Naast jacht- en apporteerhond is Pontussie ook nog gewoon mijn hond en dat betekent dat hij regelmatig mee moet. Op reisjes naar de Ardennen of de eilanden, mee naar familie, mee naar een terras of restaurant en vooral ook mee naar mijn werk.
Vanaf het begin zit hij dus regelmatig in de auto en net als Ramses nam hij het gedrag over van de al aanwezige hond(en). Bij alle drie is autorijden dus synoniem aan 'maffen vanaf dat we rijden tot het moment dat de deur weer open gaat'. De eerste keer dat Pontus bij de andere twee in de grote bench zat probeerde hij nog wat te gaan keten maar werd al snel tot de orde geroepen "Hela, kleintje, in de auto slapen wij!", dat dit maar meteen duidelijk was en sindsdien rijden wij rond met drie slapende honden.
Ze moeten ook regelmatig een tijdje in de auto doorbrengen, in een autokennel (op slot) met de achter- en zijdeuren op de ventilatie stand zodat ze veilig en redelijk koel kunnen relaxen. Prima vinden ze dat, alleen Mr. Pontus protesteert nog wel eens als hij tijdens de jachttraining van Ramses in de auto moet zitten en trainingsgeluiden hoort. Maar ook hij gaat na verloop van tijd gewoon rustig liggen.
Werk is de grootste uitdaging want mijn werk is in een woonvorm voor LVB (licht verstandelijk beperkt) jongeren met een scala aan gedragsmoeilijkheden. Onregelmatig en vaak hectisch werk maar zeer leuk.
Pontus is vanaf jong mee geweest en zat dan in zijn benchje onder het bureau in het kantoortje en heeft zo kunnen wennen aan 'puber hectiek'. Pubers maken heel veel herrie, zeker als het er 10 zijn! Luide muziek, harde stemmen, schreeuwen, gek doen, dicht slaande deuren, rond vliegende voorwerpen... het hoort er allemaal bij.
Gisteren had hij de vuurproef en liet hij zien hoe stabiel dit jonge mannetje eigenlijk al is en hoeveel vertrouwen hij heeft.
Er was een behoorlijk heftig conflict op de pubergoep met bijbehorend geschreeuw, gescheld en intimiderend gedrag (gelukkig geen echte fysieke agressie) maar Pontus bleef cool en was niet onder de indruk. Hij keek eens naar mij wat ik er van vond en ik vond het nog lang geen tijd om te panikeren dus Pontus plofte midden in het conflict op de grond en ging relaxed liggen tot zijn aanwezigheid weer gewenst was. Hij zorgde zelfs voor afleiding in het conflict door zich uit te rekken, op zijn rug te gaan liggen en te gaan liggen snurken. Trots was ik op dit ventje dat hij in die situatie zo relaxed bleef!
Geliefd is hij ook, zijn ze trouwens alle drie. Veel jongeren hebben thuis huisdieren die ze achter moesten laten en missen omdat ze ze niet vaak meer zien of helemaal nooit meer zien. Een dier is veilig om te aaien, te knuffelen, tegen te praten, het leidt ze af van hun problemen en zorgt voor wat plezier en ontspanning. Er zijn dus jongeren die heel goed moeten nadenken omdat ze anders helemaal vergeten te groeten maar, zodra ze mijn hoofd zien, vragen of ik een hond bij me heb en welke dat dan is.
Hele goede gesprekken vinden plaats als ik samen met een jongere 'even de hond uit moet laten', veel minder confronterend dan praten aan tafel of in het kantoor.
Pontus gaat een hele goede therapie hond worden, dat weet ik heel zeker!
zaterdag 23 juni 2012
maandag 18 juni 2012
Tijd voor 'grote jongens dingen'.
Pontus is ruim 8 maanden oud, hij plast met zijn poot omhoog (soms), hij kan los/vast, een dummy voorbrengen en netjes afgeven, volgen, blijven zitten als er dummies worden gegooid..... kortom: tijd om te beginnen met 'de dingen die de grote jongens doen'.
We gingen eerst nog even op vakantie maar daarna werd de afspraak voor een eerste jachttraining gemaakt.
Op een donderdag avond naar 'het weitje' bij de juf om het startpunt te peilen en te kijken hoe het nu verder moet want apporteren doet hij dus niet.
Eerst maar eens een stukje volgen. Dat leek heel netjes omdat zijn kop netjes naast mij was en zijn aandacht op mij gericht maar wat ik dus niet kon zien (omdat ik geen ogen in mijn gat heb) is dat zijn achterwerk naar buiten gericht was. We moesten een ander instrument gebruiken dan zijn eigen halfcheckie, het moest een dik jachtlijntje worden met een stop zodat hij hoog in zijn nek kan blijven zitten. Voor deze keer mochten we 'het heilige paarse lijntje' (brengt geluk bij de wedstrijden) van de juf gebruiken.
Na wat aanwijzingen ging het een stuk beter tot Pontussie besloot om toch nog even wat in verzet te komen. We hebben dit rustig afgewacht en daarna ging het weer goed.
Inmiddels hebben we thuis ook een ander lijntje aangeschaf en wat korte oefen sessies achter de rug want oefening baart kunst en Pontussie is een kunstenmaker.
Pontus heeft laten zien dat hij een dummy voor kan brengen en netjes afgeven, een dummy kan vasthouden en afgeven maar toen we gingen apporteren zag hij daar de lol niet zo van. Zoveel interessante geurtjes van konijntjes en een loopse teef waren interessanter dan de dummy waar hij nu wel achteraan mocht.
Dusss... de erin geramde steadyness moeten we nu weer even los gaan laten tot hij het leuk gaat vinden om de dummy te pakken. Pontus is té steady, haha.
Wat ik nu wel doe is dat ik hem vanuit stand of lopen laat vertrekken omdat ik vanuit zit wil dat hij pas gaat wanneer hij toestemming heeft. We hebben een voerdummy met brokjes en snoepjes die hij nu na twee dagen wel leuk vind om te gaan pakken en hij ontdekt nu ook dat het terugbrengen hem een snaai uit de voerdummy oplevert en dat vindt hij wel wat. Ik had (heb) ook een kleine dummy met een konijnenvelletje maar die vindt hij zo leuk dat hij hem pakt en ermee wegrent, gelukkig komt hij wel achter me aan als ik van hem wegloop maarrr... deze is zo leuk dat hij hem het liefst zelf zou houden dus die bewaren we nog even tot een later tijdstip.
Los/vast gaat goed en ik had zelf al bedacht dat het misschien handig zou zijn om de dummy steeds lager aan te bieden tot hij op de grond ligt om zo de overstap naar apporteren te kunnen maken. Dit was goed gedacht want de juf kwam met het zelfde idee.
Omdat Pontus zo geinteresseerd is in zijn omgeving moet hij ook zijn vrijheid inleveren tot hij de fun van het apporteren te pakken heeft. Hij liep veel los maar nu dus even niet meer.
Gisteren zijn we naar de clubmatch in Bennekom geweest waar we twee van zijn zusjes tegen kwamen, die scoorden beide een 'Belovend' in de puppyklasse teven. Het zijn mooie meisjes, ze lijken veel op elkaar en op Pontus. Ze hebben een iets fijner koppie omdat het teefjes zijn en Pontus is slungeliger omdat het een reutje is maar ze lijken allemaal op Holly. Ze vonden elkaar nog steeds heel lief.
We gingen eerst nog even op vakantie maar daarna werd de afspraak voor een eerste jachttraining gemaakt.
Op een donderdag avond naar 'het weitje' bij de juf om het startpunt te peilen en te kijken hoe het nu verder moet want apporteren doet hij dus niet.
Eerst maar eens een stukje volgen. Dat leek heel netjes omdat zijn kop netjes naast mij was en zijn aandacht op mij gericht maar wat ik dus niet kon zien (omdat ik geen ogen in mijn gat heb) is dat zijn achterwerk naar buiten gericht was. We moesten een ander instrument gebruiken dan zijn eigen halfcheckie, het moest een dik jachtlijntje worden met een stop zodat hij hoog in zijn nek kan blijven zitten. Voor deze keer mochten we 'het heilige paarse lijntje' (brengt geluk bij de wedstrijden) van de juf gebruiken.
Na wat aanwijzingen ging het een stuk beter tot Pontussie besloot om toch nog even wat in verzet te komen. We hebben dit rustig afgewacht en daarna ging het weer goed.
Inmiddels hebben we thuis ook een ander lijntje aangeschaf en wat korte oefen sessies achter de rug want oefening baart kunst en Pontussie is een kunstenmaker.
Pontus heeft laten zien dat hij een dummy voor kan brengen en netjes afgeven, een dummy kan vasthouden en afgeven maar toen we gingen apporteren zag hij daar de lol niet zo van. Zoveel interessante geurtjes van konijntjes en een loopse teef waren interessanter dan de dummy waar hij nu wel achteraan mocht.
Dusss... de erin geramde steadyness moeten we nu weer even los gaan laten tot hij het leuk gaat vinden om de dummy te pakken. Pontus is té steady, haha.
Wat ik nu wel doe is dat ik hem vanuit stand of lopen laat vertrekken omdat ik vanuit zit wil dat hij pas gaat wanneer hij toestemming heeft. We hebben een voerdummy met brokjes en snoepjes die hij nu na twee dagen wel leuk vind om te gaan pakken en hij ontdekt nu ook dat het terugbrengen hem een snaai uit de voerdummy oplevert en dat vindt hij wel wat. Ik had (heb) ook een kleine dummy met een konijnenvelletje maar die vindt hij zo leuk dat hij hem pakt en ermee wegrent, gelukkig komt hij wel achter me aan als ik van hem wegloop maarrr... deze is zo leuk dat hij hem het liefst zelf zou houden dus die bewaren we nog even tot een later tijdstip.
Los/vast gaat goed en ik had zelf al bedacht dat het misschien handig zou zijn om de dummy steeds lager aan te bieden tot hij op de grond ligt om zo de overstap naar apporteren te kunnen maken. Dit was goed gedacht want de juf kwam met het zelfde idee.
Omdat Pontus zo geinteresseerd is in zijn omgeving moet hij ook zijn vrijheid inleveren tot hij de fun van het apporteren te pakken heeft. Hij liep veel los maar nu dus even niet meer.
Gisteren zijn we naar de clubmatch in Bennekom geweest waar we twee van zijn zusjes tegen kwamen, die scoorden beide een 'Belovend' in de puppyklasse teven. Het zijn mooie meisjes, ze lijken veel op elkaar en op Pontus. Ze hebben een iets fijner koppie omdat het teefjes zijn en Pontus is slungeliger omdat het een reutje is maar ze lijken allemaal op Holly. Ze vonden elkaar nog steeds heel lief.
zondag 10 juni 2012
Foto's 8 maanden oud
Tja, het lijkt al heel wat maar hij heeft nog geen idee wat hij aan moet met een leuk teefje, hij wil alleen spelen :-)))
Met Galgo's kan je heel leuk rennen, maar winnen lukt helaas niet. Maakt niet uit, het gaat om de pret.
Nog volop slungel met zijn 8 maanden :-)
Maar zijn koppie wordt wel steeds meer 'vent'.
zaterdag 9 juni 2012
Op vakantie!
Pontus is al wel eens mee geweest op reis, ook al naar de Ardennen, maar dit was wel de eerste vakantie dat hij het hele programma mee mocht doen. De vorige keren was hij echt nog veel te klein en bleef thuis bij een lieve oppas terwijl wij gingen wandelen.
Pontus is nu 8 maanden dus we hebben de lengte van de wandelingen aangepast (gehalveerd) tot rond de 6 à 7 km ipv de gebruikelijke 12 à 14 km en hij mocht ook mee. Wel veel aangelijnd om te voorkomen dat hij door het op en neer sjezen alsnog een wandeling van 30 km doet, we hebben regelmatig even gepauzeerd om te kijken of hij moe werd (dat was niet zo) en na afloop ging hij na zijn maaltijd een paar uur de bench in om te rusten. Het ging eigenlijk heel goed! Vier dagen wandelen was wel genoeg, ook voor de andere twee, daarna hadden we een reis- en rustdag. Even op bezoek bij 'oma' in het rusthuis waar het drietal rustig op de grond heeft liggen slapen, tot grote vertedering van andere bezoekers die het 'zulke zoete en kalme woefkes' vonden.
