Jachtstap met Team Oranje

Afgelopen week was een week waar ik lang naar heb uitgekeken. Ik ging met beide mannen naar Ameland om een Jachtstap te doen met Klaas Wijnberg.
Vorig jaar ben ik geweest met alleen Ramses en dat was ook eigenlijk dit jaar de bedoeling maar, ach, ik wist niet zo goed waar ik dan 'mijn kleine vriendje' moest parkeren en hij kan (op zijn goede dagen) ook al best lekker apporteren ...  Ik kreeg toestemming om met beide mannen te komen dus dat zou een hele klus worden, met recht een uitdaging!
Vorig jaar heeft Ramses het de hele week fantastisch gedaan dus Klaas was helemaal weg van mijn zwarte clown. Hoeveel indruk Ramses heeft gemaakt kwam ik pas afgelopen week achter toen de andere dames op een gegeven moment zeiden "Ooooo, is dit die zwarte Labrador waar Klaas het altijd over heeft!", zij hadden beide in hun vorige workshop verhalen gehoord over Ramses die alles deed, hoe moeilijk ook, en 'de auto's van de snelweg zou koppen om zijn apport te pakken'. Daar werd ik toch wel een beetje trots van :-)

De eerste middag hebben we alleen een wandeling gemaakt om te kijken wat de honden deden met het landschap, met elkaar en wat ze vanuit zichzelf lieten zien. Ramses rende tussen mij en Pontus op en neer, kwam vaak kijken of er al iets van hem verwacht werd en ging dan weer even weg. Pontus heeft heel het landschap uitgekamd, bleef wel netjes in de buurt maar was toch vooral zijn neus achterna en rende van voor naar achter en van links naar rechts, hij was heel hard aan het werk voor zichzelf met de driestheid die bij een puberend mannetje past. Gelukkig kwam ook hij regelmatig even terug maar helaas niet toen hij een konijnen karkas had gevonden, die heeft hij eerst opgevreten voor hij terug kwam.
Mijn doel voor deze week was leren hoe ik beide mannen kan managen tijdens het apporteren en voor Pontussie werd het een test om te zien wat hij in zich heeft aan kwaliteiten, of hij het zou volhouden om 5 dagen gemotiveerd te blijven of hij zijn energie wat beter zou gaan verdelen als het niet twee uurtjes opletten was maar een hele dag en dan een paar dagen achter elkaar. We gingen het zien maar we gingen het vooral doen.

De tweede dag trokken we er echt de hele dag op uit en werd er geapporteerd. Het was voor mij even zoeken hoe dat moest met twee van die drieste mannen en dat ging nog niet zo soepel maar het apporteren ging wel goed. Ramses liet zien wat ik al verwachtte, hij ging voortvarend aan het werk maar had moeite met zijn steadyness in gezelschap van Pontus, had grote neiging tot inspringen en kwam moeilijker terug. Pontus liet zien dat hij onervaren was in dit glooiende landschap en met verre apportjes maar hij leerde snel en kwam ook goed terug als hij het apport had gevonden. Klaas was helemaal weg van die kleine smurf die liet zien dat hij een goede neus had, wil om te werken en het vermogen om snel te leren.
Het leuke aan de oefeningen van Klaas is dat er ook een groot beroep wordt gedaan op de kwaliteiten van de hond zelf. Zo was er een oefening op het strand dat we met hond om ons heen een stukje vooruit moesten lopen tot de hond de geur van de dummie zou oppakken en vanzelf zou 'omslaan naar rechts' en dan moesten we hem meteen toestemming geven om te gaan. Pontus drentelde lekker met me mee, keek af en toe wat afwachtend naar mij of ik hem een opdracht zou geven tot hij ineens de dummie in zijn neus kreeg, een slag naar rechts maakte en zijn neus nog zo'n 75 meter volgde richting dummie. Niet aarzelen, gewoon doen! Best heel knap van die jonge smurf! Klaas stond juichend achter een duintje en dat was de eerste keer dat dat hij iets zei in de strekking van: "Wat een waardeloze rothond !Die hond past helemaal niet bij jou, laat hem maar achter op Ameland!" (En er zouden nog vele keren volgen)

Het was koud op Ameland, vreselijk koud en ik ben echt geen koukleum. Op sommige ochtenden lag er sneeuw, de temperatuur is niet boven de 3 graden geweest en die stevige oostenwind maakte dat de gevoelstemperatuur nog een paar graden lager was. Brrrrrrrrrrrr. Op sommige momenten was er een aarzelend zonnetje en als wij dan net in een 'globke' (duinpannetje) zaten om een boterhammetje te eten dan was dat toch wel vet genieten! Ameland is zo prachtig om een paar dagen al 'buitenspelend' door te brengen.

De woensdag was wat zwaarder, de temperatuur werkte niet echt mee maar ook bij de honden was er een breekpunt. Er was wat weerstand hier en daar, Max raakte zijn motivatie een beetje kwijt, Chase was voor zichzelf begonnen, Pontus had een nieuwe hobby (konijnenkadavers zoeken en opvreten) en Ramses was erg ongedurig. Pontus was zeer gedreven op zoek naar konijnen kadavers en moest dus aan de lange lijn omdat hij met gevonden kadaver niet meer kwam tot het opgegeten was. Op zich heel jammer want op het 'kadaver probleem' na was er geen enkele reden waarom hij aan de lange lijn moest want hij kwam meteen terug met zijn apportjes, daar kon Ramses nog een puntje aan zuigen. Nou ja, het zij zo. De woensdag moest er keihard gebikkeld worden!
Er was een oefening 'voor de voet jagen' waarbij we door een duinvallei moesten jagen en daarbij de hond van links naar rechts zigzaggend door de vallei moesten laten zoeken met niet al te grote slagen. De eerste keer was Pontus los en luisterde wel naar de aanwijzingen naar welke richting hij moest maar schoot dan vervolgens als een jekko het duin op en over, helaas pakte hij boven op het duin ook meteen geur op en vond een dummie. Dat moest dus op een andere plek nog een keer en nu met lange lijn om te zorgen dat hij maar een paar meter bij mij vandaag kon vliegen en veel kleinere slagen maakte. Het is wel een beetje tekenend voor hoe hij is, hij kijkt en luistert wel naar de aanwijzingen maar vliegt in zijn enthousiasme alle kanten op.
We hebben op het strand ook nog wat verre, heeeeeeel verre, markeer apporten gedaan. Eerst op een meter of 50 maar uiteindelijk, van paal tot paal, 200 meter ver. Het was wel spectaculair om te zien hoe die zwarte mannen dat deden! Ramses als een galoperend paard recht op de dummie af.... tjongejonge wat kan die mafkees markeren! Ook Pontus deed dit heel goed, met een lichte aarzeling halverwege, maar hij zette toch door en kwam op volle snelheid terug rennen om zijn apport af te geven. Heel mooi om te zien!

De donderdag was een pechdag voor Pontus. Hij liep tegen het schrikdraad maar herstelde daar zeer snel van. Een poosje later had hij een aanvaring met Wolf en kreeg flink op zijn lazer. Dat zat er al een tijdje aan te komen want hij liep al een paar dagen recht op Wolf (achter het hek) af met geheven kop en staart terwijl Ramses zijn kop en staart keurig liet zakken. Nu zocht hij weer oogcontact en hij kreeg zijn lesje. De rest van de dag was Pontus reuze tam en is geen moment van mijn zijde geweken, ook de verre apportjes deed hij niet, ik moest een stukje met hem meelopen. Tegen het eind van de dag was het weer hersteld maar voor Wolf had hij diep ontzag.
We hebben wat waterwerk gedaan. Apporteren uit een rietveld, uit dichte bosjes met ook stekels erin. Pontus gaat overal dwars doorheen, iets subtieler dan Ramses die zijn harde kop overal doorheen ramt zodat ik de doornen en stekels uit zijn kop en borst kan trekken maar Pontus zoekt zijn weg en friemelt zich overal doorheen op zoek naar zijn apportje. Hij heeft laten zien dat hij kan doorzetten en net zolang zoekt tot hij het gevonden heeft.
Alleen Klaas die ergens in de struiken ligt vond hij wel wat eng, daar durfde hij niet zo goed in de buurt te komen om een dummie te pakken.
Ik moest me op een bepaald moment met het lopen even alleen op Pontus concentreren en Klaas nam Ramses even van mij over. Ik weet niet wie er meer lol had, Ramses of Klaas, dikke vrienden die twee. Klaas verzuchtte dat hij toch wel heel graag weer zo'n zwarte jongen wilde want dat vond hij toch wel erg leuk.

Vrijdag was alweer de laatste dag, tjonge wat gaat zo'n week altijd snel! We hadden met elkaar toch een soort routine opgebouwd waarin het te doen was om met beide mannen aan het werk te zijn. Pontus liet zien dat hij stabieler is dan Ramses want Ramses heeft veel meer de neiging om 'voor zijn beurt' te gaan dan Pontus die eigenlijk heel netjes op zijn commando wacht. Tijdens de pauzes moesten de mannen gaan liggen en ook dat ging steeds makkelijker, natuurlijk ook geholpen door de toenemende vermoeidheid. Eerst moest ik Pontus nog om de haverklap terug op zijn plaats leggen maar de laatste dagen ging hij relaxed liggen en pakte zijn rust. Zeker als ze in het zonnetje lagen, lagen de heren lekker naast elkaar te soezen.
Op de vrijdag hebben we nog wat met schot gewerkt, daar hebben zowel Ramses al Pontus geen moeite mee want die linken een schot al aan een apporteer opdracht.
We hebben nog wat apportjes gedaan met vachtdummies en ook die gingen goed. Dat vond ik een hele fijne ontwikkeling omdat Mr. P ook nog wel eens de neiging heeft om dan te gaan plukken en slopen. Nu niks van dit alles, oppakken en brengen was het.
Ramses liet op vrijdag nog even zien waarom Klaas hem ook alweer zo geweldig vond door als een raket over twee kleine watertjes te springen ipv te zwemmen en zich met een verschrikkelijke plons in het grote water te storten op weg naar zijn dummie. Het zag er spectaculair uit en daarna mocht hij nog een afgedreven dummie gaan 'redden' die een andere hond niet had willen halen. Hij lag heel moeilijk maar door hem goed op de wind te zetten en het doorzetten van Ramses is het toch gelukt.
Op de laatste dag hebben we ook nog een spoortje gelopen. Beide mannen hebben dit goed gedaan maar Ramses wil dan toch iets te snel en heeft de neiging zijn neus wat hoog te hebben, Pontus deed dit beter omdat hij iets rustiger werkt en zijn neus meer aan de grond zet.

Al met al een geweldige week. Ik heb heerlijk genoten van Ameland en van die twee geweldige zwarte mannen van mij. Wat ze me aanbieden aan samenwerking is fantastisch, wat ze aan kwaliteit laten zien is prachtig. Met Pontus moet ik gewoon nog veel doen om die samenwerking fijner te maken zodat we meer op elkaar leren vertrouwen.
Ik kan nog veel duidelijker zijn naar Pontus toe in wat ik van hem wil. Goed voorbeeld hiervan is het gaan liggen tijdens de pauzes, dat liet ik de eerste anderhalve dag aan hem over of hij zijn rust ging pakken maar toen ik over ging op hem een opdracht te geven om op een bepaalde plaats te gaan en blijven liggen en dat ook echt van hem eiste (fysiek) zorgde dat wel voor duidelijkheid en rust bij hem in de pauze momenten.
En zo knutselen we samen verder...

Schijnheilig boontje is druk in gesprek

We zijn dag 10 na ons roedelavontuur en Mr. P is druk in onderhandeling. De dagen na ons bezoek aan Salm moesten we laten zien dat we alles wat we daar hebben gedaan, ook in Hoogvliet kunnen dus dat bracht wat ongeloof en verzet met zich mee maar daar hadden we op gerekend dus dat kwam goed.
De dame en heren werden een stuk aanhankelijker en kwam contactliggen, tegen je benen hangen of langs je benen schurken. Heel plezierig allemaal.
Ook tijdens de jachttraining met de twee mannen ging de HFB om en deed ik oefeningen tussendoor om de heren bij de les te houden. We zijn er nog niet maar oefening baart kunst zullen we maar zeggen, twee van die heethoofden tegelijk managen is een oefening op zich.
Vandaag hadden we EG en Mr. P was op de wandeling richting veld al druk doende met zijn conversatie, dusdanig dat tijdens het oplopen van het terrein alle hondenogen op hem gericht waren en bij Mr. P alleen zijn staart en nekharen nog een stukje hoger gingen want 'niks zijn en niks lijken is helemaal zo niksig', dan kan je beter een beetje stoer doen. Meneer Zwarte Kelpie vond onmiddellijk dat Pontus wel een beetje mocht indimmen bij het betreden van het terrein maar Pontus was dat niet echt van plan dus we zijn eerst het terrein maar weer eens af gelopen. Zo'n dag werd het dus.
Tijdens de les was hij constant 'bezig' met net niet lekker volgen maar heel subtiel een beetje blokkeren of iets minder subtiel waarop ik gewoon doorliep en hij opzij moest springen, een beetje achter hangen, opzij trekken, snuffelen, alles werd uit de kast gehaald. Hij vond het ook zeer grappig om in de riem te bijten of mijn mouw te pakken, de dummy uit mijn jaszak proberen te stelen, zelf een stukje worst uit mijn jaszak proberen te pakken, met zijn poten tegen me op gaan staan (en daar vooral heel brutaal bij kijken).
Tijdens de oefeningen zat hij zeer schijnheilig 'braaf' te kijken wat hem positief commentaar opleverde van andere cursisten en de instructrice "Ach, wat is hij ook braaf!", als hij in zijn vuistje kon lachen had hij het gedaan want meneer was alles behalve braaf maar ik was de enige die de baldadige blik in zijn oogjes zag. Jaja, hij deed zijn 'trucjes' in ruil voor een stukje worst maar dat had werkelijk niks met gehoorzaamheid te maken. Down gaan liggen met stijve voorpoten en zo net boven de grond blijven hangen met een blik van 'Zie je wat ik doe?', de dummy wel apporteren maar dan net buiten bereik gaan zitten, niet netjes naast gaan zitten maar gedraaid of heel snel weer gaan staan, een opdracht 'niet snappen' maar ineens wel als mijn hand richting beloningsjaszak gaat. En intussen maar naar Meneer Zwarte Kelpie blijven loeren die hem vanaf het andere veld in de gaten hield. Een kleine terrorist is het!
Op een gegeven moment legde hij zijn poot op de lijn en ging vervolgens heel lijdzaam zitten kijken dat hij zo oncomfortabel zat met zijn poot op de lijn. Ik dacht "Je bekijkt het maar, je hebt het zelf veroorzaakt dus zie maar hoe je het weer oplost" maar ik werd natuurlijk door een medecursist geattendeerd op de ongemakkelijke houding van Pontus: "Je moet de lijn even goed doen, hij zit verkeerd." Ik zei tegen haar dat hij dit zelf gedaan had en het ook zelf mocht oplossen waarop ik een blik kreeg van "Harteloos mensch, kijk toch naar dat arme kleine zielige hondje." Na een tijdje het harteloze mens te spelen slaakte Pontus een duidelijk hoorbare zucht en haalde zijn poot weer van de lijn, missie mislukt. Dat is toch om te gieren!
Het maakt allemaal niet uit hoor, ook dit komt weer goed, met geduld en doorzetten kom je een heel eind. Ik ben wel blij dat ik het zie (en ik vind het uitermate grappig dat andere mensen wel op het verkeerde been gezet worden door zijn 'onschuldige puppy act' ).
Het zat er gisteren al een beetje aan te komen door voor onrust te zorgen bij het naar buiten gaan en de wandelingen, Pandora uitdagen, net een neuslengte voor willen lopen, de lijnen in de knoop maken en dan gaan lopen miepen. Geen dag is het zelfde met Mr. Pontus :-)

Ons roedel avontuur gaat verder

Vorig jaar oktober zijn we een weekend gaan kennismaken met de Roedelmethode, in november hadden we nog een kort vervolg met wat andere Labradors, nu hadden we onze eigen afspraak in Salmchateau om eens te kijken naar ons roedeltje en wat we daar in kunnen verbeteren.
In de gite rook het blijkbaar naar honden en mensen die ons zijn voorgegaan in ons avontuur dus er moest eerst volop gesnuffeld en ontdekt worden. Ramses en Pandora gingen na hun rondje liggen wachten op wat komen ging, Pontus had wat meer tijd nodig en keek af en toe achterom om te vragen of hij nog steeds niet in overtreding was... uiteindelijk had ook hij het allemaal wel gezien en geroken.
We hebben een beetje besproken waar wij tegenaan lopen in ons dagelijks leven met het zwarte trio: De agressie van Ramses naar kleine hondjes en andere reuen die we frontaal naderen en het niet altijd zo netjes meelopen aan de lijn.
De agressie van Ramses werd door het bespreken wel veel inzichtelijker voor ons. Wij konden ons niet goed voorstellen dat Ramses een gevaarlijke gek is die zomaar andere honden aanvalt... en dat is hij dus ook niet. Wij en hij moeten wel beter leren hoe met deze situaties om te gaan en daar kunnen we wel iets mee.
Daarna gingen we 'los': aan de HFB de Chemin de la Bossette op en neer met verschillende opdrachten om te doen. Het lopen ging al heel snel beter, de handelingen als 'zitten op overheersing', 'ogen afdekken' en 'snuit naar de borst' gingen wisselend. Na iedere wisseling van hond was het weer een paar stappen terug en opnieuw beginnen maar uiteindelijk konden we in alle cominaties prima lopen.
Onder het lopen werd er flink gecommuniceerd met de honden en tussen de honden onderling, wat wij niet zagen werd wel opgemerkt door Arjen en zo werd het een heel boeiend gesprek.
Toen we terug kwamen in de gite ploften de honden al snel neer voor een tukkie want ze waren er flink moe van geworden, wij ook maar wij wisten dat er nog een vervolg zou komen.
Het middagprogramma ging verder op dezelfde voet maar de opdrachten werden steeds moeilijker om te ontdekken hoever we konden gaan. En dat was eigenlijk best ver want ondanks dat er flink getest werd door de honden was de bereidheid om mee te werken heel groot.
Na de sessie zijn we even gestopt in een bos om ze even te laten uitsjezen zodat ze ook hun fysieke energie kwijt konden maar of dat echt een goed idee was.... Voor Pandora en Ramses wel want die bleven in de buurt en kwamen (op een kleine escapade van Ramses na) terug als ze geroepen werden. Mr. Pontus natuurlijk niet, die deed zijn eigen ding en luisterde helemaal nergens naar hoewel hij wel in de buurt bleef... Stinkdier!!! Die ging daarna dus vast terwijl de andere twee nog even de vrijheid kregen.

Op dag twee was de kop van Pandora, toen de autodeur open ging in Salm, om te gieren: "O nee, hè, zijn we hier weer!", zei die kop terwijl ze zich wellicht verheugd had op een wandeling zoals we die gewoonlijk doen als we in de Ardennen zijn. Maar ze deed gewoon weer mee.
De opdrachten werden nog veeleisender en onze kleine diva had daar wel wat moeite mee dus ze ging hier en daar flink in protest, blokkeerde een paar keer terwijl ze ons dan recht aan keek om vervolgens snel opzij te gaan. ook in een liggende positie gebracht worden in het bijzijn van de mannen was nogal een dingetje maar ze liet het wel toe en vond het uiteindelijk allemaal ook heel prettig.
Ramses had veel verborgen verzet en passief verzet waar ik even doorheen moest maar dat ging wel. Pontus was nog het meest open in zijn verzet maar gaf zich gemakkelijk gewonnen.
We hebben zo gelachen toen ze van liggen naar zit moesten op één commando. Pontus ging, Ramses trok met zijn poten uit reflex maar besloot te blijven liggen en Pandora verstrakte haar poten en bleef ook liggen. Ramses kwam na een beetje geduld en een kleine consessie van mijn kant ook overeind en Pontus wilde Pandora duwen met zijn neus om overeind te komen.
Ramses moest gaan zitten op overheersing maar Pontus legde zijn kop op zijn schoft en vertelde Ramses dus om te blijven staan hoe hij stond. De mannen moesten gaan zitten terwijl Pandora ze met haar blik te kennen gaf dit niet te doen... zo subtiel maar het zorgde er wel voor dat het niet ging zoals het moest gaan. Heel leerzaam voor ons maar Arjen ziet echt alles!
Uiteindelijk waren we er allemaal doodmoe van en was het tijd om er voor dit weekend een punt achter te zetten. Of een komma want dit gaat nog wel een vervolg krijgen denk ik.

Eenmaal weer thuis (maandag laat) nog een rondje door ons eigen park om na de lange reis even de benen te strekken, de blaas en de darmen te kunnen legen. Maar voor ze in de juichstemming zouden komen van "Fieuw, gelukkig zijn we weer thuis en is alles weer geheel normaal." zijn we ook nog een rondje met HFB door het park geweest.
We zijn er nog lang niet en er is, zoals voorspeld door Arjen, nog regelmatig verzet en communicatie maar we zijn er ons bewuster van en gaan regelmatig aan de slag met de dingen die we geleerd hebben. Verzorgende handelingen worden graag ontvangen.

Ik ben door alle commotie in ieder geval vergeten om naar de EG cursus te gaan met Pontus, gelukkig kan hij wel een lesje missen.

Van nature braaf.... yeah right!

Vanochtend mochten we dan toch komen voor de eerste EG-les van dit seizoen voor Pontussie.
Er waren drie witte herders en Pontus, dus hij viel wel uit de toon. Er ontbraken nog 3 kandidaten dus... in de hoop dat dit niet ook witte herders zijn... kan het gezelschap nog wat gevarieerder worden, minder zwart-wit, zeg maar.
De start was licht chaotisch met drie mevrouwen die achter drie witte herders het veld over gingen en Pontus. Na de ABC-cursus waarin al bleek dat Pontus de EG-oefeningen al beheerst met uitzondering van de af/blijf oefening had ik ook niet verwacht dat het heel spannend ging worden maar dat wordt het dus ook echt niet.
Pontus deed zijn ding, ik deed mijn ding en we hadden het best leuk samen. Leuk om dat volgen lekker veel en ontspannen te oefenen want daar wordt het alleen maar leuker van. We hadden nog tijd om even met een dummy te klooien voor onszelf want herders zijn geen retrievers dus dat ging niet vanzelf.
De grootste uitdaging was dus af op een drassig veld en even blijven liggen. Nou, hij deed het best goed. Hij ging liggen, bleef liggen, ik kon twee passen wegstappen, even blijven staan en terugkomen zonder dat hij overeind kwam. We hebben het drie keer goed gedaan en toen vond ik het wel genoeg, je moet het immers positief afsluiten en hij had het voor zijn kunnen erg goed gedaan.
Een andere uitdaging was het negeren van andere honden die wel contact zochten met hem maar met Rodi-worst in mijn zak ging ook dat vrij soepel. Met andere woorden: Ik was weer zeer tevreden met mijn kleine floepertje!
Het groepje vrouwen had ik werkelijk niks mee! Het was me een mutsenkluppie! Al op het veld, de training was nog niet eens afgelopen, en toen had eentje het al over dat de auto vies zou worden van de hond en dat ze dat weer schoon moest maken en de kleedjes moest gaan wassen. Daar heb ik gelukkig helemaal geen last van, Pontus gaat in zijn bench, die mag vies worden, en soms haal ik die kleedjes en dekens er eens uit om te wassen maar na elke training.... echt niet!
De leukste opmerking kwam pas op het laatst. Er was er eentje blij dat ze niet de enige was met een hond die niet luisterde, blij dat het niet allemaal van die 'makkelijke honden' waren zoals 'hij' (en 'hij' was in dit geval natuurlijk die zwarte van mij) die alles vanzelf doen.
Dan ga ik zitten denken: "Moet ik dit nu opvatten als een compliment of als een belediging?" Het is natuurlijk een goed teken dat alles eruit ziet alsof het vanzelf gaat maar dat het er nu zo uitziet heeft wat zweetdruppels gekost. Pontus een 'gemakkelijke hond'.... dat alleen is al grappig want zo heb ik nog nooit naar Pontus gekeken. Pontus is te slim en te boevig om makkelijk te zijn, Pontus is slim dus hij leert makkelijk maar Pontus is ook altijd op zoek naar de mazen en mogelijkheiden binnen zijn CAO. Leuk, interessant en leerzaam? Jazeker! Makkelijk? Absoluut niet!

Maar het was nog niet klaar voor vandaag.
Na de training liep ik met mijn drietal een wandelingetje met oefeningen te doen. Netjes meelopen, naar de eendjes kijken zonder ze op te jagen, rustig langs de eendjes lopen, door de plassen lopen (speciaal voor Pontus die een hekel heeft aan natte voeten), gewoon van die dingen die zich onderweg aanbieden.
We kwamen een meneer tegen die we wel vaker treffen, met zijn Mops-reutje. Vriendelijk beest, loopt altijd los maar luistert niet. Gelukkig is hij slim genoeg om stoer te doen op 30 meter afstand en niks serieus te proberen waardoor mijn drietal niet op hem reageert.
Mops luisterde weer eens niet, moest komen, kwam niet, liep op zijn gemakje over het veld te banjeren, wetend dat zijn baas toch niet boos wordt.
Mijn drietal loopt aan de lijn, moesten volgen om die meneer te passeren en doen keurig wat ik van ze vraag (wetend dat ik snoepjes in mijn zak heb). Die meneer maakt in het voorbij gaan de opmerking "Daar heb je ook geen omkijken naar!" dus ik vraag wat hij ermee bedoelt. Hij zei: "Ja, dat soort honden luisteren altijd gewoon, de mijne niet." Dus ik zeg: "Tja, ik heb die van mij ook moeten opvoeden, ze luisteren niet vanzelf."
Echt bizar! Wetend hoeveel tijd en energie ik in die honden heb gestoken om ze zover te krijgen dat ze met z'n drieen netjes kunnen meelopen, niemand lastig vallen (gaat nog niet altijd goed met die Schwartzeneggert van mij) en inderdaad redelijk luisteren..... Dat wordt allemaal wel erg gebagatelliseerd door mensen die denken dat 'dit soort honden' vanzelf luisteren, alsof ze een aangeboren harde schijf hebben met de commando's er al op.
Sommige mensen! Maar grappig is het eigenlijk ook wel weer... ik denk dat ik het maar ga opvatten als compliment :-)

Terug naar de wortels

De wortels van Pontus liggen in Brabant, in Hank.
Afgelopen zaterdag hadden we daar een date met zijn fokker voor een training in een klein groepje met een paar andere jonge/onervaren honden. Er was een jonge Golden van 10 maanden, er was een onervaren Labrador van 2 jaar en er ontbrak nog een jonge Labrador van een maand of 10. Een mooi kluppie dus, allemaal jonge jongens en twee voor mij bekende voorjagers.
Eerst moesten we maar eens laten zien hoe ver we waren met ons volgwerk, Pontus kan prachtig volgen maar was daar (vreemd veld, vreemd groepje) toch redelijk snel afgeleid. Geeft niet, dat moet hij allemaal leren, ook 'met nieuwe indrukken omgaan' moet hij leren.
Hij moest een paar apportjes doen op redelijk afstand, zelf wegbrengen en dan van een flinke afstand sturen (van zo ver had ik hem nog niet eerder gestuurd) en ook een keer een dubbel apport.
Ik vond dat hij dit best heel goed deed, hij liet zien dat hij het onthouden had, hij ging zonder omwegen richting dummy en kwam ook weer meteen terug. Pontus is nog geen raket, zoals we van Ramses gewend zijn maar hij deed wel wat ik van hem vroeg. Hij liep een beetje te miepen vanwege het drassige veld en zijn lange lijn, dat heeft hem wellicht ook nog wat vertraagd, maar hij deed zijn werk!!! En dat is ook wel eens heel anders geweest.
We zijn nog aan de slag geweest met de zitfluit, daar heb ik nog niet heel veel mee gedaan dus dat is ons huiswerk geworden. Op één à twee meter afstand kan hij al gaan zitten maar op grotere afstand komt hij eerst dichterbij voor hij gaat zitten.

