt weer goed, met geduld en doorzetten kom je een heel eind. Ik ben wel blij dat ik het zie (en ik vind het uitermate grappig dat andere mensen wel op het verkeerde been gezet worden door zijn 'onschuldige puppy act' ).
Het zat er gisteren al een beetje aan te komen door voor onrust te zorgen bij het naar buiten gaan en de wandelingen, Pandora uitdagen, net een neuslengte voor willen lopen, de lijnen in de knoop maken en dan gaan lopen miepen. Geen dag is het zelfde met Mr. Pontus :-)
woensdag 27 februari 2013
woensdag 20 februari 2013
Ons roedel avontuur gaat verder
Vorig jaar oktober zijn we een weekend gaan kennismaken met de Roedelmethode, in november hadden we nog een kort vervolg met wat andere Labradors, nu hadden we onze eigen afspraak in Salmchateau om eens te kijken naar ons roedeltje en wat we daar in kunnen verbeteren.
In de gite rook het blijkbaar naar honden en mensen die ons zijn voorgegaan in ons avontuur dus er moest eerst volop gesnuffeld en ontdekt worden. Ramses en Pandora gingen na hun rondje liggen wachten op wat komen ging, Pontus had wat meer tijd nodig en keek af en toe achterom om te vragen of hij nog steeds niet in overtreding was... uiteindelijk had ook hij het allemaal wel gezien en geroken.
We hebben een beetje besproken waar wij tegenaan lopen in ons dagelijks leven met het zwarte trio: De agressie van Ramses naar kleine hondjes en andere reuen die we frontaal naderen en het niet altijd zo netjes meelopen aan de lijn.
De agressie van Ramses werd door het bespreken wel veel inzichtelijker voor ons. Wij konden ons niet goed voorstellen dat Ramses een gevaarlijke gek is die zomaar andere honden aanvalt... en dat is hij dus ook niet. Wij en hij moeten wel beter leren hoe met deze situaties om te gaan en daar kunnen we wel iets mee.
Daarna gingen we 'los': aan de HFB de Chemin de la Bossette op en neer met verschillende opdrachten om te doen. Het lopen ging al heel snel beter, de handelingen als 'zitten op overheersing', 'ogen afdekken' en 'snuit naar de borst' gingen wisselend. Na iedere wisseling van hond was het weer een paar stappen terug en opnieuw beginnen maar uiteindelijk konden we in alle cominaties prima lopen.
Onder het lopen werd er flink gecommuniceerd met de honden en tussen de honden onderling, wat wij niet zagen werd wel opgemerkt door Arjen en zo werd het een heel boeiend gesprek.
Toen we terug kwamen in de gite ploften de honden al snel neer voor een tukkie want ze waren er flink moe van geworden, wij ook maar wij wisten dat er nog een vervolg zou komen.
Het middagprogramma ging verder op dezelfde voet maar de opdrachten werden steeds moeilijker om te ontdekken hoever we konden gaan. En dat was eigenlijk best ver want ondanks dat er flink getest werd door de honden was de bereidheid om mee te werken heel groot.
Na de sessie zijn we even gestopt in een bos om ze even te laten uitsjezen zodat ze ook hun fysieke energie kwijt konden maar of dat echt een goed idee was.... Voor Pandora en Ramses wel want die bleven in de buurt en kwamen (op een kleine escapade van Ramses na) terug als ze geroepen werden. Mr. Pontus natuurlijk niet, die deed zijn eigen ding en luisterde helemaal nergens naar hoewel hij wel in de buurt bleef... Stinkdier!!! Die ging daarna dus vast terwijl de andere twee nog even de vrijheid kregen.
Op dag twee was de kop van Pandora, toen de autodeur open ging in Salm, om te gieren: "O nee, hè, zijn we hier weer!", zei die kop terwijl ze zich wellicht verheugd had op een wandeling zoals we die gewoonlijk doen als we in de Ardennen zijn. Maar ze deed gewoon weer mee.
