2012, het jaar waarin Pontus opgroeide van kleine pup tot grote puber. Het was een veelbewogen jaar als het gaat om Pontus want hoe lief hij ook is... we hadden onze handen vol aan hem (en nog steeds).
Gaandeweg het jaar leerden wij hem beter kennen en leerde hij ons ook beter kennen, we zijn inmiddels begonnen aan de fase 'band opbouwen' wat heel waardevol is.
Dat kleine druktemakertje kan zich inmiddels veel beter ontspannen en is soms zelfs relaxt te noemen. Zijn bench kan nog lang niet de kamer uit maar aan dat idee zijn we nu wel gewend, hij vind zijn 'luxe villa' zelf ook nog een echte rustplek dus daar zijn we het over eens.
Ik heb hem gekocht om mee te jagen, wedstrijden mee te lopen en het liefst ook praktijkjacht als de tijd daar is, maar juist dat apporteren liep helemaal niet zo soepel. Ik had een plan maar Pontus had een heel ander plan dus ik heb mijn plan vele malen moeten bijstellen omdat Mr. Pontus heel andere dingen van mij nodig had dan gepland. Geeft niet, Pontus biedt mij weer hele andere uitdagingen en wijze lessen.
Ik trainde en oefende altijd alleen met hem, op een paar privé lessen bij zijn fokker na, maar op een gegeven moment bleven we op het zelfde punt steeds weer steken. De gelegenheid deed zich voor en ik dacht dat het wellicht goed voor onze motivatie zou zijn om eens met meerdere honden te trainen. Dat is nu drie keer gebeurd en Pontus heeft weer heel andere dingen te verwerken gekregen. Hij zag ook hoe graag andere hondjes wilden apporteren en dit heeft hem zeker enthousiaster gemaakt.
Hij is ook aan de slag geweest met echt wild en dat maakte het natuurlijk nog veel spannender.
Vandaag hadden we de laatste training voor dit jaar en Pontus is er doodmoe van, hij ligt gestrekt op de bank te snurken als een ouwe vent.
Vandaag heeft hij ook een minder plezierige ervaring opgedaan. Hij werd flink aangepakt door een wat oudere reu die bovenop hem klapte toen hij aan het rondrennen was. Hij jankte behoorlijk en rende in paniek voor hem weg maar de schade viel gelukkig mee: een klein schrammetje aan zijn oor. Zijn zelfvertrouwen en zijn onbevangenheid naar andere honden heeft wel een flinke deuk opgelopen, hij heeft ontdekt dat niet alle honden vriendelijk zijn. Ja, hij wordt nu toch beschouwd als volle reu en krijgt dus te maken met reuen die niet vriendelijk zijn tegen andere reuen.
Het komt wel goed met Pontussie!
zondag 30 december 2012
zondag 23 december 2012
Eerste echte jachttraining voor Pontus
Ruim 14 maanden en eindelijk was het dan zover, de eerste echte jachttraining voor Pontus. Na vorige week een klein stukje proef te draaien mocht hij deze week van mij een hele training mee doen. Pontus vond het fantastisch! En ik natuurlijk ook :-)
Het begon met 2 minuutjes op zijn plaats blijven waarbij hij zijn grondhaak meteen aan flarden trok en met een noodvaart achter ons aan kwam. Opnieuw bevestigd met een karabijnhaak en toen bleef hij netjes zitten wachten. Hij kon mij gewoon zien en bleef rustig.
Daarna wat volgwerk, appèl oefeningen en steadyness. Pontus kan nog niet zo lang blijven liggen dus daar heb ik rekening mee gehouden en hij heeft precies gedaan wat ik van hem vroeg. Geen risico's genomen zodat hij niet de fout in kon gaan en het positief bleef.
Daarna lekker apporteren. Het wild vond hij natuurlijk zeer interessant dus nadat Ralf met een konijntje had gegooid wilde hij liever een konijntje apporteren dan een dummie maar hij deed het wel. Hij moest een fazantje zoeken in het bos en die had hij zo gevonden maar ja..... wat moet je er dan mee doen? Het fazantje in zijn bek gegeven en toen droeg hij hem zo het bos uit en gaf hem weer af. De tweede keer lag het fazantje verder en moeilijker maar hij heeft haar toch vrij snel gevonden, pakte ze op en kwam terug maar toen kwam hij er nog eentje tegen. Legde de zijne er naast en ging toen staan twijfelen wat hij moest doen. De eerste fazant weer in zijn bek gegeven en toen liep hij mee het bos uit.
Nog wat waterapportjes met de fazant gedaan en dat deed Pontus prima! Zwemmen, pakken en terugkomen.
Hij heeft een lange lijn aan om te zorgen dat hij niet in de fout kan gaan en anders meteen gecorrigeerd kan worden. Ik ben nu blij dat hij hem aan heeft maar eigenlijk komt hij al best goed terug, beter dan verwacht door mij, en heb ik goede hoop dat die lange lijn er snel weer af kan.
In de training zorg ik ervoor dat vooral het proces van 'samen doen' belangrijk is, belangrijker dan een snel resultaat en ik merk dat dit onze band in rap tempo versterkt, Pontus houdt van samen doen. Lukt het hem niet helemaal met dat fazantje in het bos dan doen we het samen en brengen de opdracht zo tot het gewenste resultaat. Pontus moet nog leren wat er nu precies de bedoeling is maar hij leert snel.
Ik ben zeer tevreden over wat hij heeft laten zien vandaag. Hij leert, vindt het leuk en kan zich goed focussen op werk en is dan niet geïnteresseerd in andere honden en spelen.
Bij thuiskomst heeft hij zijn eten gekregen en kon hij zijn bench in waar hij nog 3 minuten heeft zitten 'knikkebollen' onder het mom van "Ik moe? Echt niet!" maar hij moest die strijd al heel snel opgeven en viel bijna letterlijk in slaap. Helemaal kapot, we gaan een rustige avond tegemoet :-)
Het begon met 2 minuutjes op zijn plaats blijven waarbij hij zijn grondhaak meteen aan flarden trok en met een noodvaart achter ons aan kwam. Opnieuw bevestigd met een karabijnhaak en toen bleef hij netjes zitten wachten. Hij kon mij gewoon zien en bleef rustig.
Daarna wat volgwerk, appèl oefeningen en steadyness. Pontus kan nog niet zo lang blijven liggen dus daar heb ik rekening mee gehouden en hij heeft precies gedaan wat ik van hem vroeg. Geen risico's genomen zodat hij niet de fout in kon gaan en het positief bleef.
Daarna lekker apporteren. Het wild vond hij natuurlijk zeer interessant dus nadat Ralf met een konijntje had gegooid wilde hij liever een konijntje apporteren dan een dummie maar hij deed het wel. Hij moest een fazantje zoeken in het bos en die had hij zo gevonden maar ja..... wat moet je er dan mee doen? Het fazantje in zijn bek gegeven en toen droeg hij hem zo het bos uit en gaf hem weer af. De tweede keer lag het fazantje verder en moeilijker maar hij heeft haar toch vrij snel gevonden, pakte ze op en kwam terug maar toen kwam hij er nog eentje tegen. Legde de zijne er naast en ging toen staan twijfelen wat hij moest doen. De eerste fazant weer in zijn bek gegeven en toen liep hij mee het bos uit.
Nog wat waterapportjes met de fazant gedaan en dat deed Pontus prima! Zwemmen, pakken en terugkomen.
Hij heeft een lange lijn aan om te zorgen dat hij niet in de fout kan gaan en anders meteen gecorrigeerd kan worden. Ik ben nu blij dat hij hem aan heeft maar eigenlijk komt hij al best goed terug, beter dan verwacht door mij, en heb ik goede hoop dat die lange lijn er snel weer af kan.
In de training zorg ik ervoor dat vooral het proces van 'samen doen' belangrijk is, belangrijker dan een snel resultaat en ik merk dat dit onze band in rap tempo versterkt, Pontus houdt van samen doen. Lukt het hem niet helemaal met dat fazantje in het bos dan doen we het samen en brengen de opdracht zo tot het gewenste resultaat. Pontus moet nog leren wat er nu precies de bedoeling is maar hij leert snel.
Ik ben zeer tevreden over wat hij heeft laten zien vandaag. Hij leert, vindt het leuk en kan zich goed focussen op werk en is dan niet geïnteresseerd in andere honden en spelen.
Bij thuiskomst heeft hij zijn eten gekregen en kon hij zijn bench in waar hij nog 3 minuten heeft zitten 'knikkebollen' onder het mom van "Ik moe? Echt niet!" maar hij moest die strijd al heel snel opgeven en viel bijna letterlijk in slaap. Helemaal kapot, we gaan een rustige avond tegemoet :-)
maandag 17 december 2012
Pontus knappe hontus
Soms is ie best wel een beetje knap en dat mag ook wel eens gezegd worden.
Na maanden modderen en ploeteren deed zich zondag de kans voor om een klein stukje mee te doen met een jachttraining in een groepje jonge/onervaren honden. Een mooie gelegenheid om eens te kijken wat Pontussie zou doen in een groepje honden. Gehoorzaamheid in een groepje honden kon hij aan maar dat is ook helemaal niet zo spannend (Pontus vond alleen onze instructeur Dimitri wel heel spannend maar leuk spannend) maar hoe zou dat zijn met rondvliegende dummies en apporterende honden?
Het eerste stuk is altijd appèl oefeningen, beetje volgen enzo, iets wat Pontus zonder andere honden heel goed kan en daarna begint het echte werk dus daar konden we ook nog een klein stukje van meepikken.
De 'kleine' rattekop vond het wat hoor! Twee minuutjes plaatshouden aan de grondhaak, hij zat als een giraffe overeind te kijken wat er allemaal gebeurde. Daarna volgen met andere honden om hem heen, eerst ging dat heel goed maar toen Ralf de dummies liet vliegen en gekke geluiden ging maken werd het al wat moeilijker en toen hij met wild ging gooien werd het pas echt zwaar. Toen verloor ik af en toe even het contact met Pontus omdat hij alleen nog maar op het wild af wilde, verder zat alles op slot. Als ik hem dat even meenam naar buiten de groep dan herstelde hij wel weer goed en kon weer verder. Te vaak en te lang 'down' liggen is ook nog een issue, hij blijft nog niet zo lang liggen en na een paar keer weer neerleggen vertikt hij het en draait zijn kop af (geen radio ontvangst meer). Rustig uitbouwen dus.
Het werken begon met een kort sleepje met konijn, het sleepje had hij zo te pakken en dat werkt hij snel en voortvarend uit, wat hij met het konijn aan moest... dat wist hij even niet. Ik heb het hem rustig in zijn mond gegeven om even te wennen.
Daarna een eendje uit het water halen, eerst een klein stukje om te kijken wat hij zou doen. Hij pakte hem bij zijn vleugel en legde hem meteen op de kant om eens te kijken wat hij nu eigenlijk vast had. Ook het eendje even in zijn bek gegeven om te wennen. Dat hij meteen gewend was bleek even later toen we stonden te wachten om het sleepje nogmaals te doen en hij zich ineens uit de voeten maakte omdat er een Goldie Locks in het water stond te twijfel of ze al dan niet die eend uit het water ging pakken, ze twijfelde iets te lang want er kwam een zwarte flits langs die snel die eend weg kaapte en hem naar de kant bracht, Pontussie dus. Hij had de smaak te pakken.
De tweede sleep was langer en moeilijker omdat hij voorbij de eerste valplek moest maar ook die werkte hij zeer snel uit en daar kwam de jonge held met het konijntje in zijn bekkie terug om hem te brengen!!! Hele knappe gozert!
Daarna nogmaals de eend uit het water halen, nu met een stukje zwemmen en ook dat ging goed, hij kwam ook naar mij om hem te brengen maar boog op het laatst af om toch het eendje wat beter te onderzoeken. Lang leve de lange lijn, hij had die keus niet. We hebben het netjes afgesloten en dat was genoeg voor de kleine held voor één dag. Ik vond het goed zo!
Na de training moest ik werken maar toen ik in de avond thuis kwam trof ik een ventje die contact zocht en dicht tegen me aan op de bank kroop. Misschien moet ik niet wachten tot onze relatie perfect is om samen te gaan trainen maar wordt onze relatie juist sterker door dit soort dingen samen te ondernemen... Dat idee ga ik eens in overweging nemen.
Na maanden modderen en ploeteren deed zich zondag de kans voor om een klein stukje mee te doen met een jachttraining in een groepje jonge/onervaren honden. Een mooie gelegenheid om eens te kijken wat Pontussie zou doen in een groepje honden. Gehoorzaamheid in een groepje honden kon hij aan maar dat is ook helemaal niet zo spannend (Pontus vond alleen onze instructeur Dimitri wel heel spannend maar leuk spannend) maar hoe zou dat zijn met rondvliegende dummies en apporterende honden?
Het eerste stuk is altijd appèl oefeningen, beetje volgen enzo, iets wat Pontus zonder andere honden heel goed kan en daarna begint het echte werk dus daar konden we ook nog een klein stukje van meepikken.
De 'kleine' rattekop vond het wat hoor! Twee minuutjes plaatshouden aan de grondhaak, hij zat als een giraffe overeind te kijken wat er allemaal gebeurde. Daarna volgen met andere honden om hem heen, eerst ging dat heel goed maar toen Ralf de dummies liet vliegen en gekke geluiden ging maken werd het al wat moeilijker en toen hij met wild ging gooien werd het pas echt zwaar. Toen verloor ik af en toe even het contact met Pontus omdat hij alleen nog maar op het wild af wilde, verder zat alles op slot. Als ik hem dat even meenam naar buiten de groep dan herstelde hij wel weer goed en kon weer verder. Te vaak en te lang 'down' liggen is ook nog een issue, hij blijft nog niet zo lang liggen en na een paar keer weer neerleggen vertikt hij het en draait zijn kop af (geen radio ontvangst meer). Rustig uitbouwen dus.
Het werken begon met een kort sleepje met konijn, het sleepje had hij zo te pakken en dat werkt hij snel en voortvarend uit, wat hij met het konijn aan moest... dat wist hij even niet. Ik heb het hem rustig in zijn mond gegeven om even te wennen.
Daarna een eendje uit het water halen, eerst een klein stukje om te kijken wat hij zou doen. Hij pakte hem bij zijn vleugel en legde hem meteen op de kant om eens te kijken wat hij nu eigenlijk vast had. Ook het eendje even in zijn bek gegeven om te wennen. Dat hij meteen gewend was bleek even later toen we stonden te wachten om het sleepje nogmaals te doen en hij zich ineens uit de voeten maakte omdat er een Goldie Locks in het water stond te twijfel of ze al dan niet die eend uit het water ging pakken, ze twijfelde iets te lang want er kwam een zwarte flits langs die snel die eend weg kaapte en hem naar de kant bracht, Pontussie dus. Hij had de smaak te pakken.
De tweede sleep was langer en moeilijker omdat hij voorbij de eerste valplek moest maar ook die werkte hij zeer snel uit en daar kwam de jonge held met het konijntje in zijn bekkie terug om hem te brengen!!! Hele knappe gozert!
Daarna nogmaals de eend uit het water halen, nu met een stukje zwemmen en ook dat ging goed, hij kwam ook naar mij om hem te brengen maar boog op het laatst af om toch het eendje wat beter te onderzoeken. Lang leve de lange lijn, hij had die keus niet. We hebben het netjes afgesloten en dat was genoeg voor de kleine held voor één dag. Ik vond het goed zo!
Na de training moest ik werken maar toen ik in de avond thuis kwam trof ik een ventje die contact zocht en dicht tegen me aan op de bank kroop. Misschien moet ik niet wachten tot onze relatie perfect is om samen te gaan trainen maar wordt onze relatie juist sterker door dit soort dingen samen te ondernemen... Dat idee ga ik eens in overweging nemen.
woensdag 5 december 2012
14 maanden alweer!
Wat gaat het ook allemaal hard! 14 maanden is die slungel puber alweer!
Afgelopen zondag heeft hij met goed gevolg de ABC-cursus afgerond (Algemene Basis Cursus).
Het was bagger weer, het veld was bagger en er lag een laag verse hagel op ook nog. Toch heeft hij op de meeste onderdelen een plus gescoord, alleen voor 'down' liggen had hij een +/- omdat hij niet meteen ging liggen maar mij eerst eens aankeek of ik echt serieus meende dat hij op zijn buik in die ijskoude drek moest gaan liggen, uiteindelijk ging hij wel maar 'plat' ging hij echt niet doen (die eigenwijze kop erbij was echt om te gieren :-))) ) en spelen was hij ook niet van plan want dat is iets voor thuis. Op advies van de trainer mag Pontus de EG-cursus overslaan omdat hij hoogbegaafd is. Geintje natuurlijk, maar hij heeft gezien dat Pontus alle onderdelen van de EG al kan en verwacht dat dit voor Pontus en mij dus geen uitdaging is.
Beide mannen mogen dus naar de VEG want Ramses heeft de EG met een mooi diploma afgesloten.
Ik ben dus reuze trots op mijn knappe mannen!!!
De week ervoor waren we in de altijd prachtige Ardennen voor een workshop roedelen voor jachthonden. Heel interessant! Daaruit bleek met name dat een (snel) resultaat alleen voor ons mensen belangrijk is maar dat het de hond, en dus ook Pontus, vooral gaat om het proces en het samen bezig zijn. En samen bezig zijn duurt veel langer als je niet onmiddellijk doet wat de bedoeling is.
Samen bezig zijn dat doen we en dat wordt ook wel steeds leuker. We zijn nog lang niet klaar voor de Nimrod, of zelfs niet voor een eerste diplomadag of groepsjachttraining maar we zijn leuk bezig.
Hij wil wel want toen ik achteloos een dummy op de tuintafel mikte om hem even buiten bereik te hebben sprong hij zonder aarzelen de tuintafel op om die dummy te pakken en kwam hem netjes brengen ook. Daarna had ik een dummy aan een spijkertje op de tuinmuur gehangen maar mooi dat Pontus op een gegeven moment als een geit op het hondenhok stond te balanceren om die dummy te pakken. Hoe gekker of moeilijker het is, hoe leuker hij het vindt. Zoeken vindt hij geweldig om te doen. Als hij ze ziet liggen of ziet vallen vindt hij het veel minder interessant.
Pontus is uit zijn bench gegroeid, hij kan niet fatsoenlijk rechtop staan dus ik heb voor hem de grootste maat besteld omdat ik verwacht dat hij nog wel een aantal maanden met enige regelmaat in zijn bench zal vertoeven omdat hij nog steeds niet zonder toezicht in de kamer kan rondlopen zonder kattekwaad uit te halen. Ik had anders verwacht en gehoopt maar het is nu eenmaal een Pietje Bel en daar zullen we het mee moeten doen. Ook hij zal ooit wel een braaf jongetje worden maar nu nog even niet.
Afgelopen zondag heeft hij met goed gevolg de ABC-cursus afgerond (Algemene Basis Cursus).
Het was bagger weer, het veld was bagger en er lag een laag verse hagel op ook nog. Toch heeft hij op de meeste onderdelen een plus gescoord, alleen voor 'down' liggen had hij een +/- omdat hij niet meteen ging liggen maar mij eerst eens aankeek of ik echt serieus meende dat hij op zijn buik in die ijskoude drek moest gaan liggen, uiteindelijk ging hij wel maar 'plat' ging hij echt niet doen (die eigenwijze kop erbij was echt om te gieren :-))) ) en spelen was hij ook niet van plan want dat is iets voor thuis. Op advies van de trainer mag Pontus de EG-cursus overslaan omdat hij hoogbegaafd is. Geintje natuurlijk, maar hij heeft gezien dat Pontus alle onderdelen van de EG al kan en verwacht dat dit voor Pontus en mij dus geen uitdaging is.
Beide mannen mogen dus naar de VEG want Ramses heeft de EG met een mooi diploma afgesloten.
Ik ben dus reuze trots op mijn knappe mannen!!!