Het was zeer koud in Hank, zoals altijd, dus twee uurtjes was weer lang genoeg voor ons en de jonge blagen. Pontus was moe van de nieuwe indrukken en heeft die avond liggen slapen als een roosje.

Leuk vond ik dat de jonge Golden de neiging had om naar Pontus en de andere hond toe te komen voor een potje klieren maar dat Pontus daar eigenlijk niet eens zoveel interesse in had, Pontus was wel degelijk bezig met opletten, en wilde graag aan de beurt zijn om te apporteren.
Ook opvallend was dat hij in een andere groep dan de laatste weken in de Bernisse en op andere grond toch weer moet wennen en minder zeker werkt, hij moest echt wel een beetje wennen. De afgelopen weken in de Bernisse heeft hij al hele leuke dingen laten zien dus in zijn nieuwe groepje zal dit ook wel komen.
Hij houdt de dummy netjes vast, mooi in het midden zoals hij geleerd heeft, en is niet hard in zijn bek. Ook heeft hij geen enkele keer geprobeerd om weg te lopen en zijn eigen ding te gaan doen.

Al met al was ik best tevreden, volgende week met goede moed verder.
Zo leuk om te zien hoe dit mannetje de afgelopen tijd met sprongen vooruit is gegaan (en nog vooruit gaat), daar ben ik zeer blij mee! Uiteindelijk doet hij dit nog helemaal niet zo lang dus ik kan wel van alles willen maar in oktober deed hij nog helemaal niks, behalve volgen en los/vast, en dat is echt nog maar drie maanden geleden.

Mijn gup is een hele knappe gup :-)

We zijn inmiddels weer een paar weken en een paar trainingen verder en Pontussie gaat het spelletje steeds beter snappen.
Afgelopen zondag was ik zelfs zeer gelukkig met met wat hij liet zien tijdens de groepstraining en dat zegt wel wat. Hij begon goed met een aantal zeer enthousiaste apportjes, inspringen was niet belangrijk, zittend starten ook niet wel dat hij een aantal keren achter elkaar voortvarend naar de dummy sjeesde en weer zeer snel terug kwam om de dummy te brengen. Hij had er duidelijk lol in, ik ook en dat voelde heel goed.
De steadyness oefening met dummy's overgooien deed hij ook prima, niet overdreven braaf want hij wilde er wel achteraan maar accepteerde het dat hij moest blijven zitten. Bij die acceptatie heb ik de oefening afgebroken om hem wel gretig te houden.
Daarna begonnen we met korte apportjes en dat begon heel goed tot.... hij bij de dummy kwam die heel dicht bij een spoortje lag wat de dag ervoor door Ramses en zijn maten was gelopen. Tja, toen ging het 'fout' en ging hij eerst even dat spoortje uitlopen door de struiken en daar stuitte hij op nog meer interessante dingen, nog meer sporen, valplekken waar een gans had gelegen of in de boom gehangen, een sleepje met een snip, valplekken van de snip, een sleep met de gans, routes die door Ramses waren gelopen op zijn zoektocht.... Pontus heeft alles nog eens nagelopen maar er was helaas voor hem (en gelukkig voor mij) niets meer te vinden. Tuurlijk, hij had gewoon moeten apporteren en moeten luisteren maar ik was hem even helemaal kwijt en fluiten had geen zin want hij was zijn neus achterna.

Soms moet je ook gewoon je verlies nemen en dit was typisch zo'n situatie dat het maar even moest gebeuren, hij kon geen kant op (bleef trouwens ook gewoon in de buurt) en er was geen succes te behalen voor hem in de vorm van wild. Op zich was het ook gewoon mooi om te zien wat een geweldige neus hij heeft om al de spoortjes van de dag ervoor te kunnen vinden ondanks de inmiddels gesmolten sneeuw, om te zien hoe gedreven hij is en hoe zelfstandig hij ook omgaat met obstakels in het terrein. Na een minuut of 10 was hij klaar met zijn ontdekkingstocht en toen kwam hij weer bij mij, klaar om weer samen aan de slag te gaan.

De rest van de training ging prima. Hij heeft een aantal prima apportjes laten zien waar ik zeer tevreden over was. Als 'uitdaging van de dag' ging Ralf zich in de bebossing verstoppen en moesten de honden afgaan op alleen het geluid van de ganzenfluit. Pontus mocht als eerste en ging recht op het geluid af zonder aarzelen, hup, dwars door de bramenstruiken hij had geen extra fluitsignalen nodig. Wat er daarna gebeurde kon ik niet meer zien maar hij kwam al heel snel weer terug met zijn apportje wat hij trots kwam brengen.
Hoe knap dit was bleek toen de andere honden meer moeite bleken te hebben door te vertrekken in de richting van waar Pontus vandaan kwam met zijn apport ipv in de richting van het geluid. Alle beurten van de andere honden volgde Pontus met zijn blik het geluid dat Ralf produceerde en bij zijn tweede beurt ging hij ook weer recht op het geluid af en was nog sneller terug dan de eerste keer.
Dat was het voor Pontussie voor die dag maar we waren inmiddels ook al een tijdje bezig en ik moest gaan werken.
Pontus was er moe van, die heeft de hele avond geslapen want hij had veel te verstouwen in dat jonge koppie van hem maar hij had het goed gedaan.

