Pontussie alweer 3 jaar!

Vandaag is het al weer drie jaar geleden dat mijn Kleine Vriendje is geboren. 

Pontus is dus nu een jong volwassen reu. Hij is 63 cm hoog en weegt 32/33 kg. Zijn gezondheids onderzoeken wijzen tot nu toe uit dat hij gezond is en zijn karakter is uitgekristalliseerd tot een spontaan, stabiel en werklustig type die ook zijn eigen dingen verzint. Kortom: Een heerlijk ventje!

Eind van deze maand gaat hij dan eindelijk zijn debuut maken in de jachthondensport. Het trainen met hem is leuk en gaat leuk dus ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen. Hij kan het zeker maar hij luistert nog niet altijd even goed naar de fluit om terug te komen, eigenzinnig als hij is. 

Geeft niet, we moeten ergens beginnen :-)

Mijn Pontussie <3

Niet de mooiste foto die er ooit van Pontus genomen is (Esther Breur heeft veel mooiere van hem gemaakt) maar wel eentje die symboliseert wat ik zo leuk vind aan hem.

De foto is per ongeluk genomen omdat ik ergens anders een foto van wilde maken en liep te klooien terwijl ik mijn telefoon weer aan het opruimen was. De oogjes van Pontus hielden nauwlettend in de gaten wat ik allemaal aan het doen was. Dat is wat hij de hele dag doet: hij kijkt, luistert en ruikt wat ik doe en antcipeert op wat ik van plan ben... hij weet soms beter wat ik  ga doen dan dat ik het zelf weet. Als er een kans bestaat dat ik weg ga en hij mee kan dan staat hij voor de deur of buiten 'Ik ga mee!' Als het aan hem ligt gaat hij de hele dag (en nacht) overal mee naartoe maar dat kan nu eenmaal niet.

Ik hou van zijn enthousiasme, zijn blije snuit, de overgave waarmee hij de dingen doet... ook stout zijn.

Hij houdt van rennen en ik hou van zijn souplesse, zijn snelheid en die dikke spierbillen van hem. Pontus is een atleet en een jonge hond dus hij verspilt nog graag energie omdat hij er toch genoeg van heeft. Op de training van vandaag, na de rustdag van gisteren vanwege de hitte en een sneetje in zijn voet, wilde hij het liefst zo veel mogelijk kilometers maken, en dan had ik hem voor de training om die reden al even laten rennen en zwemmen. Er zijn al betere trainingen geweest maar dit is ook Pontus en hij heeft het best naar zijn zin gehad.

Ik hou van zijn streken en zijn vindingrijkheid ook al betekent het soms dat hij niet (meteen) luistert omdat hij het beter denkt te weten of andere dingen belangrijk vindt dan ik. Tegenwoordig werkt hij ook graag samen maar soms is de verleiding van de geuren te sterk om weerstand aan te bieden. Bang dat hij wegloopt ben ik al lang niet meer, hij komt wel weer terug, steeds sneller ook, vertrouwend op zijn neus en zijn snelheid.

Ik hou van zijn luidruchtigheid, hij maakt bijna overal geluiden bij maar gelukkig nauwelijks tijdens de trainingen. Ik ken geen andere hond met zo'n groot vocabulaire aan geluiden, zelfs zijn vacht uitschudden doet hij met een vergenoegd gromgeluid. Als pup had al snel bijnamen als Dolfje het Weerwolfje, Pavarotti, Jantje Smit, kletsmajoor, gierend scharniertje of Gremlin.... allemaal vanwege de geluiden die hij produceerde en nog steeds produceert, hoewel de nachtelijke concerten en stem oefeningen gelukkig al heel lang verleden tijd zijn.

Ik hou van zijn lichamelijkheid, zijn behoefte om contact te maken, op schoot te hangen, zijn snuit tegen me aan te duwen, tegen me aan te kronkelen  om geuren uit te wisselen en extra bij (voor hem) nieuwe kleding of als we elkaar lang niet gezien hebben. Hij houdt van kammen, afdrogen en verzorgen .... Heerlijk al die aandacht! Zelf vlooit en verzorgt hij ook graag, vreemde bandjes om mijn pols bijt hij er het liefst af en wondjes worden door hem geïnspecteerd en verzorgd (als ik dat tenminste toelaat).

's Avonds is hij afgedraaid en ligt uitgestrekt met zijn poten in de lucht op de bank, waar hij slaapdronken en met tegenzin vanaf komt voor een laatste plasrondje waarna hij zich weer luidruchtig op de bank ploft voor de nacht. Een knuffel ontvangt hij dan nog wel graag met gesloten ogen en een kwispelend staartje.

Pontussie is gewoon een prachtig vriendje! Love this little monkeyface <3

Wat is het een lekker ding!

Hoog tijd voor een nieuw stukje :-)

Vanochtend hebben we lekker getraind. Eerst even gespeeld samen, Pontus vast even laten zwemmen en rennen in de hoop dat hij zich dan tijdens de les kan concentreren. Heerlijk om dat blije bekkie om me heen te hebben want 'samen een beetje klooien' is toevallig ons favoriete onderdeel.

Tijdens de training ging het best goed. Hij ging na een beetje aarzelen als eerste hond blind over water, heeft geen dummy gewisseld, kan al behoorlijke lijnen lopen, laat zich op de eerste meters stoppen en opnieuw sturen, hij let erg goed op waar de apporten vallen, liet zich even afleiden door veel te slimme konijntjes maar niet door voorbijgangers en andere honden, hij heeft prima gelopen in de linie, beetje jammer was dat hij met drie andere piepers en jodelaars in de groep toch wat moeite had om stil te blijven.

Maar... Al met al is het echt een heerlijk ventje met een blije pretkop als ik met hem bezig ben. Het maakt niet uit wat we doen, of we nu fietsen, steppen, trainen of gewoon een beetje aanklooien... hij vindt alles leuk!

Het is een kroelkip en een schoothanger, alle aandacht is prima voor Mr. P.

Gisteren is hij geröntgend, de officiële uitslag laat nog even op zich wachten maar de dierenarts was zeer tevreden over de foto's en de gewrichten van Pontus. Hij vond Pontus helemaal prachtig met zijn glanzende vacht en die dikke spierbillen van hem "zo mooi zien we ze hier niet vaak in de praktijk".

Precies! Daarom en ook omdat zijn karakter heel aangenaam is en omdat hij een slimmertje is en omdat hij steeds lekkerder gaat werken... is het gewoon een lekker ventje waar ik erg dol op ben :-)

Ere wie ere toekomt

Het gaat goed met Pontus! Die 'kleine' mafkees is een echte vent aan het worden en ook werken (apporteren) gaat hem tegenwoordig heel goed af. Ik heb het de laatste tijd al een paar keer gehad over de hobbels die we hebben moeten nemen om ervoor te zorgen dat Mr. P überhaupt zin had om iets voor en met mij te doen en dat op en neer pendelen tussen Ameland en Ardennen daar een belangrijke rol in heeft gespeeld.

Maarrr... ook dichter bij huis hadden we hulp in de persoon van Marianne van Soest AKA Moeder de Fokkert. Zij kent de vader maar vooral de moeder van Pontus, zij kent mij ook al weer een jaar of vijf en ze had bedacht dat Pontus en ik een goede match zouden zijn. Dat laatste heb ik wel eens betwijfeld in periodes dat ik niet zo lekker in mijn vel zat en die ADHD gremlin dat feilloos spiegelde...

In de eerste periode, vanaf dat Pontus een maand of vijf  was, hebben we gewerkt aan de basis, daarna hadden we een tijdje geen contact maar de laatste maanden zijn we weer flink aan de slag met z'n drieën en dat werpt zijn vruchten af want Pontus gaat met sprongen vooruit en lijkt klaar te zijn voor zijn eerste proef.

Dat ging natuurlijk niet zomaar want ondanks dat Pontus en ik al wel een samenwerkingsovereenkomst hadden getekend hadden we nog wel eens wat communicatie issues. Marianne kan heel goed observeren en vertellen wat ik kan proberen om het voor Pontus duidelijker te maken of minder spannend of juist wat aantrekkelijker. Want ja, ik kan natuurlijk Pontus de schuld geven als het niet goed gaat maar uiteindelijk ben ik degene die op 'de (verkeerde) knopjes' staat te drukken.

Aangezien ik mezelf niet kan zien en dus ook niet altijd weet wat ik precies doe of nalaat is het fijn als er iemand met je meekijkt en je feedback geeft zodat je je kan verbeteren.

Dus, hulde aan Marianne die keer op keer, samen met Pontus en mij op dat veld staat om met ons aan de slag te gaan en voor alle problemen die we tegenkomen wel weer een manier weet te verzinnen om dit aan te pakken zodat het wel werkt. Want ook zonder Marianne was het nu lang niet zo goed gegaan :-)

Pontus op Animal Event

Vorig weekend mochten wij onderdeel zijn van Animal Event in Team Klaas Wijnberg. 

We waren al een weekend naar Ameland geweest om een beetje te stoeien met het jachthondenparcours wat Klaas bedacht en gemaakt had. Een parcours met hindernissen die situaties nabootsen die een hond tijdens het werk zou kunnen tegenkomen en moet oplossen. Op Animal Event werd dit parcours gepresenteerd naast de Stapcontactmethode. Pontus mocht samen met een andere hond demonstreren wat de bedoeling was.

Een beetje spannend was dit natuurlijk wel. Animal Event is nogal een happening en hoe zou hij zich staande houden temidden van zoveel mensen, honden, geluiden en geuren? Dat ging eigenlijk buitengewoon goed! Over het terrein lopen was lastig omdat hij overspoeld werd door geurtjes van andere honden die soms wat al te interessant waren. In de piste zelf was hij alleen bezig met zijn opdracht en met mij waardoor hij een goede demonstratie kon geven. Dat dit niet vanzelfsprekend was bleek tien andere demonstratiehonden wat meer moeite hadden met hun omgeving en niet de prestatie konden leveren die ze op Ameland hadden geleverd. Het enige wat Pontus heel gek vond was dat hij de stem van Klaas aan alle kanten uit de speakers hoorde komen, gelukkig is hij goed te sturen zodat hij op mijn aanwijzing wel de goede kant op keek.

Buiten de piste was hij neutraal-vriendelijk tegen bijna alle andere honden en gedroeg zich eigenlijk prima. Onze tweede dag heb ik meer geïnvesteerd in het normaal meelopen over het terrein zonder alle geurtjes te willen onderzoeken want dat was nog wel lastig voor Pontus.

Ik was dus weer enorm trots op mijn leuke ventje die fans had na zijn optreden en herkend werd als "Kijk, dat is die zwarte hond van de demonstratie!" (Weer eens wat anders dan "Kijk, die mevrouw met die dreads" :-))) )

Trots op de evenwichtigheid die hij liet zien door zich niet te laten overdonderen door zijn omgeving maar gewoon zijn ding te doen.

Trots op de samenwerking en het vertrouwen, dat biedt perspectieven voor de naderende proeven :-)

Mijn prinsje

Afgelopen weekend zijn Pontussie en ik weer eens een weekendje naar Ameland geweest voor een bliksembezoekje aan Klaas. Klaas had leuke dingen bedacht en gemaakt die wij 'moesten' uitproberen, heel vervelend... maar niet heus.

Pontus heeft me weer positief verrast in meerdere opzichten. 

Hij was de op één na jongste maar wel de enige die los stabiel bleef zitten op zijn commando tot alle dummy's in positie lagen. Hij moest moeilijke uitdagingen oplossen en uitvoeren. De manier waarop hij dat deed was ik erg blij mee. Hij keek goed wat hij ermee aan moest en ging het dan doen, ik vond dat hij behoorlijk goed kon inschatten waar hij wel/niet langs zou kunnen en slim in het bedenken van oplossingen.

Niettemin was het allemaal nieuw en kostte het denkwerk hem veel energie. Hij liet wel zien dat hij slim is en bezint eer hij begint, dit komt ten goede aan zijn lijfsbehoud, beter zo dan als een dolle stier en je blesseren. Het kwam wel goed uit dat Ramses een weekend rust moest houden want die was waarschijnlijk overal gewoon dwars doorheen geramd.

Hoe vermoeiend het was bleek toen alle 'puzzels' achter elkaar werden gezet en hij aan het einde totaal vergeten was dat hij op weg was om een dummy te halen maar er voorbij liep naar mij, blij dat hij alles volbracht had.

Tussen de sessies door werd er dan ook flink geslapen, niks voor Pontus maar hij zat te knikkebollen naast me en ging toch maar even een 'power napje' doen op het gras in het zonnetje.

Zondag morgen in alle vroegte natuurlijk naar het strand voor ons geniet moment. Heerlijk met z'n tweeën op het strand de dag zien ontwaken! 

Pontussie lekker de slaap uit zijn poten rennen, tegen de steile duinen op crossen. Hij bleef deze keer veel beter opletten, kwam regelmatig terug, keek goed en bleef ook veel in mijn buurt. Ik vertrouw er ook steeds meer op dat hij in verbinding blijft dus het wordt wat relaxter. Als hij daartoe de opdracht krijgt kan hij ook al flinke stukken los naast me meelopen, mits ik natuurlijk wel hem ook de gelegenheid geef om tussendoor even wat energie eruit te jakkeren. En dat mag ook op plekken waar dat kan.

Kort maar heerlijk weekend waarin de kleine prins weer vooruitgang laat zien.