De opdrachten werden nog veeleisender en onze kleine diva had daar wel wat moeite mee dus ze ging hier en daar flink in protest, blokkeerde een paar keer terwijl ze ons dan recht aan keek om vervolgens snel opzij te gaan. ook in een liggende positie gebracht worden in het bijzijn van de mannen was nogal een dingetje maar ze liet het wel toe en vond het uiteindelijk allemaal ook heel prettig.
Ramses had veel verborgen verzet en passief verzet waar ik even doorheen moest maar dat ging wel. Pontus was nog het meest open in zijn verzet maar gaf zich gemakkelijk gewonnen.
We hebben zo gelachen toen ze van liggen naar zit moesten op één commando. Pontus ging, Ramses trok met zijn poten uit reflex maar besloot te blijven liggen en Pandora verstrakte haar poten en bleef ook liggen. Ramses kwam na een beetje geduld en een kleine consessie van mijn kant ook overeind en Pontus wilde Pandora duwen met zijn neus om overeind te komen.
Ramses moest gaan zitten op overheersing maar Pontus legde zijn kop op zijn schoft en vertelde Ramses dus om te blijven staan hoe hij stond. De mannen moesten gaan zitten terwijl Pandora ze met haar blik te kennen gaf dit niet te doen... zo subtiel maar het zorgde er wel voor dat het niet ging zoals het moest gaan. Heel leerzaam voor ons maar Arjen ziet echt alles!
Uiteindelijk waren we er allemaal doodmoe van en was het tijd om er voor dit weekend een punt achter te zetten. Of een komma want dit gaat nog wel een vervolg krijgen denk ik.
Eenmaal weer thuis (maandag laat) nog een rondje door ons eigen park om na de lange reis even de benen te strekken, de blaas en de darmen te kunnen legen. Maar voor ze in de juichstemming zouden komen van "Fieuw, gelukkig zijn we weer thuis en is alles weer geheel normaal." zijn we ook nog een rondje met HFB door het park geweest.
We zijn er nog lang niet en er is, zoals voorspeld door Arjen, nog regelmatig verzet en communicatie maar we zijn er ons bewuster van en gaan regelmatig aan de slag met de dingen die we geleerd hebben. Verzorgende handelingen worden graag ontvangen.
Ik ben door alle commotie in ieder geval vergeten om naar de EG cursus te gaan met Pontus, gelukkig kan hij wel een lesje missen.
In de gite rook het blijkbaar naar honden en mensen die ons zijn voorgegaan in ons avontuur dus er moest eerst volop gesnuffeld en ontdekt worden. Ramses en Pandora gingen na hun rondje liggen wachten op wat komen ging, Pontus had wat meer tijd nodig en keek af en toe achterom om te vragen of hij nog steeds niet in overtreding was... uiteindelijk had ook hij het allemaal wel gezien en geroken.
We hebben een beetje besproken waar wij tegenaan lopen in ons dagelijks leven met het zwarte trio: De agressie van Ramses naar kleine hondjes en andere reuen die we frontaal naderen en het niet altijd zo netjes meelopen aan de lijn.
De agressie van Ramses werd door het bespreken wel veel inzichtelijker voor ons. Wij konden ons niet goed voorstellen dat Ramses een gevaarlijke gek is die zomaar andere honden aanvalt... en dat is hij dus ook niet. Wij en hij moeten wel beter leren hoe met deze situaties om te gaan en daar kunnen we wel iets mee.
Daarna gingen we 'los': aan de HFB de Chemin de la Bossette op en neer met verschillende opdrachten om te doen. Het lopen ging al heel snel beter, de handelingen als 'zitten op overheersing', 'ogen afdekken' en 'snuit naar de borst' gingen wisselend. Na iedere wisseling van hond was het weer een paar stappen terug en opnieuw beginnen maar uiteindelijk konden we in alle cominaties prima lopen.
Onder het lopen werd er flink gecommuniceerd met de honden en tussen de honden onderling, wat wij niet zagen werd wel opgemerkt door Arjen en zo werd het een heel boeiend gesprek.
Toen we terug kwamen in de gite ploften de honden al snel neer voor een tukkie want ze waren er flink moe van geworden, wij ook maar wij wisten dat er nog een vervolg zou komen.
Het middagprogramma ging verder op dezelfde voet maar de opdrachten werden steeds moeilijker om te ontdekken hoever we konden gaan. En dat was eigenlijk best ver want ondanks dat er flink getest werd door de honden was de bereidheid om mee te werken heel groot.
Na de sessie zijn we even gestopt in een bos om ze even te laten uitsjezen zodat ze ook hun fysieke energie kwijt konden maar of dat echt een goed idee was.... Voor Pandora en Ramses wel want die bleven in de buurt en kwamen (op een kleine escapade van Ramses na) terug als ze geroepen werden. Mr. Pontus natuurlijk niet, die deed zijn eigen ding en luisterde helemaal nergens naar hoewel hij wel in de buurt bleef... Stinkdier!!! Die ging daarna dus vast terwijl de andere twee nog even de vrijheid kregen.
Op dag twee was de kop van Pandora, toen de autodeur open ging in Salm, om te gieren: "O nee, hè, zijn we hier weer!", zei die kop terwijl ze zich wellicht verheugd had op een wandeling zoals we die gewoonlijk doen als we in de Ardennen zijn. Maar ze deed gewoon weer mee.
De opdrachten werden nog veeleisender en onze kleine diva had daar wel wat moeite mee dus ze ging hier en daar flink in protest, blokkeerde een paar keer terwijl ze ons dan recht aan keek om vervolgens snel opzij te gaan. ook in een liggende positie gebracht worden in het bijzijn van de mannen was nogal een dingetje maar ze liet het wel toe en vond het uiteindelijk allemaal ook heel prettig.
Ramses had veel verborgen verzet en passief verzet waar ik even doorheen moest maar dat ging wel. Pontus was nog het meest open in zijn verzet maar gaf zich gemakkelijk gewonnen.
We hebben zo gelachen toen ze van liggen naar zit moesten op één commando. Pontus ging, Ramses trok met zijn poten uit reflex maar besloot te blijven liggen en Pandora verstrakte haar poten en bleef ook liggen. Ramses kwam na een beetje geduld en een kleine consessie van mijn kant ook overeind en Pontus wilde Pandora duwen met zijn neus om overeind te komen.
Ramses moest gaan zitten op overheersing maar Pontus legde zijn kop op zijn schoft en vertelde Ramses dus om te blijven staan hoe hij stond. De mannen moesten gaan zitten terwijl Pandora ze met haar blik te kennen gaf dit niet te doen... zo subtiel maar het zorgde er wel voor dat het niet ging zoals het moest gaan. Heel leerzaam voor ons maar Arjen ziet echt alles!
Uiteindelijk waren we er allemaal doodmoe van en was het tijd om er voor dit weekend een punt achter te zetten. Of een komma want dit gaat nog wel een vervolg krijgen denk ik.
Eenmaal weer thuis (maandag laat) nog een rondje door ons eigen park om na de lange reis even de benen te strekken, de blaas en de darmen te kunnen legen. Maar voor ze in de juichstemming zouden komen van "Fieuw, gelukkig zijn we weer thuis en is alles weer geheel normaal." zijn we ook nog een rondje met HFB door het park geweest.
We zijn er nog lang niet en er is, zoals voorspeld door Arjen, nog regelmatig verzet en communicatie maar we zijn er ons bewuster van en gaan regelmatig aan de slag met de dingen die we geleerd hebben. Verzorgende handelingen worden graag ontvangen.
Ik ben door alle commotie in ieder geval vergeten om naar de EG cursus te gaan met Pontus, gelukkig kan hij wel een lesje missen.
woensdag 6 februari 2013
Van nature braaf.... yeah right!
Vanochtend mochten we dan toch komen voor de eerste EG-les van dit seizoen voor Pontussie.
Er waren drie witte herders en Pontus, dus hij viel wel uit de toon. Er ontbraken nog 3 kandidaten dus... in de hoop dat dit niet ook witte herders zijn... kan het gezelschap nog wat gevarieerder worden, minder zwart-wit, zeg maar.
De start was licht chaotisch met drie mevrouwen die achter drie witte herders het veld over gingen en Pontus. Na de ABC-cursus waarin al bleek dat Pontus de EG-oefeningen al beheerst met uitzondering van de af/blijf oefening had ik ook niet verwacht dat het heel spannend ging worden maar dat wordt het dus ook echt niet.
Pontus deed zijn ding, ik deed mijn ding en we hadden het best leuk samen. Leuk om dat volgen lekker veel en ontspannen te oefenen want daar wordt het alleen maar leuker van. We hadden nog tijd om even met een dummy te klooien voor onszelf want herders zijn geen retrievers dus dat ging niet vanzelf.
De grootste uitdaging was dus af op een drassig veld en even blijven liggen. Nou, hij deed het best goed. Hij ging liggen, bleef liggen, ik kon twee passen wegstappen, even blijven staan en terugkomen zonder dat hij overeind kwam. We hebben het drie keer goed gedaan en toen vond ik het wel genoeg, je moet het immers positief afsluiten en hij had het voor zijn kunnen erg goed gedaan.
Een andere uitdaging was het negeren van andere honden die wel contact zochten met hem maar met Rodi-worst in mijn zak ging ook dat vrij soepel. Met andere woorden: Ik was weer zeer tevreden met mijn kleine floepertje!
Het groepje vrouwen had ik werkelijk niks mee! Het was me een mutsenkluppie! Al op het veld, de training was nog niet eens afgelopen, en toen had eentje het al over dat de auto vies zou worden van de hond en dat ze dat weer schoon moest maken en de kleedjes moest gaan wassen. Daar heb ik gelukkig helemaal geen last van, Pontus gaat in zijn bench, die mag vies worden, en soms haal ik die kleedjes en dekens er eens uit om te wassen maar na elke training.... echt niet!
De leukste opmerking kwam pas op het laatst. Er was er eentje blij dat ze niet de enige was met een hond die niet luisterde, blij dat het niet allemaal van die 'makkelijke honden' waren zoals 'hij' (en 'hij' was in dit geval natuurlijk die zwarte van mij) die alles vanzelf doen.
Dan ga ik zitten denken: "Moet ik dit nu opvatten als een compliment of als een belediging?" Het is natuurlijk een goed teken dat alles eruit ziet alsof het vanzelf gaat maar dat het er nu zo uitziet heeft wat zweetdruppels gekost. Pontus een 'gemakkelijke hond'.... dat alleen is al grappig want zo heb ik nog nooit naar Pontus gekeken. Pontus is te slim en te boevig om makkelijk te zijn, Pontus is slim dus hij leert makkelijk maar Pontus is ook altijd op zoek naar de mazen en mogelijkheiden binnen zijn CAO. Leuk, interessant en leerzaam? Jazeker! Makkelijk? Absoluut niet!
Maar het was nog niet klaar voor vandaag.
Na de training liep ik met mijn drietal een wandelingetje met oefeningen te doen. Netjes meelopen, naar de eendjes kijken zonder ze op te jagen, rustig langs de eendjes lopen, door de plassen lopen (speciaal voor Pontus die een hekel heeft aan natte voeten), gewoon van die dingen die zich onderweg aanbieden.
We kwamen een meneer tegen die we wel vaker treffen, met zijn Mops-reutje. Vriendelijk beest, loopt altijd los maar luistert niet. Gelukkig is hij slim genoeg om stoer te doen op 30 meter afstand en niks serieus te proberen waardoor mijn drietal niet op hem reageert.
Mops luisterde weer eens niet, moest komen, kwam niet, liep op zijn gemakje over het veld te banjeren, wetend dat zijn baas toch niet boos wordt.
Mijn drietal loopt aan de lijn, moesten volgen om die meneer te passeren en doen keurig wat ik van ze vraag (wetend dat ik snoepjes in mijn zak heb). Die meneer maakt in het voorbij gaan de opmerking "Daar heb je ook geen omkijken naar!" dus ik vraag wat hij ermee bedoelt. Hij zei: "Ja, dat soort honden luisteren altijd gewoon, de mijne niet." Dus ik zeg: "Tja, ik heb die van mij ook moeten opvoeden, ze luisteren niet vanzelf."