In onze favoriete B&B "Chez Maranoa" ging het ook goed met onze slungel. Hij heeft eerst veel op zijn kop gekregen van andere honden omdat hij in zijn jeugdig enthousiasme zijn manieren nogal eens vergat maar daarna deed hij het stukken beter en heeft enkele vriendschappen gesloten.
De eerste vriendschap was met twee Galgo Espagnols. Pontus rent graag en daagde de Galgo's uit voor 'tikkertje' wat hij natuurlijk niet kon winnen van die race-machines, hoewel hij met slimheid nog een heel eind kwam want hij had al snel door dat de tuin wat klein was voor de Galgo's om op snelheid te komen en maakte dus goed gebruik van struiken en borders. Uiteindelijk werd hij natuurlijk toch altijd klem gelopen en moest zich nederig neerleggen bij zijn verlies (om vervolgens weer opnieuw uit te dagen).
Er was ook nog een leuke kruising Mechelse Herder X Flatcoated Retriever, ook nog maar 15 maanden, waar hij ook leuk mee kon dollen.
Onze jongste heeft die dagen veel bijgeschaafd aan zijn hondse communicatie vaardigheden en dat was heel nuttig.
Een leuke bezigheid was ook om te proberen de keuken binnen te dringen in het privé woonhuis, het domein van Maran en Noa, die deze kleine volhouder keer op keer op de grens moesten wijzen, de drempel in dit geval.
Dus... het was weer vreselijk genieten in de Ardennen en onze jongste spruit heeft het heel goed gedaan!
Pontus is nu 8 maanden dus we hebben de lengte van de wandelingen aangepast (gehalveerd) tot rond de 6 à 7 km ipv de gebruikelijke 12 à 14 km en hij mocht ook mee. Wel veel aangelijnd om te voorkomen dat hij door het op en neer sjezen alsnog een wandeling van 30 km doet, we hebben regelmatig even gepauzeerd om te kijken of hij moe werd (dat was niet zo) en na afloop ging hij na zijn maaltijd een paar uur de bench in om te rusten. Het ging eigenlijk heel goed! Vier dagen wandelen was wel genoeg, ook voor de andere twee, daarna hadden we een reis- en rustdag. Even op bezoek bij 'oma' in het rusthuis waar het drietal rustig op de grond heeft liggen slapen, tot grote vertedering van andere bezoekers die het 'zulke zoete en kalme woefkes' vonden.
In onze favoriete B&B "Chez Maranoa" ging het ook goed met onze slungel. Hij heeft eerst veel op zijn kop gekregen van andere honden omdat hij in zijn jeugdig enthousiasme zijn manieren nogal eens vergat maar daarna deed hij het stukken beter en heeft enkele vriendschappen gesloten.
De eerste vriendschap was met twee Galgo Espagnols. Pontus rent graag en daagde de Galgo's uit voor 'tikkertje' wat hij natuurlijk niet kon winnen van die race-machines, hoewel hij met slimheid nog een heel eind kwam want hij had al snel door dat de tuin wat klein was voor de Galgo's om op snelheid te komen en maakte dus goed gebruik van struiken en borders. Uiteindelijk werd hij natuurlijk toch altijd klem gelopen en moest zich nederig neerleggen bij zijn verlies (om vervolgens weer opnieuw uit te dagen).
Er was ook nog een leuke kruising Mechelse Herder X Flatcoated Retriever, ook nog maar 15 maanden, waar hij ook leuk mee kon dollen.
Onze jongste heeft die dagen veel bijgeschaafd aan zijn hondse communicatie vaardigheden en dat was heel nuttig.
Een leuke bezigheid was ook om te proberen de keuken binnen te dringen in het privé woonhuis, het domein van Maran en Noa, die deze kleine volhouder keer op keer op de grens moesten wijzen, de drempel in dit geval.
Dus... het was weer vreselijk genieten in de Ardennen en onze jongste spruit heeft het heel goed gedaan!
woensdag 16 mei 2012
Even voelen
Al weer 10 dagen sinds de laatste up date... en er is toch genoeg gebeurd.
De hechtingen uit zijn ooglid zijn verwijderd door de dierenarts. De zelfoplossende hechtingen waren vergeten op te lossen en zaten na 16 dagen nog muurvast. Helemaal niet zo erg, hadden we meteen een goede na controle of het allemaal goed genezen was. Het zag en ziet er prima uit! Het is nu nog wat lichter omdat er wat haar mist maar over een tijdje is er niks meer van te zien, last heeft hij er zeker niet van. Ook de dierenarts was erg tevreden met zijn eigen werk, het was goed gelukt, zeg maar.
We hebben een workhop zweetwerk gevolgd bij 'Ome Rick'. Pontus en ik zijn drie dagen met z'n tweeën op toernee geweest. Eerst naar 'Opa en Oma', de volgende dag de workshop en daarna mee naar mijn werk, drie dagen wij samen zonder mijn andere trouwe vriend, mijn allessie, mijn Rammessie.
Ondanks dat ik wist dat ik Ramses erg zou missen, wilde ik toch graag Pontus een paar dagen 'voelen' om te ontdekken hoe wij matchen samen. Zweetwerk heeft niks met apporteren te maken dus daar kon ik niks mee verkloten maar we konden wel een keertje samen 'werken' en dat ging eigenlijk best heel leuk. Het was ook de eerste keer dat Pontus en ik in een groep met andere mensen en andere honden 'aan het werk' waren, normaal zijn we altijd samen als we oefenen... zonder andere honden... zonder andere mensen in een omgeving zonder veel afleiding.
Wat ik leuk vond om te ervaren was dat Pontus zich heel goed liet coachen in wat hij moest doen maar ook initiatief neemt als hij weet wat hij moet doen. En... nog belangrijker: Hij blijft in contact met mij! Het is een fijn werkhondje! En zijn neus werkt uitstekend!
Ook onze eigen oefensessies beginnen vruchten af te werpen. Hij kan al best veel voor zo'n jonge smurf!
Hij kan een dummy vasthouden. Ik kan hem neerzetten met een dummy, een paar stappen weglopen en teruglopen naar hem. Neerzetten, een paar stappen weglopen en hem influiten... dan gaat hij voor me zitten en ik kan de dummy rustig aanpakken.
Hij kan kleine stukjes zeer netjes volgen.
Hij kan bij me blijven als ik met een dummy gooi die we dan samen gaan halen.
Ik kan hem neerzetten, twee meter voor hem staan, dummy's links en rechts van hem gooien en hem dan influiten.
Zitten op de zitfluit gaat steeds beter, nog heel dicht om mij heen natuurlijk.
Hier en daar kan het nog wat stabieler. Hij kan dit goed in huis, in onze tuin en op onze vaste oefenveldjes.
Op interessante nieuwe plekken is het voor hem lastiger om te focussen. Dan merk ik soms dat hij meer indrukken opdoet, meer stress heeft en bijvoorbeeld tussendoor eens gaapt en zo de dummy uit zijn bek laat vallen.
Dit alles betekent dat we zeer binnenkort eens gaan beginnen met lessen bij Marianne. Zij mag ons leren hoe we vanaf dit punt uiteindelijk gaan apporteren.
Verder gaat het ook prima met hem. Zijn gewicht zit rond de 27 kg, hij is iets hoger dan Ramses en duidelijk nog slungel. Hij krijgt nog steeds drie maaltijden per dag omdat hij nog vrij schraal is en nog groeit.
Zonder bench kan hij nog lang niet. Ramses zat op de leeftijd die Pontus nu heeft al lang niet meer in zijn bench, dat was niet nodig. Pontus heeft dit echt nog nodig, die is veel sneller overprikkeld en wordt echt klierig als hij vermoeid raakt. Alleen 's avonds laat ligt hij wel eens bij ons allemaal op de bank. Overdag vindt hij die rust niet, gaat achter de katten aan rennen of probeert alles van de tafels, de kast en het aanrecht te trekken. Hij kan dus alleen loslopen als we heel goed op hem letten of met hem bezig zijn. Nou ja, dan is dat zo! Elke hond zijn eigen proces.
De hechtingen uit zijn ooglid zijn verwijderd door de dierenarts. De zelfoplossende hechtingen waren vergeten op te lossen en zaten na 16 dagen nog muurvast. Helemaal niet zo erg, hadden we meteen een goede na controle of het allemaal goed genezen was. Het zag en ziet er prima uit! Het is nu nog wat lichter omdat er wat haar mist maar over een tijdje is er niks meer van te zien, last heeft hij er zeker niet van. Ook de dierenarts was erg tevreden met zijn eigen werk, het was goed gelukt, zeg maar.
We hebben een workhop zweetwerk gevolgd bij 'Ome Rick'. Pontus en ik zijn drie dagen met z'n tweeën op toernee geweest. Eerst naar 'Opa en Oma', de volgende dag de workshop en daarna mee naar mijn werk, drie dagen wij samen zonder mijn andere trouwe vriend, mijn allessie, mijn Rammessie.
Ondanks dat ik wist dat ik Ramses erg zou missen, wilde ik toch graag Pontus een paar dagen 'voelen' om te ontdekken hoe wij matchen samen. Zweetwerk heeft niks met apporteren te maken dus daar kon ik niks mee verkloten maar we konden wel een keertje samen 'werken' en dat ging eigenlijk best heel leuk. Het was ook de eerste keer dat Pontus en ik in een groep met andere mensen en andere honden 'aan het werk' waren, normaal zijn we altijd samen als we oefenen... zonder andere honden... zonder andere mensen in een omgeving zonder veel afleiding.
Wat ik leuk vond om te ervaren was dat Pontus zich heel goed liet coachen in wat hij moest doen maar ook initiatief neemt als hij weet wat hij moet doen. En... nog belangrijker: Hij blijft in contact met mij! Het is een fijn werkhondje! En zijn neus werkt uitstekend!
Ook onze eigen oefensessies beginnen vruchten af te werpen. Hij kan al best veel voor zo'n jonge smurf!
Hij kan een dummy vasthouden. Ik kan hem neerzetten met een dummy, een paar stappen weglopen en teruglopen naar hem. Neerzetten, een paar stappen weglopen en hem influiten... dan gaat hij voor me zitten en ik kan de dummy rustig aanpakken.
Hij kan kleine stukjes zeer netjes volgen.
Hij kan bij me blijven als ik met een dummy gooi die we dan samen gaan halen.
Ik kan hem neerzetten, twee meter voor hem staan, dummy's links en rechts van hem gooien en hem dan influiten.
Zitten op de zitfluit gaat steeds beter, nog heel dicht om mij heen natuurlijk.
Hier en daar kan het nog wat stabieler. Hij kan dit goed in huis, in onze tuin en op onze vaste oefenveldjes.
Op interessante nieuwe plekken is het voor hem lastiger om te focussen. Dan merk ik soms dat hij meer indrukken opdoet, meer stress heeft en bijvoorbeeld tussendoor eens gaapt en zo de dummy uit zijn bek laat vallen.
Dit alles betekent dat we zeer binnenkort eens gaan beginnen met lessen bij Marianne. Zij mag ons leren hoe we vanaf dit punt uiteindelijk gaan apporteren.
Verder gaat het ook prima met hem. Zijn gewicht zit rond de 27 kg, hij is iets hoger dan Ramses en duidelijk nog slungel. Hij krijgt nog steeds drie maaltijden per dag omdat hij nog vrij schraal is en nog groeit.
Zonder bench kan hij nog lang niet. Ramses zat op de leeftijd die Pontus nu heeft al lang niet meer in zijn bench, dat was niet nodig. Pontus heeft dit echt nog nodig, die is veel sneller overprikkeld en wordt echt klierig als hij vermoeid raakt. Alleen 's avonds laat ligt hij wel eens bij ons allemaal op de bank. Overdag vindt hij die rust niet, gaat achter de katten aan rennen of probeert alles van de tafels, de kast en het aanrecht te trekken. Hij kan dus alleen loslopen als we heel goed op hem letten of met hem bezig zijn. Nou ja, dan is dat zo! Elke hond zijn eigen proces.
zondag 6 mei 2012
zaterdag 5 mei 2012
Stil aan het Pontus front
Het was even stil aan het Pontus front. Natuurlijk ook omdat Pontus na zijn avontuur van vorige week een week met een lampenkap om gelopen heeft. Hierdoor konden we niet veel meer doen dan korte wandelingetjes en wat basis oefeningen. Pontus zelf trok zich weinig aan van die kap, hij ramde hem overal langs waar hij anders ook zou lopen dus na een paar dagen was de kap gebutst en gedeukt en moesten de eerste scheurtjes met Duck-tape gerepareerd worden. Buiten werd er door andere honden veel naar hem geblaft en gegromd, iets waar hij helemaal niks van snapte.
Na een week kon de kap af. De hechtingen zitten er nog altijd in maar hij blijft overal van af. Zijn oog ziet er keurig uit, over een paar weken is er niks meer van te zien. Er was een stukje eye-liner weg en de vraag was of dit nog weer terug zou komen of dat hij een wit streepje onder zijn oog zou houden, voorlopig ziet het er naar uit dat zijn ooglid gewoon weer zwart gaat worden. Goed nieuws dus!
Inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder en hebben we niet stil gezeten.
Pontus heeft zijn eerste les traplopen gehad omdat hij zo langzamerhand echt te zwaar wordt om nog naar boven/beneden te dragen. Nu, met zijn 25 kg, gaat het nog maar hij groeit nog wel even. Het was een 'enge trap' (de trappen op de dijk loopt hij met gemak) want een open trap maar het ging. Met trillende knieën hier en daar maar ik had hem goed vast en samen hebben we de klus geklaard, de volgende keer omhoog ging al veel gemakkelijker, alleen naar beneden is nog een beetje eng. Wel heel bijzonder om te zien hoeveel vertrouwen hij eigenlijk heeft terwijl hij het best spannend vond om te doen. Als het echt even zo spannend was dat hij blokkeerde dan wachtten we even, zette ik zijn poten in de goede positie en hield hem stevig vast. Als hij weer een beetje ontspande keek hij mij aan met zijn lieve oogjes en dan gingen we verder. Knap ventje!
Ook de los/vast oefeningen vorderen gestaag. Ik ben hem aan het leren om met die dummy in zijn bek naar mij toe te komen. Daarbij moet ik wel zijn kin nog ondersteunen als hij gaat staan of gaat zitten want dat zijn de punten waarop zijn bek zomaar open gaat (net als bij Ramses in dit stadium). Ik heb met Marianne afgesproken dat we beginnen met de eerste training als ik hem op een paar meter van mij af kan zetten met een dummy in zijn bek en hem dan kan laten voor komen met die dummy. Ik denk dat dit nog ongeveer een maandje duurt... misschien sneller want het is een slimmertje.
Gisteren maar weer eens een Nina Ottosum speeltje uit de kast getrokken. Een vertikaal bord waarop hij houten knoppen met zijn neus moet induwen zodat er een brokje onderuit valt (in een voerbak die ik tussen mijn voeten zet). Helemaal leuk natuurlijk! Zo leuk om hem bezig te zien met een blik van "Wat moet ik doen om een brokje te laten vallen?" en dan maar proberen, duwen, vastpakken, trekken, opwippen, blaffen... op een gegeven moment had hij het aardig door maar duwde niet altijd hard genoeg zodat hij meerdere keren met zijn neus moest duwen voor er een brokje viel. Maar leuk vond hij het wel!
Meestal is Pandora het beste in dit soort spelletjes maar dit spelletje had Ramses het beste onder de knie, hij duwde zeer doelbewust en beheerst met zijn neus alle knoppen in met als gevolg dat hij iedere keer prijs had, tenzij hij twee keer tegen de zelfde knop duwde.
We zijn begonnen met het 'echte volgen' met een dun lijntje en korte stukjes echt strak volgen... hij vindt het helemaal gezellig en doet enorm zijn best. Ik moet alleen uitkijken dat ik dit niet te lang achter elkaar doe want zo lang is zijn concentratieboog nu ook weer niet, korter dan de mijne in ieder geval en het moet wel leuk blijven.
En... vandaag heeft Pontus zijn eerste stappen naast de step gezet. Even wennen, wandelen naast de step maar daar had hij echt niks van dus we hebben meteen een klein stukje echt gestept. In een mooi drafje liep hij mee met een trots kwispelende staart. 200 meter heen, even relaxen, 200 meter terug dus niet heel ver met zijn slungelende lijf maar het begin is er zeker!!! Morgen een foto!
Na een week kon de kap af. De hechtingen zitten er nog altijd in maar hij blijft overal van af. Zijn oog ziet er keurig uit, over een paar weken is er niks meer van te zien. Er was een stukje eye-liner weg en de vraag was of dit nog weer terug zou komen of dat hij een wit streepje onder zijn oog zou houden, voorlopig ziet het er naar uit dat zijn ooglid gewoon weer zwart gaat worden. Goed nieuws dus!
Inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder en hebben we niet stil gezeten.
Pontus heeft zijn eerste les traplopen gehad omdat hij zo langzamerhand echt te zwaar wordt om nog naar boven/beneden te dragen. Nu, met zijn 25 kg, gaat het nog maar hij groeit nog wel even. Het was een 'enge trap' (de trappen op de dijk loopt hij met gemak) want een open trap maar het ging. Met trillende knieën hier en daar maar ik had hem goed vast en samen hebben we de klus geklaard, de volgende keer omhoog ging al veel gemakkelijker, alleen naar beneden is nog een beetje eng. Wel heel bijzonder om te zien hoeveel vertrouwen hij eigenlijk heeft terwijl hij het best spannend vond om te doen. Als het echt even zo spannend was dat hij blokkeerde dan wachtten we even, zette ik zijn poten in de goede positie en hield hem stevig vast. Als hij weer een beetje ontspande keek hij mij aan met zijn lieve oogjes en dan gingen we verder. Knap ventje!
Ook de los/vast oefeningen vorderen gestaag. Ik ben hem aan het leren om met die dummy in zijn bek naar mij toe te komen. Daarbij moet ik wel zijn kin nog ondersteunen als hij gaat staan of gaat zitten want dat zijn de punten waarop zijn bek zomaar open gaat (net als bij Ramses in dit stadium). Ik heb met Marianne afgesproken dat we beginnen met de eerste training als ik hem op een paar meter van mij af kan zetten met een dummy in zijn bek en hem dan kan laten voor komen met die dummy. Ik denk dat dit nog ongeveer een maandje duurt... misschien sneller want het is een slimmertje.
Gisteren maar weer eens een Nina Ottosum speeltje uit de kast getrokken. Een vertikaal bord waarop hij houten knoppen met zijn neus moet induwen zodat er een brokje onderuit valt (in een voerbak die ik tussen mijn voeten zet). Helemaal leuk natuurlijk! Zo leuk om hem bezig te zien met een blik van "Wat moet ik doen om een brokje te laten vallen?" en dan maar proberen, duwen, vastpakken, trekken, opwippen, blaffen... op een gegeven moment had hij het aardig door maar duwde niet altijd hard genoeg zodat hij meerdere keren met zijn neus moest duwen voor er een brokje viel. Maar leuk vond hij het wel!
Meestal is Pandora het beste in dit soort spelletjes maar dit spelletje had Ramses het beste onder de knie, hij duwde zeer doelbewust en beheerst met zijn neus alle knoppen in met als gevolg dat hij iedere keer prijs had, tenzij hij twee keer tegen de zelfde knop duwde.
We zijn begonnen met het 'echte volgen' met een dun lijntje en korte stukjes echt strak volgen... hij vindt het helemaal gezellig en doet enorm zijn best. Ik moet alleen uitkijken dat ik dit niet te lang achter elkaar doe want zo lang is zijn concentratieboog nu ook weer niet, korter dan de mijne in ieder geval en het moet wel leuk blijven.
En... vandaag heeft Pontus zijn eerste stappen naast de step gezet. Even wennen, wandelen naast de step maar daar had hij echt niks van dus we hebben meteen een klein stukje echt gestept. In een mooi drafje liep hij mee met een trots kwispelende staart. 200 meter heen, even relaxen, 200 meter terug dus niet heel ver met zijn slungelende lijf maar het begin is er zeker!!! Morgen een foto!
Abonneren op:
Posts (Atom)