Niet de mooiste foto die er ooit van Pontus genomen is (Esther Breur heeft veel mooiere van hem gemaakt) maar wel eentje die symboliseert wat ik zo leuk vind aan hem.
De foto is per ongeluk genomen omdat ik ergens anders een foto van wilde maken en liep te klooien terwijl ik mijn telefoon weer aan het opruimen was. De oogjes van Pontus hielden nauwlettend in de gaten wat ik allemaal aan het doen was. Dat is wat hij de hele dag doet: hij kijkt, luistert en ruikt wat ik doe en antcipeert op wat ik van plan ben... hij weet soms beter wat ik ga doen dan dat ik het zelf weet. Als er een kans bestaat dat ik weg ga en hij mee kan dan staat hij voor de deur of buiten 'Ik ga mee!' Als het aan hem ligt gaat hij de hele dag (en nacht) overal mee naartoe maar dat kan nu eenmaal niet.
Ik hou van zijn enthousiasme, zijn blije snuit, de overgave waarmee hij de dingen doet... ook stout zijn.
Hij houdt van rennen en ik hou van zijn souplesse, zijn snelheid en die dikke spierbillen van hem. Pontus is een atleet en een jonge hond dus hij verspilt nog graag energie omdat hij er toch genoeg van heeft. Op de training van vandaag, na de rustdag van gisteren vanwege de hitte en een sneetje in zijn voet, wilde hij het liefst zo veel mogelijk kilometers maken, en dan had ik hem voor de training om die reden al even laten rennen en zwemmen. Er zijn al betere trainingen geweest maar dit is ook Pontus en hij heeft het best naar zijn zin gehad.
Ik hou van zijn streken en zijn vindingrijkheid ook al betekent het soms dat hij niet (meteen) luistert omdat hij het beter denkt te weten of andere dingen belangrijk vindt dan ik. Tegenwoordig werkt hij ook graag samen maar soms is de verleiding van de geuren te sterk om weerstand aan te bieden. Bang dat hij wegloopt ben ik al lang niet meer, hij komt wel weer terug, steeds sneller ook, vertrouwend op zijn neus en zijn snelheid.
Ik hou van zijn luidruchtigheid, hij maakt bijna overal geluiden bij maar gelukkig nauwelijks tijdens de trainingen. Ik ken geen andere hond met zo'n groot vocabulaire aan geluiden, zelfs zijn vacht uitschudden doet hij met een vergenoegd gromgeluid. Als pup had al snel bijnamen als Dolfje het Weerwolfje, Pavarotti, Jantje Smit, kletsmajoor, gierend scharniertje of Gremlin.... allemaal vanwege de geluiden die hij produceerde en nog steeds produceert, hoewel de nachtelijke concerten en stem oefeningen gelukkig al heel lang verleden tijd zijn.
Ik hou van zijn lichamelijkheid, zijn behoefte om contact te maken, op schoot te hangen, zijn snuit tegen me aan te duwen, tegen me aan te kronkelen om geuren uit te wisselen en extra bij (voor hem) nieuwe kleding of als we elkaar lang niet gezien hebben. Hij houdt van kammen, afdrogen en verzorgen .... Heerlijk al die aandacht! Zelf vlooit en verzorgt hij ook graag, vreemde bandjes om mijn pols bijt hij er het liefst af en wondjes worden door hem geïnspecteerd en verzorgd (als ik dat tenminste toelaat).
's Avonds is hij afgedraaid en ligt uitgestrekt met zijn poten in de lucht op de bank, waar hij slaapdronken en met tegenzin vanaf komt voor een laatste plasrondje waarna hij zich weer luidruchtig op de bank ploft voor de nacht. Een knuffel ontvangt hij dan nog wel graag met gesloten ogen en een kwispelend staartje.
Pontussie is gewoon een prachtig vriendje! Love this little monkeyface <3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten