Stappen met Pontus

Afgelopen weekend was het tijd om met Kleine Vriend naar Ameland af te reizen voor een paar dagen quality time en hard werken. We hadden de kans om een Stapjacht te doen en met echte geweren over Ameland te struinen en zo wat ervaring op te doen met echte jacht. 

Het was erg koud op Ameland maar dat kon onze pret niet bederven, wij hadden er zin in!

We begonnen vrijdagmiddag met een eerste sessie om te kijken wat de honden konden en hoe ze reageerden op schot. Pontus liet zien dat hij prima kan markeren maar nog niet kan omgaan met een verleiding terwijl hij nog op weg is naar zijn apport. Op het schot reageerde hij gelukkig goed ondanks dat het een geluid was dat hij nog niet kende, een echt geweerschot klinkt toch heel anders dan een alarmpistooltje of een dummylauncher.

Het omgaan met de wijdsheid en de lekkere geurtjes van Ameland vond hij wel wat moeilijker. Hij moest samen met een andere Labrador een valleitje doorzoeken op wild, de andere Labrador wilde niet bij zijn baas weg om te werken maar Pontus sjeesde weg en had in een paar slagen het hele stuk leeg geveegd, zonder kans op een schot, dus dat was ook niet de bedoeling. Daar ergens tussenin was ideaal geweest.

Toen Pontus zijn benen wat had kunnen strekken en wat uitgeraasd was op het strand ging het beter en bij de volgende beurt revierde hij heel mooi voor me uit zijn neus achterna, dook af en toe onder een graspol waar vast wat had gezeten maar nu niet meer. Helaas zaten alle konijntjes zeer goed verstopt met het koude weer dus er werd niks geschoten.

De volgende ochtend gingen we lekker even met z'n tweeën naar het strand voor wat ochtend gymnastiek. Pontus sjeesde heerlijk over het strand maar hield dondersgoed in de gaten waar ik liep want als hij te ver ging en ik draaide de andere kant op dan kwam hij meteen aangesjeesd. Na een paar wendingen bleef hij dichterbij en konden we even wat huiswerk oefeningetjes doen met de zitfluit.

Zijn ontbijt moest hij verdienen en dat was wel even wennen voor Pontus die overduidelijk een bak voer verwachtte toen we weer op de boerderij aankwamen. In plaats daarvan mocht hij nog even wachten in zijn bench tot wij klaar waren om te vertrekken voor het dagprogramma.

Het eerste deel van de dag deden we wat oefeningen met dummies op het strand die Pontus allemaal prima uitvoerde. Hij kon los naast me zitten en de andere honden zien werken als hij niet aan de beurt was, één keertje is hij ingesprongen maar kwam wel weer terug toen hij geen resultaat had.

Na de lunch gingen we weer jagen voor het echie en moesten de honden, twee per keer, een stukje terrein voor de voet uitjagen. Heel leuk om de verschillen in werkwijze te zien tussen de staande honden, de spanielen en de retrievers hoewel Pontus qua werk toch meer richting staande hond presteerde dan als retriever. Mooi om te zien hoe ze wind gaan halen en hun zoektechniek al doende verfijnen. Pontus begreep het spelletje inmiddels en deed zijn stinkende best, ook om in contact te blijven en hij liet zich goed sturen. Knap kereltje!  Er ging helaas weinig wild op en wat er op ging mocht niet geschoten worden of was buiten bereik van de geweren. 

Als hij niet aan de beurt was konden we zijn volgtechnieken en stabiliteit oefenen en ook dat werd steeds beter, netjes volgen terwijl het heel spannend om je heen is, is niet gemakkelijk en je neus van de grond houden terwijl er zoveel te ruiken is ook niet, maar het ging steeds beter en uiteindelijk vielen ook daar wat kwartjes en deed hij ook aan de lijn erg zijn best.

Met de andere honden kon Pontus eigenlijk best goed, buiten zeker en ook binnen geen noemenswaardige incidenten hoewel we 'de mannen' binnen niet teveel ruimte moesten geven tot vrije interactie. Pontus moest dus of bij me liggen of zat op onze kamer in zijn bench maar hij had zijn rust ook wel nodig.

Zondag was alweer de laatste dag dus ook toen zijn we de dag begonnen met een vroege vogel wandeling op het strand. Een ander stukje deze keer, interessanter voor Pontus want hij had moeite om bij me te blijven. De eerst paar keer kwam hij netjes terug als ik hem binnen floot omdat hij tever ging maar daarna kreeg hij iets in zijn neus en weg was hij, heel ver weg. Ik was al weer op de strandopgang toen ik in de verte een klein zwart stipje naar me toe zag rennen. Met Klaas had ik besproken om eens te proberen om hem bij terugkomst 'op zijn flikker te geven' en meteen daarna te schakelen naar positief als hij in de buurt bleef dus dat ging ik doen. Ik bereidde me dus voor om hem een lesje te leren en toen ik hem vlak achter me hoorde lopen draaide ik me om met de bedoeling om tegen hem tekeer te gaan..... staat die lulhannes daar met een konijn in zijn bek die hij me komt aanbieden. Plan mislukt dus ik kon niet anders dan het konijn in ontvangst nemen en zeggen dat hij braaf is (met de stoom uit mijn oren) :-))) Het konijn was nog niet heel lang dood maar wel koud dus eerlijk gevonden en niet gestroopt.

De rest van de dag was koud... zeer koud met ijzel. Ook voor de honden was het koud en Pontus heeft niet zo'n mooie dikke Labrador jas als dat hij eigenlijk zou moeten hebben. Tussen de oefeningen door mochten ze dus flink lopen om warm te blijven. Geen geweren vandaag maar wel veel leuke oefeningen met dummies die Pontus wederom goed uitwerkte. Hij liet zien goed gebruik te kunnen maken van de wind met een prima neus, hij laat zich een kant op sturen (hij was de enige) en werkt een oefening beheerst maar snel uit. Hij gaat ver voor een retriever maar bleef wel samenwerken deze keer en kwam steeds netjes terug. 

Ik had een jasje van Ramses voor hem meegenomen en die aan gedaan tijdens de lunchpauze zodat hij niet te koud zou worden. Hij had nog nooit eerder een jas aan gehad maar hij vond het wel wat en bleef relaxed staan zonder te bibberen van de kou.

Op de terugweg naar de auto zag ik een mooie samenwerking ontstaan met een Duitse Staande teefje, die waren duidelijk samen aan het jagen en op een gegeven moment schoten ze samen een duin over en kwamen terug met een konijn. Ik dacht dat ze die samen gevangen hadden maar later bleek dit konijn hoewel vers toch al koud te zijn. Gelukkig maar. 

Al met al een koud maar geweldig leuk weekend. Mooi om eens zo intensief met alleen mijn floepertje aan de slag te zijn en hem in zijn werken wat beter te leren kennen (en hij mij). Het is een geweldig leuk hondje waar nog veel in zit als ik dat in goede banen weet te leiden dus daar ga ik mijn best voor doen.

Bedankt Klaas en Pontussie voor een heerlijk weekend!!!

Elk nadeel hep z'n voordeel...

Nadat we al een aantal keren op en neer waren gereisd tussen Hoogvliet en Winschoten ging de situatie in Winschoten dusdanig achteruit dat op en neer reizen niet echt meer een optie was. Floepertje mee en naar Winschoten om 'mantelzorger' te worden en samen met mijn moeder en zussen iets voor mijn vader te kunnen betekenen in de laatste fase van zijn leven.

Voor Pontus betekende dit dat hij zich moest aanpassen aan een andere omgeving, een andere roedel en een andere structuur. Iets wat hem bijzonder goed afging.

Die nieuwe situatie had voor- en nadelen voor Pontus: De dagen beginnen met een flinke wandeling door het grote park van Winschoten waar hij samen met Thorgal lekker los kan lopen en een beetje kan zwemmen. Thorgal is een stabiele, sociale en vriendelijke reu van 8 jaar en onder zijn hoede heeft Pontus kennis gemaakt met een aantal andere Winschoter honden. De Groninger honden zijn, net als de Groningers zelf, niet zo gemakkelijk van de kook te krijgen en dat is wel fijn voor een wat onwennige Pontus die een heel ander slag honden gewend is. Als het dan toch een beetje spannend werd was daar altijd nog 'Scheidsrechter en Vredesstichter Thorgal' om de situatie een beetje bij te sturen waar nodig. Heel leerzaam allemaal voor vriendje Pontus om te ervaren dat Thorgal heel anders in het leven staat dan de wat autistische Ramses. Pontus heeft er een aantal vrienden bij gekregen maar heeft ook geleerd dat hij niet automatisch mag meedoen met het spel tussen Thorgal en zijn maatje Paco (prachtige Hollandse Herder) maar dat hij zich dan gewoon gedeisd en op gepaste afstand moet houden, lastig maar leerzaam en Pontus is gelukkig een snelle leerling.

De verdere dag brengen ze door in de woonkeuken waar redelijk veel aanloop is van iedereen die niet in de woonkamer moet of mag zijn onderbroken door een kleine P&P ronde rond de middag. Aan het einde van de middag is er dan weer een langere wandeling voor de avondmaaltijd. Het streven is een gezonde balans tussen voldoende beweging en aandacht voor de heren en tijd om te ondersteunen bij het zorgen.

Pontus moet zich vooral aanpassen en gedragen en bevindt zich tussen mensen die hem onmiddellijk corrigeren bij ongewenst gedrag, hij krijgt dus van verschillende mensen op zijn tijd een correctie als hij te druk is, vervelend doet, met zijn snuit op aanrecht of eettafel zit of een kat aan het lastig vallen is. Ideaal voor vriendje Pontus en hij vaart er wel bij. Ik zie hier dus ook een heel andere kant van hem dan thuis en deze kant bevalt me heel goed, dit moeten we vooral zien te behouden als we straks weer in Hoogvliet zijn.

Het favoriete onderdeel van Pontus zelf is dat hij 's nachts bij mij in de slaapkamer, bij mij in bed zelfs, slaapt en dan zo dicht mogelijk tegen me aangedrukt alsof hij het 'contactliggen' zelf heeft uitgevonden. Daar gaan we thuis absoluut niet aan beginnen met drie van die zwarte mormels maar ik moet toegeven: het bevordert en verstevigt onze band zeer zeker op een prettige manier.

Ik zie hier dus een klein vriendje die met behoorlijke stappen redelijk stabiel aan het worden is in zijn gedrag, weet hoe hij zich moet gedragen en een sociale houding laat zien met andere honden.

Heel bijzonder eigenlijk dat een verdrietige periode waarin je toe leeft naar het sterven van een geliefd persoon ook nog iets moois oplevert op een ander vlak.

Vriendje in goede en slechte tijden

Het leven loopt zoals het loopt en dat betekent dat het doel wat ik voor Pontus had gesteld voor 2013, namelijk het behalen van een clubdiploma C, ineens niet meer zo belangrijk was en dus onmiddellijk opzij geschoven werd toen bleek dat het leven van mijn vader binnen afzienbare tijd zou gaan eindigen.
Hij heeft al drie jaar kanker, dat is lange tijd redelijk stabiel gebleven met bepaalde medicatie, wij wisten dat dit slechts tijdelijk zou zijn maar waren blij met deze 'uitstel van executie' zolang als hij duurde. Nu is hij in de laatste fase van zijn leven beland en dat betekent voor ons dat we naast ons werk zo vaak mogelijk naar 'huis' gaan om hem en mijn moeder te zien en te ondersteunen en deel uit te maken van dit proces.
Ook voor de honden heeft dit natuurlijk gevolgen want er is gewoon minder tijd en aandacht voor ze, minder tijd om uitgebreid te trainen, minder focus van mijn kant, minder tijd voor lange wandelingen dus ze komen af en toe best iets tekort. We doen dapper ons best om 'de schade' te beperken en ook de buren springen regelmatig in door ze uit te laten als dat nodig is maar ze merken wel dat het nu even anders is dan anders.
Bijzonder is het wel om te merken hoe ook de honden omgaan met deze situatie.
Wat nieuw is voor de honden is dat ze allemaal om en om al een paar keer een dag zijn mee geweest met het openbaar vervoer van Hoogvliet naar Winschoten. Een wereldreis van ongeveer 4 uur vol met prikkels en situaties waar ze niet echt aan gewend waren. Pandora is de enige die we in haar socialisatieperiode hebben meegesleept in het openbaar vervoer. Met Pontus hebben we dit nooit gedaan omdat hij als pup heel snel overprikkeld was zodat het ten eerste niet te doen zou zijn om met deze spartelpup in het OV te gaan zitten en ten tweede voor hem rust en regelmaat ook veel belangrijker waren dan hem bloot te stellen aan meer prikkels dan hij kon verwerken. Ik was er inmiddels, door een ervaring met Ramses, ook van overtuigd dat als de vertrouwensband met je hond maar goed genoeg is, je hem overal mee naartoe kan nemen ook pas op latere leeftijd.
Dit bleek ook nu weer. Pontus was ongeveer 2 jaar oud toen hij voor het eerst met mij mee ging in de metro, de trein en op de terugreis ook nog een stukje touringcar. Hij ging gewoon mee, was binnen twee haltes gewend aan de bewegingen van de metro, hobbelde keurig mee de trein in (met alle lastige op en afstapjes) en was geen moment bang of onder de indruk. Ik moest hem natuurlijk wel even duidelijk maken wat er van hem werd verwacht, waar hij mocht liggen/zitten en dat hij zich niet met al die mensen hoefde te bemoeien. Dat laatste was het lastigst want hoe leer je dat aan je hond als de mensen het niet kunnen laten om zich wel met hem te bemoeien. Hij heeft natuurlijk een heerlijk ondeugende, olijke kop en veel mensen vinden hem leuk. En ja, hij vindt zichzelf ook vreselijk leuk dus hij entertaint wel.
Mijn taak om te zorgen dat hij wel voldoende gelegenheid kreeg om te plassen en zijn benen te strekken want 4 uur OV is lang maar van het station in Winschoten is het dan weer een lekker stukje lopen naar het huis van mijn ouders.

Bijzonder ook om te merken hoe verschillend de honden omgaan met de verdrietige momenten. Ze voelen allemaal feilloos aan hoe je stemming is maar reageren er anders op. Pandora komt naast je liggen met haar koppie op schoot, Ramses zit naast je als een rots in de branding en legt zijn grote kop in mijn hals/op mijn schouder en Pontus hangt de clown uit of gaat dwars over je schoot liggen.

In de trainingen doen we weer even een paar stappen terug. We trainen wel als de gelegenheid er is maar hij luistert minder goed doordat ik niet zen en kordaat genoeg ben en hij teveel energie heeft. Pontus is van goede wil en laat nog steeds hele mooie dingen zien want talent heeft hij genoeg en zijn snelheid is echt bizar. Wat kan die hond rennen en supersnel werken, niet normaal!
Dus de lange lijn zit er weer even aan om hem een beetje in toom te houden als hij teveel eigen initiatief heeft en denkt dat hij het veel efficiënter kan oplossen dan ik. Geeft allemaal niet, we genieten van het moment en dit komt allemaal wel weer als deze periode achter de rug is.

Mooi om eens mee te maken hoe flexibel honden zijn in het zich aanpassen aan veranderende situaties, hoe ze dat met elkaar en ook op hun eigen manier doen. En ik ben blij dat ik ze heb in deze periode, ondanks dat het wel eens lastig is om te organiseren dat ook zij de zorg krijgen die ze nodig hebben, ze geven me ook zoveel troost en reden om te lachen en te genieten. Het zwarte trio is onbetaalbaar!

Groots en meeslepend leven door Brad Pontus Pitt

Volgens mij heb ik het al eens eerder gezegd, het levensmotto van Pontus is: Groots en meeslepend leven. Als Pontus een mensje zou zijn zou ik hem beslist aanraden om de theateropleiding te gaan doen om zijn technieken te verfijnen, hij houdt van drama maken en hij is er goed in.
Hij was al een drama als pup. Enorm vocaal aanwezig en als hij eenmaal aan de gang was... niet meer te stoppen. Om hem te stoppen moesten we hem in zijn bench doen waar hij dan moord en brand zat te gillen en probeerde de spijltjes door te knagen... en zo viel hij dan in slaap, met zijn tandjes nog om de spijltjes. Als we te laat waren was hij 'over de top' en helemaal nauwelijks te kalmeren, dan moest er een laken over de bench om nog meer prikkels uit te sluiten en zat ik naast de bench om toch bij hem te zijn.
Pontus kan heel braaf zijn, dan kijkt hij heel gehoorzaam, doet precies wat hij denkt dat moet... echt een engeltje.
Hij kan ook nep-braaf zijn. Dan gaat hij zogenaamd onderdanig op zijn rug liggen onder de neus van Ramses maar friemelt intussen net zo lang tot hij voor elkaar heeft wat hij eigenlijk van plan was voor hij op zijn kop kreeg van Ramses. Ramses trapt er niet in en gaat net zo lang door tot Pontus het meent maar als Pontus eerder zijn doel bereikt heeft dan sprint friemelsmurf triomfantelijk weg.
Pontus kan ook heel stout zijn en ook dan is dat volkomen duidelijk met zijn klierige houding en ondeugende kop, het liefst maakt hij daar ook een hoop kabaal bij. Een specifiek 'Whoeoeoe-geluidje' waarbij bij meteen zoiets hebben van "Ojee, daar gaan we het krijgen" en ondeugende blafjes.
Als Pontus ziek is ligt hij, als een echte vent, op de bank met zijn kop naar beneden te kijken alsof het leven veel te zwaar voor hem is. Een hoopje ellende is het dan. Je zou hem bijna een spuitje geven om hem uit zijn lijden te verlossen ware het niet dat hij dan misschien gewoon een buikgriepje heeft.
Hij beweegt niet, we horen hem niet en we missen zijn aanwezigheid want zo is het dan ook wel weer: als hij niet zo druk en aanwezig is als anders... dan is dat wel even lekker rustig maar na een paar uurtjes rust dan ga je hem toch missen met al zijn gekkigheid.
Pontus heeft al een paar blessures gehad. Zijn ooglid is gehecht maar daar had hij dan weer niet zoveel last van behalve dat hij een lampenkap op moest omdat hij anders aan de hechtingen zat te wrijven. Met die lampenkap ramde hij overal doorheen waar hij zich anders ook langs zou friemelen dus die hing na een paar dagen met duck-tape in elkaar omdat hij ernstig gebutst, gedeukt en gebarsten was. Daarna een paar keer een wondje aan zijn poot waardoor hij liep te hinkelen maar ook nadat het al lang genezen was, zijn pootje optrok en een zielige kop trok als de buuv zei "Wat hebbie dan?" Brad Pontus Pitt
Nog niet zo lang geleden had Pontus een gescheurde nagel. Dat doet wel zeer maar Pontus maakte er al een drama van als je naar zijn poot keek, en dan zat je er nog niet eens aan. We waren bij de dierenarts omdat we niet goed wisten wat we konden doen omdat alles muurvast zat maar hij er ook veel last van had. Pontus hinkte op drie poten en begon meteen te piepen en te janken toen ze zijn poot pakte. Wij zeiden al dat onze drama King zich enorm kon aanstellen maar de dierenarts verdedigde hem nog door te zeggen dat het ook wel heel pijnlijk kon zijn. Tot ze na een paar minuten ook in de gaten kreeg dat hij niet alleen jankte als ze aan de bewuste teen zat maar ook als ze niks deed, toen zei ze "Het is toch wel een beetje een aansteller!" Inderdaad, wij kennen hem al iets langer dan vandaag.
Afgelopen dagen had hij een Cold Water Tail. Inderdaad een pijnlijk iets maar Ramses heeft het ook wel eens en die gaat er heel anders mee om dan Pontus.
Ramses gaat liggen, is wat rustiger, komt wat minder snel uit zijn mand, bijt een keertje aan zijn staart aanzet en dan zie je bij het buiten lopen dat zijn staartje niet dezelfde metronoom beweging maakt als anders maar tegen zijn achterwerk geklemd zit.
Pontus daarentegen komt op een gegeven moment overeind gaat een enorm drama maken door rond te lopen, gek te doen, rondjes te draaien achter zijn staart aan en daarbij enorm kabaal te maken door klagerig te piepen, te blaffen en te janken. Het is volkomen duidelijk: Er is iets mis met zijn staart! Ook wel handig, dan kan er al meteen een pijnstiller in zodat het voor hem sneller beter is.

Als Ramses tijdens het trainen door de brandnetels gaat likt hij nadien wat aan zijn poten en trappelt af en toe in zijn slaap. Als Pontus door de brandnetels is geweest gaat hij daarna luid joelend met zijn neus over heel het kleed, veegt zijn voeten, ligt te kronkelen en te rollen en dat met zoveel mogelijk lawaai om zijn ongenoegen te uiten. De eerste keer schrokken we daar van, nu zijn we het gewend.

Het is gewoon een gekkerd, hij doet alles met volle overtuiging en helemaal.
Hij is in alles heel gevoelig. Voor pijn, voor zich ellendig voelen, voor plezier maar ook voor onze stemmingen.
Ik heb de naam om heel 'Zen' te zijn tijdens de trainingen, voor Pontus is het soms nog niet Zen genoeg. Als ik maar de minste irritatie voel over wat hij doet, dan komt hij niet maar blijft een paar meter uit mijn buurt tot ik het echt heb losgelaten. Net doen alsof ik heel kalm ben werkt niet bij Pontus, hij heeft me feilloos door. Lastig maar voor mij een goede spiegel en heel leerzaam.

Bijna tijd voor een C-tje

Het is natuurlijk grappig dat Pontus het leuk doet op een show en ook in alle cursussen die we samen hebben gedaan deed hij het zeer verdienstelijk maar dat is niet waarvoor ikmijn 'Kleine Vriendje' heb gekocht. Met Pontus zou ik jachttrainingen doen en jachtproeven lopen.
Pontus was vorig jaar rond deze tijd helemaal nog niet zo geïnteresseerd in het apporteren en luisteren deed hij ook nog niet zo goed. Maar inmiddels wordt hij over een dikke maand al weer twee jaar... tjonge wat is die tijd gevlogen!... en is er in het afgelopen jaar veel veranderd.
Ineens ging er een knopje om, zo rond de tijd dat we voor het eerst afreisden naar De Roedel om wat meer inzicht te krijgen in de beweegredenen van mijn Kleine Vriendje en dat zal geen toeval zijn. Hij bleek toch meer bereid tot samenwerken dan ik dacht, zeker toen hij ook het idee kreeg dat ik hem wat beter begreep. Een slim rakkertje is het altijd geweest en dat heeft hij ook wel steeds laten zien.
Inmiddels is het een leuk werkertje aan het worden met een prima neus, prima werklust, een lekker tempo en de lange lijn is ook niet meer nodig want hij komt wel weer terug.
Inmiddels wil hij zo graag apporteren dat hij wel eens inspringt maar dat is beter dan dat hij er geen zin in heeft, dit leer ik hem wel weer af. Blijven liggen uit zicht kan hij inmiddels ook. Hij kan een apportje doen en hij kan prachtig volgen mits hij niet te afgeleid is door lekkere geurtjes want die neus van hem.... maar het negeren van lekkere geurtjes gaat steeds beter
Laatst was er een leuke hond die Pontus wel heel leuk vond maar op het moment dat er geapporteerd moest worden was dat wel belangrijker voor hem dan die leuke hond. En toen hij na afloop even los mocht spelen en socializen met de anderen verwachtte ik half en half dat hij die hond zou gaan stalken  maar dat deed hij dus helemaal niet. Hij rende een rondje langs alle honden om even te groeten en daarna kwam hij terug bij mij omdat hij graag met mij een beetje wilde spelen met een dummy en het water, wat ik uiteraard gedaan heb want hé, dat is natuurlijk wat ik graag wil zien bij hem. Andere honden zijn leuk maar plezier maak ik met mijn vrouwtje.
Mijn kleine kanjer doet het helemaal niet onverdienstelijk en laat steeds vaker zien dat hij veel in zijn mars heeft. Hij kan heel mooi werk laten zien in het zoeken, in het markeren, in het doorzetten, het omgaan met schoten en het begin van dirigeren is er ook want hij wil wel samenwerken. Dat betekent niet dat hij alles al perfect doet want hij is overduidelijk nog een jonge blaag die nog niet helemaal stabiel is in zijn koppie. Soms denkt hij dat hij het zelf beter weet of heeft hij de wind in zijn kop en gaat lopen sjezen maar die momenten worden steeds minder en de mooie momenten met prachtig werk steeds meer.

Hij kan over water, hij kan vreselijk goed zoeken hoewel zijn zoekpatronen nog wel wat ervaring behoeven. Hij zit op de trainingen tegen het B-niveau aan en doet het in die groep heel goed.
En dus heb ik hem ingeschreven voor twee Clubdiplomadagen om eens te kijken of hij ook onder druk van een wedstrijdsituatie zijn kop erbij kan houden en een C-tje kan halen zodat we workingtestjes kunnen gaan doen. Hij kan het, hij zou het moeten kunnen maar ja, zoals het een jonge blaag betaamd, soms doet ie het heel goed en soms niet goed genoeg dus het wordt wel spannend.

Mijn showpikkie

Gisteren waren wij op de Clubmatch van de KVVP om Pontus te showen.

Het was een echte clubmatch met echte keurmeesters en allerlei rassen en vooral veel gezelligheid.
Er waren niet veel Labradors ingeschreven dus weinig concurrentie voor Pontus.
De keurmeesters namen hun tijd om goed te kijken en een keurverslag te dicteren waar de schrijvers lamme vingers van kregen maar voor ons als deelnemers was het leuk dat de hond eens uitgebreid bekeken en beoordeeld werd. We waren als één van de laatsten aan de beurt om aan te treden.
Pontus weet wat hij moet doen in de ring, hij loopt keurig en attent mee, blijft steeds beter staan, springt niet tegen de keurmeester op maar kijkt haar aan met een guitig bekkie en een kwispeltje. Hij was even afgeleid door de lekkere geurtjes op de plaats waar hij moest staan, want ja, er zijn nu eenmaal ook 'lekkeruh wijvuh' op zo'n show maar daarna wilde hij wel meewerken en liet zich bekijken en betasten.

We kregen een zeer net keurrapport, eentje om trots op te zijn:
Reu van bijna 2 jaar die goed aan de maat is. Goed gevormd hoofd met prima stop, mooi donker goed geplaatst oog met expressie. Goed aangezet en gedragen oor. Goed geplaatste schouders, opperarm ligt wat rechtop. Goed lichaam maar zag graag iets meer ribwelving en borstdiepte. Goed aangezette en gedragen otterstaart. Prima vacht. Uitmuntende bespiering. Gaat vlot maar nog wat los in de ellebogen. Uitmuntend karakter. Beste reu. BOB

Beste reu en BOB was wel bij gebrek aan concurrentie maar toch... het staat leuk!!! En we mochten door naar de ere ring, ook leuk om een keertje te staan met mijn prachtige ventje :-) Dat we in rasgroep 8 uiteindelijk zesde werden van de zes mag de pret niet drukken want de andere honden zijn nu eenmaal meer gefokt op show dan mijn volbloed Fieldtrial Labrador.

Showen is niet zozeer maar ding maar als ik er ben heb ik wel een leuke dag met mijn ventje en dat geldt ook voor hem, hij is gefokt om te werken maar heeft ook geleerd om te showen en heeft daar ook best plezier in op zo'n dag en dat straalt hij ook uit. Dat hij gisteren de hele dag naar Ralf heeft staan loeren of hij echt niet met dummy's ging gooien vind ik alleen maar grappig en zeer tekenend voor waar zijn passie werkelijk ligt. Maar, een paar shows lopen om op uiterlijk gekeurd te worden hoort er ook bij en dat hoeft niet onvoorbereid te gebeuren want een werkhond kan ook leren wat er van hem verwacht wordt in een showring, liever wel zelfs want ik vind niks zo tenen krommend als een werkhond die op een zekere dag meegesleurd wordt naar een show om daar met het staartje tegen de buik een rondje door de ring te kruipen in de hoop een noodzakelijke ZG binnen te slepen. Dat is heel simpel op te lossen met een paar ringtrainingen en een beetje oefenen. Op één of andere manier is het een soort van stoer onder voorjagers als je voor een show geen ringtraining volgt en je hond waardeloos staat en showt maar een onwennige voorjager en een dood ongelukkige hond in de ring vind ik niks stoers aan. Zoals mijn zusje laatst al eens aanhaalde: Je gaat toch ook niet ongetraind en onvoorbereid deelnemen aan een jachtproef?

Eigenlijk vind ik mijn Pontussie dan een stuk stoerder! Hij wint geen prijzen (behalve bij gebrek aan concurrentie, haha) omdat zijn type Labrador nu eenmaal geen prijzen wint op een show maar daar heeft hij helemaal geen weet van en hij showt de sterren van de hemel omdat het best naar zijn zin heeft zo samen met mij en veel lekkere stukjes worst, dol op aandacht is hij altijd al geweest.
Het leuke is dat hij heel veel positieve reacties krijgt omdat hij natuurlijk enorm opvalt met zijn atletische verschijning maar daardoor ook zijn type 'in the picture' loopt. Mensen die wat minder thuis zijn in het door de keurmeesters gewenste type Labrador vinden Pontus vaak een erg mooie hond en vinden in ieder geval dat hij prachtig beweegt en zich leuk presenteert.
We mopperen vaak dat alleen de Labradors van het zwaardere type winnen op de show en dat is natuurlijk ook zo maar (ook om die reden) er komen ook geen 'werklijn types' om te laten zien dat er meer smaken zijn om uit te kiezen. Misschien moesten we met al die werkhonden gewoon massaal een show lopen.... Tot die tijd zal Pontus zijn type wel vertegenwoordigen.
Voor hem is het namelijk ook een prima gelegenheid om te wennen aan een situatie met veel drukte en veel honden maar nog even zonder de druk van schoten en apportjes.

Foto gemaakt door Esther Breur

Knap jochie :-)

Het is gewoon een knappertje aan het worden dat kleine vriendje van mij. Het is weer zo leuk om die ontwikkeling te zien van pup naar puber (dat was een heftige periode) en nu van puber naar volwassen jongeman.
Het is een prachtige reu aan het worden! Al zeg ik het zelf want het is ook wel een beetje apenliefde natuurlijk. Maar dan nog, hij is prachtig atletisch gebouwd, echt mooi gespierd, die kop van hem wordt steeds meer 'vent' in plaats van 'jongetje'. Als hij niet die achterlijke gekke bekken aan het trekken is dan heeft hij best een heel mooi hoofd met een mooie zachte uitdrukking.
Ook zijn gedrag begint wat volwassener te worden. Tuurlijk, het blijft een 'poepie ouwehoerie' en hij is dol op spelen, klieren en stoeien maar hij begint ook al wat serieuzer te worden. Hij focust wat beter, luistert beter, is taakgerichter en ook in huis kan hij nu meestal gewoon los. De bench staat er nog, meestal ligt Pandora erin want die vindt het wel een fijn plekje, want soms zijn er nog momenten dat hij te opgewonden is en niet meer tot rust te manen zodat hij even moet gaan afkoelen in zijn bench. Maar die momenten worden langzaamaan minder en minder. Heethoofd wordt 'coole dude'.

Aan het eind van onze vakantie zijn we naar de NLV clubmatch in Bennekom geweest waar hij zijn tweede show had. Het was natuurlijk gewoon een super gezellige dag met Team Heeresteyn, de fanclub van Pontus (Jutta, Riwka en Erica), Sabine met 'O wat ben ik toch leuk' Pommetje en nog een aantal andere gezellige mensen.
We waren al vroeg aan de beurt met een zeer prettige keurmeester die heel rustig en vriendelijk met de honden omging (dat was de eerste show nogal anders), ook voor Pontus de tijd nam om hem te bekijken en ze gaf hem waarempel een ZG met een mooi keurverslag.
Good masculine head, gentle expression. Good earset, level topline. Well muscled hindquarters, would prefer a little more bone and a little more weight over loin. In good coat, moved well. Very Good.
Hier waren we natuurlijk helemaal blij mee!

We zijn langs de meet & weeg kraam geweest waar hij 62,5 cm hoog bleek te zijn en 31,7 kg zwaar. Ze vonden hem daar prima op gewicht en prachtig in conditie dus we kregen een compliment. Ze waren niet helemaal objectief want die mevrouw traint bij de fokker van Pontus en had een licht vermoeden wat zijn afstamming was.

Aan het einde van de dag nog langs de oogarts. Dat was geen feestje. Als eerste liepen we er naartoe, ik met Pontus kort aan de lijn en er liepen mensen langs die , zonder dat ik hier meteen erg in had, hun reu de ruimte gaven om om Pontus heen te draaien zodat de lijnen in elkaar zaten. Niet grappig dus, gelukkig kwam er iemand snel helpen om de lijn los te maken terwijl de honden net niet bij elkaar konden. Pfffffffff wat een stress voor niks! En dan die reacties meteen alsof die honden erggg agressief waren terwijl ze alleen helemaal paniekerig waren dat ze vast zaten want zodra de lijn los was, was het ook afgelopen.
Even diep ademhalen en tot rust komen en daarna een oogdruppeltje halen en een nummertje want dat spul moest 20 minuten inwerken. Daarna de tent in bij de oogarts, jeemig wat een sjacherijn was dat!
Pontus vond het allemaal wat onwennig en onprettig dus die stribbelde wat tegen maar daar had hij echt helemaal geen geduld mee. Gelukkig waren zijn ogen wel gewoon goed en ook daar zijn we zeer blij mee!

De dag ervoor hadden we jachttraining waarin Pontus liet zien dat hij een stuk stabieler aan het worden is want ineens vielen er wat kwartjes op hun plaats en deed hij een paar oefeningen die tot dan toe nog onmogelijk waren.
Hij bleef liggen op afstand en ook uit zicht, 2 of 3 minuten (voor mijn gevoel een half uur) en dat was tot voor kort echt ondenkbaar want dan sprong hij overeind als ik een stap te ver weg ging en kwam achter me aan.
Hij ging blind over water terwijl er daarvoor nog geen hond over was geweest dus hij heeft niet kunnen afkijken... gewoon gaan! Gelukkig had hij snel succes en kwam terug met een dummie. Inmiddels heeft hij het al een paar keer gedaan en zie ik zijn zelfvertouwen toenemen doordat hij blijft doorzetten als hij het niet meteen vindt.
Ook het markeren ging ineens goed. Tot dan toe keek hij wel waar het apport viel maar kon dan rustig een heel andere kant op rennen of naar Ralf rennen om dat uiteindelijk te laten zien dat hij wel heel goed kon onthouden waar het was gevallen want dan ging hij het nog even ophalen, wel heel knap maar niet de bedoeling. Ineens was het: kijken, blijven kijken en er recht op af rennen. En ook meteen met dummie terugkomen, dat is ook wel fijn.

We zijn nu weer even wat basis oefeningen aan het inhameren want het volgwerk kan echt veel beter en los/vast 'oppakken wanneer ik het zeg' is ook wel een handige oefening om te kunnen. Gelukkig oefent Pontus graag, hij vindt dat echt leuk.

Na de training mocht hij nog even los om te zwemmen en te rennen en ook daar merk ik dat hij veel meer in contact blijft en terug komt zodat ik steeds meer vertrouwen in hem krijg en dat maakt onze relatie veel prettiger.

Dus... ja... het was al een lekker ventje maar het is echt wel een kanjertje aan het worden :-)