Maarrr... ook dichter bij huis hadden we hulp in de persoon van Marianne van Soest AKA Moeder de Fokkert. Zij kent de vader maar vooral de moeder van Pontus, zij kent mij ook al weer een jaar of vijf en ze had bedacht dat Pontus en ik een goede match zouden zijn. Dat laatste heb ik wel eens betwijfeld in periodes dat ik niet zo lekker in mijn vel zat en die ADHD gremlin dat feilloos spiegelde...
In de eerste periode, vanaf dat Pontus een maand of vijf was, hebben we gewerkt aan de basis, daarna hadden we een tijdje geen contact maar de laatste maanden zijn we weer flink aan de slag met z'n drieën en dat werpt zijn vruchten af want Pontus gaat met sprongen vooruit en lijkt klaar te zijn voor zijn eerste proef.
Dat ging natuurlijk niet zomaar want ondanks dat Pontus en ik al wel een samenwerkingsovereenkomst hadden getekend hadden we nog wel eens wat communicatie issues. Marianne kan heel goed observeren en vertellen wat ik kan proberen om het voor Pontus duidelijker te maken of minder spannend of juist wat aantrekkelijker. Want ja, ik kan natuurlijk Pontus de schuld geven als het niet goed gaat maar uiteindelijk ben ik degene die op 'de (verkeerde) knopjes' staat te drukken.
Aangezien ik mezelf niet kan zien en dus ook niet altijd weet wat ik precies doe of nalaat is het fijn als er iemand met je meekijkt en je feedback geeft zodat je je kan verbeteren.
Dus, hulde aan Marianne die keer op keer, samen met Pontus en mij op dat veld staat om met ons aan de slag te gaan en voor alle problemen die we tegenkomen wel weer een manier weet te verzinnen om dit aan te pakken zodat het wel werkt. Want ook zonder Marianne was het nu lang niet zo goed gegaan :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten