Naast jacht- en apporteerhond is Pontussie ook nog gewoon mijn hond en dat betekent dat hij regelmatig mee moet. Op reisjes naar de Ardennen of de eilanden, mee naar familie, mee naar een terras of restaurant en vooral ook mee naar mijn werk.
Vanaf het begin zit hij dus regelmatig in de auto en net als Ramses nam hij het gedrag over van de al aanwezige hond(en). Bij alle drie is autorijden dus synoniem aan 'maffen vanaf dat we rijden tot het moment dat de deur weer open gaat'. De eerste keer dat Pontus bij de andere twee in de grote bench zat probeerde hij nog wat te gaan keten maar werd al snel tot de orde geroepen "Hela, kleintje, in de auto slapen wij!", dat dit maar meteen duidelijk was en sindsdien rijden wij rond met drie slapende honden.
Ze moeten ook regelmatig een tijdje in de auto doorbrengen, in een autokennel (op slot) met de achter- en zijdeuren op de ventilatie stand zodat ze veilig en redelijk koel kunnen relaxen. Prima vinden ze dat, alleen Mr. Pontus protesteert nog wel eens als hij tijdens de jachttraining van Ramses in de auto moet zitten en trainingsgeluiden hoort. Maar ook hij gaat na verloop van tijd gewoon rustig liggen.
Werk is de grootste uitdaging want mijn werk is in een woonvorm voor LVB (licht verstandelijk beperkt) jongeren met een scala aan gedragsmoeilijkheden. Onregelmatig en vaak hectisch werk maar zeer leuk.
Pontus is vanaf jong mee geweest en zat dan in zijn benchje onder het bureau in het kantoortje en heeft zo kunnen wennen aan 'puber hectiek'. Pubers maken heel veel herrie, zeker als het er 10 zijn! Luide muziek, harde stemmen, schreeuwen, gek doen, dicht slaande deuren, rond vliegende voorwerpen... het hoort er allemaal bij.
Gisteren had hij de vuurproef en liet hij zien hoe stabiel dit jonge mannetje eigenlijk al is en hoeveel vertrouwen hij heeft.
Er was een behoorlijk heftig conflict op de pubergoep met bijbehorend geschreeuw, gescheld en intimiderend gedrag (gelukkig geen echte fysieke agressie) maar Pontus bleef cool en was niet onder de indruk. Hij keek eens naar mij wat ik er van vond en ik vond het nog lang geen tijd om te panikeren dus Pontus plofte midden in het conflict op de grond en ging relaxed liggen tot zijn aanwezigheid weer gewenst was. Hij zorgde zelfs voor afleiding in het conflict door zich uit te rekken, op zijn rug te gaan liggen en te gaan liggen snurken. Trots was ik op dit ventje dat hij in die situatie zo relaxed bleef!
Geliefd is hij ook, zijn ze trouwens alle drie. Veel jongeren hebben thuis huisdieren die ze achter moesten laten en missen omdat ze ze niet vaak meer zien of helemaal nooit meer zien. Een dier is veilig om te aaien, te knuffelen, tegen te praten, het leidt ze af van hun problemen en zorgt voor wat plezier en ontspanning. Er zijn dus jongeren die heel goed moeten nadenken omdat ze anders helemaal vergeten te groeten maar, zodra ze mijn hoofd zien, vragen of ik een hond bij me heb en welke dat dan is.
Hele goede gesprekken vinden plaats als ik samen met een jongere 'even de hond uit moet laten', veel minder confronterend dan praten aan tafel of in het kantoor.
Pontus gaat een hele goede therapie hond worden, dat weet ik heel zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten