Soms is hij zooo knap!

Pontus.... is Pontus... is uniek. Zo'n 'vreselijk figuur' heb ik nog niet meegemaakt maar soms is hij ook fantastisch, zoals afgelopen zondag tijdens de training.
Ik had hem los met wel zijn lange lijn 'voor het geval dat' want ik denk heel vaak dat die lange lijn er misschien wel af kan omdat hij 95 % van de tijd gewoon zijn best doet of in ieder geval niet heel gek doet maar ineens is er dan weer een moment dat ik toch heel blij ben dat die lijn eraan zit omdat hij anders de ZZP-er gaat uithangen.
Afgelopen zondag leken (voor die middag) alle kwartjes op zijn plaats te vallen want hij liep netjes met me mee, volgde, bleef keurig netjes zitten en liggen als dat moest, zat ook de andere apporterende honden rustig te observeren en bracht alles netjes en zonder omwegen terug terug. Hij liet nog even zien dat hij heel goed kan markeren en onthouden en daarna was het tijd voor het spannende werk: Grote Grijze Ganzen apporteren!

Eerst even kennis maken met die grote dingen, rustig aanbieden:

 

 

 

Daarna even zelf vasthouden. Tjonge wat zijn die dingen groot en zwaar!

 

 

 

Het was even zoeken voor Pontus hoe je zo'n enorm ding moet vervoeren zonder een vleugel voor je ogen of slepen over de grond zodat je er steeds over struikelt maar toch... gewoon doen!

 





Ik was zo blij met mijn knappe gupperd! Deze dag kon echt niet meer stuk!

(Met dank aan Ralf voor de mooie foto's!)

Pontus von Schurkenstein

Tja, het is gewoon een boef!

Hij kan reuze lief zijn en op zijn momenten heel braaf doen maar boven alles blijft het een boef en is hij regelmatig zeer ondeugend. De valkuil is dat hij dan vaak ook heel grappig is en hij heeft een kop waar je gewoon niet boos op kan worden. Boos worden help bovendien helemaal niks want het doet hem bijzonder weinig, al ging ik op mijn kop staan...

Toch gaat het in huis steeds een beetje beter, hij mag al regelmatig een nachtje op de bank doorbrengen ipv in zijn bench. Dat gaat eigenlijk heel goed, alleen als we van plan zijn wat uit te slapen of hij zit vlak voor bedtijd nog achter de katten aan (of is op een andere manier vervelend), brengt hij de nacht door in zijn bench.
Ook overdag zoeken we af en toe een momentje dat hij gewoon los mag lopen als we even boven zijn of een korte boodschap gaan doen. Meestal gaat dit al goed maar dan moeten we wel alles opgeruimd hebben wat hij interessant vindt om eens uitgebreid te gaan onderzoeken (lees: slopen).
Onlangs ging het nog mis toen we even een kopje koffie bij de buren gingen drinken. Pontus heeft een echt 'Labrador geheugen' en dat betekent dat  ik hem soms verbied om ergens aan te zitten en het dan nog even in de gaten houd maar, als hij er niet meer naar taalt, het voorwerp vergeet terwijl hij het registreert om het nog eens te bekijken op een moment dat ik er niet (meer) alert op ben. Nu dus ook. Ik had hem in de ochtend twee keer met zijn neus uit mijn dummytas gehaald en verder heeft hij er niet meer naar gekeken. Om vervolgens, in de tijd dat wij ( 's avonds) even bij de buren waren, alsnog het kleine vachtdummietje uit de tas te pakken, volledig te slopen en alle zwarte korreltjes door heel de huiskamer te verspreiden en daarna op de mat te gaan liggen tot wij terug kwamen. Tja, geen 'heterdaadje' maar vooral ook 'eigen schuld, dikke bult' want ik had moeten bedenken dat ik die tas niet binnen bereik van Mr. P moest laten staan. Helaas was ik het al weer vergeten terwijl hij het zich waarschijnlijk al weer herinnerde terwijl wij het tuinhek uit liepen.

Hij is een weekendje gaan logeren bij 'de jongens' omdat wij een weekendje weg waren. Hij is daar nog niet zo vaak geweest dus terwijl Ramses en Pandora naar binnen gingen met een houding van "Nou, we zien jullie wel weer verschijnen! Laters!" was Pontus nogal ongerust toen ik weer in de auto stapte en hij niet mee ging. Hij zocht steun bij Ramses die nog eens omkeek maar toen richting trap ging.
Pontus vindt het er leuk want er zijn altijd nog wel een paar andere hondjes die ook wel willen spelen, nu een Jack Russelltje, dus hij vermaakt zich verder prima. Hij heeft zich prima gedragen tot 'de jongens' tijdens het uitlaten dachten "Ach, hij is zo voorbeeldig, ik laat hem ook even los". Mis!!! Onmiddellijk ging die knop om en deed hij lekker zijn eigen ding, hij luisterde helemaal nergens meer naar. Uiteindelijk hebben ze eerst de andere honden weg gebracht en zijn daarna terug gekomen om Pontus op te halen, die ook helemaal niet onder de indruk was van het feit dat hij daar alleen was want hij was ook niet achter ze aan gelopen en in de buurt gebleven. En dat is dus typisch Pontus!

Tijdens de jachttrainingen kan hij al heel leuk werken maar heeft een lange lijn om puur voor de momenten dat hij 'ineens' bedenkt om iets anders te gaan doen en dan ook niet meer terug wil komen.
Laatst hadden we publiek tijdens een jachttraining, twee politie agenten die in hun pauze momentje even een stukje van de training wilden bekijken.
Pontus deed het best aardig maar moest een markeerapport doen en een 'blind apport' die op de zelfde plaats werd gegooid terwijl hij op de terugweg was. Dat is iets waar hij moeite mee heeft omdat hij weet dat er niks lag op het moment dat hij de plek verliet. Hij is gewoon slim want hij scant de omgeving van de vindplaats op 'nog meer dummies' en weet dus dat er niks meer te halen is. Waarom dus terug gaan naar een plek waar niks meer ligt? Ja, omdat er nu ineens wel weer iets ligt maar dat is voor hem nog niet zo logisch.
Hij wordt wel steeds gedrevener en meer taak gericht en dat is heel fijn. Duidelijk is wel dat hij een 'eigen wijsheid' bezit als het gaat om jagen. Hij wil heel graag en ontwikkelt eigen strategieen maar is dan ook bezig om zijn eigen ding te doen ipv een opdracht van mij uit te voeren hoewel ons doel wel het zelfde is en hij de dummie ook komt brengen. Zouden er ook 'nieuwe tijds honden' bestaan? Mocht het zo zijn dan is Pontus er beslist één van!
Uiteindelijk was de opdracht uitgevoerd en stonden we nog even te praten, Pontus was er klaar mee en begon uitgebreid over de grond te rollebollen. De politie meneer had hij in zijn broekzak want die wilde hem maar wat graag even kroelen en aandacht geven want 'hij vond die ondeugende zwarte zooo leuk'. Ze hadden iets gemeen want Pontus vindt zichzelf ook heel leuk dus hij wilde graag aandacht.
En ook dat is typisch Pontus! Mensen volledig inpakken met die lieve maar ondeugende kop en zijn gekke streken.

Tijdens de EG-lessen is het al net zo. Hij kent de oefeningen en is best bereid ze uit te voeren in ruil voor een beloning. Hij is geen ongeleid projectiel en ik word niet over het veld getrokken dus heeft hij de reputatie 'braaf' te zijn. Lastig uit te leggen aan instructrice en medecursisten dat hij alles behalve braaf is want ze geloven het gewoon niet terwijl ik aan die kop van hem soms zie dat hij de boel in de maling zit te nemen.
Afgelopen les moest hij aantal keren 'down' gaan liggen. De eerste paar keer deed hij dit ook gewoon maar daarna vond hij dat hij nu wel vaak genoeg had laten zien dat hij 'down' kan en verdomde het. Hij stond me aan te kijken van "Wat schuift het?" en ging pas naar beneden toen ik overduidelijk een beloning in mijn hand had en dan nog met moeite en duidelijke tegenzin "Pfffffff, ik krijg hier echt een Down-syndroom van". Ik moet dan ook wel de tijd nemen om hem toch te laten doen wat ik als opdracht had gegeven en niet denken 'laat maar' om de voorgang van de les niet te verstoren want dan heeft hij alsnog zijn zin. En dan probeert hij ook nog om in eerste instantie met stijve voorpoten en een bol getrokken rug te gaan 'liggen' uit protest op een manier van 'ik doe het maar ik doe het lekker toch niet echt'.
Sommige dingen vindt hij echt moeilijk, blijven liggen terwijl ik bij hem wegloop bijvoorbeeld. Tot een meter of 5 gaat het goed maar ga ik verder zie ik spanning opbouwen in zijn lijfje. Ik wissel het dus een beetje af, stukje verder, dichterbij, even naast hem zonder het commando op te heffen en weer weg. Het gaat steeds beter maar als een andere hond van zijn plaats gaat, gaat hij zitten.
Hij ziet alles, maar dan ook echt alles! Iemand had snoepjes laten vallen bij het voor roepen, 20 meter verderop, maar hij registreert het "Straks even checken als ik de kans krijg." Met als gevolg dat hij tijdens de oefening 'voor roepen' eerst naar mij kijkt maar vervolgens in een rechte streep naar de 'snoepjes plek' rent en nog even een snoepje scoort als beloning voor zijn zelf bedachte oefening. Maar in poging twee de oorspronkelijke oefening wel weer goed uitvoeren.
De oefening 'tandjes kijken' begrijpt hij zo goed dat hij zelf zijn kop al beweegt van de ene naar de andere kant zodat ik mijn handen bijna op dezelfde plek kan houden terwijl hij de oefening uitvoert. Het ziet er zeer grappig uit en hij heeft dus gegarandeerd de lachers op zijn hand.
Ook weer typisch Pontus.

Maar wat hij doet, doet hij met overgave en het liefst met veel kabaal, zijn motto lijkt te zijn: "Leef groots en meeslepend" en tot nu toe lukt dat aardig.

Als ik hem roep in huis en hij komt een kroel halen dan kronkelt hij zich helemaal tegen me aan, als ik zijn halfcheck over zijn kop wil schuiven dan ramt hij zijn kop er doorheen, als hij blij is om me weer te zien dan loopt hij enorm hard te kwispelen en te 'roepen' met een speeltje in zijn bek , als hij moe is en gaat liggen dan gooit hij zichzelf op de grond en kreunt er nog eens lekker hard bij terwijl hij zich in de gewenste houding wurmt, als hij zich wil onderwerpen aan Ramses dan gooit hij zichzelf (letterlijk) onder Ramses en als hij 'down' ligt en hij krijgt een 'sit'commando dan springt hij als een duveltje uit een doosje overeind. Als hij stout of dwars is dan straalt het er ook aan alle kanten af. Stiekum stout zijn doet Pontus niet aan, als hij stout is mag iedereen het weten.

Als hij lief is trouwens ook, dan komt hij bij me zitten slijmballen, het liefst op schoot met zijn neus in mijn nek. Tja, Pontus, het is me er eentje. Ik ben blij dat ik geen drie van heb maar eentje is wel heel erg leuk.

Jachtstap met Team Oranje

Afgelopen week was een week waar ik lang naar heb uitgekeken. Ik ging met beide mannen naar Ameland om een Jachtstap te doen met Klaas Wijnberg.
Vorig jaar ben ik geweest met alleen Ramses en dat was ook eigenlijk dit jaar de bedoeling maar, ach, ik wist niet zo goed waar ik dan 'mijn kleine vriendje' moest parkeren en hij kan (op zijn goede dagen) ook al best lekker apporteren ...  Ik kreeg toestemming om met beide mannen te komen dus dat zou een hele klus worden, met recht een uitdaging!
Vorig jaar heeft Ramses het de hele week fantastisch gedaan dus Klaas was helemaal weg van mijn zwarte clown. Hoeveel indruk Ramses heeft gemaakt kwam ik pas afgelopen week achter toen de andere dames op een gegeven moment zeiden "Ooooo, is dit die zwarte Labrador waar Klaas het altijd over heeft!", zij hadden beide in hun vorige workshop verhalen gehoord over Ramses die alles deed, hoe moeilijk ook, en 'de auto's van de snelweg zou koppen om zijn apport te pakken'. Daar werd ik toch wel een beetje trots van :-)

De eerste middag hebben we alleen een wandeling gemaakt om te kijken wat de honden deden met het landschap, met elkaar en wat ze vanuit zichzelf lieten zien. Ramses rende tussen mij en Pontus op en neer, kwam vaak kijken of er al iets van hem verwacht werd en ging dan weer even weg. Pontus heeft heel het landschap uitgekamd, bleef wel netjes in de buurt maar was toch vooral zijn neus achterna en rende van voor naar achter en van links naar rechts, hij was heel hard aan het werk voor zichzelf met de driestheid die bij een puberend mannetje past. Gelukkig kwam ook hij regelmatig even terug maar helaas niet toen hij een konijnen karkas had gevonden, die heeft hij eerst opgevreten voor hij terug kwam.
Mijn doel voor deze week was leren hoe ik beide mannen kan managen tijdens het apporteren en voor Pontussie werd het een test om te zien wat hij in zich heeft aan kwaliteiten, of hij het zou volhouden om 5 dagen gemotiveerd te blijven of hij zijn energie wat beter zou gaan verdelen als het niet twee uurtjes opletten was maar een hele dag en dan een paar dagen achter elkaar. We gingen het zien maar we gingen het vooral doen.

De tweede dag trokken we er echt de hele dag op uit en werd er geapporteerd. Het was voor mij even zoeken hoe dat moest met twee van die drieste mannen en dat ging nog niet zo soepel maar het apporteren ging wel goed. Ramses liet zien wat ik al verwachtte, hij ging voortvarend aan het werk maar had moeite met zijn steadyness in gezelschap van Pontus, had grote neiging tot inspringen en kwam moeilijker terug. Pontus liet zien dat hij onervaren was in dit glooiende landschap en met verre apportjes maar hij leerde snel en kwam ook goed terug als hij het apport had gevonden. Klaas was helemaal weg van die kleine smurf die liet zien dat hij een goede neus had, wil om te werken en het vermogen om snel te leren.
Het leuke aan de oefeningen van Klaas is dat er ook een groot beroep wordt gedaan op de kwaliteiten van de hond zelf. Zo was er een oefening op het strand dat we met hond om ons heen een stukje vooruit moesten lopen tot de hond de geur van de dummie zou oppakken en vanzelf zou 'omslaan naar rechts' en dan moesten we hem meteen toestemming geven om te gaan. Pontus drentelde lekker met me mee, keek af en toe wat afwachtend naar mij of ik hem een opdracht zou geven tot hij ineens de dummie in zijn neus kreeg, een slag naar rechts maakte en zijn neus nog zo'n 75 meter volgde richting dummie. Niet aarzelen, gewoon doen! Best heel knap van die jonge smurf! Klaas stond juichend achter een duintje en dat was de eerste keer dat dat hij iets zei in de strekking van: "Wat een waardeloze rothond !Die hond past helemaal niet bij jou, laat hem maar achter op Ameland!" (En er zouden nog vele keren volgen)

Het was koud op Ameland, vreselijk koud en ik ben echt geen koukleum. Op sommige ochtenden lag er sneeuw, de temperatuur is niet boven de 3 graden geweest en die stevige oostenwind maakte dat de gevoelstemperatuur nog een paar graden lager was. Brrrrrrrrrrrr. Op sommige momenten was er een aarzelend zonnetje en als wij dan net in een 'globke' (duinpannetje) zaten om een boterhammetje te eten dan was dat toch wel vet genieten! Ameland is zo prachtig om een paar dagen al 'buitenspelend' door te brengen.

De woensdag was wat zwaarder, de temperatuur werkte niet echt mee maar ook bij de honden was er een breekpunt. Er was wat weerstand hier en daar, Max raakte zijn motivatie een beetje kwijt, Chase was voor zichzelf begonnen, Pontus had een nieuwe hobby (konijnenkadavers zoeken en opvreten) en Ramses was erg ongedurig. Pontus was zeer gedreven op zoek naar konijnen kadavers en moest dus aan de lange lijn omdat hij met gevonden kadaver niet meer kwam tot het opgegeten was. Op zich heel jammer want op het 'kadaver probleem' na was er geen enkele reden waarom hij aan de lange lijn moest want hij kwam meteen terug met zijn apportjes, daar kon Ramses nog een puntje aan zuigen. Nou ja, het zij zo. De woensdag moest er keihard gebikkeld worden!
Er was een oefening 'voor de voet jagen' waarbij we door een duinvallei moesten jagen en daarbij de hond van links naar rechts zigzaggend door de vallei moesten laten zoeken met niet al te grote slagen. De eerste keer was Pontus los en luisterde wel naar de aanwijzingen naar welke richting hij moest maar schoot dan vervolgens als een jekko het duin op en over, helaas pakte hij boven op het duin ook meteen geur op en vond een dummie. Dat moest dus op een andere plek nog een keer en nu met lange lijn om te zorgen dat hij maar een paar meter bij mij vandaag kon vliegen en veel kleinere slagen maakte. Het is wel een beetje tekenend voor hoe hij is, hij kijkt en luistert wel naar de aanwijzingen maar vliegt in zijn enthousiasme alle kanten op.
We hebben op het strand ook nog wat verre, heeeeeeel verre, markeer apporten gedaan. Eerst op een meter of 50 maar uiteindelijk, van paal tot paal, 200 meter ver. Het was wel spectaculair om te zien hoe die zwarte mannen dat deden! Ramses als een galoperend paard recht op de dummie af.... tjongejonge wat kan die mafkees markeren! Ook Pontus deed dit heel goed, met een lichte aarzeling halverwege, maar hij zette toch door en kwam op volle snelheid terug rennen om zijn apport af te geven. Heel mooi om te zien!

De donderdag was een pechdag voor Pontus. Hij liep tegen het schrikdraad maar herstelde daar zeer snel van. Een poosje later had hij een aanvaring met Wolf en kreeg flink op zijn lazer. Dat zat er al een tijdje aan te komen want hij liep al een paar dagen recht op Wolf (achter het hek) af met geheven kop en staart terwijl Ramses zijn kop en staart keurig liet zakken. Nu zocht hij weer oogcontact en hij kreeg zijn lesje. De rest van de dag was Pontus reuze tam en is geen moment van mijn zijde geweken, ook de verre apportjes deed hij niet, ik moest een stukje met hem meelopen. Tegen het eind van de dag was het weer hersteld maar voor Wolf had hij diep ontzag.
We hebben wat waterwerk gedaan. Apporteren uit een rietveld, uit dichte bosjes met ook stekels erin. Pontus gaat overal dwars doorheen, iets subtieler dan Ramses die zijn harde kop overal doorheen ramt zodat ik de doornen en stekels uit zijn kop en borst kan trekken maar Pontus zoekt zijn weg en friemelt zich overal doorheen op zoek naar zijn apportje. Hij heeft laten zien dat hij kan doorzetten en net zolang zoekt tot hij het gevonden heeft.
Alleen Klaas die ergens in de struiken ligt vond hij wel wat eng, daar durfde hij niet zo goed in de buurt te komen om een dummie te pakken.
Ik moest me op een bepaald moment met het lopen even alleen op Pontus concentreren en Klaas nam Ramses even van mij over. Ik weet niet wie er meer lol had, Ramses of Klaas, dikke vrienden die twee. Klaas verzuchtte dat hij toch wel heel graag weer zo'n zwarte jongen wilde want dat vond hij toch wel erg leuk.

