Je krijgt de hond die je nodig hebt

Ik heb het niet zelf verzonnen maar ben het er wel erg mee eens: Je krijgt niet altijd de hond die je had gewild maar wel de hond die je nodig hebt.
Dat is mij nu al drie keer gelukt :-)
Pandora was (en is) een heerlijk wijffie maar dankzij haar moest ik me gaan verdiepen in hondengedrag en hondenopvoeding omdat het allemaal niet vanzelf ging. Dat bracht me in de wereld van de jachttrainingen en de opvoedcursussen en dat bleek heel interessant te zijn.
Ramses was in zijn jonge jaren zeer gemakkelijk in de opvoeding, we konden al onze voornemens van 'dat gebeurt ons niet weer' overboord gooien want Ramses had het allemaal niet nodig. Bij hem moest ik alle zeilen bijzetten bij de jachttrainingen want talent en passie had hij meer dan voldoende maar hoe leid ik dat in goede banen. Dankzij hem heb ik ook geleerd dat je niet blind kan varen op iemand die de cursus geeft maar dat je vooral ook naar je eigen hond moet kijken en bij jezelf moet blijven omdat je met slechte aanwijzingen meer kapot maakt dan je lief is, en dat zonder drank.
Bij Pontus dacht ik het bijna allemaal wel te weten of in ieder geval genoeg handvatten in huis te hebben om het deze keer 'perfect' te doen en de blits te maken met een heel goed hondje. Hoogmoed komt voor de val, ook deze keer :-)
Ik had mijn superhondje met goed werkende voorouders, een pienter mannetje ook nog dus ik ging voortvarend te werk. Veel aandacht besteed aan steadyness omdat ik dat bij Ramses niet had gedaan waardoor hij nu nog steeds niet echt steady is maar een heethoofd die wegstuift als de spanning te hoog wordt. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat ik een niet-apporterende retriever heb omdat hij er geen hol aan vindt en dat hij veel snapt maar ons contact niet goed genoeg is om samen te kunnen werken. Pontus begon op alle vlakken ernstig in de weerstand te zitten omdat we elkaar niet begrepen, in ieder geval ik hem niet.
Redelijk met de handen in het haar moest ik me dus wederom oriënteren op welke weg ik moest gaan inslaan met dit hondje omdat hij weer iets heel anders van mij nodig had dan die andere twee. En daar kwam op mijn pad de Roedelmethode.
Wat een impact kan twee dagen ploeteren in de Ardennen hebben! Ik zag in ieder geval mijn 'vervelende puber' met heel andere ogen omdat hij veel meer open bleek te staan voor communicatie dan ik van hem had verwacht. Met een paar logische en verder goed werkbare aanwijzingen verandert het contact tussen mijn en mijn pubertje met snelle stappen. Ik kan er nu niet genoeg van krijgen omdat ik heel blij ben om na bijna een jaar eindelijk vorderingen te zien en elke dag weer nieuwe dingen in hem te ontdekken waar ik heel blij mee ben. Ik weet inmiddels dat hij kan apporteren, dat is het probleem niet, maar dat niet-apporteren hem meer oplevert. Ik ga het moeten verdienen dat hij voor me wil werken maar ik heb inmiddels ook goede hoop dat ALS het zover is, het ook fantastisch gaat zijn! We hebben nog tijd want het jonge heerschap is net een jaar en we zijn nog wel een jaar verder voordat ik plannen met hem heb.
Het samenwerken zit hem voorlopig in de kleine dingen: spontaan voorwerpen komen brengen, samen steppen, samen spelen, samen schaapjes kijken, samen bramen plukken, vooral samen. Ik voel steeds meer contact, ik zie steeds meer oogcontact, ik voel hem meer fysiek contact zoeken (ruiken, likjes geven, kroelen, tegen me aan komen liggen) ik ben nu al een gelukkig mens en knijp mijn handjes dicht. Komende maand gaan we nog een keer naar de Ardennen en ik denk dat ik daarna in rap tempo een afspraak ga plannen voor een privé sessie met die zwarte monsters.