Echt bizar! Wetend hoeveel tijd en energie ik in die honden heb gestoken om ze zover te krijgen dat ze met z'n drieen netjes kunnen meelopen, niemand lastig vallen (gaat nog niet altijd goed met die Schwartzeneggert van mij) en inderdaad redelijk luisteren..... Dat wordt allemaal wel erg gebagatelliseerd door mensen die denken dat 'dit soort honden' vanzelf luisteren, alsof ze een aangeboren harde schijf hebben met de commando's er al op.
Sommige mensen! Maar grappig is het eigenlijk ook wel weer... ik denk dat ik het maar ga opvatten als compliment :-)
Er waren drie witte herders en Pontus, dus hij viel wel uit de toon. Er ontbraken nog 3 kandidaten dus... in de hoop dat dit niet ook witte herders zijn... kan het gezelschap nog wat gevarieerder worden, minder zwart-wit, zeg maar.
De start was licht chaotisch met drie mevrouwen die achter drie witte herders het veld over gingen en Pontus. Na de ABC-cursus waarin al bleek dat Pontus de EG-oefeningen al beheerst met uitzondering van de af/blijf oefening had ik ook niet verwacht dat het heel spannend ging worden maar dat wordt het dus ook echt niet.
Pontus deed zijn ding, ik deed mijn ding en we hadden het best leuk samen. Leuk om dat volgen lekker veel en ontspannen te oefenen want daar wordt het alleen maar leuker van. We hadden nog tijd om even met een dummy te klooien voor onszelf want herders zijn geen retrievers dus dat ging niet vanzelf.
De grootste uitdaging was dus af op een drassig veld en even blijven liggen. Nou, hij deed het best goed. Hij ging liggen, bleef liggen, ik kon twee passen wegstappen, even blijven staan en terugkomen zonder dat hij overeind kwam. We hebben het drie keer goed gedaan en toen vond ik het wel genoeg, je moet het immers positief afsluiten en hij had het voor zijn kunnen erg goed gedaan.
Een andere uitdaging was het negeren van andere honden die wel contact zochten met hem maar met Rodi-worst in mijn zak ging ook dat vrij soepel. Met andere woorden: Ik was weer zeer tevreden met mijn kleine floepertje!
Het groepje vrouwen had ik werkelijk niks mee! Het was me een mutsenkluppie! Al op het veld, de training was nog niet eens afgelopen, en toen had eentje het al over dat de auto vies zou worden van de hond en dat ze dat weer schoon moest maken en de kleedjes moest gaan wassen. Daar heb ik gelukkig helemaal geen last van, Pontus gaat in zijn bench, die mag vies worden, en soms haal ik die kleedjes en dekens er eens uit om te wassen maar na elke training.... echt niet!
De leukste opmerking kwam pas op het laatst. Er was er eentje blij dat ze niet de enige was met een hond die niet luisterde, blij dat het niet allemaal van die 'makkelijke honden' waren zoals 'hij' (en 'hij' was in dit geval natuurlijk die zwarte van mij) die alles vanzelf doen.
Dan ga ik zitten denken: "Moet ik dit nu opvatten als een compliment of als een belediging?" Het is natuurlijk een goed teken dat alles eruit ziet alsof het vanzelf gaat maar dat het er nu zo uitziet heeft wat zweetdruppels gekost. Pontus een 'gemakkelijke hond'.... dat alleen is al grappig want zo heb ik nog nooit naar Pontus gekeken. Pontus is te slim en te boevig om makkelijk te zijn, Pontus is slim dus hij leert makkelijk maar Pontus is ook altijd op zoek naar de mazen en mogelijkheiden binnen zijn CAO. Leuk, interessant en leerzaam? Jazeker! Makkelijk? Absoluut niet!
Maar het was nog niet klaar voor vandaag.
Na de training liep ik met mijn drietal een wandelingetje met oefeningen te doen. Netjes meelopen, naar de eendjes kijken zonder ze op te jagen, rustig langs de eendjes lopen, door de plassen lopen (speciaal voor Pontus die een hekel heeft aan natte voeten), gewoon van die dingen die zich onderweg aanbieden.
We kwamen een meneer tegen die we wel vaker treffen, met zijn Mops-reutje. Vriendelijk beest, loopt altijd los maar luistert niet. Gelukkig is hij slim genoeg om stoer te doen op 30 meter afstand en niks serieus te proberen waardoor mijn drietal niet op hem reageert.
Mops luisterde weer eens niet, moest komen, kwam niet, liep op zijn gemakje over het veld te banjeren, wetend dat zijn baas toch niet boos wordt.
Mijn drietal loopt aan de lijn, moesten volgen om die meneer te passeren en doen keurig wat ik van ze vraag (wetend dat ik snoepjes in mijn zak heb). Die meneer maakt in het voorbij gaan de opmerking "Daar heb je ook geen omkijken naar!" dus ik vraag wat hij ermee bedoelt. Hij zei: "Ja, dat soort honden luisteren altijd gewoon, de mijne niet." Dus ik zeg: "Tja, ik heb die van mij ook moeten opvoeden, ze luisteren niet vanzelf."
Echt bizar! Wetend hoeveel tijd en energie ik in die honden heb gestoken om ze zover te krijgen dat ze met z'n drieen netjes kunnen meelopen, niemand lastig vallen (gaat nog niet altijd goed met die Schwartzeneggert van mij) en inderdaad redelijk luisteren..... Dat wordt allemaal wel erg gebagatelliseerd door mensen die denken dat 'dit soort honden' vanzelf luisteren, alsof ze een aangeboren harde schijf hebben met de commando's er al op.
Sommige mensen! Maar grappig is het eigenlijk ook wel weer... ik denk dat ik het maar ga opvatten als compliment :-)
maandag 4 februari 2013
Terug naar de wortels
De wortels van Pontus liggen in Brabant, in Hank.
Afgelopen zaterdag hadden we daar een date met zijn fokker voor een training in een klein groepje met een paar andere jonge/onervaren honden. Er was een jonge Golden van 10 maanden, er was een onervaren Labrador van 2 jaar en er ontbrak nog een jonge Labrador van een maand of 10. Een mooi kluppie dus, allemaal jonge jongens en twee voor mij bekende voorjagers.
Eerst moesten we maar eens laten zien hoe ver we waren met ons volgwerk, Pontus kan prachtig volgen maar was daar (vreemd veld, vreemd groepje) toch redelijk snel afgeleid. Geeft niet, dat moet hij allemaal leren, ook 'met nieuwe indrukken omgaan' moet hij leren.
Hij moest een paar apportjes doen op redelijk afstand, zelf wegbrengen en dan van een flinke afstand sturen (van zo ver had ik hem nog niet eerder gestuurd) en ook een keer een dubbel apport.
Ik vond dat hij dit best heel goed deed, hij liet zien dat hij het onthouden had, hij ging zonder omwegen richting dummy en kwam ook weer meteen terug. Pontus is nog geen raket, zoals we van Ramses gewend zijn maar hij deed wel wat ik van hem vroeg. Hij liep een beetje te miepen vanwege het drassige veld en zijn lange lijn, dat heeft hem wellicht ook nog wat vertraagd, maar hij deed zijn werk!!! En dat is ook wel eens heel anders geweest.
We zijn nog aan de slag geweest met de zitfluit, daar heb ik nog niet heel veel mee gedaan dus dat is ons huiswerk geworden. Op één à twee meter afstand kan hij al gaan zitten maar op grotere afstand komt hij eerst dichterbij voor hij gaat zitten.
Het was zeer koud in Hank, zoals altijd, dus twee uurtjes was weer lang genoeg voor ons en de jonge blagen. Pontus was moe van de nieuwe indrukken en heeft die avond liggen slapen als een roosje.
Leuk vond ik dat de jonge Golden de neiging had om naar Pontus en de andere hond toe te komen voor een potje klieren maar dat Pontus daar eigenlijk niet eens zoveel interesse in had, Pontus was wel degelijk bezig met opletten, en wilde graag aan de beurt zijn om te apporteren.
Ook opvallend was dat hij in een andere groep dan de laatste weken in de Bernisse en op andere grond toch weer moet wennen en minder zeker werkt, hij moest echt wel een beetje wennen. De afgelopen weken in de Bernisse heeft hij al hele leuke dingen laten zien dus in zijn nieuwe groepje zal dit ook wel komen.