Ik ben blij dat ik niet de enige ben die voorbij zijn pubergedrag kan kijken en de dingen die hij nog niet doet maar dat ook anderen zien dat deze ondeugende floeperd hele mooie dingen kan en zeer zeker talent heeft. Rustig aan met deze jongen want stabiel is hij nog lang niet, hij heeft pas ontdekt dat zijn hormonen gaan dansen bij een loopse teef en gedraagt zich zeer zeker nog niet volwassen maar dat komt vanzelf goed.
Volgende week gaan we even terug naar zijn geboortegrond in Hank.

Het zwarte duo samen aan het werk

Afgelopen zondag dacht ik: "Ik doe eens gek, ik neem de beide heren tegelijk mee om te trainen!"
De training begon om 13 uur maar ik kon maar een uurtje meedoen omdat ik daarna moest werken dus ik was al een uur eerder gegaan om vast wat in te werken. Twee van die mafkezen managen dat zou geen gemakkeljke klus worden.
Ik ben eerst maar eens gaan volgen met de HFB om de discipline er een beetje in te brengen want met een dummytas om mijn schouder wisten de heren natuurlijk al lang wat voor feestje het zou worden en waren ze aardig opgewonden. Dat ging na een tijdje wel goed dus ik had wat dummies gelegd voor een kort apportje, vooruit sturen. Het belangrijkste was dat ze op hun beurt moesten wachten en de dummy van de ander moesten resprecteren ipv afpakken.
Pontus was voorbeeldig! Die moest ik wel even duidelijk maken dat hij moest blijven zitten als Ramses ging apporteren en toen Ramses terug kwam mocht hij niet de dummy uit zijn bek grissen maar hij deed dit netjes. Ramses was weer een geheel ander verhaal, voor hem was dit veel te spannend! Hij probeerde alle dummies tegelijk in zijn bek te proppen terwijl hij dit al een tijdje niet gedaan heeft en had echt moeite met terugkomen. Zigzaggend terugkomen, plassen onderweg, alles erop en eraan.
Pontus mocht de laatste van de vier ophalen en deed dit heel netjes. Gaan, oppakken en terugkomen! Voor Pontus werkte de aanwezigheid van Ramses juist heel stimulerend, hij zag wat er moest gebeuren en was ook erg gemotiveerd om het te doen.
Daarna nog een oefeningetje gedaan waarbij ze om en om mochten. Ramses vond het nog steeds lastig, de hebberigheid straalde van zijn kop af, hij gunde Pontus niksss. Pontus daarentegen deed het prima, ging ook goed door toen hij de dummie niet meteen vond. Ik kwam hem wel steunen maar hij bleef speuren naar de dummie en sloeg meteen om toen hij hem rook. Lange lijn zat eraan maar ter decoratie want hij was niet nodig.

Daarna arriveerde de rest van de groep. We begonnen met volgen en steadyness, Pontus deed dit goed maar mocht nog niet los, Ramses was een stuk minder stabiel dan anders.
Het stoerste moment was toen we moesten overgooien met een dummy terwijl er een hond in het midden zat. We moesten eigenlijk werken met tweetallen en één hond maar wij dachten, omdat de twee oudste reuen deze oefening normaal met vlag en wimpel doorstaan, dat het wel leuk was om ze alle drie in het midden te zetten. Pontus had het een paar keer moeilijk maar was steeds weer goed te herstellen en bleef vervolgens zitten.
Volgen rond vliegende dummies ging wel maar met Ramses los ging het nu niet goed, hij wilde overal wel achteraan en volgde lang niet zo goed als anders. Toen Ralf ook nog begon rond te rennen met zijn eendenfluitje was Ramses achter Ralf aan zonder te aarzelen.
Op een gegeven moment sprong hij in toen een andere hond moest gaan apporteren maar was te laat en jatte toen maar een dummie van de stapel. Niet de Ramses die we de afgelopen weken hebben gezien, hij had het echt zwaar met de concurrentie van zijn 'jongere broertje' erbij. Ipv het goede voorbeeld te geven verviel hij in zijn oude onstabiele gedrag. Voorlopig zal ik even niet meer doen maar over een tijdje zal ik wel weer eens kijken of het dan wel kan. Voor mij was het een leerzame (en intensieve) ervaring.
Ik heb de tijd genoemen om de heren duidelijk te maken wat ik van ze verwachtte en dat ging goed. Het was ook leuk dat Pontus er juist door gestimuleerd werd om echt leuk te werken. Jammer dat het voor Ramses nog echt een stapje te ver was.