Vanochtend mochten we dan toch komen voor de eerste EG-les van dit seizoen voor Pontussie.
Er waren drie witte herders en Pontus, dus hij viel wel uit de toon. Er ontbraken nog 3 kandidaten dus... in de hoop dat dit niet ook witte herders zijn... kan het gezelschap nog wat gevarieerder worden, minder zwart-wit, zeg maar.
De start was licht chaotisch met drie mevrouwen die achter drie witte herders het veld over gingen en Pontus. Na de ABC-cursus waarin al bleek dat Pontus de EG-oefeningen al beheerst met uitzondering van de af/blijf oefening had ik ook niet verwacht dat het heel spannend ging worden maar dat wordt het dus ook echt niet.
Pontus deed zijn ding, ik deed mijn ding en we hadden het best leuk samen. Leuk om dat volgen lekker veel en ontspannen te oefenen want daar wordt het alleen maar leuker van. We hadden nog tijd om even met een dummy te klooien voor onszelf want herders zijn geen retrievers dus dat ging niet vanzelf.
De grootste uitdaging was dus af op een drassig veld en even blijven liggen. Nou, hij deed het best goed. Hij ging liggen, bleef liggen, ik kon twee passen wegstappen, even blijven staan en terugkomen zonder dat hij overeind kwam. We hebben het drie keer goed gedaan en toen vond ik het wel genoeg, je moet het immers positief afsluiten en hij had het voor zijn kunnen erg goed gedaan.
Een andere uitdaging was het negeren van andere honden die wel contact zochten met hem maar met Rodi-worst in mijn zak ging ook dat vrij soepel. Met andere woorden: Ik was weer zeer tevreden met mijn kleine floepertje!
Het groepje vrouwen had ik werkelijk niks mee! Het was me een mutsenkluppie! Al op het veld, de training was nog niet eens afgelopen, en toen had eentje het al over dat de auto vies zou worden van de hond en dat ze dat weer schoon moest maken en de kleedjes moest gaan wassen. Daar heb ik gelukkig helemaal geen last van, Pontus gaat in zijn bench, die mag vies worden, en soms haal ik die kleedjes en dekens er eens uit om te wassen maar na elke training.... echt niet!
De leukste opmerking kwam pas op het laatst. Er was er eentje blij dat ze niet de enige was met een hond die niet luisterde, blij dat het niet allemaal van die 'makkelijke honden' waren zoals 'hij' (en 'hij' was in dit geval natuurlijk die zwarte van mij) die alles vanzelf doen.
Dan ga ik zitten denken: "Moet ik dit nu opvatten als een compliment of als een belediging?" Het is natuurlijk een goed teken dat alles eruit ziet alsof het vanzelf gaat maar dat het er nu zo uitziet heeft wat zweetdruppels gekost. Pontus een 'gemakkelijke hond'.... dat alleen is al grappig want zo heb ik nog nooit naar Pontus gekeken. Pontus is te slim en te boevig om makkelijk te zijn, Pontus is slim dus hij leert makkelijk maar Pontus is ook altijd op zoek naar de mazen en mogelijkheiden binnen zijn CAO. Leuk, interessant en leerzaam? Jazeker! Makkelijk? Absoluut niet!
Maar het was nog niet klaar voor vandaag.
Na de training liep ik met mijn drietal een wandelingetje met oefeningen te doen. Netjes meelopen, naar de eendjes kijken zonder ze op te jagen, rustig langs de eendjes lopen, door de plassen lopen (speciaal voor Pontus die een hekel heeft aan natte voeten), gewoon van die dingen die zich onderweg aanbieden.
We kwamen een meneer tegen die we wel vaker treffen, met zijn Mops-reutje. Vriendelijk beest, loopt altijd los maar luistert niet. Gelukkig is hij slim genoeg om stoer te doen op 30 meter afstand en niks serieus te proberen waardoor mijn drietal niet op hem reageert.
Mops luisterde weer eens niet, moest komen, kwam niet, liep op zijn gemakje over het veld te banjeren, wetend dat zijn baas toch niet boos wordt.
Mijn drietal loopt aan de lijn, moesten volgen om die meneer te passeren en doen keurig wat ik van ze vraag (wetend dat ik snoepjes in mijn zak heb). Die meneer maakt in het voorbij gaan de opmerking "Daar heb je ook geen omkijken naar!" dus ik vraag wat hij ermee bedoelt. Hij zei: "Ja, dat soort honden luisteren altijd gewoon, de mijne niet." Dus ik zeg: "Tja, ik heb die van mij ook moeten opvoeden, ze luisteren niet vanzelf."
Echt bizar! Wetend hoeveel tijd en energie ik in die honden heb gestoken om ze zover te krijgen dat ze met z'n drieen netjes kunnen meelopen, niemand lastig vallen (gaat nog niet altijd goed met die Schwartzeneggert van mij) en inderdaad redelijk luisteren..... Dat wordt allemaal wel erg gebagatelliseerd door mensen die denken dat 'dit soort honden' vanzelf luisteren, alsof ze een aangeboren harde schijf hebben met de commando's er al op.
Sommige mensen! Maar grappig is het eigenlijk ook wel weer... ik denk dat ik het maar ga opvatten als compliment :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten