Tot zover 2012

2012, het jaar waarin Pontus opgroeide van kleine pup tot grote puber. Het was een veelbewogen jaar als het gaat om Pontus want hoe lief hij ook is... we hadden onze handen vol aan hem (en nog steeds).
Gaandeweg het jaar leerden wij hem beter kennen en leerde hij ons ook beter kennen, we zijn inmiddels begonnen aan de fase 'band opbouwen' wat heel waardevol is.
Dat kleine druktemakertje kan zich inmiddels veel beter ontspannen en is soms zelfs relaxt te noemen. Zijn bench kan nog lang niet de kamer uit maar aan dat idee zijn we nu wel gewend, hij vind zijn 'luxe villa' zelf ook nog een echte rustplek dus daar zijn we het over eens.
Ik heb hem gekocht om mee te jagen, wedstrijden mee te lopen en het liefst ook praktijkjacht als de tijd daar is, maar juist dat apporteren liep helemaal niet zo soepel. Ik had een plan maar Pontus had een heel ander plan dus ik heb mijn plan vele malen moeten bijstellen omdat Mr. Pontus heel andere dingen van mij nodig had dan gepland. Geeft niet, Pontus biedt mij weer hele andere uitdagingen en wijze lessen.
Ik trainde en oefende altijd alleen met hem, op een paar privé lessen bij zijn fokker na, maar op een gegeven moment bleven we op het zelfde punt steeds weer steken. De gelegenheid deed zich voor en ik dacht dat het wellicht goed voor onze motivatie zou zijn om eens met meerdere honden te trainen. Dat is nu drie keer gebeurd en Pontus heeft weer heel andere dingen te verwerken gekregen. Hij zag ook hoe graag andere hondjes wilden apporteren en dit heeft hem zeker enthousiaster gemaakt.
Hij is ook aan de slag geweest met echt wild en dat maakte het natuurlijk nog veel spannender.
Vandaag hadden we de laatste training voor dit jaar en Pontus is er doodmoe van, hij ligt gestrekt op de bank te snurken als een ouwe vent.
Vandaag heeft hij ook een minder plezierige ervaring opgedaan. Hij werd flink aangepakt door een wat oudere reu die bovenop hem klapte toen hij aan het rondrennen was. Hij jankte behoorlijk en rende in paniek voor hem weg maar de schade viel gelukkig mee: een klein schrammetje aan zijn oor. Zijn zelfvertrouwen en zijn onbevangenheid naar andere honden heeft wel een flinke deuk opgelopen, hij heeft ontdekt dat niet alle honden vriendelijk zijn. Ja, hij wordt nu toch beschouwd als volle reu en krijgt dus te maken met reuen die niet vriendelijk zijn tegen andere reuen.
Het komt wel goed met Pontussie!

Eerste echte jachttraining voor Pontus

Ruim 14 maanden en eindelijk was het dan zover, de eerste echte jachttraining voor Pontus. Na vorige week een klein stukje proef te draaien mocht hij deze week van mij een hele training mee doen. Pontus vond het fantastisch! En ik natuurlijk ook :-)
Het begon met 2 minuutjes op zijn plaats blijven waarbij hij zijn grondhaak meteen aan flarden trok en met een noodvaart achter ons aan kwam. Opnieuw bevestigd met een karabijnhaak en toen bleef hij netjes zitten wachten. Hij kon mij gewoon zien en bleef rustig.
Daarna wat volgwerk, appèl oefeningen en steadyness. Pontus kan nog niet zo lang blijven liggen dus daar heb ik rekening mee gehouden en hij heeft precies gedaan wat ik van hem vroeg. Geen risico's genomen zodat hij niet de fout in kon gaan en het positief bleef.
Daarna lekker apporteren. Het wild vond hij natuurlijk zeer interessant dus nadat Ralf met een konijntje had gegooid wilde hij liever een konijntje apporteren dan een dummie maar hij deed het wel. Hij moest een fazantje zoeken in het bos en die had hij zo gevonden maar ja..... wat moet je er dan mee doen? Het fazantje in zijn bek gegeven en toen droeg hij hem zo het bos uit en gaf hem weer af. De tweede keer lag het fazantje verder en moeilijker maar hij heeft haar toch vrij snel gevonden, pakte ze op en kwam terug maar toen kwam hij er nog eentje tegen. Legde de zijne er naast en ging toen staan twijfelen wat hij moest doen. De eerste fazant weer in zijn bek gegeven en toen liep hij mee het bos uit.
Nog wat waterapportjes met de fazant gedaan en dat deed Pontus prima! Zwemmen, pakken en terugkomen.
Hij heeft een lange lijn aan om te zorgen dat hij niet in de fout kan gaan en anders meteen gecorrigeerd kan worden. Ik ben nu blij dat hij hem aan heeft maar eigenlijk komt hij al best goed terug, beter dan verwacht door mij, en heb ik goede hoop dat die lange lijn er snel weer af kan.
In de training zorg ik ervoor dat vooral het proces van 'samen doen' belangrijk is, belangrijker dan een snel resultaat en ik merk dat dit onze band in rap tempo versterkt, Pontus houdt van samen doen. Lukt het hem niet helemaal met dat fazantje in het bos dan doen we het samen en brengen de opdracht zo tot het gewenste resultaat. Pontus moet nog leren wat er nu precies de bedoeling is maar hij leert snel.
Ik ben zeer tevreden over wat hij heeft laten zien vandaag. Hij leert, vindt het leuk en kan zich goed focussen op werk en is dan niet geïnteresseerd in andere honden en spelen.
Bij thuiskomst heeft hij zijn eten gekregen en kon hij zijn bench in waar hij nog 3 minuten heeft zitten 'knikkebollen' onder het mom van "Ik moe? Echt niet!" maar hij moest die strijd al heel snel opgeven en viel bijna letterlijk in slaap. Helemaal kapot, we gaan een rustige avond tegemoet :-)

Pontus knappe hontus

Soms is ie best wel een beetje knap en dat mag ook wel eens gezegd worden.
Na maanden modderen en ploeteren deed zich zondag de kans voor om een klein stukje mee te doen met een jachttraining in een groepje jonge/onervaren honden. Een mooie gelegenheid om eens te kijken wat Pontussie zou doen in een groepje honden. Gehoorzaamheid in een groepje honden kon hij aan maar dat is ook helemaal niet zo spannend (Pontus vond alleen onze instructeur Dimitri wel heel spannend maar leuk spannend) maar hoe zou dat zijn met rondvliegende dummies en apporterende honden?
Het eerste stuk is altijd appèl oefeningen, beetje volgen enzo, iets wat Pontus zonder andere honden heel goed kan en daarna begint het echte werk dus daar konden we ook nog een klein stukje van meepikken.
De 'kleine' rattekop vond het wat hoor! Twee minuutjes plaatshouden aan de grondhaak, hij zat als een giraffe overeind te kijken wat er allemaal gebeurde. Daarna volgen met andere honden om hem heen, eerst ging dat heel goed maar toen Ralf de dummies liet vliegen en gekke geluiden ging maken werd het al wat moeilijker en toen hij met wild ging gooien werd het pas echt zwaar. Toen verloor ik af en toe even het contact met Pontus omdat hij alleen nog maar op het wild af wilde, verder zat alles op slot. Als ik hem dat even meenam naar buiten de groep dan herstelde hij wel weer goed en kon weer verder. Te vaak en te lang 'down' liggen is ook nog een issue, hij blijft nog niet zo lang liggen en na een paar keer weer neerleggen vertikt hij het en draait zijn kop af (geen radio ontvangst meer). Rustig uitbouwen dus.
Het werken begon met een kort sleepje met konijn, het sleepje had hij zo te pakken en dat werkt hij snel en voortvarend uit, wat hij met het konijn aan moest... dat wist hij even niet. Ik heb het hem rustig in zijn mond gegeven om even te wennen.
Daarna een eendje uit het water halen, eerst een klein stukje om te kijken wat hij zou doen. Hij pakte hem bij zijn vleugel en legde hem meteen op de kant om eens te kijken wat hij nu eigenlijk vast had. Ook het eendje even in zijn bek gegeven om te wennen. Dat hij meteen gewend was bleek even later toen we stonden te wachten om het sleepje nogmaals te doen en hij zich ineens uit de voeten maakte omdat er een Goldie Locks in het water stond te twijfel of ze al dan niet die eend uit het water ging pakken, ze twijfelde iets te lang want er kwam een zwarte flits langs die snel die eend weg kaapte en hem naar de kant bracht, Pontussie dus. Hij had de smaak te pakken.
De tweede sleep was langer en moeilijker omdat hij voorbij de eerste valplek moest maar ook die werkte hij zeer snel uit en daar kwam de jonge held met het konijntje in zijn bekkie terug om hem te brengen!!! Hele knappe gozert!
Daarna nogmaals de eend uit het water halen, nu met een stukje zwemmen en ook dat ging goed, hij kwam ook naar mij om hem te brengen maar boog op het laatst af om toch het eendje wat beter te onderzoeken. Lang leve de lange lijn, hij had die keus niet. We hebben het netjes afgesloten en dat was genoeg voor de kleine held voor één dag. Ik vond het goed zo!
Na de training moest ik werken maar toen ik in de avond thuis kwam trof ik een ventje die contact zocht en dicht tegen me aan op de bank kroop. Misschien moet ik niet wachten tot onze relatie perfect is om samen te gaan trainen maar wordt onze relatie juist sterker door dit soort dingen samen te ondernemen... Dat idee ga ik eens in overweging nemen.

14 maanden alweer!

Wat gaat het ook allemaal hard! 14 maanden is die slungel puber alweer!
Afgelopen zondag heeft hij met goed gevolg de ABC-cursus afgerond (Algemene Basis Cursus).
Het was bagger weer, het veld was bagger en er lag een laag verse hagel op ook nog. Toch heeft hij op de meeste onderdelen een plus gescoord, alleen voor 'down' liggen had hij een +/- omdat hij niet meteen ging liggen maar mij eerst eens aankeek of ik echt serieus meende dat hij op zijn buik in die ijskoude drek moest gaan liggen, uiteindelijk ging hij wel maar 'plat' ging hij echt niet doen (die eigenwijze kop erbij was echt om te gieren :-))) ) en spelen was hij ook niet van plan want dat is iets voor thuis. Op advies van de trainer mag Pontus de EG-cursus overslaan omdat hij hoogbegaafd is. Geintje natuurlijk, maar hij heeft gezien dat Pontus alle onderdelen van de EG al kan en verwacht dat dit voor Pontus en mij dus geen uitdaging is.
Beide mannen mogen dus naar de VEG want Ramses heeft de EG met een mooi diploma afgesloten.
Ik ben dus reuze trots op mijn knappe mannen!!!

De week ervoor waren we in de altijd prachtige Ardennen voor een workshop roedelen voor jachthonden. Heel interessant! Daaruit bleek met name dat een (snel) resultaat alleen voor ons mensen belangrijk is maar dat het de hond, en dus ook Pontus, vooral gaat om het proces en het samen bezig zijn. En samen bezig zijn duurt veel langer als je niet onmiddellijk doet wat de bedoeling is.
Samen bezig zijn dat doen we en dat wordt ook wel steeds leuker. We zijn nog lang niet klaar voor de Nimrod, of zelfs niet voor een eerste diplomadag of groepsjachttraining maar we zijn leuk bezig.
Hij wil wel want toen ik achteloos een dummy op de tuintafel mikte om hem even buiten bereik te hebben sprong hij zonder aarzelen de tuintafel op om die dummy te pakken en kwam hem netjes brengen ook. Daarna had ik een dummy aan een spijkertje op de tuinmuur gehangen maar mooi dat Pontus op een gegeven moment als een geit op het hondenhok stond te balanceren om die dummy te pakken. Hoe gekker of moeilijker het is, hoe leuker hij het vindt. Zoeken vindt hij geweldig om te doen. Als hij ze ziet liggen of ziet vallen vindt hij het veel minder interessant.

Pontus is uit zijn bench gegroeid, hij kan niet fatsoenlijk rechtop staan dus ik heb voor hem de grootste maat besteld omdat ik verwacht dat hij nog wel een aantal maanden met enige regelmaat in zijn bench zal vertoeven omdat hij nog steeds niet zonder toezicht in de kamer kan rondlopen zonder kattekwaad uit te halen. Ik had anders verwacht en gehoopt maar het is nu eenmaal een Pietje Bel en daar zullen we het mee moeten doen. Ook hij zal ooit wel een braaf jongetje worden maar nu nog even niet.

De vorderingen

We zijn weer een paar dagen verder en nog volop in ontwikkeling.
De wandelingen aan de HFB (hands free belt) gaan goed, ze lopen alle drie keurig netjes mee. Als we dan wat andere honden tegen komen reageren ze daar vrij rustig op. Dat is een verschil met de P&P rondjes waarbij ze om me heen zwermen, veel meer ruimte hebben om hun behoefte te kunnen doen maar dus ook meer ruimte nemen om te ageren tegen collegae die we tegenkomen. Dat is een constatering, ik weet nog niet wat ik hiermee ga doen.
De appèl oefeningen met Pontus gaan goed, hij volgt als een tierelier en let prima op. Apporteren met  mate, doen we ook, soms mag hij een dummy alleen maar even vasthouden en verder niks maar we zijn wel samen bezig.
Laatst mocht hij een keer de kluifjes naar huis dragen vanaf de dierenwinkel. Hij wilde na een paar meter de verpakking slopen en alles opeten maar dat was de bedoeling niet. Afgepakt, verder lopen en na een stukje lopen weer proberen. De derde keer liep hij heel trots tot aan de deur zonder nog een poging te doen om het op te eten, natuurlijk werd hij daarvoor beloond.
Gisteren bedacht ik dat het ook wel tijd werd om hem eens te leren dat hij op zijn plaats kan blijven zonder dat het deurtje dicht moet van zijn bench. Ramses in zijn mand, Pandora op haar kussen en spuitelf in zijn bench. Het duurde even maar toen plofte hij met een zucht neer om er inderdaad niet meer uit te komen. Voor het zover was wa hij natuurlijk al een keer half uit zijn bench gegleden om vervolgens op te staan en weg te lopen, hij had al een keertje geblaft om de aandacht van Ramses te krijgen, was eruit gekropen en ervoor gaan liggen en weggelopen om zijn speeltje te pakken. Toen dat allemaal niet was gelukt en hij iedere keer terug gestuurd werd, bleef hij liggen en ging slapen.
Hij verzet zich nog altijd tegen het markeren maar vertoont daarbij weinig spanning, lekker tegenstrijdig. Ik dwing hem wel steeds een stukje verder. Staand mag ik alles met hem doen, het zweefmoment levert het grootste verzet op, over mijn been laten hangen lukt niet.
Gisteren ook eens spanning gemeten bij Ramses tijdens het apporteren, zoals verwacht heeft hij veel spanning. Ik heb weinig geapporteerd, bijna alleen volgwerk gedaan waarbij er een dummy op de grond lag maar de spanning werd niet echt minder. Hij sloop richting dummy alsof het een prooi was, helemaal gefixeerd. Ik heb zelf de dummy opgepakt en wilde het hem laten aanpakken maar dan klapt hij die kaken op elkaar.... veel te veel spanning om rustig te kunnen aanpakken. Het blijft een idioot.

Terug naar de fokker

Ik dreig Pontus wel eens met "Ik breng je terug naar je fokker, waardeloze nep Labrador!" Oké, ik geef toe dat het niet aardig is maar ik meen er dan ook niks van. Vandaag gingen Pontus en ik naar zijn fokker voor een privé training om te kijken hoever hij is (of niet is).
Ik heb natuurlijk gewoon verteld wat hij wel/niet doet of kan en dat mochten we laten zien.
Eerst maar eens een stukje volgen. Pontus volgde wel netjes maar was intussen erg met zijn omgeving bezig dus we kregen de tip om de lijn een stuk losser te doen en een tikje aan de riem te geven als hij niet voldoende oplette. Daarmee ging het volgen al snel beter en was zijn aandacht veel meer bij mij ipv zijn omgeving.
Daarna maar eens een apportje proberen om te kijken wat hij zou doen. Wel.... het moment van de waarheid en Mr. P ging voortvarend aan het werk, pakte de dummy meteen op (netjes in het midden zoals hij dat geleerd heeft) en kwam hem meteen bij mij brengen. Niks op aan te merken dus!
Gelukkig speelde hij niet de hele tijd het engeltje want na nog een paar hele mooie apportjes gaf ik hem zelf teveel ruimte na het afgeven van het apport en toen ging hij zijn eigen B.V. oprichten. Hij ging het landschap eens exploreren en dook vol overgave in een muizenhol die hij eens lekker ging uitgraven. Wij liepen intussen van hem weg want dan zou hij wel achter ons aankomen, ik zei al dat hij dit waarschijnlijk niet ging doen omdat dat hem helemaal niet boeit. En zo bleek ook, hij keek af en toe even om zich heen maar deed lekker zijn eigen ding. Uiteindelijk heeft de Marianne hem opgehaald en even vermanend toegesproken maar ook daar was hij niet echt heel erg van onder de indruk. Wel van de appèl oefeningen die hij vervolgens te doen kreeg, die kwamen wel door.
We hebben huiswerk gekregen, vooral appèl oefeningen en hooguit om de dag apporteren, met een lange lijn om hem zonder ophef binnen te kunnen halen als hij de ZZP-er gaat uithangen. Maarrr... Met dat apporteren komt het best goed! Het zit erin, hij doet het best netjes maar hij vindt andere dingen ook nog heel leuk en is snel afgeleid. Hij is nog geen raket maar ook dat is niet abnormaal in zijn leeftijdsfase.

Ook in onze fase pas dat heel goed, het apporteren moet nog iets van ons samen gaan worden en dat is het nu nog niet. Geeft niet, we roedelen lekker verder en dan komt het tussen ons best in orde.

Je krijgt de hond die je nodig hebt

Ik heb het niet zelf verzonnen maar ben het er wel erg mee eens: Je krijgt niet altijd de hond die je had gewild maar wel de hond die je nodig hebt.
Dat is mij nu al drie keer gelukt :-)
Pandora was (en is) een heerlijk wijffie maar dankzij haar moest ik me gaan verdiepen in hondengedrag en hondenopvoeding omdat het allemaal niet vanzelf ging. Dat bracht me in de wereld van de jachttrainingen en de opvoedcursussen en dat bleek heel interessant te zijn.
Ramses was in zijn jonge jaren zeer gemakkelijk in de opvoeding, we konden al onze voornemens van 'dat gebeurt ons niet weer' overboord gooien want Ramses had het allemaal niet nodig. Bij hem moest ik alle zeilen bijzetten bij de jachttrainingen want talent en passie had hij meer dan voldoende maar hoe leid ik dat in goede banen. Dankzij hem heb ik ook geleerd dat je niet blind kan varen op iemand die de cursus geeft maar dat je vooral ook naar je eigen hond moet kijken en bij jezelf moet blijven omdat je met slechte aanwijzingen meer kapot maakt dan je lief is, en dat zonder drank.
Bij Pontus dacht ik het bijna allemaal wel te weten of in ieder geval genoeg handvatten in huis te hebben om het deze keer 'perfect' te doen en de blits te maken met een heel goed hondje. Hoogmoed komt voor de val, ook deze keer :-)
Ik had mijn superhondje met goed werkende voorouders, een pienter mannetje ook nog dus ik ging voortvarend te werk. Veel aandacht besteed aan steadyness omdat ik dat bij Ramses niet had gedaan waardoor hij nu nog steeds niet echt steady is maar een heethoofd die wegstuift als de spanning te hoog wordt. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat ik een niet-apporterende retriever heb omdat hij er geen hol aan vindt en dat hij veel snapt maar ons contact niet goed genoeg is om samen te kunnen werken. Pontus begon op alle vlakken ernstig in de weerstand te zitten omdat we elkaar niet begrepen, in ieder geval ik hem niet.
Redelijk met de handen in het haar moest ik me dus wederom oriënteren op welke weg ik moest gaan inslaan met dit hondje omdat hij weer iets heel anders van mij nodig had dan die andere twee. En daar kwam op mijn pad de Roedelmethode.
Wat een impact kan twee dagen ploeteren in de Ardennen hebben! Ik zag in ieder geval mijn 'vervelende puber' met heel andere ogen omdat hij veel meer open bleek te staan voor communicatie dan ik van hem had verwacht. Met een paar logische en verder goed werkbare aanwijzingen verandert het contact tussen mijn en mijn pubertje met snelle stappen. Ik kan er nu niet genoeg van krijgen omdat ik heel blij ben om na bijna een jaar eindelijk vorderingen te zien en elke dag weer nieuwe dingen in hem te ontdekken waar ik heel blij mee ben. Ik weet inmiddels dat hij kan apporteren, dat is het probleem niet, maar dat niet-apporteren hem meer oplevert. Ik ga het moeten verdienen dat hij voor me wil werken maar ik heb inmiddels ook goede hoop dat ALS het zover is, het ook fantastisch gaat zijn! We hebben nog tijd want het jonge heerschap is net een jaar en we zijn nog wel een jaar verder voordat ik plannen met hem heb.
Het samenwerken zit hem voorlopig in de kleine dingen: spontaan voorwerpen komen brengen, samen steppen, samen spelen, samen schaapjes kijken, samen bramen plukken, vooral samen. Ik voel steeds meer contact, ik zie steeds meer oogcontact, ik voel hem meer fysiek contact zoeken (ruiken, likjes geven, kroelen, tegen me aan komen liggen) ik ben nu al een gelukkig mens en knijp mijn handjes dicht. Komende maand gaan we nog een keer naar de Ardennen en ik denk dat ik daarna in rap tempo een afspraak ga plannen voor een privé sessie met die zwarte monsters.

The week after...

We zijn 6 dagen verder maar er is veel gebeurd.
Ik doe mijn best om datnwat ik heb geleerd afgelopen weekend, in te passen in de dagelijks praktijk. Ik doe wandelingen met mijn roedeltje (deed ik natuurlijk al) maar nu aan de buikriem en maak wendingen tot ze in de gewenste positie meelopen. Bij Ramses en Pandora kost dat geen moeite maar Pontus is nog niet helemaal overtuigd. Ik neem ze apart mee aan de buikriem en ik doe geuroverdracht met ze. Ik breng met mijn handen mijn geur over op de hond over heel zijn lichaam volgens een bepaald ritueel. Ramses en Pandora vinden het prima, Ramses wentelt zich er helemaal in, die vindt het heerlijk. Pontus accepteert dit tot een zeker punt maar nog niet alles.
In het weekend kon ik hem wel laten 'zweven' of zijn voorpoten over mijn been hangen maar nu laat hij merken dat hij dit (nog) niet relaxed vindt. Hij gaat in een voorwerp bijten of pakt mijn hand vast. In staande positie mag ik hem wel overal aanraken en wrijven, dat vindt hij prima. Wat hij wel doet als hij de kans krijgt: op een zeker moment grist hij mijn sok(ken) in zijn bek en gaat ermee op zijn kussen liggen met zijn kop op de sokken.
In het weekend had ik al begrepen dat juist Pontus met zijn uitdagende gedrag open staat voor communicatie en dat zie ik nu wel steeds meer. Hij heeft echt van die " Mama, dit mag niet hè?" momenten maar ik herken ze nu ook als zodanig.
Pontus apporteert niet. Hij weet wat het is en hij voert wel onderdelen uit van het apporteren maar niet echt met plezier, meer omdat het van mij moet. Ik weet ook al een tijdje dat dit te maken heeft met het contact tussen Pontus en mij wat niet optimaal is maar waar we allebei wel heel hard aan willen werken.
Wat zie ik nu ineens gebeuren, de afgelopen dagen: Pontus komt ineens spontaan allerlei voorwerpen brengen die ik in mijn handen heb gehad, een portemonnee, een afstandsbediening, een keukensponsje, een rolletje verband, een doosje pleisters, een telefoon, een envelop.
Ondanks dat hij nog niet alle handelingen toelaat is er dus wel meer contact en gaat hij nu spontaan apporteren.
Gisteren lieten we dummies overbrengen van mij naar Marianne en vice versa. Ramses en Pandora vinden dat erg leuk en het maakt voor hen niet veel uit naar wie ze iets moeten brengen. Bij Pontus lukte het nog maar 1 kant op, hij wilde het alleen bij mij brengen, toen ik hem de dummie gaf om bij Marianne te brengen draaide hij halverwege weer om en kwam terug. Hij reageerde niet op het roepen van Marianne, hij wilde hem weer bij mij brengen.
Tjongejonge, na maanden van hard werken en geen resultaat lijken we nu heel snel  nader tot elkaar te komen en ontstaat er het contact tussen mijn jongste spruit en mij waar ik al heel lang op hoop. Zou de Roedelmethode dan voor ons het antwoord zijn?
Het zou toch mooi zijn als dat raspaardje van mij eindelijk gaat doen waar hij voor gemaakt is!

Roedelen

Afgelopen weekend zijn we met ons roedeltje  naar de Ardennen geweest voor een workshop van De Roedel, gegeven door Arjen en Francien.
De Ardennen zijn altijd heerlijk en het beloofde ook nog eens prachtig weer te worden. We aten en sliepen in onze favoriete B&B en we waren ( ik tenminste ) enorm nieuwsgierig naar ' roedelen' in de praktijk. Het eerste boek heb ik een paar keer gelezen maar ik vond het best moeilijk om hier in de praktijk mee aan de slag te kunnen, ik zag het plaatje niet zo.

De zaterdag ochtend begon in een zaaltje met een stuk theorie. Interessant, niet allemaal nieuw maar het klonk allemaal heel logisch en aannemelijk. Het ging voornamelijk over de communicatie systemen van de hond en dat dit hoofdzakelijk gebaseerd is op geur. Pontus demonstreerde dat nog eens door meteen te reageren toen Arjen zijn voorhoofd rimpelde.
Na de lunch gingen we het veld op met de honden. Marianne met Pandora en ik met 'mijn jongens'. We konden zien hoe honden zich kunnen inschatten ten opzichte van de ruimte door de kortste route te kiezen naar een stukje kaas. We konden ook zien dat onze honden dmv geur toch ons heel goed in de gaten houden ondanks dat het lijkt of ze geen aandacht voor ons hebben. We hebben geleerd hoe we kunnen meten bij onze honden of er spanning in hun lijf is of dat ze ontspannen zijn zodat je kan inschatten of je wilt doorgaan met een handeling of beter van niet.
Na deze dag waren we al een stuk wijzer geworden en zowel de honden als wij waren moe en vol van de opgedane indrukken. Tijd dus om terug te keren naar Chez Maranoa om wat te ontspannen, bij te kletsen en lekker te eten. Ook Anneke is al eens gaan 'roedelen' en weet dus waar wij het over hadden.

De zondag ochtend begon wederom in het theoriezaaltje waar we informatie kregen over wat er gebeurt in de eerste weken na de geboorte en waarom dit zo belangrijk is. Deze zogenaamde ' vegetatieve fase' waarin niets gebeurt is helemaal niet zo vegetatief want er gebeurt juist ontzettend veel en in die periode wordt de blauwdruk gemaakt voor de rest van het leven. Het belangrijkste zintuig van de hond wordt hier ontwikkeld, de reuk, en dus communicatie op gebied van geur. Voor elke hond duidelijk en wanneer wij ons hier meer bewust van zijn kunnen we veel gemakkelijker communiceren met onze hond. Heel interessant!!!
Na de lunch wederom het veldje op waar we nu niet in een cirkel moesten maar op een lijn. Veel op en neer gelopen, druk communicerend met onze hond en ook als 'lijn' want voorlopen en achterblijven werd door een enkele hond meteen op gereageerd.
Ramses liep al snel netjes mee maar mijn pubert was nog niet helemaal overtuigd van dat roedelen. In het begin ging het allemaal nog maar de tweede helft was hij heftig in onderhandeling met mij en viel daarbij ook Ramses lastig. Hij was wel zo beleefd om zich niet te bemoeien met de oefeningen die ik met Ramses deed. Gelukkig heb ik dit weekend geleerd dat dit juist betekent dat hij open staat voor communicatie, zeer waarschijnlijk best weet hoe het hoort maar druk aan het onderhandelen is om de grenzen duidelijk te krijgen. Alles wat hoort bij een puber op zijn leeftijd dus.
We hebben de honden gemarkeerd met onze geur, door ze overal aan te raken met onze handen en te kijken hoe ze daarop reageerden. Ramses reageerde af en toe door weg te draaien of te gaan liggen om er onderuit te komen maar accepteerde ook veel wel en vertoonde nauwelijks spanning. Met Pontus heb ik deze oefening daar niet kunnen doen dus dat doe ik een dezer dagen thuis.

Het leuke is dat ik weer een stukje wijzer ben over de communicatie met mijn jongens. Ramses is niet zo gedwee als ik wel eens denk maar doet zeer zeker aan passief verzet.
Pontus let veel beter op mij dan ik dacht en zijn recalcitrante gedrag is geen onwil of onbegrip maar een wil tot communicatie, hij wil contact met mij en doet dus ook alles om het te krijgen. Met dat in mijn achterhoofd begrijp ik hem toch iets beter en zal ik de dialoog veel meer aangaan met hem om onze band te kunnen opbouwen. Ik vermoed dat het apporteren dan ook een stuk beter zal gaan maar dat gaan we zien.

Ik vond het enorm leuk om op deze manier met de mannen aan de slag te zijn. En passant kreeg ik nog een bevestiging dat de spanning op een wedstrijd voor Ramses veel te hoog is en dat ik dan moet stoppen omdat het niet plezierig is voor de hond, uitgaan op een apport is dan wel een ontlading van de spanning maar heeft niet meer met plezier te maken.
Leuk, we gaan de komende tijd aan de slag en 25 november zijn we er weer maar dan met een clubje j

Raar beest

Pontus is gewoon een raar beest!
Dat gekke ding apporteert niet, hij vindt er geen reet aan.
Koop ik één of andere hotshot Labrador met stamboom uit goed werkende lijnen om mee te apporteren... apporteert ie niet. Echt weer iets voor mij!
In huis vindt hij het wel leuk om dummies te brengen, in de tuin ook maar in een open ruimte heeft hij hele andere dingen aan zijn kop, aan zijn neus met name. In huis en in de tuin brengt hij alles netjes terug. Ergens anders vindt hij het wel heel leuk om te zoeken en dat terug te brengen maar als hij de dummie heeft zien vallen is het geen uitdaging ofzo, dan loopt hij er naartoe, kijkt waar hij ligt en gaat vervolgens zijn neus achterna.
Volgen vindt hij weer wel leuk en hij kan het ook heel keurig. Op de hondenschool doet hij gewoon alles wat hij moet doen, hij vindt het nog leuk ook, hij doet erg zijn best om heel braaf te zijn en ik kan alles met met hem doen want hij vindt het allemaal prima.
Ik weet het niet hoor. Dat gekke ding is nu een jaar en hij vindt eigenlijk alles gezellig behalve apporteren.
Ik denk dat hij gewoon ergens een gen mist of een chromosoompje te weinig heeft.

Het is zo'n contrast met Ramses die niks liever doet dan apporteren. Als Ramses denkt dat er een kans is op een sessie apporteren dan is hij niet te houden en blijft stuiteren. Tijdens het apporteren blijft hij gaan, al zou hij 1000 dummies moeten halen, hij zou het gewoon doen. Pontus heeft het na een paar keer wel gezien: "Been there, done that, won't do it again"
Ik vraag me soms af: Snapt hij het nu niet of snapt hij het te goed en is het geen uitdaging?

Nah... eerst maar eens 'roedelen' dit weekend, eens kijken of we nog wat nuttige input kunnen krijgen waar ik weer mee verder kan met de mannen. Geen idee wat me te wachten staat, ondanks dat ik het eerste boek inmiddels minstens drie keer heb gelezen, dus ik laat het maar allemaal op me af komen.
Ardennen is altijd leuk, het weer belooft goed te worden en werken met die 'gekke poepers' is altijd een feestje. Ik heb ook erg zin om weer een lekker bij te beppen met Marcel en Anneke van Chez Maranoa en die kleine turf van hen, Floortje, heb ik ook nog niet gezien.

Eens kijken of we daarna nog een afspraak kunnen maken voor een privé les bij zijn fokker, misschien heeft zij nog tips & trucs om het heerschap aan het werk te krijgen...
We hebben het heel leuk samen hoor, alleen hij apporteert niet. Toch vreemd voor een retriever!

Ik en mijn kleine vriendje

Ik ben zo het afgelopen jaar aan het overpeinzen en me aan het bedenken hoe het ervoor staat met mij en mijn kleine vriendje...
Steeds beter eigenlijk, het gaat beslist niet vanzelf dus het is weer hard werken maar we komen er wel. Ik vergelijk hem vaak met Ramses, mijn grote vriend, maar dat moet ik eigenlijk niet doen omdat ze zo verschillend zijn.
Ik en mijn grote vriend kennen elkaar door en door dus we zijn aardig vergroeid met elkaar, ik vergeet voor het gemak maar even dat dit ook bloed, zweet en tranen heeft gekost maar dan op een heel ander vlak en op een andere manier. Ramses was in het 'huiselijk gebruik' vanaf het begin heel gemakkelijk. Rustig in huis, had genoeg aan een minimale correctie van ons of Pandora om zich aan te passen aan de routine. Alleen op net gebied van training moest ik alles uit de kast halen om zijn grote werkpassie in goede banen te leiden.
Ik en mijn kleine vriendje zitten (nog) niet altijd op dezelfde golflengte en begrijpen elkaar niet altijd. Pontus was een zeer levendige pup die vanaf het begin moeilijk te corrigeren was voor ons maar ook voor Pandora en Ramses, de correctie kwam bij hem gewoon niet binnen of werd niet begrepen als correctie. Voor Pontus was het leven een lolletje en kreeg hij op zijn donder van ons of de andere honden dan beschouwde hij dit als een spelletje. Voor mijn gevoel moest ik hem vrij hard corrigeren voor ik tot hem kon doordringen en dan nog had het niet altijd het gewenste effect, ik vond dat altijd heel naar maar ' even een kleine stemverheffing' (wat bij Ramses en Pandora altijd ruim voldoende was) had op hem geen enkele impact. Gewoon niks.
Inmiddels ken ik hem iets beter en weet ik dat het alleen helpt om hem in zijn kennel te zetten zonder veel poespas om af te koelen of zijn gedrag op iets anders te richten dan het gedrag dat niet gewenst is. Oogcontact of op hem inlopen tot hij zich overgeeft werkt ook, veel beter dan een daadwerkelijke fysieke correctie.
Wat het moeilijk maakt is dat Pontus eigenlijk een heel welwillende hond is die heel graag iets met je wil doen en ook heel goed reageert op het belonen van positief gedrag. Want eigenlijk is het gewoon een schatje.
Ik wil heel graag een keer naar Ameland, de Stap 1 met hem doen bij Klaas omdat ik denk dat het onze relatie zal verbeteren als ik een paar dagen exclusief met hem aan de slag kan en hij alleen met mij. Zodra ik de kans zie zal ik me inschrijven.

Intussen maken we zeker vorderingen. Op een strand met veel andere honden is het voor hem lastig omdat hij zo opgaat in zijn bezigheden dat hij niet in de gaten houdt waar ik ben of waar Pandora en Ramses zijn, die houden hem wel in de gaten en vooral Ramses rent wel eens snel langs Pontus om hem aan te sporen bij zijn cluppie te blijven. Pontus snapt dit niet.
Vandaag was het zijn beurt om een gedeelte van de wandeling los te lopen en dan doet hij het eigenlijk heel netjes: hij kijkt, hij rent niet ver naar voren, raakt niet te ver achterop en komt wanneer ik hem naast roep voor een fietser of tegenligger. Daar ben ik dan wel weer heel blij mee.

Het zal nog wel even duren voor ik met deze kleine apenkop net zo vergroeid ben als met mijn Rammessie maar dit is gewoon weer een heel ander hondje en ik geniet zeker van hem zoals hij is. Hij biedt me weer heel andere uitdagingen dan Pandora en Ramses en dat vind ik leuk.

Er is er 1 jarig, hoera, hoera, ....

Een jaar geleden werd ik gebeld dat Holly bevallen was en dat er, als ik dat nog steeds wilde, een reutje voor mij bij was. Tuurlijk wilde ik dat!!! En dus was onze kleine zwarte glimmerd geboren die Pontus zou gaan heten.
Er is een jaar voorbij gevlogen want deze kleine zwarte glimmerd is vandaag al weer een jaar oud en geen kleine zwarte glimmerd meer maar een grote glimmende ondeugende slungel.
Vanochtend na de ochtend wandeling en het ontbijt gingen we naar Wijk aan Zee om deel te nemen aan Lint van Labradors voor de stichting Kanjer Guusje. Een stichting die jonge kankerpatiëntjes en hun familie ondersteunt in hun ziekteproces.
Er waren tussen de 55 en 60 Labradors met hun eigenaren aanwezig op het strand en na de vastlegging van Het Lint, verspreidde iedereen zich over het strand om nog een beetje te wandelen en te zwemmen. Toch weer ongelooflijk hoe gemakkelijk dat gaat met een grote kudde Labradors. Pontus vondst het geweldig!!! Allemaal 'vriendjes en vriendinnetjes' dus hij was er al snel vandoor met een leuk blond teefje met een  'Supergirl' tuigje aan. Ik zag hem van links naar rechts over het strand rennen met zijn lange poten zonder op te letten waar wij waren. Dat is echt iets wat hij nog moet leren. Pandora en Ramses houden ook in een groep toch contact en kijken regelmatig waar ik ben of komen zich even melden, Pontus gaat zo op in zijn eigen bezigheden dat hij dit vergeet. Niet als we met ons 'gezinnetje' op stap zijn maar wel in een grotere groep met meerdere honden.
Het heerlijk op het strand, heel de ochtend had het geregend maar toen wij op het strand kwamen was het perfect weer dus we hebben er heerlijk van genoten. Daarna nog een lekkere warme chocolademelk en dat was het dan weer. We hadden ook nog prijzen gewonnen in de loterij en lekkere dingen in de goodybags... Onze dag kon niet meer stuk!

Thuis gingen we een taartje eten want bij een verjaardag hoort natuurlijk taart, ook voor de honden een hondvriendelijk gebakje van beschuit, hondenworst en slagroom... Hmmmmmmmmmm smullen!
En in de avond mee op visite naar de buurvrouw waar Pontus meteen even liet zien wat hij tegenwoordig heel goed kan: traplopen. In een wip stond hij boven te blaffen tegen zijn eigen spiegelbeeld en later tegen de betonnen Boxer in de tuin want ja, je kan dan nog niet zo'n held zijn maar  bij je nieuwe status als jaarling en adolescent hoort ook dat je je af en toe met de beveiliging moet bemoeien en je alarminstallatie moet testen. Dus: alle rugharen omhoog en je allerstoerste  blaf opzetten maar wel even een snelle kwispel als je ziet dat het vrouwtje de rugdekking nog steeds voor haar rekening neemt.

De jarige is er inmiddels flink moet van en ligt heerlijk te maffen op de bank. Dat kan hij tegenwoordig. In de avond ligt hij meestal rustig met de anderen op de bank of aan mijn voeten, overdag moet hij voor zijn rustmomenten over het algemeen nog de bench in dus van die avonden genieten we extra.

Groentje (deel 2)

Ramses deed erg zijn best om te doen wat er van hem gevraagd werd maar hij kon zijn ongeduld nauwelijks bedwingen. Als hij beloond werd bij de aandachtsoefening kwam hij wat omhoog naar de beloning toe ipv netjes op zijn billen te blijven zitten. Ach, voor de opgewonden stemming waarin hij was deed hij het echt heel keurig, ik heb die mensen maar niet gezegd dat hij tot een paar jaar geleden  rustig tot voor mijn gezicht zou springen.
De mannen vonden het best leuk en interessant allemaal en in de avond streken we met z'n drieën versleten neer op de bank. De volgende ochtend moesten we weer gewoon aantreden op de hondenschool voor de volgende les.

De mannen doen het gewoon goed op de hondenschool.
Ramses doet wat hij moet doen zonder neiging om zich met de andere honden te bemoeien, de drukke Jack Russell die af en toe best irritant is wordt door Ramses niet serieus genomen en naar die bibberende Chihuahua kijkt hij niet. Het leukste onderdeel voor hem blijft het apporteren, dan is hij echt helemaal vrolijk. Daarin mogen we altijd een beetje ons eigen gang gaan want 'de juf' is dan druk met de andere hondjes en ze weet dat Ramses het al kan.
Pontus doet het beter dan ik verwachtte want hij concentreert zich steeds beter, volgen gaat zo nu en dan al heel netjes op het veld. Rodi worst helpt, vorige keer had ik de moeite gedaan om kipfilet te koken maar hij vond de Rodi worst van de instructeur veel interessanter, verwend jong.
Pontussie laat zich echt van zijn goede kant zien, zozeer dat de instructeur zich genoodzaakt voelde om zijn menig over Labradors te herzien. Zijn mening was niet geheel positief maar Pontus vindt hij wel heel leuk en die voldoet helemaal niet aan het beeld van de Labrador als over enthousiast ongeleid projectiel.

Dat gaat allemaal naar wens....... nu het apporteren nog!

Groentje

Gisteren mochten Pontus en ik aantreden als 'blonde cursist met groene hond'  bij het examenweekend van aankomende instructeurs. Altijd weer leuk om te doen en voor de honden ook een vermoeiende dag vol indrukken.
Pontus moest even wennen maar gedroeg zich keurig terwijl andere honden een opdracht moesten uitvoeren, daar was ik het meest bang voor, dat hij het te spannend zou vinden als een andere hond iets moest doen en hij erg zou gaan piepen en blaffen omdat hij ook wil meedoen. Hij heeft af en toe wel wat gepiept of geblaft maar dat was meer om uiting te geven aan zijn eigen onrust.
Hij had het erg druk met kijken en alles in de gaten houden dus dat kleedje had ik voor hem niet hoeven meenemen, pas helemaal aan het einde, na drie en een half uur overeind staan, kijken en alert zijn, ging hij toch maar even liggen. Dat was voor 5 minuten want daarna was het voor hem klaar.
Pontus vond alles en iedereen gezellig en deed erg zijn best om alle worst te verdienen, het was een modelleerling! Het enige wat hij 'verkeerd' deed was dat hij een paar keer ongeduldig werd en omhoog sprong richting worst.
Pontus had met zijn charmes al snel iedereen versierd, men was dol op de lieve deugniet.
Het komt niet vaak voor maar deze keer waren er een paar examenkandidaten uit de jacht die al snel in de gaten hadden wie Pontus is, zijn naam komt nu eenmaal niet zo veel voor. De bekende vraag kwam dus al snel: " Is dat Pontus van Marianne?' Marianne als in zijn fokker dus ik heb dan altijd de neiging om te antwoorden " Nee, dit is Pontus van Brigitte!" Want volgens de papieren ben ik de eigenaar. Maar goed, het is en blijft een beroemde telg en daar ben ik zelf ook debet aan door Facebook, blog en forum berichten.
Pontus had het druk met alles en iedereen te bestuderen en tussendoor de Sheltie van de buurvrouw uit te dagen want als Pontus te dichtbij kwam of te veel naar hem keek trok hij zijn lip op. Voor Pontus schrikt dat niet af maar wordt het dan allen maar een spelletje om reactie uit te lokken en als die Sheltie dan zijn ogen dicht heeft of de andere kant op kijkt dan doe je toch gewoon een blafje om de aandacht weer op jou te brengen, boefje.
Na het ochtendprogramma was Pontus, geheel volgens verwachting, helemaal versleten dus na een uitlaatrondje samen met Ramses was het zijn beurt om in de auto een beetje te slapen en mocht Ramses aan de slag.

Ramses had er zin in! Er viel worst te verdienen en hij had wel zin in een beetje actie.
Helaas voor hem begonnen we met wat rustige oefeningen en dat is niet gemakkelijk met een stuiterende werkidioot maar hij deed heel erg zijn best.
Hij moest de zit=zit doen. Hij bleef ook wel zitten maar kwispelde de hele vloer schoon en draaide met zijn voorpoten mee met mij want ik had worst in mijn hand en die verloor hij geen moment uit het oog. Het was erg komisch om te zien maar de oefening was niet geslaagd en ik kreeg de tip dat ik toch vooral rustig moest blijven tijdens het oefenen. Geloof me, ze hadden het niet willen zien als ik niet rustig was gebleven want dan was die maffe clown tot boven mijn hoofd gestuiterd in de stemming waarin hij was.
Gelukkig waren twee van de collega kandidaten langs de zijlijn iets bekender met 'zijn soort hond' want die zeiden tegen elkaar "Hij wil gewoon heel graag aan het werk"

Grote broer Pontus heeft staartstoring

Pontus is grote broer geworden, zijn moeder heeft opnieuw 4 mooie zwarte glimmerds op de wereld gezet! Grote broer zijn, ook al weet je van niks, vraagt er toch om dat je gedrag wat verstandiger wordt. Maar dat is nog wel erg moeilijk als puber.

Gisteren had Pontus enorm lol met een Portugese Waterhond van 5 maanden. Eerst vond ze hem wat wild maar ze bleken toch dezelfde hobby te hebben: tikkertje! Het was de bedoeling dat het waterhondje leerde zwemmen maar ze durfde niet zo goed. Pontus wel dus die demonstreerde met liefde hoe leuk en gemakkelijk zwemmen is. Zwemmen heeft ze niet gedaan, alleen toen haar domme baasje haar het water in gooide en ze wel moest zwemmen. Ik heb hem even verteld dat dit de manier was om een hond watervrees te laten krijgen. De hond moet zelf de stapjes nemen om steeds verder te gaan en over te gaan tot zwemmen. Uiteindelijk stond ze uit eigen beweging met 4 poten in de vijver ernstig te overwegen om een poging te wagen maar deed het toch maar niet. Ze was er dichtbij dus met dat zwemmen zal het best goed komen.
Pontus begon in de avond aan zijn staartaanzet te bijten en toen we goed keken wees zijn staartje onbeweeglijk naar beneden. Aan zijn staart komen mocht niet. Aj aj aj , dat leek toch verdacht veel op een Cold Water Tail. Tja, dat kan gebeuren na al die stoere jumps waarbij je staartje op het water klapt.
Vanmorgen had hij er nog erg veel last van, hij heeft de hele ochtend zielig op de bank liggen kijken zonder ook maar te denken aan ondeugende streken, niet des Pontus dus. Uiteindelijk heb ik dus maar een afspraak bij de dierenarts gemaakt want, ja, als moekes jonkie zoveel pijn heeft dan moeten we er iets aan doen. Ik had de telefoon nog niet neergelegd of de kleine schurk sprong van de bank, pakte een speeltje en daagde Pandora uit voor een spelletje. Maar we gingen lekker toch naar de dierenarts!
De dierenarts moest om dit voorval lachen, kneep hem in zijn achterwerk en concludeerde dat hij goed gespierde billen had. Hij woog 29,3 kg en dat is een prima gewicht! Hij gaf niet heel duidelijk aan waar de pijn precies zat maar zijn staart hing nog behoorlijk dus hij heeft een spuit Metacam gehad.
Inmiddels voelt hij zich een stuk comfortabeler en zijn de eerste pogingen tot kwispelen al weer gesignaleerd. Hij is wel wat rustiger dan normaal maar dat is in zijn geval helemaal niet zo vervelend.

De braafste jongetjes van de klas

De EG en ABC avonturen van de heren gaan heel goed. Beide zijn '' braafste jongetje van de klas'' en doen gewoon wat ze moeten doen. Nou ja, gewoon? De oefeningen op zich zijn helemaal niet zo moeilijk en bekend bij zowel Ramses als Pontus hoewel ze niet alles op een '' stemcommando'' hebben geleerd maar soms met een handgebaar of een fluitsignaal. Het enige wat we moeten kunnen na 13 lessen is: zit, down, plat, staan, komen op bevel, tandjes kijken en netjes volgen... en ze mogen niet lelijk doen tegen andere honden of andere mensen. Piece of cake dus!
Terwijl andere mensen volop staan te hannessen met hun Husky die nergens naar luistert, een Chihuahua die niks wil, een ongeleid projectiel van een Labrador of een Jack Russell die uitvalt en oogcontact zoekt met andere honden doen wij relaxed ons ding en hebben het gezellig met elkaar.
Het is natuurlijk wel een beetje gemeen maar ik ga die andere mensen uiteraard niet vertellen dat ik zelf een instructeursopleiding heb gedaan en dus heel goed weet hoe ik een oefening moet aanleren en opbouwen. Zo nu en dan hoor ik nog wel iets wat nieuw is of waar ik wat aan heb, dat gelukkig wel, maar verder zijn we er voornamelijk voor andere redenen dan het aanleren van de oefeningen: Ramses om te socialiseren met andere honden, met name kleine hondjes. Ik ben dus heel blij met die uitvallende JR en die bibberende Chiwi want dat is juist waar ik voor kwam.
Pontus om zich te leren concentreren in aanwezigheid van andere honden.
Ik merkte afgelopen zondag wel dat sommige mensen zich irriteren aan ons omdat de mannen het gewoon goed doen terwijl zij staan te zwoegen en wij vele complimenten in ontvangst kunnen nemen van de instructeurs die zeggen "Kijk, zo moet het!" Ze hadden natuurlijk ook kunnen kiezen voor zo''n knappe zwarte Labrador, maar ja, dat was natuurlijk niet stoer genoeg.

Interessant is het wel! Ik ben van mezelf vrij rustig en Pontus is (als ik met hem bezig ben) ook niet echt ADHD (al roep ik soms van wel). Afgelopen keer moesten we ''gek doen'' met onze hond om onze honden enthousiast te maken en te zien hoe ze hierop reageren. Pontus houdt enorm van ''gek doen''  dus die sprong meteen in mijn nek, hing in mijn rugzak en in mijn vest. Opwinding van 0 tot 100 binnen een seconde dus ik was benieuwd hoe snel hij weer tot rust te brengen was. Dat ging eigenlijk best heel snel.
Een uur is nog wel heel lang voor hem, ik merk dat hij tegen het einde van de les er echt niet meer bij is en eenmaal thuis is hij best moe van al die indrukken.

Thuis zijn we bezig met apporteren en dat gaat nog niet zo soepel, hij vindt het wel leuk om te apporteren maar als er interessantere dingen te doen zijn..... laat hij de dummy vallen en gaat iets anders doen. Zo gedreven als Ramses was is Pontus tot nu toe nog niet. Wat niet is kan nog komen, we concentreren ons nu even op de gehoorzaamheidsoefeningen.

Pontus gaat naar school

Pontus was toe aan een nieuwe uitdaging. Hij kent de basisoefeningen, op stem- en/of handcommando, maar hij had moeite zich te blijven concentreren in het bijzijn van andere honden of andere afleidingen.
Dus de kleine man is ingeschreven voor een ABC-cursus (Algemene Basis Cursus) en we hebben inmiddels twee lessen gehad. Lekkere worst in de jaszak en gaan!
De eerste les keek hij zijn ogen uit want er gebeurt natuurlijk van alles op zo'n hondenschool: er zijn veel honden, veel geloop, er was behendigheid te zien op het veld, opgewonden honden met veel geblaf en lawaai. Pontus vond het allemaal machtig interessant en keek zijn ogen uit, vooral de behendigheid trok zijn aandacht maar dat is nu nog niet voor hem.
Tijdens de les waren de oefeningen op zich bekend voor hem maar of hij ze ook zou uitvoeren met die andere jonge honden in de buurt? Jawel dus! Pontus bleek het braafste jongetje van de klas en was heel bereid om met volle aandacht alle oefeningen te doen. Toen hij in de gaten had dat het niet de bedoeling was om te klooien met de buurman of de buurvrouw was dat klaar en was hij alleen af en toe afgeleid door het veld waar die ochtend nog een konijnenfeestje was gevierd. Best knap dus!
Met zijn braafste smoeltje deed liet hij zien dat hij aandacht kan hebben en heel goed heeft begrepen wat we de afgelopen maanden geoefend hebben. Enige minpuntje: Als ik (naar zijn zin te lang) geen aandacht had voor hem terwijl hij heel braaf zat te doen dan begon hij maar te blaffen om aandacht... wat hij uiteraard niet kreeg dus dat kwartje begon ook al snel te vallen.

Ruim 11 maanden is 'die kleine zwarte glimmerd' nu en zijn eerste verjaardag komt met rasse schreden dichterbij.
Wat een schatje is deze hond! Ja, hij is boevig en Ja hij heeft streken die hij nog wat moet afleren zodat hij nog regelmatig in zijn bench vertoeft maar verder.... Een heerlijk vrij en spontaan mannetje die alles en iedereen open tegemoet treedt maar daarbij ook wel een beetje tegenslag kan incasseren. Hij herstelt snel als er een andere hond een keer niet zozeer van hem gecharmeerd is en leert zijn lesje. Hij is tot nu toe niet heel overheersend naar andere honden hoewel hij bij Ramses en Pandora natuurlijk regelmatig wat probeert (wat tot nu toe nog niet zo goed lukt).
Een slimmerdje is het! Je hoeft hem echt niks wijs te maken want met die schuine kraalogen van hem ziet hij alles en heeft het zo in de gaten. Hield ik Ramses voor de gek door een dummy weg te leggen maar ook op andere plaatsen wat te rommelen... Pontus loopt zo naar de dummy toe want hij heeft heel goed gezien waar ik echt iets weglegde en waar niet.
Mooi is hij ook nog, of zou dit apenliefde zijn? Nee, hij is mooi, alles mooi in verhouding, mooi slank en goed gespierd lijfje met een leuk koppie wat steeds meer 'vent' begint te worden. Alleen als hij me begroet, met al zijn tanden bloot in een 'smile' en zijn oren alle kanten op gedraaid... dan is hij net een Gremlin. Ik hoop dat hij zich zo niet presenteert aan de keurmeester als hij volgend jaar zijn showtje moet lopen voor een ZG.

Gastonomie voor Labradors

De meeste Labradors zijn net Kliko's, ook die drie van mij. Eigenlijk is Ramses nog het meest kieskeurig, Pontus het minst, die vreet echt alles!
Tot nu toe kreeg hij Royal Canin Maxi Junior en tussendoor ook wel eens KVV of wat andere dingen voor de variatie, alles gaat schoon op.
Nu Pontus zo ongeveer is uitgegroeid, dat hoop ik tenminste want hij steekt ruim boven Ramses uit en is bijna (op de gespierde schouderpartij van Ramses na) even breed, alleen zijn kop moet nog wat mannelijker worden. Nu vond ik de tijd wel rijp om met de andere twee mee te gaan eten: Farmfood en KVV. Pontus lust het zeker want hij heeft al een paar keer een bek vol weggesnaaid uit een bak van één van de anderen en de deksel van de voerton open gewurmd met zijn neus.

Ramses had als pup behoorlijk baknijd. Niet naar mensen, als ik zou willen mag ik zijn hele bak leeg eten waar hij bij staat, en ook niet naar Pandora maar wel naar de katten (loerende loeders als het om KVV of vis gaat) of andere honden. We merkten hier eigenlijk weinig van behalve dat we moesten opletten als er gegeten werd met andere honden dan Pandora en Thorgal. Ramses en Pandora eten in de keuken, Pontus buiten de keuken (zonder deur) maar aangezien het voor Pontus een spelletje werd om zo snel mogelijk zijn bak leeg te eten en vervolgens de keuken in te stormen (hij vond dit zelf zo leuk dat hij bij zijn laatste happen al als een malloot begon te kwispelen) werden de eetmomenten voor Ramses steeds stressvoller ondanks dat hij zelf zijn bak al lang leeg had. De uitvallen werden steeds feller en raakten uit verhouding met de misdragingen van Pontus. Pontus werd dus verbannen naar de gang (met deur) die pas weer open gaat als Ramses weer naar de kamer is en de bakken opgeruimd. Een stuk rustiger voor Ramses.

Slim is hij wel, zeker als het om eten gaat. Hij ruikt wanneer we langs bramenstruiken lopen en zoekt zelf de rijpe bramen wel op.
Laatst had één van de katten een half bakje voor van de trap gegooid op de tafel. Ramses stond aan de ene kant moeilijk te doen omdat hij er van die kant net niet bij kon, hij kwam alleen niet op het idee om het eens van de andere kant te proberen. Pontus wel, die probeerde het één keer van de kant waar Ramses stond en toen dat niet lukte ging hij naar de andere kant waar hij er veel makkelijker bij kon. Leuk om te zien hoe inventief dit mannetje is!

Bootcamp voor de mannen

Ik heb de mannen ingeschreven voor een cursus gehoorzaamheid. Ramses omdat hij wel gehoorzaam is maar een steeds groter probleem heeft met andere honden, vooral aangelijnd. Ik ga deze situatie dus opzoeken door met hem naar een hondenschool te gaan waar allerlei honden, van allerlei verschillende soorten rondlopen maar waar hij niks mee moet. Natuurlijk heb ik de hondenschool ingelicht over de reden waarom ik hem inschrijf en wat ik wil bereiken met hem en ze vinden het goed. Mocht het probleem daarmee niet verminderen gaan we voor Ramses een paar sessies inplannen met een gedragstherapeut.
Pontus heb ik ingeschreven omdat hij puber is en laat zien dat hij zich moeilijk kan concentreren als er andere honden in de buurt zijn. Met hem wil ik dus vooral bereiken dat hij zich, no matter what, op mij kan focussen ipv op alles om hem heen. Dat gaat nog een flinke klus worden!
De jachttrainingen voor Ramses sla ik een module over. Daar krijg ik misschien nog wel spijt van want ik vind het wel heel leuk en Ramses ook maar we hebben ook nog een weekend 'Roedelen' in de Ardennen op het programma met de beide mannen en nog wat andere dingen die nog niet helemaal zeker zijn. We kunnen niet alles tegelijk, ook financieel niet dus er moeten keuzes gemaakt worden.
Ik wil wel nog wat privé jacht sessies met Pontus om een goed basis te kunnen leggen maar met Ramses train ik de komende periode zelf en ik ben van plan om af en toe eens met wat mensen af te spreken om zo isschien ook weer eens wat andere ideeen op te doen.

In het 'dagelijks gebruik' merk ik wel dat Pontus beter gaat luisteren, meestal dan. Als hij mee ging naar mijn werk moest hij altijd aangelijnd blijven omdat hij anders van alles uitvrat. Hij liep over de banken, zat te loungen in de vensterbanken, vrat alles op waar hij bij kon komen, liep continu weg naar buiten of de buurgroep, blafte als hij zijn zin niet kreeg..... Gisteren is hij weer eens meegeweest en hij liep eigenlijk bijna heel de tijd achter me aan, ging in het kantoor liggen als ik daar even iets moest doen, is maar een paar keer bij de buren gaan kijken en was verder heel lief en rustig. En hij liep bijna heel de tijd gewoon los rond zonder in de problemen te raken. Het wordt nog wel eens wat met deze apekop!
Wat hij op het moment wel heel erg doet als ik hem hier in de buurt los laat lopen is niet altijd terugkomen als ik hem roep. Soms staat hij me van een afstandje aan te kijken met die ondeugende kop van hem en als hij zou kunnen zou hij zijn middelvinger naar me opsteken. Als ik dan van hem wegloop komt hij er wel heel hard aangerend maar het duurt soms wel even voor hij zich laat aanlijnen. Voertjes in mijn zak zijn op het moment echt nodig, voor een voertje komt hij wel want het is een echte vreet Lab. Het komt wel goed, gewoon volhouden :-)
Het gaat met ups en downs, Pontus is een bewerkelijk hondje waar ik best mijn handen vol aan heb. Ik doe het graag want het is ook een scheet van een beest en in zijn algemeenheid zit er een duidelijke stijgende lijn in. We komen er wel met Pontussie!

Grienden sessie

Vorige week zijn Pontus en ik naar de Grienden geweest voor een één op één straftraining. Voor zover je vertoeven in de Grienden een straf kunt noemen, het is er altijd heerlijk!
Pontussie voor de zekerheid een fel oranje halsband om gedaan met zijn naam en mijn telefoonnummer want je weet nooit....
Het was maar goed ook want we waren goed en wel in de Grienden en ik was hem kwijt en hij mij. Ik heb even staan wachten of hij mij zelfstandig kon vinden maar dat was niet het geval dus ben ik teruggelopen naar de plaats waar we elkaar voor het laatst hadden gezien. Daar was hij inderdaad druk rondjes aan het rennen om mij te vinden dus met zijn tong tot halverwege de grond kwam hij aangehold.
De Grienden bestaat uit allemaal kleine paadjes die allemaal uiteindelijk weer op hetzelfde punt uitkomen dus ik kon eindeloos links en recht afslaan (de andere kant dan waar Pontus heen rende) zonder te verdwalen. Na een half uur viel eindelijk het kwartje dat hij op mij moest letten bij het inslaan van de paadjes omdat ik hem niet achterna liep. In tussentijd is hij vaak terug moeten rennen om mij te zoeken, vervelend mens dat ik ben. Daarna bleef hij bij een splitsing wachten om ze zien welke kant we op moesten, ging niet verder dan een paar meter bij me vandaan en kwam regelmatig terug rennen of wachtte tot ik weer bij hem was. Heel goed ventje! Missie voor die dag was geslaagd!

10 maanden oud, 5 dagen hondloos

Afgelopen week, op 6 augustus om precies te zijn, was de grote 'kleine jongen' al weer tien maanden oud. We noemen hem nog steeds 'die kleine' ondanks dat hij ruim boven Pandora en Ramses uitsteekt.
Precies op die dag moest ik voor mijn werk 5 dagen 'op kamp met de pubers', op zich heel leuk maar dat betekent wel 5 dagen hondloos want die konden niet mee.
Op zo'n moment kom je erachter hoe gewend je bent aan die zwarte monsters om je heen. Ik had natuurlijk niet echt tijd om ze te missen maar ik had moeite te vertrekken en Pontus voelde dit haarfijn aan want die zette een flinke keel op toen ik mijn spullen had ingeladen en de deur achter me dicht trok na drie zoenen op drie zwarte neuzen. Dolfje het weerwolfje was in tha house!
Ze moesten twee dagen naar 'de jongens' (ons vaste oppasadres) en de andere drie dagen was Marianne thuis.
Op vrijdag was het toch goed thuiskomen met drie blije koppen om me te begroeten... geluk zit hem soms toch in kleine dingen :-)  'Mijn mannen' zijn de rest van de avond niet van mijn zijde geweken, het was heerlijk bankhangen met één kop op schoot en één kop op mijn voeten.

Vandaag heb ik weer eens lekker 'buiten gespeeld' met de jongens en natuurlijk ook met Pandora.
Pontus is puber en stout dus die kreeg een lesje 'Jij niet opletten, ik me verstoppen' en ook nog een lesje 'Jij niet meteen het apport komen brengen, ik heel hard de andere kant op' maar ik denk dat hij nog wel een paar van die lesjes nodig heeft want hij heeft een harde kop en een eigen wil. Hij was aan het huppelen en slingeren met zijn dummietje, racede me natuurlijk straal voorbij waarop ik meteen weer omdraaide en de andere kant op ging. Uiteindelijk kwam hij wel weer naast me lopen omdat de lol er wel af was maar toen had hij de dummy ergens laten liggen, druiloor!
Morgen staat er een 'Grienden sessie' op het programma. De Grienden is een natuurgebied met oneindig veel paadjes waar je eindeloos links en recht kunt afslaan zonder echt te verdwalen. Dat gaan we dus doen morgen, eindeloos links en recht afslaan als hij niet oplet. Fluitje mee en gaan. Ben benieuwd!

Met zijn 10 maanden zit hij nog steeds regelmatig in de kamerkennel omdat hij niet los door de kamer kan lopen zonder een wakend oog op hem gericht. Hij haalt van alles overhoop, bijt dingen kapot, trekt spullen van de tafel, gaat gezellig buurten op het aanrecht en valt de katten lastig als hij de kans krijgt. Jammer voor hem, maar peuter hem maar eens aan zijn kleine verstandje dat hij zich beter kan gedragen zodat hij meer vrijheid kan krijgen. Ramses heeft maar één of twee maanden in zijn bench doorgebracht en Pandora ook tot een maand of 10. Pontus...... ik vrees dat het nog wel een jaartje zal duren.
Ja, hij is boevig maar wel een scheet! Het is gewoon een vreselijke donderstraal en weer eentje waar ik eigenlijk niet echt boos om kan worden want met die apenkop van hem moet ik er toch vaak weer om lachen. Niet goed, ik weet het...

Bord voor zijn kop

Pontus heeft een bord voor zijn kop. En niet zo'n klein porceleinen schoteltje maar meer een dikke, betonnen plaat!

Als kleine friemel snapte hij het niet als hij werd gewaarschuwd door Ramses of Pandora, hij moest het toch nog een paar keer proberen voor hij in de gaten begon te krijgen dat iets echt niet mocht. En als hij het dan wel doorhad ging hij het liefst protesterend staan keffen.
Nu had hij bij Pandora snel in de gaten dat ze het serieus meende: NEE is NEE en blijft NEE. Pandora gaf hem een duidelijke waarschuwing en niet luisteren leverde vervolgens een snauw op. Maar ook dan presteerde hij het rustig nog om snel achteruit te springen en het nadien nog eens te proberen wat hem dan een strengere berisping opleverde.
Ramses was een heel ander verhaal. Die moppert en gromt een beetje, daarna een beetje harder en vervolgens nog veel harder maar het blijft bij waarschuwen. Die kleine rattekop had dat binnen een paar dagen door en neemt vanaf die tijd soms echt een loopje met Ramses. Ramses lijkt zo stoer maar is dat dus helemaal niet. Daar komt nog bij dat Ramses heel goed weet dat het een pup is en hem niet echt serieus neemt. Dat begint wel te komen dus tegenwoordig krijgt Pontus er wel eens serieus van langs tot Ramses het genoeg vindt en niet tot Fritsie Friemel vindt dat het zo wel genoeg is.
Pontus intussen gaat wel op zijn rug maar echt onderdanig is hij niet want friemelend op zijn rug komt hij toch altijd precies daar uit waar hij wilde zijn en heeft alsnog het doel bereikt waar hij zijn zinnen op had gezet.
Op andere momenten is hij wel heel onderdanig naar Ramses toe en stelt zich uit eigen beweging heel nederig op naar Ramses waarbij hij op zijn rug onder Ramses zijn neus gaat liggen en zijn bek gaat likken... maar dus niet als hij een missie heeft.

Pontus is dol op ons buurhondje, zeker toen ze laatst loops was. Hij is puber en probeert dus van alles uit maar dat teefje is ook niet voor de poes dus die snauwt hem flink af als hij iets doet wat ze niet wil. Een poot op haar kop of op haar schouders accepteert ze niet dus daar heeft hij al vaak een berisping voor gehad maar hij blijft gewoon terug komen en doet het rustig nog een keer (of tien keer).

Honden die we tegenkomen en die niet vriendelijk zijn tegen hem, daar heeft hij nog nooit iets van gesnapt. Hij gaat er dan wel niet echt op af maar gaat op zijn gat zitten kijken met een schuin koppie van "Wat doe jij nou?" Onder de indruk is hij er in ieder geval niet van, hoe lelijk ze ook grommen en blaffen tegen hem.

Bij een van onze kortere P&P rondjes komen we langs een tuin met een dichte schutting waar twee herders achter wonen. Als we daar voorbij lopen beginnen ze vaak te blaffen waarbij de reu met zijn neus onder de kier van de poort (3 cm ruimte) aan het ruiken is wie er langs lopen. Ramses loopt met een boog om de poort heen met zijn kop en zijn staart respectvol laag en zijn oren naar achteren maar niet Pontus. Pontus vindt het alleen maar machtig interessant en gaat ook met zijn neus in die kier staan, hoe hard die hond ook blaft. Ik vraag me echt wel eens af: Snapt hij het niet of heeft hij er nu gewoon schijt aan? (en ik vrees het laatste)

Wij hebben een zwarte poes, Sofie van 14 jaar, en die gaat nergens voor opzij dus ook niet voor Pontus. Die ligt vaak op de tuinstoelen te zonnen of te suffen... gewoon, de dingen die poezen zoal doen. Pontus gaat er dan voor staan blaffen tot hij reactie krijgt. Sofie irriteert zich aan dat geblaf en als hij binnen bereik komt mept ze hem (met nagels) en dat heeft hem al eens een kras op zijn neus opgeleverd. Maar hij blijft het doen, ik denk dat hij het gewoon grappig vindt, het is voor hem een spelletje om Sofie uit te dagen en dan snel achteruit te springen om de mep te ontwijken.

Vanochtend een dwergschnauzertje, een vriendje van Pandora. Hij staat met zijn slungellijf half boven Amigo dus ik zag Amigo al een beetje schuin omhoog kijken van "Hallo, wat denk jij te gaan doen?" maar Pontus kijkt hem aan en zet ook nog even een poot op zijn schouder zodat hij een dik verdiende snauw kreeg van Amigo. Pontus schudt zijn kop eens maar loopt naar Amigo en zet gewoon weer een poot op de rug van Amigo, om bij de volgende snauw snel te ontwijken, het is echt een brutale apekop!

Weight Watcher

Ik ben natuurlijk de persoonlijke Weight Watcher van Pontus. Vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen was het mijn taak om te zorgen dat hij voldoende te eten kreeg, niet teveel, niet te weinig maar precies genoeg.
In het begin 4 keer per dag 50 gram maar dat werd al heel snel 60 à 65 gram. Daarna 3 keer per dag 100 gram en steeds een beetje meer want die poten bleven maar groeien maar op zijn ribbetjes zat geen laagje vet. Toch krijgt hij meer dan zijn schema voorschrijft en daarnaast ook nog genoeg extra in de vorm van beloningen of iets om te kluiven of te knagen. Pontus intussen is net een vuilnisbak, hij vreet alles op wat hij te pakken kan krijgen of wat we hem voor zijn neus houden. Wat dat betreft heeft hij het zelfde motto als Pandora: "Als jij het voor mijn neus houdt zal het wel te eten zijn." Hij lust ook echt alles!

Volgens zijn schema mocht hij met 7 maanden over op 2 maaltijden per dag. Nu was hij op dat moment zo slungelig dat we dat maar even hebben uitgesteld tot het moment dat hij 'er wat steviger uitziet'.
Eind vorige week, hij is inmiddels ruim 9 maanden, vond ik hem wat steviger worden en dacht dat dit wel een goed moment zou zijn om Pontus 2 maaltijden per dag te geven. Normaliter krijgen ze 's middag toch nog iets kleins om te eten, een boterham of een hondensnack dus groot zou de overstap niet zijn.
We zijn nog geen week verder (maar dit was wel een actieve week) en hij is weer terug op 3 maaltijden per dag omdat zijn poten steeds langer leken en zijn ribbetjes weer in beeld kwamen. Kennelijk is het toch een groot verschil hoewel het voer qua hoeveelheid niet anders is. In totaal krijgt hij drie volle bekers en dat is ongeveer 450 gram voer per dag. Ik heb eens geprobeerd om hem op de 'working dog' variant te zetten maar al bij het eerste doormengen van deze brokken kreeg hij diarree dus daar ben ik heel snel weer mee gestopt.
Hij ziet er verder prachtig uit, beide mannen trouwens, mooi glanzend, gespierd, atletisch... ik zou wel willen dat iemand mij zo zou weight watcheren en me dagelijks precies voldoende te eten zou geven... misschien zou ik dan ook zoveel complimenten krijgen over mijn figuurtje.

Pontus intussen valt in dezelfde categorie als Ramses en Pandora. De categorie waarbij de mensen op straat zeggen "Mevrouw wat een prachtige hond! Wat voor ras is dat? Een Labrador? Echt waar? Oh, die vind ik nooit mooi want dat zijn altijd van die lompe dikzakken! Maar deze zijn echt heel mooi!"
Hoe vaak ik dit al gehoord heb... het is inmiddels niet meer te tellen, mijn antwoord is meestal: Een te dikke Labrador vind ik ook niet mooi maar het kan ook anders.

Zon, zee en zand op het strand

Vandaag was het de tweede keer dat Pontus naar het strand ging.

De eerste keer was een week of drie geleden bij Noordwijk. Pontus vond het fantastisch zoals hij alles altijd fantastisch vindt. Hij rende als een dolle achter de rest aan, wilde overal tegelijk zijn, en met alles en iedereen tegelijk spelen. Zeewater is zout en niet geschikt om te drinken maar Pontus had helemaal geen tijd om te proeven dus die nam af en toe een lebber. In eerste instantie bleef hij mooi bij zijn groepje, rennend van de één naar de ander, maar ineens was hij verdwenen. Hij had een leeftijdsgenootje gevonden en liep al spelend de andere kant op. Ik achter hem aan maar het duurde toch een tijd voor hij in de gaten kreeg dat hij iedereen kwijt was en om zich heen ging kijken. Op dat moment stuurde ik Ramses vooruit met een 'Waar is Pontus?' dus die ging Pontus halen. Pontus was dolblij dat hij Ramses zag en kwam gelukkig mee terug.
Na de strandwandeling gingen we nog wat drinken op een terras. Daar stonden 5 drinkbakken voor honden om uit te drinken en Pontus moest ze allemaal even proberen. Hoezo ADHD?
Toen we van het terras kwam moest hij dus flink plassen en bijna bij de auto ook nog even poepen. Ik stond klaar met mijn poepzakje maar er kwam alleen een flinke golf zeewater uit zijn darmen gespoten. Oeioei, ik zou Pontus de komende tijd in de gaten moeten houden.
Eenmaal thuis was hij blij dat hij de auto weer uit kon want op de parkeerplaats heeft hij nog twee minuten (schat ik) leeg staan lopen terwijl hij zelf een beetje appelig stond te kijken waar al dat water toch vandaan bleef komen.
Ik ben om het half uur met hem naar buiten gegaan 'voor het geval dat...' maar toch stond hij op een gegeven moment ineens op de mat te plassen, dat was al heel lang geleden dat hij dat nog gedaan had maar met zoveel water in je buik...
Halverwege de avond kwam er nog een golf anaal zeewater maar tegen de tijd dat we gingen slapen was al het water er wel zo'n beetje uit.


Vandaag dus een herkansing bij de Slufter. Deze keer heb ik hem geen zeewater zien drinken, kennelijk had hij toch nog ergens onthouden dat dit niet zo goed was bevallen. 
Er was een ander jonkie mee, Doeffus van bijna 6 maanden, waar Pontus het wel gezellig mee had als hij zich niet moest bemoeien met Ramses en de tennisballen.
Ramses had de tijd van zijn leven want we hadden een ballenwerper mee en genoeg tennisballen, Ramses mocht lekker sjezen door het ondiepe water. Pontus vond dit ook wel erg leuk, achter Ramses aanrennen en proberen om de tennisballen te stelen. Hij is nog niet sneller dan Ramses.
Opnieuw een terras opgezocht want het was onverwacht heerlijk weer. Pandora en Ramses ploften neer maar de twee jonge belhamels wisten van geen ophouden en bleven elkaar opzoeken en uitdagen. Ze waren ook wel erg leuk samen. Toen we ze gescheiden hielden plofte ook Pontus neer en ja, toen ontdekte ook Doeffus dat hij eigenlijk een heel moe guppy was.


Pontus heeft achteraf nog wel wat extra moeten plassen maar gelukkig niet zo extreem als de vorige keer.

Les twee voor beginnende grote jongens

Maandag had Pontus zijn tweede les jacht. Hij is nog niet toe aan de echte 'grote jongens dingen', nog een beetje oefenen maar het begin is er zeker.
We hadden als huiswerk 'volgen', steadyness even laten voor wat het is maar lol krijgen in apporteren, beginnen met de zitfluit (aangelijnd).
Volgen gaat al heel netjes maar als hij gaat zitten draait hij zijn derrière van mij af en gaat scheef zitten, daar hebben we dus wat mee geoefend. Dat apporteren gaat thuis best goed, op onze trainingsveldjes en in de tuin, met de voerdummy en de dummy's die in de voerton hebben gelegen. In het bos was Pontus erg afgeleid door andere geurtjes die hij heel interessant vond en ook even wilde onderzoeken. Hij ging wel naar de dummy toe en ging wel zoeken maar deed ook erg zijn eigen ding. Dat begin ik thuis ook te merken, de pubertijd is echt begonnen want kwam hij eerst onmiddellijk als ik hem floot... hij begint nu daarin wat uit te proberen door niet te komen of pas als hij klaar is met snuffelen en laatst had hij een stuk rottende vis in zijn bek en daar liep hij lekker mee weg en vrat het toch snel op voor ik hem te pakken had. Moeders jongste is geen kleine pup meer en ik moet dus wat meer van hem gaan eisen en wat strenger voor hem zijn... moeilijk, moeilijk, moeilijk... hij heeft van die lieve oogjes!
Pontus moest zoeken in het bos en heeft alle drie de apporten gezocht gevonden maar kwam ze uiteindelijk niet echt terug brengen omdat hij andere dingen ging doen. Hij ging wel naar een weggebrachte dummy toe maar was ook weer snel afgeleid door het bos. Tja, gebrek aan aandacht dus dat is waar we aan gewerkt hebben en waar we thuis verder aan gaan werken.
Pontus is een grote slungel en moet ook behandeld worden als een grote slungel en niet als een kleine pup.
Ik moet van hem eisen dat hij zijn aandacht meer bij mij heeft en houdt... Tuurlijk! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dat zelf niet gezien heb! Maar goed, je kan het allemaal nog zo goed weten, het is ontzettend nuttig als iemand anders kritisch met je mee kijkt en je wijst op je fouten en je werkpunten.
Het leek helemaal niet zo'n heftige training maar toen we thuis waren is meneer neergeploft en kon zijn ogen nauwelijks open houden. Als ik een boterham ga eten zit hij meestal op een afstandje zijn kansberekeningen te doen maar niet deze keer. Hij keek er scheel van maar zijn oogjes vielen echt dicht.

We zijn thuis natuurlijk lekker verder aan het oefenen en ik merk dat hij die aandachtsoefeningen eigenlijk heel leuk vindt, hij let heel goed op en houdt me de laatste dagen veel beter in de gaten. We hebben meer contact. Dat hadden we ook toen hij veel kleiner was maar de laatste tijd was dat inderdaad een beetje zoek geraakt. Bedankt juf, het was weer een hele nuttige les!

Ik heb mijn auto leeg geruimd omdat ik een pupil moest verhuizen met mijn eigen auto dus de jachtspullen staan even opgestapeld in de woonkamer. Pontus heeft er al een paar keer een dummy tussenuit gefrummeld omdat hij hem rook en komt hem dan ook bij mij brengen, waar hij uiteraard aanmoediging en een snoepje mee verdiend. Daaruit blijkt wel dat hij het spelletje in de gaten begint te krijgen: "Als ik deze dingen vind en ze naar mijn vrouwtje breng dan is dat leuk!" Kijk, dat moeten we hebben!

We gaan vooooooooooooruittttt!

De eerste les van Pontus is alweer een tijdje geleden en aangezien de juf bijna vakantie heeft is het maandag tijd voor zijn volgende les.
Hij kan prima volgen inmiddels, gaat zitten als ik stop en meestal op de zitfluit.
Hij wilde niet apporteren en daarom ben ik begonnen met een voerdummy. Hij zag al snel de humor van een snaai uit de voerdummy nemen als hij hem terug bracht dus dat werd al heel snel een leuk spelletje. Van mijn moeder had ik een dummytje gekregen met een stukje vacht erom die hij helemaal leuk vindt en ook terug brengt maar een 'droge' dummy vond hij niet interessant. Hij ging even kijken maar pakte hem niet op en ging wat snuffelen.
Daar had ik het volgende op bedacht: Ik bewaar twee dummy's in zijn voerton zodat ze interessanter ruiken en dat heeft goed gewerkt. Deze dummy's brengt hij goed terug, hij begint apporteren leuk te vinden.
Intussen hebben we de commando's 'vast/los' beter uitgewerkt zodat hij ze ook van de grond pakt op 'vast'. Had hij eerder nog wat last van stress bij het oefenen van 'los/vast', wat hij liet zien door te gapen, nu heeft hij daar bijna geen last meer van.
Op dit moment kunnen we alleen in de tuin oefenen of verder van huis want onze oefenveldjes worden op dit moment 'bevuild' door een paar bevriende teefjes die loops zijn en dan wordt het als jong mannetje met gierende hormonen wel erg moeilijk om je koppie erbij te houden. Maakt niet uit, het is wat het is, over een paar weken zijn onze oefenveldjes weer bruikbaar.

Het is een slim dondertje, onze Pontus. Ik dacht slim te zijn door een balletje door de tuin te rollen en in de paar seconden dat Pontus niet naar mij keek, snel een dummy ergens neer te gooien/leggen die hij vervolgens moest gaan zoeken. Dat werkte... twee keer, daarna had hij me door en ging niet meer achter het balletje aan maar draaide zich snel om om te kijken waar ik de dummy legde. Monster!
Dummy's zoeken die ik in de tuin heb verstopt vindt hij wel een heel leuk spelletje! Hij heeft een goede neus en kan goed zoeken!

Gierende hormonen

De pubertijd is volop bezig en de homonen gieren volop door het lijfje van Pontus.
Hij plast al weer een maandje met zijn poot omhoog, steeds vaker ook. In het begin was het maar af en toe en liet hij zich nog vaak helemaal leeglopen maar steeds vaker gaat die poot fier de lucht in en probeert hij zijn straal tegen een struik of een paaltje aan te mikken. Oefening baart kunst, het is al wel eens raak.

Kussentjes zijn al een hele tijd niet meer in onze huiskamer te vinden want Pontus is een Kussen Fetisjist, kussentjes zijn om op te 'joepen' en dan zijn ze voor ons toch niet meer zo aantrekkelijk om tegenaan te liggen. Weg dus met de kussentjes!

De balletjes bengelen al aardig onder zijn gat en de vraag 'Is het een mannetje of een vrouwtje?' wordt ook steeds minder gesteld omdat het bewijs inmiddels duidelijker zichtbaar onder zijn buikje hangt.
Zijn koppie wordt al breder, het begint dus echt al wel een ventje te worden zo langzamerhand.

De vuurproef komt eraan want het buurhondje is loops. Ineens ruiken sommige plekjes op het grasveld zo lekker dat hij ze probeert te inhaleren tot in zijn tenen waarna hij kwijlend en klappertandend verder loopt. Helemaal in de war van die lekkere geurtjes.
Vorige week dacht hij al dat het zover was en zat hij ineens bovenop de rug van Aussie, die hem haarfijn wist te vertellen dat het echt nog geen tijd was en hij zich vooral niks in zijn hoofd moet halen. Nou ja, hij kon het toch proberen? Nee, heb je...
Ramses heeft al vaker met dit bijltje gehakt en die is alleen geinteresseerd op de dagen dat Aussie in de tuin zit te joelen, Pontus moet nog leren wanneer hij zich nog niet druk hoeft te maken en wanneer het tijd is om jezelf in stelling te brengen. Heethoofd Pontus zal nog wel een paar snauwen nodig hebben voor hij zijn lesje geleerd heeft.

Springbalsemien

Pontus en zijn rare capriolen. Pontus heeft geen poten, hij heeft springveren... hele lange springveren ook nog.
Als kleine pup al sprong en klom hij overal op, ik kon hem geen twee seconden mijn rug toedraaien want dan stond hij boven op de salontafel, de bank, een stoel en later halverwege de krabpaal van de katten, halverwege de trap of op de grote tafel. Hij had al heel jong in de gaten dat hij via een stoel op de grote tafel kon springen en via de bank in de krabpaal kon klimmen.
In de handleiding die ik heb meegekregen van zijn fokker staat met koeieletters (zodat ik het niet over het hoofd kon zien): Laat uw hond het eerste levensjaar NIET SPRINGEN. Niet over sloten/hekken, maar ook NIET IN en UIT DE AUTO, en ook niet OP DE BANK en VAN DE BANK.
En dat was makkelijker gezegd dan gedaan met deze kruising Labrador X Kangoeroe. Met Pandora en Ramses was dat nooit een probleem, die hebben we overal op en af getild en moeten leren dat ze over een hekje of een slootje kunnen springen. Pontus niet... die kon dat wel allemaal zelf verzinnen.
We liepen langs een hekje van zo'n 50 cm hoog, hij was toen misschien 4 maanden oud, maar bedacht ineens dat hij over het hekje kon springen om eens aan de overkant te kijken en sprong met het zelfde gemak terug voor ik er iets aan kon doen. Het zelfde met kleine slootjes en greppeltjes, voor een normale hond een natuurlijke hindernis in het landschap maar niet voor Pontus. Pontus kent geen hindernissen, alleen uitdagingen, zonder erover na te denken springt hij er gewoon over alsof het geen moeite kost. Waarschijnlijk kost het hem ook geen enkele inspanning met die lange poten en zijn vedergewicht.
Hij springt zonder moeite, vanuit stand, op de tuintafel of bovenop zijn varikennel... het is echt net een geit! Gelukkig ben ik er dan wel op tijd bij om hem er weer vanaf te tillen, ik sprint er dan zo geruisloos mogelijk naar toe zonder iets te zeggen wat hem er weer af doet springen. Menig hartverzakking heeft hij me al bezorgd met die gekkigheid.
De bank doet hij gelukkig net als Ramses, erop met een hupje en eraf als een slang, daar maak ik me niet zo druk meer om. Hij springt inmiddels zelf de auto in en eruit laat hij zich tillen. Het is ook niet dat hij tillen vervelend vindt, helemaal niet, hij laat zich goed tillen. Als ik hem van de trap af til gaat hij relaxed over mijn schouder hangen en als ik hem daar een kwartier zou laten hangen zou het voor hem ook prima zijn, hij sopt intussen mijn oren even uit.

Vanmorgen was ik met Ramses aan het trainen, hij zat in de auto. De helft van de parkeerplaats was afgezet met een wegafzetting dus ik gooi er aan het eind van onze training een dummy overheen voor Ramses. Ramses sprong erover en kwam terug met dummy. Pontus heeft van dit alles niks gezien maar kennelijk van alles gehoord want het was dicht bij de auto.
Toen ik daarna Pontus uit de auto liet voor zijn oefeningen, sprintte hij om de auto heen, sprong zonder aarzeling (en zonder moeite) over die wegafzetting en toen hij daar niks zag liggen sprong hij weer terug naar mij (dit alles nam ongeveer 5 seconden in beslag). Dit is toch niet normaal?
Misschien moet ik zijn fokker nog wat advies vragen want ik LAAT hem niet springen maar hij verzint het allemaal zelf wel, kleine springbalsemien.

Therapie dog in spé

Naast jacht- en apporteerhond is Pontussie ook nog gewoon mijn hond en dat betekent dat hij regelmatig mee moet. Op reisjes naar de Ardennen of de eilanden, mee naar familie, mee naar een terras of restaurant en vooral ook mee naar mijn werk.
Vanaf het begin zit hij dus regelmatig in de auto en net als Ramses nam hij het gedrag over van de al aanwezige hond(en). Bij alle drie is autorijden dus synoniem aan 'maffen vanaf dat we rijden tot het moment dat de deur weer open gaat'. De eerste keer dat Pontus bij de andere twee in de grote bench zat probeerde hij nog wat te gaan keten maar werd al snel tot de orde geroepen "Hela, kleintje, in de auto slapen wij!", dat dit maar meteen duidelijk was en sindsdien rijden wij rond met drie slapende honden.
Ze moeten ook regelmatig een tijdje in de auto doorbrengen, in een autokennel (op slot) met de achter- en zijdeuren op de ventilatie stand zodat ze veilig en redelijk koel kunnen relaxen. Prima vinden ze dat, alleen Mr. Pontus protesteert nog wel eens als hij tijdens de jachttraining van Ramses in de auto moet zitten en trainingsgeluiden hoort. Maar ook hij gaat na verloop van tijd gewoon rustig liggen.
Werk is de grootste uitdaging want mijn werk is in een woonvorm voor LVB (licht verstandelijk beperkt) jongeren met een scala aan gedragsmoeilijkheden. Onregelmatig en vaak hectisch werk maar zeer leuk.
Pontus is vanaf jong mee geweest en zat dan in zijn benchje onder het bureau in het kantoortje en heeft zo kunnen wennen aan 'puber hectiek'. Pubers maken heel veel herrie, zeker als het er 10 zijn! Luide muziek, harde stemmen, schreeuwen, gek doen, dicht slaande deuren, rond vliegende voorwerpen... het hoort er allemaal bij.
Gisteren had hij de vuurproef en liet hij zien hoe stabiel dit jonge mannetje eigenlijk al is en hoeveel vertrouwen hij heeft.
Er was een behoorlijk heftig conflict op de pubergoep met bijbehorend geschreeuw, gescheld en intimiderend gedrag (gelukkig geen echte fysieke agressie) maar Pontus bleef cool en was niet onder de indruk. Hij keek eens naar mij wat ik er van vond en ik vond het nog lang geen tijd om te panikeren dus Pontus plofte midden in het conflict op de grond en ging relaxed liggen tot zijn aanwezigheid weer gewenst was. Hij zorgde zelfs voor afleiding in het conflict door zich uit te rekken, op zijn rug te gaan liggen en te gaan liggen snurken. Trots was ik op dit ventje dat hij in die situatie zo relaxed bleef!
Geliefd is hij ook, zijn ze trouwens alle drie. Veel jongeren hebben thuis huisdieren die ze achter moesten laten en missen omdat ze ze niet vaak meer zien of helemaal nooit meer zien. Een dier is veilig om te aaien, te knuffelen, tegen te praten, het leidt ze af van hun problemen en zorgt voor wat plezier en ontspanning. Er zijn dus jongeren die heel goed moeten nadenken omdat ze anders helemaal vergeten te groeten maar, zodra ze mijn hoofd zien, vragen of ik een hond bij me heb en welke dat dan is.
Hele goede gesprekken vinden plaats als ik samen met een jongere 'even de hond uit moet laten', veel minder confronterend dan praten aan tafel of in het kantoor.
Pontus gaat een hele goede therapie hond worden, dat weet ik heel zeker!

Tijd voor 'grote jongens dingen'.

Pontus is ruim 8 maanden oud, hij plast met zijn poot omhoog (soms), hij kan los/vast, een dummy voorbrengen en netjes afgeven, volgen, blijven zitten als er dummies worden gegooid..... kortom: tijd om te beginnen met 'de dingen die de grote jongens doen'.
We gingen eerst nog even op vakantie maar daarna werd de afspraak voor een eerste jachttraining gemaakt.
Op een donderdag avond naar 'het weitje' bij de juf om het startpunt te peilen en te kijken hoe het nu verder moet want apporteren doet hij dus niet.
Eerst maar eens een stukje volgen. Dat leek heel netjes omdat zijn kop netjes naast mij was en zijn aandacht op mij gericht maar wat ik dus niet kon zien (omdat ik geen ogen in mijn gat heb) is dat zijn achterwerk naar buiten gericht was. We moesten een ander instrument gebruiken dan zijn eigen halfcheckie, het moest een dik jachtlijntje worden met een stop zodat hij hoog in zijn nek kan blijven zitten. Voor deze keer mochten we 'het heilige paarse lijntje' (brengt geluk bij de wedstrijden) van de juf gebruiken.
Na wat aanwijzingen ging het een stuk beter tot Pontussie besloot om toch nog even wat in verzet te komen. We hebben dit rustig afgewacht en daarna ging het weer goed.
Inmiddels hebben we thuis ook een ander lijntje aangeschaf en wat korte oefen sessies achter de rug want oefening baart kunst en Pontussie is een kunstenmaker.
Pontus heeft laten zien dat hij een dummy voor kan brengen en netjes afgeven, een dummy kan vasthouden en afgeven maar toen we gingen apporteren zag hij daar de lol niet zo van. Zoveel interessante geurtjes van konijntjes en een loopse teef waren interessanter dan de dummy waar hij nu wel achteraan mocht.
Dusss... de erin geramde steadyness moeten we nu weer even los gaan laten tot hij het leuk gaat vinden om de dummy te pakken. Pontus is té steady, haha.
Wat ik nu wel doe is dat ik hem vanuit stand of lopen laat vertrekken omdat ik vanuit zit wil dat hij pas gaat wanneer hij toestemming heeft. We hebben een voerdummy met brokjes en snoepjes die hij nu na twee dagen wel leuk vind om te gaan pakken en hij ontdekt nu ook dat het terugbrengen hem een snaai uit de voerdummy oplevert en dat vindt hij wel wat. Ik had (heb) ook een kleine dummy met een konijnenvelletje maar die vindt hij zo leuk dat hij hem pakt en ermee wegrent, gelukkig komt hij wel achter me aan als ik van hem wegloop maarrr... deze is zo leuk dat hij hem het liefst zelf zou houden dus die bewaren we nog even tot een later tijdstip.
Los/vast gaat goed en ik had zelf al bedacht dat het misschien handig zou zijn om de dummy steeds lager aan te bieden tot hij op de grond ligt om zo de overstap naar apporteren te kunnen maken. Dit was goed gedacht want de juf kwam met het zelfde idee.
Omdat Pontus zo geinteresseerd is in zijn omgeving moet hij ook zijn vrijheid inleveren tot hij de fun van het apporteren te pakken heeft. Hij liep veel los maar nu dus even niet meer.

Gisteren zijn we naar de clubmatch in Bennekom geweest waar we twee van zijn zusjes tegen kwamen, die scoorden beide een 'Belovend' in de puppyklasse teven. Het zijn mooie meisjes, ze lijken veel op elkaar en op Pontus. Ze hebben een iets fijner koppie omdat het teefjes zijn en Pontus is slungeliger omdat het een reutje is maar ze lijken allemaal op Holly. Ze vonden elkaar nog steeds heel lief.

Foto's 8 maanden oud

De mannen, mijn jongens, samen zijn ze stoer!

Tja, het lijkt al heel wat maar hij heeft nog geen idee wat hij aan moet met een leuk teefje, hij wil alleen spelen :-)))

Met Galgo's kan je heel leuk rennen, maar winnen lukt helaas niet. Maakt niet uit, het gaat om de pret.

Nog volop slungel met zijn 8 maanden :-)

Maar zijn koppie wordt wel steeds meer 'vent'.