Ik kan nu ook oprecht zeggen dat ik het leuk vind om met hem te werken en dit diamantje steeds een stukje verder te slijpen.

Met een mede Stapper heb ik nog een goed gesprek gehad over het proces tot nu toe en dat het niet altijd een feestje was maar dat ik me ook wel een aantal keren serieus heb afgevraagd of ik wel de aangewezen persoon was om dit hondje op te voeden en te trainen. 

Er zijn een paar belangrijke omslagpunten geweest die ertoe geleid hebben dat het toch steeds de moeite waard was om verder te knokken met, voor en tegen dit mannetje.

De sessies bij De Roedel, Arjen en Francien waren belangrijk omdat ik hem en zijn gedrag beter kon begrijpen, dat was ook voor Pontus een grote opluchting. Ook de workshops op Ameland waren Stappen vooruit omdat we in een betrekkelijk veilige omgeving samen aan het werk konden waardoor onze band sterker werd.

Klaas en Arjen mogen het dan samen niet eens zijn, Pontus en ik plukken de vruchten van beide methodes.

Al met al zit ik op Koningsdag te overpeinzen dat mijn kleine prinsje een juweel van een hondje is waar ik steeds blijer van word :-)

Plezier met Pontus

Die 'kleine' apekop is nu 2,5 jaar oud en begint zo langzamerhand steeds meer vent te worden. Het puberachtige gaat er steeds meer af, hij begint ook een echt 'mannen hoofd' te krijgen maar hij keft nog steeds als een pup wanneer hij zijn zin niet krijgt... dat dan weer wel. 

Een heerlijk ventje is het, ik had niet verwacht dat die drukke, friemelende Gremlin zou uitgroeien tot een stabiele en relaxte vent maar dat is nu wel aan het gebeuren en daar ben ik heel blij mee.

We zijn lekker aan het trainen en dat gaat ook steeds beter want het is steeds minder een ongeleid projectiel. 

Vanavond heb ik weer zo genoten van de nog altijd groeiende samenwerking. Hij krijgt de kans om even lekker die lange poten te strekken want hij rent zo graag, hij heeft het ook nodig om even wat stoom af te blazen en wat energie eruit te rennen maar hij blijft nu wel in de buurt, weet precies waar ik ben en komt (meestal) als ik hem fluit. Dat geeft mij ook vertrouwen omdat ik weet dat hij geen gekke gingen doet en hij komt regelmatig uit zichzelf weer 'binnen' met een blije smoel om te zien of we al iets gaan doen. Die afwisseling van lekker rennen en serieus werken heeft hij ook nog wel heel erg nodig dus dat probeer ik hem ook te geven.

Water apportjes zijn nog een werkpunt omdat hij de neiging heeft om een paar meter voor mij het apport neer te leggen en als een debiel door het gras te gaan rollen. Om dit patroon te doorbreken (want wie is er nu precies wie aan het trainen...) heb ik me vandaag eens omgedraaid op het moment dat hij het contact verbreekt en gaat rollen en dan zie ik toch dat hij het apport oppakt om zich te verplaatsen naar binnen mijn gezichtsveld om daar verder te gaan met zijn capriolen, waarop ik me weer van hem weg draaide en hij zich opnieuw verplaatste,.... en dit een paar keer tot hij het oppakte en voor me kwam zitten. Stiekum moet ik daar natuurlijk enorm om lachen want eigenlijk is het dus een verschrikkelijke apekop die het erom doet. Na een paar keer oefenen deed hij toch een paar hele nette water apportjes die lieten zien dat hij het wel degelijk kan met alles erop en eraan maar het is nog niet vanzelfsprekend. Als dit onderdeel redelijk stabiel is en ik er ook nog eens op kan rekenen dat hij meteen komt als ik hem influit dan kan ik hem eens ergens voor gaan inschrijven. Dat zou zo langzamerhand ook wel eens leuk zijn hoewel ik mijn haast al lang heb laten waaien met deze jongen. Hij was al bijna een jaar voor we eens aan het werk gingen beginnen omdat hij geen enkele interesse toonde, we hebben vorig jaar een hele tijd niet/nauwelijks getraind omdat andere zaken belangrijker waren en als ik dan nu zie dat hij steeds een stukje stabieler wordt maar ook gewoon nog tijd nodig heeft om te rijpen en uit te razen.... dan denk ik dat ik gewoon ga zien wanneer hij er klaar voor is en tot die tijd gaan we nog een heleboel genieten samen en bouwen aan onze samenwerking en wederzijds vertrouwen.