Vrijdag was alweer de laatste dag, tjonge wat gaat zo'n week altijd snel! We hadden met elkaar toch een soort routine opgebouwd waarin het te doen was om met beide mannen aan het werk te zijn. Pontus liet zien dat hij stabieler is dan Ramses want Ramses heeft veel meer de neiging om 'voor zijn beurt' te gaan dan Pontus die eigenlijk heel netjes op zijn commando wacht. Tijdens de pauzes moesten de mannen gaan liggen en ook dat ging steeds makkelijker, natuurlijk ook geholpen door de toenemende vermoeidheid. Eerst moest ik Pontus nog om de haverklap terug op zijn plaats leggen maar de laatste dagen ging hij relaxed liggen en pakte zijn rust. Zeker als ze in het zonnetje lagen, lagen de heren lekker naast elkaar te soezen.
Op de vrijdag hebben we nog wat met schot gewerkt, daar hebben zowel Ramses al Pontus geen moeite mee want die linken een schot al aan een apporteer opdracht.
We hebben nog wat apportjes gedaan met vachtdummies en ook die gingen goed. Dat vond ik een hele fijne ontwikkeling omdat Mr. P ook nog wel eens de neiging heeft om dan te gaan plukken en slopen. Nu niks van dit alles, oppakken en brengen was het.
Ramses liet op vrijdag nog even zien waarom Klaas hem ook alweer zo geweldig vond door als een raket over twee kleine watertjes te springen ipv te zwemmen en zich met een verschrikkelijke plons in het grote water te storten op weg naar zijn dummie. Het zag er spectaculair uit en daarna mocht hij nog een afgedreven dummie gaan 'redden' die een andere hond niet had willen halen. Hij lag heel moeilijk maar door hem goed op de wind te zetten en het doorzetten van Ramses is het toch gelukt.
Op de laatste dag hebben we ook nog een spoortje gelopen. Beide mannen hebben dit goed gedaan maar Ramses wil dan toch iets te snel en heeft de neiging zijn neus wat hoog te hebben, Pontus deed dit beter omdat hij iets rustiger werkt en zijn neus meer aan de grond zet.

Al met al een geweldige week. Ik heb heerlijk genoten van Ameland en van die twee geweldige zwarte mannen van mij. Wat ze me aanbieden aan samenwerking is fantastisch, wat ze aan kwaliteit laten zien is prachtig. Met Pontus moet ik gewoon nog veel doen om die samenwerking fijner te maken zodat we meer op elkaar leren vertrouwen.
Ik kan nog veel duidelijker zijn naar Pontus toe in wat ik van hem wil. Goed voorbeeld hiervan is het gaan liggen tijdens de pauzes, dat liet ik de eerste anderhalve dag aan hem over of hij zijn rust ging pakken maar toen ik over ging op hem een opdracht te geven om op een bepaalde plaats te gaan en blijven liggen en dat ook echt van hem eiste (fysiek) zorgde dat wel voor duidelijkheid en rust bij hem in de pauze momenten.
En zo knutselen we samen verder...

Schijnheilig boontje is druk in gesprek

We zijn dag 10 na ons roedelavontuur en Mr. P is druk in onderhandeling. De dagen na ons bezoek aan Salm moesten we laten zien dat we alles wat we daar hebben gedaan, ook in Hoogvliet kunnen dus dat bracht wat ongeloof en verzet met zich mee maar daar hadden we op gerekend dus dat kwam goed.
De dame en heren werden een stuk aanhankelijker en kwam contactliggen, tegen je benen hangen of langs je benen schurken. Heel plezierig allemaal.
Ook tijdens de jachttraining met de twee mannen ging de HFB om en deed ik oefeningen tussendoor om de heren bij de les te houden. We zijn er nog niet maar oefening baart kunst zullen we maar zeggen, twee van die heethoofden tegelijk managen is een oefening op zich.
Vandaag hadden we EG en Mr. P was op de wandeling richting veld al druk doende met zijn conversatie, dusdanig dat tijdens het oplopen van het terrein alle hondenogen op hem gericht waren en bij Mr. P alleen zijn staart en nekharen nog een stukje hoger gingen want 'niks zijn en niks lijken is helemaal zo niksig', dan kan je beter een beetje stoer doen. Meneer Zwarte Kelpie vond onmiddellijk dat Pontus wel een beetje mocht indimmen bij het betreden van het terrein maar Pontus was dat niet echt van plan dus we zijn eerst het terrein maar weer eens af gelopen. Zo'n dag werd het dus.
Tijdens de les was hij constant 'bezig' met net niet lekker volgen maar heel subtiel een beetje blokkeren of iets minder subtiel waarop ik gewoon doorliep en hij opzij moest springen, een beetje achter hangen, opzij trekken, snuffelen, alles werd uit de kast gehaald. Hij vond het ook zeer grappig om in de riem te bijten of mijn mouw te pakken, de dummy uit mijn jaszak proberen te stelen, zelf een stukje worst uit mijn jaszak proberen te pakken, met zijn poten tegen me op gaan staan (en daar vooral heel brutaal bij kijken).
Tijdens de oefeningen zat hij zeer schijnheilig 'braaf' te kijken wat hem positief commentaar opleverde van andere cursisten en de instructrice "Ach, wat is hij ook braaf!", als hij in zijn vuistje kon lachen had hij het gedaan want meneer was alles behalve braaf maar ik was de enige die de baldadige blik in zijn oogjes zag. Jaja, hij deed zijn 'trucjes' in ruil voor een stukje worst maar dat had werkelijk niks met gehoorzaamheid te maken. Down gaan liggen met stijve voorpoten en zo net boven de grond blijven hangen met een blik van 'Zie je wat ik doe?', de dummy wel apporteren maar dan net buiten bereik gaan zitten, niet netjes naast gaan zitten maar gedraaid of heel snel weer gaan staan, een opdracht 'niet snappen' maar ineens wel als mijn hand richting beloningsjaszak gaat. En intussen maar naar Meneer Zwarte Kelpie blijven loeren die hem vanaf het andere veld in de gaten hield. Een kleine terrorist is het!
Op een gegeven moment legde hij zijn poot op de lijn en ging vervolgens heel lijdzaam zitten kijken dat hij zo oncomfortabel zat met zijn poot op de lijn. Ik dacht "Je bekijkt het maar, je hebt het zelf veroorzaakt dus zie maar hoe je het weer oplost" maar ik werd natuurlijk door een medecursist geattendeerd op de ongemakkelijke houding van Pontus: "Je moet de lijn even goed doen, hij zit verkeerd." Ik zei tegen haar dat hij dit zelf gedaan had en het ook zelf mocht oplossen waarop ik een blik kreeg van "Harteloos mensch, kijk toch naar dat arme kleine zielige hondje." Na een tijdje het harteloze mens te spelen slaakte Pontus een duidelijk hoorbare zucht en haalde zijn poot weer van de lijn, missie mislukt. Dat is toch om te gieren!
Het maakt allemaal niet uit hoor, ook dit komt weer goed, met geduld en doorzetten kom je een heel eind. Ik ben wel blij dat ik het zie (en ik vind het uitermate grappig dat andere mensen wel op het verkeerde been gezet worden door zijn 'onschuldige puppy act' ).
Het zat er gisteren al een beetje aan te komen door voor onrust te zorgen bij het naar buiten gaan en de wandelingen, Pandora uitdagen, net een neuslengte voor willen lopen, de lijnen in de knoop maken en dan gaan lopen miepen. Geen dag is het zelfde met Mr. Pontus :-)

Ons roedel avontuur gaat verder

Vorig jaar oktober zijn we een weekend gaan kennismaken met de Roedelmethode, in november hadden we nog een kort vervolg met wat andere Labradors, nu hadden we onze eigen afspraak in Salmchateau om eens te kijken naar ons roedeltje en wat we daar in kunnen verbeteren.
In de gite rook het blijkbaar naar honden en mensen die ons zijn voorgegaan in ons avontuur dus er moest eerst volop gesnuffeld en ontdekt worden. Ramses en Pandora gingen na hun rondje liggen wachten op wat komen ging, Pontus had wat meer tijd nodig en keek af en toe achterom om te vragen of hij nog steeds niet in overtreding was... uiteindelijk had ook hij het allemaal wel gezien en geroken.
We hebben een beetje besproken waar wij tegenaan lopen in ons dagelijks leven met het zwarte trio: De agressie van Ramses naar kleine hondjes en andere reuen die we frontaal naderen en het niet altijd zo netjes meelopen aan de lijn.
De agressie van Ramses werd door het bespreken wel veel inzichtelijker voor ons. Wij konden ons niet goed voorstellen dat Ramses een gevaarlijke gek is die zomaar andere honden aanvalt... en dat is hij dus ook niet. Wij en hij moeten wel beter leren hoe met deze situaties om te gaan en daar kunnen we wel iets mee.
Daarna gingen we 'los': aan de HFB de Chemin de la Bossette op en neer met verschillende opdrachten om te doen. Het lopen ging al heel snel beter, de handelingen als 'zitten op overheersing', 'ogen afdekken' en 'snuit naar de borst' gingen wisselend. Na iedere wisseling van hond was het weer een paar stappen terug en opnieuw beginnen maar uiteindelijk konden we in alle cominaties prima lopen.
Onder het lopen werd er flink gecommuniceerd met de honden en tussen de honden onderling, wat wij niet zagen werd wel opgemerkt door Arjen en zo werd het een heel boeiend gesprek.
Toen we terug kwamen in de gite ploften de honden al snel neer voor een tukkie want ze waren er flink moe van geworden, wij ook maar wij wisten dat er nog een vervolg zou komen.
Het middagprogramma ging verder op dezelfde voet maar de opdrachten werden steeds moeilijker om te ontdekken hoever we konden gaan. En dat was eigenlijk best ver want ondanks dat er flink getest werd door de honden was de bereidheid om mee te werken heel groot.
Na de sessie zijn we even gestopt in een bos om ze even te laten uitsjezen zodat ze ook hun fysieke energie kwijt konden maar of dat echt een goed idee was.... Voor Pandora en Ramses wel want die bleven in de buurt en kwamen (op een kleine escapade van Ramses na) terug als ze geroepen werden. Mr. Pontus natuurlijk niet, die deed zijn eigen ding en luisterde helemaal nergens naar hoewel hij wel in de buurt bleef... Stinkdier!!! Die ging daarna dus vast terwijl de andere twee nog even de vrijheid kregen.

Op dag twee was de kop van Pandora, toen de autodeur open ging in Salm, om te gieren: "O nee, hè, zijn we hier weer!", zei die kop terwijl ze zich wellicht verheugd had op een wandeling zoals we die gewoonlijk doen als we in de Ardennen zijn. Maar ze deed gewoon weer mee.
De opdrachten werden nog veeleisender en onze kleine diva had daar wel wat moeite mee dus ze ging hier en daar flink in protest, blokkeerde een paar keer terwijl ze ons dan recht aan keek om vervolgens snel opzij te gaan. ook in een liggende positie gebracht worden in het bijzijn van de mannen was nogal een dingetje maar ze liet het wel toe en vond het uiteindelijk allemaal ook heel prettig.
Ramses had veel verborgen verzet en passief verzet waar ik even doorheen moest maar dat ging wel. Pontus was nog het meest open in zijn verzet maar gaf zich gemakkelijk gewonnen.
We hebben zo gelachen toen ze van liggen naar zit moesten op één commando. Pontus ging, Ramses trok met zijn poten uit reflex maar besloot te blijven liggen en Pandora verstrakte haar poten en bleef ook liggen. Ramses kwam na een beetje geduld en een kleine consessie van mijn kant ook overeind en Pontus wilde Pandora duwen met zijn neus om overeind te komen.
Ramses moest gaan zitten op overheersing maar Pontus legde zijn kop op zijn schoft en vertelde Ramses dus om te blijven staan hoe hij stond. De mannen moesten gaan zitten terwijl Pandora ze met haar blik te kennen gaf dit niet te doen... zo subtiel maar het zorgde er wel voor dat het niet ging zoals het moest gaan. Heel leerzaam voor ons maar Arjen ziet echt alles!
Uiteindelijk waren we er allemaal doodmoe van en was het tijd om er voor dit weekend een punt achter te zetten. Of een komma want dit gaat nog wel een vervolg krijgen denk ik.

Eenmaal weer thuis (maandag laat) nog een rondje door ons eigen park om na de lange reis even de benen te strekken, de blaas en de darmen te kunnen legen. Maar voor ze in de juichstemming zouden komen van "Fieuw, gelukkig zijn we weer thuis en is alles weer geheel normaal." zijn we ook nog een rondje met HFB door het park geweest.
We zijn er nog lang niet en er is, zoals voorspeld door Arjen, nog regelmatig verzet en communicatie maar we zijn er ons bewuster van en gaan regelmatig aan de slag met de dingen die we geleerd hebben. Verzorgende handelingen worden graag ontvangen.

Ik ben door alle commotie in ieder geval vergeten om naar de EG cursus te gaan met Pontus, gelukkig kan hij wel een lesje missen.

Van nature braaf.... yeah right!

Vanochtend mochten we dan toch komen voor de eerste EG-les van dit seizoen voor Pontussie.
Er waren drie witte herders en Pontus, dus hij viel wel uit de toon. Er ontbraken nog 3 kandidaten dus... in de hoop dat dit niet ook witte herders zijn... kan het gezelschap nog wat gevarieerder worden, minder zwart-wit, zeg maar.
De start was licht chaotisch met drie mevrouwen die achter drie witte herders het veld over gingen en Pontus. Na de ABC-cursus waarin al bleek dat Pontus de EG-oefeningen al beheerst met uitzondering van de af/blijf oefening had ik ook niet verwacht dat het heel spannend ging worden maar dat wordt het dus ook echt niet.
Pontus deed zijn ding, ik deed mijn ding en we hadden het best leuk samen. Leuk om dat volgen lekker veel en ontspannen te oefenen want daar wordt het alleen maar leuker van. We hadden nog tijd om even met een dummy te klooien voor onszelf want herders zijn geen retrievers dus dat ging niet vanzelf.
De grootste uitdaging was dus af op een drassig veld en even blijven liggen. Nou, hij deed het best goed. Hij ging liggen, bleef liggen, ik kon twee passen wegstappen, even blijven staan en terugkomen zonder dat hij overeind kwam. We hebben het drie keer goed gedaan en toen vond ik het wel genoeg, je moet het immers positief afsluiten en hij had het voor zijn kunnen erg goed gedaan.
Een andere uitdaging was het negeren van andere honden die wel contact zochten met hem maar met Rodi-worst in mijn zak ging ook dat vrij soepel. Met andere woorden: Ik was weer zeer tevreden met mijn kleine floepertje!
Het groepje vrouwen had ik werkelijk niks mee! Het was me een mutsenkluppie! Al op het veld, de training was nog niet eens afgelopen, en toen had eentje het al over dat de auto vies zou worden van de hond en dat ze dat weer schoon moest maken en de kleedjes moest gaan wassen. Daar heb ik gelukkig helemaal geen last van, Pontus gaat in zijn bench, die mag vies worden, en soms haal ik die kleedjes en dekens er eens uit om te wassen maar na elke training.... echt niet!
De leukste opmerking kwam pas op het laatst. Er was er eentje blij dat ze niet de enige was met een hond die niet luisterde, blij dat het niet allemaal van die 'makkelijke honden' waren zoals 'hij' (en 'hij' was in dit geval natuurlijk die zwarte van mij) die alles vanzelf doen.
Dan ga ik zitten denken: "Moet ik dit nu opvatten als een compliment of als een belediging?" Het is natuurlijk een goed teken dat alles eruit ziet alsof het vanzelf gaat maar dat het er nu zo uitziet heeft wat zweetdruppels gekost. Pontus een 'gemakkelijke hond'.... dat alleen is al grappig want zo heb ik nog nooit naar Pontus gekeken. Pontus is te slim en te boevig om makkelijk te zijn, Pontus is slim dus hij leert makkelijk maar Pontus is ook altijd op zoek naar de mazen en mogelijkheiden binnen zijn CAO. Leuk, interessant en leerzaam? Jazeker! Makkelijk? Absoluut niet!

Maar het was nog niet klaar voor vandaag.
Na de training liep ik met mijn drietal een wandelingetje met oefeningen te doen. Netjes meelopen, naar de eendjes kijken zonder ze op te jagen, rustig langs de eendjes lopen, door de plassen lopen (speciaal voor Pontus die een hekel heeft aan natte voeten), gewoon van die dingen die zich onderweg aanbieden.
We kwamen een meneer tegen die we wel vaker treffen, met zijn Mops-reutje. Vriendelijk beest, loopt altijd los maar luistert niet. Gelukkig is hij slim genoeg om stoer te doen op 30 meter afstand en niks serieus te proberen waardoor mijn drietal niet op hem reageert.
Mops luisterde weer eens niet, moest komen, kwam niet, liep op zijn gemakje over het veld te banjeren, wetend dat zijn baas toch niet boos wordt.
Mijn drietal loopt aan de lijn, moesten volgen om die meneer te passeren en doen keurig wat ik van ze vraag (wetend dat ik snoepjes in mijn zak heb). Die meneer maakt in het voorbij gaan de opmerking "Daar heb je ook geen omkijken naar!" dus ik vraag wat hij ermee bedoelt. Hij zei: "Ja, dat soort honden luisteren altijd gewoon, de mijne niet." Dus ik zeg: "Tja, ik heb die van mij ook moeten opvoeden, ze luisteren niet vanzelf."
Echt bizar! Wetend hoeveel tijd en energie ik in die honden heb gestoken om ze zover te krijgen dat ze met z'n drieen netjes kunnen meelopen, niemand lastig vallen (gaat nog niet altijd goed met die Schwartzeneggert van mij) en inderdaad redelijk luisteren..... Dat wordt allemaal wel erg gebagatelliseerd door mensen die denken dat 'dit soort honden' vanzelf luisteren, alsof ze een aangeboren harde schijf hebben met de commando's er al op.
Sommige mensen! Maar grappig is het eigenlijk ook wel weer... ik denk dat ik het maar ga opvatten als compliment :-)

Terug naar de wortels

De wortels van Pontus liggen in Brabant, in Hank.
Afgelopen zaterdag hadden we daar een date met zijn fokker voor een training in een klein groepje met een paar andere jonge/onervaren honden. Er was een jonge Golden van 10 maanden, er was een onervaren Labrador van 2 jaar en er ontbrak nog een jonge Labrador van een maand of 10. Een mooi kluppie dus, allemaal jonge jongens en twee voor mij bekende voorjagers.
Eerst moesten we maar eens laten zien hoe ver we waren met ons volgwerk, Pontus kan prachtig volgen maar was daar (vreemd veld, vreemd groepje) toch redelijk snel afgeleid. Geeft niet, dat moet hij allemaal leren, ook 'met nieuwe indrukken omgaan' moet hij leren.
Hij moest een paar apportjes doen op redelijk afstand, zelf wegbrengen en dan van een flinke afstand sturen (van zo ver had ik hem nog niet eerder gestuurd) en ook een keer een dubbel apport.
Ik vond dat hij dit best heel goed deed, hij liet zien dat hij het onthouden had, hij ging zonder omwegen richting dummy en kwam ook weer meteen terug. Pontus is nog geen raket, zoals we van Ramses gewend zijn maar hij deed wel wat ik van hem vroeg. Hij liep een beetje te miepen vanwege het drassige veld en zijn lange lijn, dat heeft hem wellicht ook nog wat vertraagd, maar hij deed zijn werk!!! En dat is ook wel eens heel anders geweest.
We zijn nog aan de slag geweest met de zitfluit, daar heb ik nog niet heel veel mee gedaan dus dat is ons huiswerk geworden. Op één à twee meter afstand kan hij al gaan zitten maar op grotere afstand komt hij eerst dichterbij voor hij gaat zitten.

Het was zeer koud in Hank, zoals altijd, dus twee uurtjes was weer lang genoeg voor ons en de jonge blagen. Pontus was moe van de nieuwe indrukken en heeft die avond liggen slapen als een roosje.

Leuk vond ik dat de jonge Golden de neiging had om naar Pontus en de andere hond toe te komen voor een potje klieren maar dat Pontus daar eigenlijk niet eens zoveel interesse in had, Pontus was wel degelijk bezig met opletten, en wilde graag aan de beurt zijn om te apporteren.
Ook opvallend was dat hij in een andere groep dan de laatste weken in de Bernisse en op andere grond toch weer moet wennen en minder zeker werkt, hij moest echt wel een beetje wennen. De afgelopen weken in de Bernisse heeft hij al hele leuke dingen laten zien dus in zijn nieuwe groepje zal dit ook wel komen.
Hij houdt de dummy netjes vast, mooi in het midden zoals hij geleerd heeft, en is niet hard in zijn bek. Ook heeft hij geen enkele keer geprobeerd om weg te lopen en zijn eigen ding te gaan doen.

Al met al was ik best tevreden, volgende week met goede moed verder.
Zo leuk om te zien hoe dit mannetje de afgelopen tijd met sprongen vooruit is gegaan (en nog vooruit gaat), daar ben ik zeer blij mee! Uiteindelijk doet hij dit nog helemaal niet zo lang dus ik kan wel van alles willen maar in oktober deed hij nog helemaal niks, behalve volgen en los/vast, en dat is echt nog maar drie maanden geleden.