De week ervoor waren we in de altijd prachtige Ardennen voor een workshop roedelen voor jachthonden. Heel interessant! Daaruit bleek met name dat een (snel) resultaat alleen voor ons mensen belangrijk is maar dat het de hond, en dus ook Pontus, vooral gaat om het proces en het samen bezig zijn. En samen bezig zijn duurt veel langer als je niet onmiddellijk doet wat de bedoeling is.
Samen bezig zijn dat doen we en dat wordt ook wel steeds leuker. We zijn nog lang niet klaar voor de Nimrod, of zelfs niet voor een eerste diplomadag of groepsjachttraining maar we zijn leuk bezig.
Hij wil wel want toen ik achteloos een dummy op de tuintafel mikte om hem even buiten bereik te hebben sprong hij zonder aarzelen de tuintafel op om die dummy te pakken en kwam hem netjes brengen ook. Daarna had ik een dummy aan een spijkertje op de tuinmuur gehangen maar mooi dat Pontus op een gegeven moment als een geit op het hondenhok stond te balanceren om die dummy te pakken. Hoe gekker of moeilijker het is, hoe leuker hij het vindt. Zoeken vindt hij geweldig om te doen. Als hij ze ziet liggen of ziet vallen vindt hij het veel minder interessant.
Pontus is uit zijn bench gegroeid, hij kan niet fatsoenlijk rechtop staan dus ik heb voor hem de grootste maat besteld omdat ik verwacht dat hij nog wel een aantal maanden met enige regelmaat in zijn bench zal vertoeven omdat hij nog steeds niet zonder toezicht in de kamer kan rondlopen zonder kattekwaad uit te halen. Ik had anders verwacht en gehoopt maar het is nu eenmaal een Pietje Bel en daar zullen we het mee moeten doen. Ook hij zal ooit wel een braaf jongetje worden maar nu nog even niet.
vrijdag 9 november 2012
De vorderingen
We zijn weer een paar dagen verder en nog volop in ontwikkeling.
De wandelingen aan de HFB (hands free belt) gaan goed, ze lopen alle drie keurig netjes mee. Als we dan wat andere honden tegen komen reageren ze daar vrij rustig op. Dat is een verschil met de P&P rondjes waarbij ze om me heen zwermen, veel meer ruimte hebben om hun behoefte te kunnen doen maar dus ook meer ruimte nemen om te ageren tegen collegae die we tegenkomen. Dat is een constatering, ik weet nog niet wat ik hiermee ga doen.
De appèl oefeningen met Pontus gaan goed, hij volgt als een tierelier en let prima op. Apporteren met mate, doen we ook, soms mag hij een dummy alleen maar even vasthouden en verder niks maar we zijn wel samen bezig.
Laatst mocht hij een keer de kluifjes naar huis dragen vanaf de dierenwinkel. Hij wilde na een paar meter de verpakking slopen en alles opeten maar dat was de bedoeling niet. Afgepakt, verder lopen en na een stukje lopen weer proberen. De derde keer liep hij heel trots tot aan de deur zonder nog een poging te doen om het op te eten, natuurlijk werd hij daarvoor beloond.
Gisteren bedacht ik dat het ook wel tijd werd om hem eens te leren dat hij op zijn plaats kan blijven zonder dat het deurtje dicht moet van zijn bench. Ramses in zijn mand, Pandora op haar kussen en spuitelf in zijn bench. Het duurde even maar toen plofte hij met een zucht neer om er inderdaad niet meer uit te komen. Voor het zover was wa hij natuurlijk al een keer half uit zijn bench gegleden om vervolgens op te staan en weg te lopen, hij had al een keertje geblaft om de aandacht van Ramses te krijgen, was eruit gekropen en ervoor gaan liggen en weggelopen om zijn speeltje te pakken. Toen dat allemaal niet was gelukt en hij iedere keer terug gestuurd werd, bleef hij liggen en ging slapen.
Hij verzet zich nog altijd tegen het markeren maar vertoont daarbij weinig spanning, lekker tegenstrijdig. Ik dwing hem wel steeds een stukje verder. Staand mag ik alles met hem doen, het zweefmoment levert het grootste verzet op, over mijn been laten hangen lukt niet.
Gisteren ook eens spanning gemeten bij Ramses tijdens het apporteren, zoals verwacht heeft hij veel spanning. Ik heb weinig geapporteerd, bijna alleen volgwerk gedaan waarbij er een dummy op de grond lag maar de spanning werd niet echt minder. Hij sloop richting dummy alsof het een prooi was, helemaal gefixeerd. Ik heb zelf de dummy opgepakt en wilde het hem laten aanpakken maar dan klapt hij die kaken op elkaar.... veel te veel spanning om rustig te kunnen aanpakken. Het blijft een idioot.
De wandelingen aan de HFB (hands free belt) gaan goed, ze lopen alle drie keurig netjes mee. Als we dan wat andere honden tegen komen reageren ze daar vrij rustig op. Dat is een verschil met de P&P rondjes waarbij ze om me heen zwermen, veel meer ruimte hebben om hun behoefte te kunnen doen maar dus ook meer ruimte nemen om te ageren tegen collegae die we tegenkomen. Dat is een constatering, ik weet nog niet wat ik hiermee ga doen.
De appèl oefeningen met Pontus gaan goed, hij volgt als een tierelier en let prima op. Apporteren met mate, doen we ook, soms mag hij een dummy alleen maar even vasthouden en verder niks maar we zijn wel samen bezig.
Laatst mocht hij een keer de kluifjes naar huis dragen vanaf de dierenwinkel. Hij wilde na een paar meter de verpakking slopen en alles opeten maar dat was de bedoeling niet. Afgepakt, verder lopen en na een stukje lopen weer proberen. De derde keer liep hij heel trots tot aan de deur zonder nog een poging te doen om het op te eten, natuurlijk werd hij daarvoor beloond.
Gisteren bedacht ik dat het ook wel tijd werd om hem eens te leren dat hij op zijn plaats kan blijven zonder dat het deurtje dicht moet van zijn bench. Ramses in zijn mand, Pandora op haar kussen en spuitelf in zijn bench. Het duurde even maar toen plofte hij met een zucht neer om er inderdaad niet meer uit te komen. Voor het zover was wa hij natuurlijk al een keer half uit zijn bench gegleden om vervolgens op te staan en weg te lopen, hij had al een keertje geblaft om de aandacht van Ramses te krijgen, was eruit gekropen en ervoor gaan liggen en weggelopen om zijn speeltje te pakken. Toen dat allemaal niet was gelukt en hij iedere keer terug gestuurd werd, bleef hij liggen en ging slapen.
Hij verzet zich nog altijd tegen het markeren maar vertoont daarbij weinig spanning, lekker tegenstrijdig. Ik dwing hem wel steeds een stukje verder. Staand mag ik alles met hem doen, het zweefmoment levert het grootste verzet op, over mijn been laten hangen lukt niet.
Gisteren ook eens spanning gemeten bij Ramses tijdens het apporteren, zoals verwacht heeft hij veel spanning. Ik heb weinig geapporteerd, bijna alleen volgwerk gedaan waarbij er een dummy op de grond lag maar de spanning werd niet echt minder. Hij sloop richting dummy alsof het een prooi was, helemaal gefixeerd. Ik heb zelf de dummy opgepakt en wilde het hem laten aanpakken maar dan klapt hij die kaken op elkaar.... veel te veel spanning om rustig te kunnen aanpakken. Het blijft een idioot.
maandag 5 november 2012
Terug naar de fokker
Ik dreig Pontus wel eens met "Ik breng je terug naar je fokker, waardeloze nep Labrador!" Oké, ik geef toe dat het niet aardig is maar ik meen er dan ook niks van. Vandaag gingen Pontus en ik naar zijn fokker voor een privé training om te kijken hoever hij is (of niet is).
Ik heb natuurlijk gewoon verteld wat hij wel/niet doet of kan en dat mochten we laten zien.
Eerst maar eens een stukje volgen. Pontus volgde wel netjes maar was intussen erg met zijn omgeving bezig dus we kregen de tip om de lijn een stuk losser te doen en een tikje aan de riem te geven als hij niet voldoende oplette. Daarmee ging het volgen al snel beter en was zijn aandacht veel meer bij mij ipv zijn omgeving.
Daarna maar eens een apportje proberen om te kijken wat hij zou doen. Wel.... het moment van de waarheid en Mr. P ging voortvarend aan het werk, pakte de dummy meteen op (netjes in het midden zoals hij dat geleerd heeft) en kwam hem meteen bij mij brengen. Niks op aan te merken dus!
Gelukkig speelde hij niet de hele tijd het engeltje want na nog een paar hele mooie apportjes gaf ik hem zelf teveel ruimte na het afgeven van het apport en toen ging hij zijn eigen B.V. oprichten. Hij ging het landschap eens exploreren en dook vol overgave in een muizenhol die hij eens lekker ging uitgraven. Wij liepen intussen van hem weg want dan zou hij wel achter ons aankomen, ik zei al dat hij dit waarschijnlijk niet ging doen omdat dat hem helemaal niet boeit. En zo bleek ook, hij keek af en toe even om zich heen maar deed lekker zijn eigen ding. Uiteindelijk heeft de Marianne hem opgehaald en even vermanend toegesproken maar ook daar was hij niet echt heel erg van onder de indruk. Wel van de appèl oefeningen die hij vervolgens te doen kreeg, die kwamen wel door.
We hebben huiswerk gekregen, vooral appèl oefeningen en hooguit om de dag apporteren, met een lange lijn om hem zonder ophef binnen te kunnen halen als hij de ZZP-er gaat uithangen. Maarrr... Met dat apporteren komt het best goed! Het zit erin, hij doet het best netjes maar hij vindt andere dingen ook nog heel leuk en is snel afgeleid. Hij is nog geen raket maar ook dat is niet abnormaal in zijn leeftijdsfase.
Ook in onze fase pas dat heel goed, het apporteren moet nog iets van ons samen gaan worden en dat is het nu nog niet. Geeft niet, we roedelen lekker verder en dan komt het tussen ons best in orde.
Ik heb natuurlijk gewoon verteld wat hij wel/niet doet of kan en dat mochten we laten zien.
Eerst maar eens een stukje volgen. Pontus volgde wel netjes maar was intussen erg met zijn omgeving bezig dus we kregen de tip om de lijn een stuk losser te doen en een tikje aan de riem te geven als hij niet voldoende oplette. Daarmee ging het volgen al snel beter en was zijn aandacht veel meer bij mij ipv zijn omgeving.
Daarna maar eens een apportje proberen om te kijken wat hij zou doen. Wel.... het moment van de waarheid en Mr. P ging voortvarend aan het werk, pakte de dummy meteen op (netjes in het midden zoals hij dat geleerd heeft) en kwam hem meteen bij mij brengen. Niks op aan te merken dus!
Gelukkig speelde hij niet de hele tijd het engeltje want na nog een paar hele mooie apportjes gaf ik hem zelf teveel ruimte na het afgeven van het apport en toen ging hij zijn eigen B.V. oprichten. Hij ging het landschap eens exploreren en dook vol overgave in een muizenhol die hij eens lekker ging uitgraven. Wij liepen intussen van hem weg want dan zou hij wel achter ons aankomen, ik zei al dat hij dit waarschijnlijk niet ging doen omdat dat hem helemaal niet boeit. En zo bleek ook, hij keek af en toe even om zich heen maar deed lekker zijn eigen ding. Uiteindelijk heeft de Marianne hem opgehaald en even vermanend toegesproken maar ook daar was hij niet echt heel erg van onder de indruk. Wel van de appèl oefeningen die hij vervolgens te doen kreeg, die kwamen wel door.
We hebben huiswerk gekregen, vooral appèl oefeningen en hooguit om de dag apporteren, met een lange lijn om hem zonder ophef binnen te kunnen halen als hij de ZZP-er gaat uithangen. Maarrr... Met dat apporteren komt het best goed! Het zit erin, hij doet het best netjes maar hij vindt andere dingen ook nog heel leuk en is snel afgeleid. Hij is nog geen raket maar ook dat is niet abnormaal in zijn leeftijdsfase.
Ook in onze fase pas dat heel goed, het apporteren moet nog iets van ons samen gaan worden en dat is het nu nog niet. Geeft niet, we roedelen lekker verder en dan komt het tussen ons best in orde.
maandag 29 oktober 2012
Je krijgt de hond die je nodig hebt
Ik heb het niet zelf verzonnen maar ben het er wel erg mee eens: Je krijgt niet altijd de hond die je had gewild maar wel de hond die je nodig hebt.
Dat is mij nu al drie keer gelukt :-)
Pandora was (en is) een heerlijk wijffie maar dankzij haar moest ik me gaan verdiepen in hondengedrag en hondenopvoeding omdat het allemaal niet vanzelf ging. Dat bracht me in de wereld van de jachttrainingen en de opvoedcursussen en dat bleek heel interessant te zijn.
Ramses was in zijn jonge jaren zeer gemakkelijk in de opvoeding, we konden al onze voornemens van 'dat gebeurt ons niet weer' overboord gooien want Ramses had het allemaal niet nodig. Bij hem moest ik alle zeilen bijzetten bij de jachttrainingen want talent en passie had hij meer dan voldoende maar hoe leid ik dat in goede banen. Dankzij hem heb ik ook geleerd dat je niet blind kan varen op iemand die de cursus geeft maar dat je vooral ook naar je eigen hond moet kijken en bij jezelf moet blijven omdat je met slechte aanwijzingen meer kapot maakt dan je lief is, en dat zonder drank.
Bij Pontus dacht ik het bijna allemaal wel te weten of in ieder geval genoeg handvatten in huis te hebben om het deze keer 'perfect' te doen en de blits te maken met een heel goed hondje. Hoogmoed komt voor de val, ook deze keer :-)
Ik had mijn superhondje met goed werkende voorouders, een pienter mannetje ook nog dus ik ging voortvarend te werk. Veel aandacht besteed aan steadyness omdat ik dat bij Ramses niet had gedaan waardoor hij nu nog steeds niet echt steady is maar een heethoofd die wegstuift als de spanning te hoog wordt. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat ik een niet-apporterende retriever heb omdat hij er geen hol aan vindt en dat hij veel snapt maar ons contact niet goed genoeg is om samen te kunnen werken. Pontus begon op alle vlakken ernstig in de weerstand te zitten omdat we elkaar niet begrepen, in ieder geval ik hem niet.
Redelijk met de handen in het haar moest ik me dus wederom oriënteren op welke weg ik moest gaan inslaan met dit hondje omdat hij weer iets heel anders van mij nodig had dan die andere twee. En daar kwam op mijn pad de Roedelmethode.
Wat een impact kan twee dagen ploeteren in de Ardennen hebben! Ik zag in ieder geval mijn 'vervelende puber' met heel andere ogen omdat hij veel meer open bleek te staan voor communicatie dan ik van hem had verwacht. Met een paar logische en verder goed werkbare aanwijzingen verandert het contact tussen mijn en mijn pubertje met snelle stappen. Ik kan er nu niet genoeg van krijgen omdat ik heel blij ben om na bijna een jaar eindelijk vorderingen te zien en elke dag weer nieuwe dingen in hem te ontdekken waar ik heel blij mee ben. Ik weet inmiddels dat hij kan apporteren, dat is het probleem niet, maar dat niet-apporteren hem meer oplevert. Ik ga het moeten verdienen dat hij voor me wil werken maar ik heb inmiddels ook goede hoop dat ALS het zover is, het ook fantastisch gaat zijn! We hebben nog tijd want het jonge heerschap is net een jaar en we zijn nog wel een jaar verder voordat ik plannen met hem heb.
Het samenwerken zit hem voorlopig in de kleine dingen: spontaan voorwerpen komen brengen, samen steppen, samen spelen, samen schaapjes kijken, samen bramen plukken, vooral samen. Ik voel steeds meer contact, ik zie steeds meer oogcontact, ik voel hem meer fysiek contact zoeken (ruiken, likjes geven, kroelen, tegen me aan komen liggen) ik ben nu al een gelukkig mens en knijp mijn handjes dicht. Komende maand gaan we nog een keer naar de Ardennen en ik denk dat ik daarna in rap tempo een afspraak ga plannen voor een privé sessie met die zwarte monsters.
Dat is mij nu al drie keer gelukt :-)
Pandora was (en is) een heerlijk wijffie maar dankzij haar moest ik me gaan verdiepen in hondengedrag en hondenopvoeding omdat het allemaal niet vanzelf ging. Dat bracht me in de wereld van de jachttrainingen en de opvoedcursussen en dat bleek heel interessant te zijn.
Ramses was in zijn jonge jaren zeer gemakkelijk in de opvoeding, we konden al onze voornemens van 'dat gebeurt ons niet weer' overboord gooien want Ramses had het allemaal niet nodig. Bij hem moest ik alle zeilen bijzetten bij de jachttrainingen want talent en passie had hij meer dan voldoende maar hoe leid ik dat in goede banen. Dankzij hem heb ik ook geleerd dat je niet blind kan varen op iemand die de cursus geeft maar dat je vooral ook naar je eigen hond moet kijken en bij jezelf moet blijven omdat je met slechte aanwijzingen meer kapot maakt dan je lief is, en dat zonder drank.
Bij Pontus dacht ik het bijna allemaal wel te weten of in ieder geval genoeg handvatten in huis te hebben om het deze keer 'perfect' te doen en de blits te maken met een heel goed hondje. Hoogmoed komt voor de val, ook deze keer :-)
Ik had mijn superhondje met goed werkende voorouders, een pienter mannetje ook nog dus ik ging voortvarend te werk. Veel aandacht besteed aan steadyness omdat ik dat bij Ramses niet had gedaan waardoor hij nu nog steeds niet echt steady is maar een heethoofd die wegstuift als de spanning te hoog wordt. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat ik een niet-apporterende retriever heb omdat hij er geen hol aan vindt en dat hij veel snapt maar ons contact niet goed genoeg is om samen te kunnen werken. Pontus begon op alle vlakken ernstig in de weerstand te zitten omdat we elkaar niet begrepen, in ieder geval ik hem niet.
Redelijk met de handen in het haar moest ik me dus wederom oriënteren op welke weg ik moest gaan inslaan met dit hondje omdat hij weer iets heel anders van mij nodig had dan die andere twee. En daar kwam op mijn pad de Roedelmethode.
Wat een impact kan twee dagen ploeteren in de Ardennen hebben! Ik zag in ieder geval mijn 'vervelende puber' met heel andere ogen omdat hij veel meer open bleek te staan voor communicatie dan ik van hem had verwacht. Met een paar logische en verder goed werkbare aanwijzingen verandert het contact tussen mijn en mijn pubertje met snelle stappen. Ik kan er nu niet genoeg van krijgen omdat ik heel blij ben om na bijna een jaar eindelijk vorderingen te zien en elke dag weer nieuwe dingen in hem te ontdekken waar ik heel blij mee ben. Ik weet inmiddels dat hij kan apporteren, dat is het probleem niet, maar dat niet-apporteren hem meer oplevert. Ik ga het moeten verdienen dat hij voor me wil werken maar ik heb inmiddels ook goede hoop dat ALS het zover is, het ook fantastisch gaat zijn! We hebben nog tijd want het jonge heerschap is net een jaar en we zijn nog wel een jaar verder voordat ik plannen met hem heb.
Het samenwerken zit hem voorlopig in de kleine dingen: spontaan voorwerpen komen brengen, samen steppen, samen spelen, samen schaapjes kijken, samen bramen plukken, vooral samen. Ik voel steeds meer contact, ik zie steeds meer oogcontact, ik voel hem meer fysiek contact zoeken (ruiken, likjes geven, kroelen, tegen me aan komen liggen) ik ben nu al een gelukkig mens en knijp mijn handjes dicht. Komende maand gaan we nog een keer naar de Ardennen en ik denk dat ik daarna in rap tempo een afspraak ga plannen voor een privé sessie met die zwarte monsters.
Abonneren op:
Posts (Atom)