Hij houdt de dummy netjes vast, mooi in het midden zoals hij geleerd heeft, en is niet hard in zijn bek. Ook heeft hij geen enkele keer geprobeerd om weg te lopen en zijn eigen ding te gaan doen.
Al met al was ik best tevreden, volgende week met goede moed verder.
Zo leuk om te zien hoe dit mannetje de afgelopen tijd met sprongen vooruit is gegaan (en nog vooruit gaat), daar ben ik zeer blij mee! Uiteindelijk doet hij dit nog helemaal niet zo lang dus ik kan wel van alles willen maar in oktober deed hij nog helemaal niks, behalve volgen en los/vast, en dat is echt nog maar drie maanden geleden.
Afgelopen zaterdag hadden we daar een date met zijn fokker voor een training in een klein groepje met een paar andere jonge/onervaren honden. Er was een jonge Golden van 10 maanden, er was een onervaren Labrador van 2 jaar en er ontbrak nog een jonge Labrador van een maand of 10. Een mooi kluppie dus, allemaal jonge jongens en twee voor mij bekende voorjagers.
Eerst moesten we maar eens laten zien hoe ver we waren met ons volgwerk, Pontus kan prachtig volgen maar was daar (vreemd veld, vreemd groepje) toch redelijk snel afgeleid. Geeft niet, dat moet hij allemaal leren, ook 'met nieuwe indrukken omgaan' moet hij leren.
Hij moest een paar apportjes doen op redelijk afstand, zelf wegbrengen en dan van een flinke afstand sturen (van zo ver had ik hem nog niet eerder gestuurd) en ook een keer een dubbel apport.
Ik vond dat hij dit best heel goed deed, hij liet zien dat hij het onthouden had, hij ging zonder omwegen richting dummy en kwam ook weer meteen terug. Pontus is nog geen raket, zoals we van Ramses gewend zijn maar hij deed wel wat ik van hem vroeg. Hij liep een beetje te miepen vanwege het drassige veld en zijn lange lijn, dat heeft hem wellicht ook nog wat vertraagd, maar hij deed zijn werk!!! En dat is ook wel eens heel anders geweest.
We zijn nog aan de slag geweest met de zitfluit, daar heb ik nog niet heel veel mee gedaan dus dat is ons huiswerk geworden. Op één à twee meter afstand kan hij al gaan zitten maar op grotere afstand komt hij eerst dichterbij voor hij gaat zitten.
Het was zeer koud in Hank, zoals altijd, dus twee uurtjes was weer lang genoeg voor ons en de jonge blagen. Pontus was moe van de nieuwe indrukken en heeft die avond liggen slapen als een roosje.
Leuk vond ik dat de jonge Golden de neiging had om naar Pontus en de andere hond toe te komen voor een potje klieren maar dat Pontus daar eigenlijk niet eens zoveel interesse in had, Pontus was wel degelijk bezig met opletten, en wilde graag aan de beurt zijn om te apporteren.
Ook opvallend was dat hij in een andere groep dan de laatste weken in de Bernisse en op andere grond toch weer moet wennen en minder zeker werkt, hij moest echt wel een beetje wennen. De afgelopen weken in de Bernisse heeft hij al hele leuke dingen laten zien dus in zijn nieuwe groepje zal dit ook wel komen.
Hij houdt de dummy netjes vast, mooi in het midden zoals hij geleerd heeft, en is niet hard in zijn bek. Ook heeft hij geen enkele keer geprobeerd om weg te lopen en zijn eigen ding te gaan doen.
Al met al was ik best tevreden, volgende week met goede moed verder.
Zo leuk om te zien hoe dit mannetje de afgelopen tijd met sprongen vooruit is gegaan (en nog vooruit gaat), daar ben ik zeer blij mee! Uiteindelijk doet hij dit nog helemaal niet zo lang dus ik kan wel van alles willen maar in oktober deed hij nog helemaal niks, behalve volgen en los/vast, en dat is echt nog maar drie maanden geleden.
Abonneren op:
Posts (Atom)